คำสั่งเสีย(2)

ละอองอยู่ต่อมาได้อีกไม่ถึงเดือนเธอก็จากไปอย่างสงบ ภูวิศจัดงานศพให้อย่างยิ่งใหญ่สมศักดิ์ศรีมากเกินกว่าแค่เพียงงานศพของคนงานเพราะสำหรับชีวิตของชายหนุ่มที่เป็นเพียงแค่เด็กกำพร้าพ่อและแม่จากไปตั้งแต่เขายังจำความไม่ได้มีเพียงแค่ทรัพย์สมบัติให้เขาต้องดูแลทำให้เขาเห็นละอองเป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่อีกคน

“หยุดร้องไห้ได้แล้ว ยายของเธอไม่ต้องเจ็บไม่ต้องปวดอย่าทำให้เขาต้องไม่สบายใจมีห่วง”

ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำเดินมาหาสาวน้อยที่กำลังยืนมองเปลวไฟที่กำลังมอดไหม้ร่างของคนที่เธอรักและเป็นเพียงแค่คนเดียวในชีวิตด้วยเสียงสะอื้นอย่างไม่ขาดสาย

“คุณภูจะให้ฉันเริ่มตอบแทนบุญคุณเมื่อไหร่คะ”

คนเสียใจอยู่ดีๆก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมาทำเอาชายตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างๆหันมามองด้วยความแปลกใจถึงแม้เขาตั้งใจจะพูดเรื่องนี้กับเธอหลังจากเสร็จงานศพอยู่แล้วก็ตาม

“ตอนแรกผมคิดว่าคงจะรอให้งานศพเสร็จสิ้นไปสักพัก คุณจะได้มีเวลาทำใจแต่เมื่อพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเองก็เอาเป็นว่าเริ่มตั้งแต่คืนนี้เลยแล้วกัน”

ภูวิศปกติเขาพักอยู่ที่กรุงเทพฯนานๆทีถึงจะกลับมาที่ไร่ดังนั้นการเป็นเมียลับๆของเขาจึงเป็นเรื่องที่ไม่ต้องกลัวว่าคนอื่นจะรู้ส่วนคนที่ไร่ก็ล้วนแต่เป็นคนคุ้นเคยคงไม่มีใครกล้าพูดอะไร

“พรุ่งนี้ผมจะสั่งช่างให้มาปรับปรุงบ้านหลังนี้ใหม่ มันจะได้ช่วยให้คุณลืมความเศร้าโศกเสียใจถึงความทรงจำในอดีต”

วันนี้ภูวิศให้กานพลูเข้ามาอยู่ที่บ้านของเขาซึ่งอยู่ใกล้กับบ้านเดิมที่เธอเคยพักเพราะไม่อยากให้หญิงสาวเห็นภาพเก่าๆของยายกลัวจะเสียใจขึ้นมาอีก

“คุณพอจะบอกฉันได้ไหมว่าต้องทำอะไรอย่างไรและไปจนถึงเมื่อไหร่เพราะเท่าที่ยายเคยบอกฉันเองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่แล้วไม่อยากจะซักถามมากกลัวยายจะไม่สบายใจ”

กานพลูยังคงพูดวนเวียนอยู่แต่เรื่องนี้เพราะเธอได้รับฟังจากยายมาก็จริงแต่ก็รู้แค่เพียงว่าภูวิศต้องการให้เธอมาเป็นแม่พันธุ์ผลิตลูกให้กับเขาแต่เธอไม่รู้เลยว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเขาจะจบลงเมื่อไหร่และถ้าสุดท้ายเธอมีลูกไม่ได้มันจะเกิดอะไรขึ้น

“ดูคุณจะสนใจเรื่องนี้จังเลยนะ ตอนแรกผมคิดว่าคุณจะไม่เต็มใจด้วยซ้ำแต่ก็อย่างว่าการเป็นเมียลับ ๆ ของผมก็คงจะทำให้ชีวิตคุณสุขสบายมากกว่าการเป็นเมียที่ได้รับการยกย่องเชิดหน้าชูตาของคนอื่น”

ภูวิศพูดพร้อมกับส่งสายตามองจ้องตาสาวน้อยใบหน้าขาวดวงตากลมโตที่อีกฝ่ายเลือกที่จะหันหน้าไปทางอื่นเพราะเริ่มไม่ถูกใจกับคำพูดของเขาที่เหมือนกำลังดูถูกเธอ ทั้งที่เธอเลือกทำสิ่งนี้ก็เพราะต้องการจะตอบแทนเขาตามที่ยายสั่งเสียไว้และเป็นความต้องการของเขาเอง

“คุณจะเป็นเมียผมเฉพาะที่นี่จะไม่มีใครรู้นอกจากคนในไร่ผมให้เวลาคุณสิบปี คุณจะมีหรือไม่มีลูกผมก็จะให้คุณไปเริ่มต้นชีวิตใหม่แต่ถ้าระหว่างนั้นคุณมีลูกให้กับผม ลูกเข้าโรงเรียนเมื่อไหร่เราสองคนก็ต่างคนต่างไปแต่ไม่ต้องกลัวผมจะให้เงินคุณจำนวนหนึ่งไปเริ่มต้นใหม่และก็ไม่ใจไม้ไส้ระกำพอที่จะพรากลูกพรากแม่แต่ลูกจะต้องคิดว่าเราสองคนแยกทางกันด้วยเหตุผลส่วนตัว คุณจะต้องมาหาลูกให้น้อยที่สุด...ผมต้องการให้ลูกรักผมคนเดียว”

คนพูดสองมือกอดอกเหมือนกับว่าข้อเสนอของเขามันช่างเป็นข้อเสนอที่สุดแสนวิเศษแต่สำหรับกานพลูมันก็เหมือนกับ การขายชีวิตขายศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อแลกกับคำว่าทดแทนบุญคุณสำหรับเธอมันคือหน้าที่ เวลา10ปีมันช่างยาวนานจนหญิงสาวตั้งใจว่าเธอจะรีบมีลูกให้กับเขาให้ได้ จะได้ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ส่วนลูกถึงจะไม่ได้เกิดจากความตั้งใจแต่ในเมื่อเป็นสายเลือดของเธอ เธอจะย่อมรักเขาแน่นอนแต่ก็จะพยายามทำใจว่าลูกของเธอได้อยู่กับพ่อที่มีพร้อมทุกอย่างคงดีกว่าการที่อยู่กับเธอซึ่งเมื่อก้าวเท้าออกไปจากไร่แห่งนี้เธอก็คงต้องไปเริ่มต้นใหม่แบบแทบจะไม่มีอะไรติดตัว