บทที่ 15

เขาสอดมือเข้าใต้เสื้อตัวบางของหญิงสาว บีบเคล้นทรวดทรงคุ้นเคยอย่างคิดถึงและหวงแหน ยิ่งที่บ้านออกคำสั่งให้เลิกยุ่งเกี่ยวกับรสรินทร์ หัวใจเขาก็ยิ่งเต้นแรงจนแทบคลั่ง อยากตีตราจองจำเธอให้อยู่กับเขาตลอดไป

ในฐานะแฟนชั่วคราว…

“แต่รินทร์ไม่อยากให้พี่เสียงาน งั้นรอรินทร์เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ”

“ขอสักรอบก่อนออกจากบ้านไม่ได้เหรอครับ”

“ไม่ดีกว่าค่ะ… พี่ปราชญ์อย่าแกล้งรินทร์สิคะ เอาไว้เสร็จธุระแล้วรินทร์จะตามใจทุกอย่างเลย ดีไหมคะ”

ปราชญ์ผละออกเนื้อตัวนุ่มนิ่มของรสรินทร์อย่างไม่เต็มใจ รีบอาบน้ำในขณะที่สาวสวยของเขากำลังแต่งตัว และสุดท้ายก็ต้องถอนหายใจอย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นเธอยืนอยู่ตรงหน้า

“ไม่ชอบเหรอคะ” เธอมองเดรสเกาะอกสีขาวที่สวมอย่างไม่มั่นใจนัก

“ไม่ชอบ รินทร์แต่งตัวแต่งหน้าแล้วสวยเกินไป พี่กลัวคนอื่นมองรินทร์” ปราชญ์ดึงตัวเธอมากอดไว้แน่น รู้ดีแก่ใจว่าเหลือเวลาไม่มากแล้ว แต่เรื่องนี้จะแก้ไขยังไง เขายังหาคำตอบไม่ได้จริงๆ

“โธ่ พี่ปราชญ์จะไปสนใจคนอื่นทำไมล่ะคะ ในเมื่อสายตารินทร์มีไว้มองพี่ปราชญ์คนเดียว คิดถึงพี่ปราชญ์คนเดียวเลยนะคะเนี่ย”

“แฟนของพี่น่ารักที่สุดเลย” เขาหอมแก้มเธอแทบช้ำ กว่าจะออกจากห้องได้ก็เกือบห้าทุ่ม กว่าจะถึงคลับหรูก็เลยเที่ยงคืนไปแล้ว แต่กระนั้นเขาก็ยังกอดเธออย่างอ้อยอิ่งอยู่นานกว่าจะพาเดินเข้าคลับไป

ลูกค้าที่รออยู่เริ่มดื่มไปได้สักพักแล้ว ข้างกายแต่ละคนมีสาวๆ สวมเสื้อผ้าน้อยชิ้นคอยชงเครื่องดื่มให้ เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นต่อเนื่องเพราะต่างฝ่ายต่างหยอกเย้ากันสนุกสนาน บรรยากาศเริ่มครึกครื้นตามจำนวนแก้วที่ดื่ม ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่สำหรับการสังสรรค์ในยามราตรี

“ว่าไงคุณปราชญ์ รอบนี้พาใครมาด้วยเนี่ย”

“คุณรินทร์ครับ เป็นผู้ช่วยของผม แล้วก็…” ปราชญ์ยังแนะนำไม่ทันจบประโยค อีกฝ่ายก็ทำตัวเสียมารยาท เอ่ยแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“น่ารักจริงๆ แบบนี้หาได้ที่ไหนครับเนี่ย สเปกผมเลย ขาวๆ” นักธุรกิจในวัยห้าสิบปี มองรสรินทร์ราวกับจะกินเธอทั้งตัว ซึ่งเป็นสายตาที่ปราชญ์ไม่ชอบเอาเสียเลย

“ขอบคุณ คุณมนตรีมากนะครับที่ชมแฟนผม อยู่ไทยผมไม่เหนื่อยก็เพราะได้รินทร์นี่แหละครับคอยดูแล” คำตอบพร้อมรอยยิ้มของปราชญ์ ทำให้คนที่ถามคำถามไม่น่าฟังต้องหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะชมต่อไปด้วยว่าปราชญ์ยังเลือกได้ดีเหมือนเดิม

หลังจากสนทนาเรื่องไร้สาระได้เกือบชั่วโมง ปราชญ์ก็ขยิบตาให้กับหญิงสาวที่เขามักบอกทุกคนไปว่าเป็นแฟน แสร้งขอตัวไปเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการเรื่องบิลให้กับลูกค้าก่อนกลับบ้าน ยอมใช้เงินเล็กน้อยเพื่อสร้างความประทับใจ เพื่อที่จะได้คุยกันง่ายขึ้นในอนาคต

