แอบมองในใจ(2)

หญิงสาวรุ่นพี่รู้สึกท้อจนอยากจะลาออกหลายรอบแต่พัชรินทร์นั้นคอยให้กำลังใจอยู่เสมอ ทำให้เธอมีกำลังใจที่จะสู้ต่อไป

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวรินดูให้นะคะ รินขอเวลาสักครึ่งชั่วโมง”

หญิงสาวรับปากว่าจะช่วยเหลือ หลังจากที่รุ่นพี่เดินจากไป เธอก็เลื่อนแฟ้มงานไปที่มุมโต๊ะจัดลำดับคิวงานที่ควรจะทำก่อนทำหลัง

“น้องริน พี่จะลงไปซื้อกาแฟจะเอาอะไรไหม”

รุ่นพี่อีกคนที่เธอนั้นมักให้ความช่วยเหลือบ่อยๆตะโกนถามมาจากอีกฟากของโต๊ะทำงาน ทุกคนที่นี่มักจะหยิบยื่นน้ำใจให้พัชรินทร์เพราะหญิงสาวช่วยเหลือพวกเขาเรื่องงานอยู่เสมอ

“ไม่เป็นไรค่ะ พอดีรินเพิ่งกินข้าวมายังอิ่มอยู่เลย”

หญิงสาวเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ในแผนกมีพนักงานราวๆสิบคน แต่ตอนนี้เกือบครึ่งลงไปซื้อกาแฟ

พัชรินทร์เห็นว่าทางสะดวกแล้วเธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา จ้องมองหน้าจออยู่พักใหญ่ จึงตัดสินใจส่งข้อความหาชายหนุ่มเจ้าของช่อดอกไม้

‘ตกลงค่ะ’

คำตอบสั้นๆทำให้คนได้รับข้อความนั้นถึงกับยิ้มหน้าบาน ความพยายามของเขาประสบความสำเร็จเสียทีหลังจากที่ต้องรอคอยมานานกว่า2 ปี ชายหนุ่มรู้สึกว่านี่เป็นช่วงเวลาที่มีค่ามากที่สุดเพราะเขาสามารถคว้าหัวใจของรุ่นน้องสาวอย่าง พัชรินทร์มาครอบครองเอาไว้ได้

ธนภพยืนอยู่ในร้านกาแฟเขาเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าด้วยท่าทางอารมณ์ดี

“รับอะไรดีคะ”

พนักงานสาววัยรุ่นเอ่ยถาม เธอหลบตาไม่กล้ามองชายหนุ่มเพราะแอบชอบเขามานาน ทุกครั้งที่ ธนภพมาซื้อกาแฟเธอก็จะเป็นคนรับออเดอร์เสมอ ฉะนั้นเธอจึงมีโอกาสได้เจอกับเขาทุกวันแต่ก็ไม่กล้าพอที่จะเปิดเผยความรู้สึก

“ขอเป็นลาเต้สองแก้วครับ”

“ทำไมวันนี้ซื้อสองเเก้วล่ะคะ”

พนักงานลืมตัวทำให้เธอนั้นเผลอก้าวก่าย แต่ชายหนุ่มไม่ได้ถือสาเขาตัดสินใจบอกหญิงสาวตามตรง

“ผมจะซื้อไปฝากแฟนครับ”

คำว่าแฟน ทำให้พนักงานสาวนั้นถึงกับเข่าอ่อน เพราะแอบชอบมานานและคิดว่าชายหนุ่มนั้นโสดมาโดยตลอด ทำให้หญิงสาวรู้สึกอกหักเจ็บจี๊ดขึ้นมา

คนแอบชอบซึมลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงทำหน้าที่ของตัวเองได้เป็นอย่างดี…

ธนภพถือแก้วกาแฟเดินมาที่ลิฟท์ เขาตั้งใจจะขึ้นไปยังแผนกบัญชีเพื่อนำเครื่องดื่มไปฝากพัชรินทร์ แต่ขณะที่กำลังยืนรออยู่ด้านล่างนั้น ปาลิตาก็เดินเข้ามาใกล้ เธอหันมองชายหนุ่มพร้อมทั้งส่งยิ้มหวานให้เขา

“สวัสดีครับคุณปลา”

ชายหนุ่มเอ่ยทักทายลูกสาวของประธานบริษัท เขาขยับตัวออกห่างจากหญิงสาวสองสามก้าว เพราะกลัวว่าการที่ใกล้ชิดกันมากเกินไปนั้นจะดูไม่ดี คนข้าง ๆ เขาเป็นผู้หญิงทั้งยังเป็นลูกสาวของเจ้านาย จึงจำเป็นต้องให้เกียรติ

“พอจะมีเวลาสักครึ่งชั่วโมงไหมคะ พอดีปลามีเรื่องอยากจะคุยด้วย”

หญิงสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม เธอมองตามองชายหนุ่มอย่างมีความหมายทำให้เขานั้นรู้สึกแปลกใจ

“ได้ครับ”

หญิงสาวเชิญเขาเข้าไปในลิฟท์ ทั้งสองนั้นตรงขึ้นไปบนชั้นดาดฟ้า ปาลิตานั่งลงที่เก้าอี้ไม้ยาวและดึงข้อมือชายหนุ่มให้นั่งลงข้างกัน

ธนภพหันมองหญิงสาว เขาสังเกตว่าวันนี้เธอดูแปลกตากว่าทุกวัน ปกติปาลิตาจะสวมกระโปรงทรงเอและเสื้อเชิ้ตสีเรียบ แต่วันนี้เธอกลับสวมเดรสสีสันสดใส ถักผมเปียยาวถึงกลางหลัง ประดับด้วยกิ๊ฟ ดอกไม้ดูสวยหวาน

“มีอะไรจะคุยกับผมหรือเปล่าครับคุณปลา”

หญิงสาวบิดตัวเล็กน้อย ฝ่ามือทั้งสองประสานกัน เธอมีท่าทางประหม่าอย่างเห็นได้ชัด ทำให้ธนภพนั้นนึกสงสัยว่าอีกฝ่ายมีเรื่องสำคัญอะไรอยากจะคุยกับเขา

“คุณทำงานที่นี่มานานหลายปี เราก็ได้เจอกันบ่อยๆ ปลาไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ปลาขอสารภาพตามตรงเลยนะคะ ปลาไม่อยากเก็บความรู้สึกนี้เอาไว้อีกแล้ว”

หญิงสาวเอ่ยพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ เธอช้อนตามองเขาในบางครั้งก่อนจะหลุบตาลงเมื่อชายหนุ่มนั้นมองมา

“ปลาชอบคุณค่ะ และที่ปลาบอกคุณในวันนี้เพราะกลัวว่าคุณจะชิงมีแฟนไปเสียก่อน”

ธนภพรู้สึกลำบากใจมากที่สุด ไม่คิดว่าจู่ๆลูกสาวท่านประธานจะมาสารภาพรักกับเขากะทันหันแบบนี้ ธนภพไม่รู้จะทำยังไง เขาขลาดเขลาเกินกว่าที่จะบอกอีกฝ่ายไปตรงๆว่าตอนนี้เขากำลังคบหากับ พัชรินทร์

“คุณไม่โอเคกับปลาหรือเปล่าคะ”

หญิงสาวเอ่ยถามด้วยสีหน้ากังวล เมื่อเห็นว่าสารภาพรักไปแล้ว แต่ชายหนุ่มไม่พูดอะไรทั้งยังนิ่งขรึมทำให้เธอกลัวว่าจะถูกปฏิเสธ…