2

เมนิลาพอรู้ว่าเจ้าของบริษัทและผู้กำกับหนุ่มเจ้านายของภูมิคือใคร เธอก็รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย

เขาคืออัคคี พินิจทรัพย์ พระเอกตลอดกาลที่หล่อเหลาหาตัวจับยาก เขาดูดี มีเสน่ห์ สาวๆ คลั่งไคล้กันครึ่งค่อนประเทศ และในนั้นก็รวมเธอด้วย

“เชิญคุณเมด้านในครับ” ภูมิเอ่ยบอกเมนิลา พลางผายมือเข้าไปในห้องทำงานของเจ้านายหนุ่ม

เมนิลารู้สึกประหม่าอยู่มาก เธอเดินเข้าไปในห้องทำงานอันโอ่อ่าของเขา ครั้งแรกที่ได้สบดวงตาคมกริบของอัคคี หัวใจของเมนิลาก็เต้นรัวแรงราวกลองเพล

“เชิญนั่งก่อนครับ” เสียงนุ่มทุ้มลึกของเขาทำให้เธอหลุดจากภวังค์ความคิด

เขาหล่อกว่าที่เธอเคยเห็นในโทรทัศน์หรือตามหน้านิตยสารเสียอีก

“ขอบคุณค่ะ” เธอรู้สึกเก้อเขิน เกร็ง และทำตัวไม่ถูกเมื่อโดนจ้อง

“ภูมิคงบอกคุณแล้วว่าผมสนใจอยากให้คุณมาแสดงหนังเรื่องเกมรักเกมตัณหาของผม” เสียงของเขาน่ารัก ดวงตา ริมฝีปาก จมูก คิ้ว คาง ทุกอย่างที่เป็นเขาดูมีเสน่ห์

“ค่ะ”

“คุณต้องการค่าตัวเท่าไหร่สามารถเรียกได้ไม่อั้น ผมพร้อมจ่าย”

“เอ่อ... เมขอดูบทก่อนได้ไหมคะ”

“ได้สิครับ” เขาหยิบบทหนังส่งให้เธอ

“ไม่ต้องรีบตัดสินใจหรอกครับ คุณเอาบทกลับไปอ่านดู ทบทวนตัดสินใจอีกครั้งค่อยให้คำตอบผมก็ได้ครับ” เธอชะงักมือเมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น เพราะรู้สึกว่าโดนไล่กลับบ้านทางอ้อม

“งั้นเมขอตัวกลับก่อนนะคะ” เธอรีบเอ่ยขอตัว คิดว่าเขาคงมีธุระต่อ

“คุณเมอย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะครับ”

“คะ” เธอชะงักที่จะลุกจากเก้าอี้ มองหน้าเขาเป็นคำถาม

“ผมไม่ได้ไล่คุณเมนะครับ อย่าเพิ่งเข้าใจผิด”

“เมเปล่าว่าคุณไล่นะคะ”

“ก็คุณจะรีบกลับ อาจจะเข้าใจผิดคิดว่าผมไล่ แต่ที่ผมบอกว่าค่อยอ่านทบทวนดูเพราะบทที่ผมให้เป็นหนังแนวติดเรทน่ะครับ”

“หนังติดเรทเหรอคะ” เธอหน้าแดง

“ครับ”

“หมายถึงหนังแนวอีโรติกน่ะเหรอคะ”

“ครับ”

“งั้นเมเอ่อ...” เธอกัดปากตัวเอง อยากเอ่ยปากปฏิเสธเขาออกไปแต่ไม่กล้า

“อย่าเพิ่งปฏิเสธเลยครับ เผื่อคุณเมจะสนใจพล็อตเรื่องหรือบทหนังก็ได้นะครับ ผมไม่ได้รีบอะไร”

“งั้นเมขอถามตรง ๆ ได้ไหมคะ”

“ถามได้ครับ”

“มันต้องโชว์ขนาดไหนคะ”

“มีบ้างครับ แต่ทางเราก็มีมุมกล้อง มีการเซฟให้คุณเมนะครับไม่ต้องกังวลไป”

“งั้นเมขอคิดดูก่อนนะคะ” ใจอยากปฏิเสธแต่เพื่อไม่ให้เสียน้ำใจ เธอก็เลยยังไม่ได้ปฏิเสธเขาออกไปตรง ๆ คิดว่าพรุ่งนี้ค่อยบอกเขาว่าเธอไม่รับเล่นบทนี้ คงจะไม่น่าเกลียดจนเกินไป อย่างน้อยเขาก็เข้าใจว่าเธอได้ไปทบทวนอ่านบทมาดีแล้วนั่นเอง