“คุณรินทร์คบกับคุณปราชญ์มานานหรือยังครับ” ชายหนุ่มชื่อก้องภพชวนรสรินทร์คุยอย่างมีมารยาทระหว่างรอปราชญ์กลับมาที่โต๊ะ

“ราวๆ สิบเดือนแล้วค่ะ”

“ก็ช่วงที่คุณปราชญ์เขาเริ่มโปรเจกต์ในไทยนั่นแหละ มาถึงก็มีแฟนเลย แต่คุณนี่นอกจากสวยแล้วยังเก่งอีกต่างหาก น่าเสียดายนะ ถ้าคุณปราชญ์กลับสิงคโปร์ไป คุณรินทร์คงเหงาแย่” นักธุรกิจที่แซวเธอแต่แรกท้วงเสียงอ้อแอ้ ท่าทางดูคุมสติของตัวเองแทบไม่ไหว

“จำได้ว่าปีก่อนเจอกันที่ฮ่องกง คุณปราชญ์ก็มีผู้หญิงที่ทั้งสวยทั้งเก่งอยู่ข้างๆ แต่คนนั้นเขาเปรี้ยวกว่าคุณมาก ถ้าวันไหนคุณว่างแล้วบอกผมนะ ผมเองก็อยากได้ผู้หญิงที่สวยและเก่งมาช่วยงานเหมือนกัน”

“คุณมนตรีพอเถอะนะครับ ยังไงคุณรินทร์เขามากับคุณปราชญ์… คุณรินทร์อย่าถือสาคนเมาเลยนะครับ” ก้องภพพูดไม่ทันจบปราชญ์ก็มาพอดี เขายิ้มกว้างก่อนจะขอตัวพาแฟนสาวกลับไปพักผ่อน โดยไม่ได้สังเกตว่ามีเรื่องผิดปกติเกิดขึ้นในระหว่างที่ตนไม่อยู่ที่โต๊ะ

หลายวันที่เขาอยู่สิงคโปร์ นอกจากเรื่องงานแล้วยังมีเรื่องอื่นกวนใจแทบไม่ได้พัก เขาไม่แน่ใจว่าบิดาทราบได้อย่างไรว่าเขาคบหากับรสรินทร์อยู่

ท่านตะคอกหลายคำว่าเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงาน นอกจากจะคบหากับผู้หญิงที่มีประวัติครอบครัวไม่ดีแล้ว ยังใจอ่อนเรื่องหนี้สิน เลื่อนกำหนดชำระหนี้ให้นานถึงสิบเดือน หากเขายังแก้ไขไม่ได้ในเร็ววัน ธุรกิจในไทยอาจถูกเปลี่ยนมือให้พี่ชายคนรองมาจัดการดูแลแทน และนั่นหมายความว่าเขาต้องอยู่ห่างจากรสรินทร์

ไหนจะเรื่องที่มารดาเริ่มมีอาการป่วยและอยากอยู่ใกล้ลูกชายคนโปรดด้วยอีก

“คิดถึงรินทร์จังเลย อาบน้ำเป็นเพื่อนพี่นะครับ วันนี้พี่เหนื่อย อยากได้กำลังใจหอมๆ”

“ค่ะ พี่ปราชญ์” แค่ได้ยินเสียงออดอ้อนรสรินทร์ก็ใจอ่อนยวบ ลืมเรื่องไม่สบายใจทุกอย่างที่เพิ่งได้ยิน ทำหน้าที่ ‘แฟน’ อย่างเต็มใจ

จนกระทั่งทุกอย่างจบลงในช่วงใกล้เช้า เธอจึงค่อยได้สติ คิดถึงเรื่องที่ได้ฟังมาเมื่อคืนว่าปราชญ์ไปที่ไหนก็มักมีสาวสวยข้างกาย เธอรู้ว่าไม่ควรเชื่อคำพูดของคนอื่น แต่ก็อดหวั่นใจไม่ได้จริงๆ

อีกอย่างที่สำคัญคือเธอทำหน้าที่ผู้ช่วย แค่ดูเอกสารในมือก็รู้ได้ว่าโปรเจกต์ทุกอย่างใกล้จะเสร็จสมบูรณ์แล้ว ทั้งยังมีข่าวลือด้วยว่าพี่ชายของเขาอาจจะมาดูแลทุกอย่างด้วยตัวเอง และปราชญ์ก็คงจะถูกเรียกตัวกลับไป

ส่วนเธอก็คงจะถูกทิ้งไว้ตามลำพัง…