CHAPTER 3

ช่วงหลัง ๆ เพื่อน ๆ มักจะปฏิเสธการพบปะสังสรรค์ร่วมกับเขา ไม่ยอมไปดื่มกินเหมือนเมื่อก่อน เพราะเพื่อนๆ รุ่นราวคราวเดียวกันก็พากันมีครอบครัวหมดแล้ว เขาผินหน้ามามองชนัญญาที่หายใจหอบ เธอคงเหน็ดเหนื่อยกับเกมรักเมื่อครู่ที่ผ่านมา

ชนัญญาเหมือนผู้หญิงทั่ว ๆ ไป สำหรับเขาแล้ว เธอแทบไม่มีอะไรเป็นพิเศษดึงดูดให้ความประทับใจเลย หรือว่าที่เขาคิดแบบนี้เพราะนิสัยส่วนตัวของเขาเองทั้งนั้น

พีรภัทรมองว่าผู้หญิงเหล่านี้ก็เหมือน ๆ กันไปหมด จึงทำให้เขา เบื่อหน่าย รสชาติจำเจ กลิ่นน้ำหอมจำเจ สีลิปสติกฉูดฉาดมากเกินงาม จนไม่รู้จะมองตรงไหน เพราะเขาแทบมองไม่เห็นจริตธรรมชาติหรือความสดใสไม่ปรุงแต่งของผู้หญิงจากผู้หญิงเหล่านั้นได้เลย

แม้ปากจะบอกว่าไม่ติดตาม ยินยอมอยู่ได้แบบไม่ผูกมัด แต่ถึงอย่างนั้น ทุกคนก็กระสันอยากได้เขาตบแต่งเป็นสามีแทบใจจะขาด

“ถึงเวลาที่ผมต้องไปส่งคุณที่คอนโดแล้วนะชิปปี้”

“แต่ชิปปี้ยังไม่ได้กินอะไรเลยนะคะ ชิปปี้หิวจังเลยค่ะพีช”

“ถ้างั้นผมสั่งเดลิเวอรีขึ้นไปให้ดีกว่า อยากกินอะไรก็ไลน์มาละกัน” เขายืนกรานและถอยรถยนต์คันงามออกจากพื้นตรงนั้น มุ่งหน้าขับข้ามภูเขาเข้าสู่ถนนในเมือง ซึ่งเป็นเขตที่ตั้งคอนโดของชนัญญา