“ตามสบายเลยครับ ผมกำลังจะเลิกงานพอดีเลยครับ คุณเมขับรถมาเองหรือมายังไงครับ ให้ผมไปส่งไหม” เขาถามตรงประเด็น

“เมมาแท็กซี่น่ะค่ะ ไม่ได้ขับรถมาเอง แต่ไม่ต้องไปส่งหรอกค่ะ เมเกรงใจ”

“งั้นก็ตามสบายครับ” เขาผายมือให้เธอ ไม่ได้เซ้าซี้อะไรอีก ในขณะที่เธอเดินตัวปลิวออกมาจากห้องของเขาด้วยหัวใจเต้นระทึก

เมนิลาไม่รู้ว่าทำไมหัวใจของเธอถึงได้เต้นหนักขนาดนี้ มันรุนแรงมากจนเธอกลัวว่าใครจะได้ยินเข้า

เธอโบกรถแท็กซี่คันแล้วคันเล่า แต่ก็ไม่มีคันไหนจอดรับ พอจอดก็บอกว่าต้องส่งรถ บ้างก็ต้องเติมแก๊ส ดังนั้นเธอจึงยังยืนรอรถอยู่หน้าบริษัทของอัคคี

“ให้ผมไปส่งไหมครับคุณเม” อัคคีลดกระจกทางด้านหลังรถลง ก่อนจะเอ่ยถาม เมนิลากัดปากเพียงเล็กน้อยเพื่อครุ่นคิด ก่อนที่จะพยักหน้าตอบตกลง เดินขึ้นไปนั่งบนรถคันหรูของเขา

“คุณเมหิวไหมครับ” แทนที่เขาจะถามว่าบ้านของเธออยู่ไหน เขากลับถามว่าหิวไหม ทำให้เมนิลาแปลกใจไม่น้อย

“เอ่อ... คุณหิวเหรอคะ”

“เรียกผมว่าไฟก็ได้ครับ”

“ค่ะ คุณไฟหิวเหรอคะ” เธอไม่คิดว่าจะได้เรียกชื่อเล่นของเขา อยู่ใกล้ชิดเขาขนาดนี้มาก่อน แค่คิดก็ทำให้เธอรู้สึกหัวใจเต้นแรง แทบกระหน่ำออกมานอกอก

“นิดหน่อยครับ ปกติหลังเลิกงานผมจะหาร้านอาหารอร่อย ๆ รับประทานก่อนกลับบ้านน่ะครับ”

“คุณไฟไม่กลับไปกินข้าวที่บ้านเหรอคะ”

“ที่บ้านไม่มีใครครับ น้องสาวของผมก็ไม่ค่อยอยู่บ้าน ผมเลยต้องฝากท้องเอาไว้ข้างนอกน่ะครับ”

“อย่างนั้นเหรอคะ”

“ทานอาหารเย็นกับผมสักมื้อได้ไหมล่ะครับ เราจะได้คุยกันด้วย”

“เอ่อ... ถ้าคุณหิวฉันก็ไม่ปฏิเสธหรอกค่ะ” เธอยิ้มให้เขา ก่อนจะก้มหน้างุดด้วยความขัดเขิน

ก็เล่นเจอเจ้าชายในฝัน ไม่ให้เขินแล้วจะให้ทำตัวยังไง อัคคีดูเป็นผู้ชายอบอุ่นและมีเสน่ห์หาตัวจับยาก เคยได้ยินสาว ๆ ในกองถ่ายคุยกัน แต่เธอไม่เคยสัมผัสเขาจริง ๆ พอได้สัมผัสแล้ว ก็ให้ความรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ

ใบหน้าหล่อเหลาของเขามีเสน่ห์ สายตาของเขาตรึงตราตรึงใจ รูปหน้าคมสัน หล่อเหลา จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตา คิ้ว ปากของเขารับกับใบหน้าอย่างเหมาะเจาะ ดูดีน่ามอง จนเธอไม่อาจจะถอนสายตาจากเขาได้เลย

“คุณเมชอบรับประทานอาหารประเภทไหนครับ”

“คะ” ประโยคคำถามของเขาทำให้เธอหลุดจากภวังค์ความคิด

“ใจลอยไปไหนครับ”