CHAPTER 10

“เอ้อ...จะด่าว่ากูยังไงก็ได้ แล้วแต่มึง” ทั้งสามยังสนทนา และ ชนแก้ว พลางยกดื่มติด ๆ รีบเมาแล้วรีบกลับบ้าน

“มึงรู้มั้ย ตอนนี้น้ำเงียนมันปริ่ม ๆ ล้นจะถึงกระเดือกอยู่แล้ว แม่งไม่ได้แดกใครเลย ไม่ได้ปลดปล่อยเลยหลายวันละเนี่ย”

“จริงเหรอวะ แสดงว่ามึง ลด ละ เลิกได้” ศิวะแซวอีก

พีรภัทรเบนสายตาไปมองแรงใส่เพื่อน ศิวะทำหน้าหัวเราะกลบเกลื่อน

ตลอดที่สามหนุ่มสนทนากันนั้น พิมมาลายืนอยู่ที่บาร์เพื่อคอยบริการพวกเขา เธอได้ยินชัดทุกถ้อยประโยค พิมมาลาชำเลืองมองพีรภัทรอยู่ตลอดเวลา เขาหล่อเหลาน่ามอง และมีเสน่ห์จนยากจะถอนสายตากลับ มิน่าสาว ๆ ถึงได้อยากกินเขาจนเนื้อตัวสั่น ใครก็อยากยึดเขามาเป็นของตัว

หญิงสาวหัวใจเต้นแรงกับคำว่า ‘เมียพาร์ทไทม์’

‘คู่นอนเล่น ๆ จ่ายเงิน จบครบสัญญาก็แยกทาง’ คำพูดของพีรภัทรทุกคำฝังเข้าไปในโสตสมองของเธอแล้ว

พิมมาลายืนกำมือแน่นพลางถามตัวเอง

‘ถ้าเขารับสมัครจริง ๆ เธอไปสมัครดีไหมนะ เธออยากมีเงินเดือนประจำที่ดีกว่านี้’

‘นั่นมันขายตัวเลยนะ’

‘แต่ถ้าขายแล้ว มีกิน มีใช้ และมีเงินไปรักษาแม่ ก็น่าจะดีนะ’

เงินที่เธอหาได้จากการทำงานงก ๆ มันชักหน้าไม่ถึงหลัง บางเดือนไม่พอค่ายาของแม่ด้วยซ้ำ

“น้อง ๆ ขอค็อกเทลไซเลนแก้ว” เสียงของสมเจษต์เรียกพิมมาลา

“ค่ะ ๆ รับทราบค่ะ สักครู่นะคะ” พิมมาลารีบเอ่ยตอบรับพร้อมกับพยักหน้าด้วย ค็อกเทลไซเลน เป็นสูตรค็อกเทลเฉพาะของคลับนี้

พนักงานที่นี่ นอกจากจะเป็นสาวสวยที่ถูกคัดหน้าตารูปร่างมาแล้วเป็นอย่างดี ใครก็ตามที่ยืนประจำโซนวีไอพี จะต้องมิกซ์ค๊อกเทลไซเลนได้

พิมมาลาเมื่อได้รับคำสั่ง ก็ลงมือมิกซ์ค๊อกเทลไซเลนทันที

อีกครั้งที่พีรภัทรได้เห็นดวงหน้าหวานน่ารัก แต่แฝงแววตื่นกลัวเหมือนกระต่ายตัวน้อย เธอคงจะมาใหม่ และกำลังประหม่า ตอนที่หญิงสาวเดินมาเสิร์ฟ ถาดเครื่องดื่มสั่น ๆ และตอนที่วางแก้วก็ดูสั่นอย่างหนักด้วย

ทว่าสายตาของไฮโซหนุ่มได้มองเลยจากแก้วค็อกเทลนั้น ไปที่ทรวงอกที่ดูจะชวนหนักอกหนักใจของเธอ

‘โอ้แม่เจ้า..กี่ซีซีวะนั่น หรือจะเป็นแม่ให้มา ท่าทางแม่จะรักมากให้มาซะล้นเลย’ พีรภัทรคิดในใจ เขายกแก้วขึ้นกระดกทีเดียวหมดแก้ว

พิมมาลาเดินกลับมาที่บาร์ เธอรู้สึกประหลาดใจกับแววตาของผู้ชายคนนั้น เขาทำทีคล้ายไม่สนใจเธอ แต่มีบ้างบางครั้งที่เห็นเขาชำเลืองมาทางเธอตลอด ทำให้พิมมาลานึกวนเวียนถึงสิ่งที่เขาพูด

‘จ่ายเงินจบ ครบสัญญาก็แยกทาง’

เธอกำลังต้องการเงินก้อนใหญ่เพื่อไปจัดการผ่าตัดช่องท้องและถ่ายเลือดให้แม่ ใบแจ้งค่ารักษายังอยู่ในกระเป๋าสะพายของเธอ

พิมมาลาขอตัวออกมาเข้าห้องน้ำ ในใจยังคงกลัดกลุ้มในเรื่องของแม่ ทำให้เธอทุกข์ใจ เพราะไม่รู้ว่าจะต้องไปหาเงินมาจากที่ไหนในเวลาอันสั้น

จริงอยู่... เคยมีคนมาติดต่อขอให้เธอเป็นเด็กเสี่ย

ผู้ชายที่เข้ามาในสถานที่แบบนี้ ร้อยทั้งร้อยก็ไม่เคยพ้นเรื่องอย่างว่า แต่จะมีใครกระเป๋าหนามากพอ ที่จะช่วยให้เธอพ้นวิกฤติครั้งนี้ไปได้

ใบหน้าเล็กห่อตัวกอดอกนั่งอยู่บนโถชักโครก รู้สึกหนาวจับจิต เธอไม่อยากให้แม่ที่เหลือเพียงคนเดียวต้องตายจากกัน เธอจะต้องทำทุกทางเพื่อยื้อเวลาเอาไว้ให้ได้มากที่สุด แม้ว่าตัวเธอจะทำงานหาเงินลำบากแค่ไหนก็ตาม

พีรภัทรมองหาเธอ ผู้หญิงคนเมื่อกี้หายไปไหนนะ? ใบหน้ารูปไข่ ปลายคางเล็ก ดวงตากลมโต แม้จะดูน่ามองแล้วนัยน์ตาแฝงด้วยความเศร้า แต่ก็ชวนให้ใจชายละลาย

พีรภัทรประหลาดใจกับปฏิกิริยาในร่างกายของตนเอง เป็นอีกครั้งที่เขารู้สึกร้อนรุ่มเพียงแค่เห็นใบหน้าเธอคนนั้น ผู้หญิงสวยๆ เคยผ่านมือเขามากมาย พวกเธอขยันแต่งหน้าเปลี่ยนสีลิปสติก กระทั่งกลิ่นน้ำหอมจนเขาเวียนหัว แต่ความสวยบริสุทธิ์แบบนี้มันล่อหลอกให้เขาอยากลิ้มลอง

พีรภัทรประหลาดใจกับปฏิกิริยาในร่างกายของตนเอง เป็นอีกครั้งที่เขารู้สึกร้อนรุ่มเพียงแค่เห็นใบหน้าเธอคนนั้น ผู้หญิงสวยๆ เคยผ่านมือเขามากมาย พวกเธอขยันแต่งหน้าเปลี่ยนสีลิปสติก กระทั่งกลิ่นน้ำหอมจนเขาเวียนหัว แต่ความสวยบริสุทธิ์แบบนี้มันล่อหลอกให้เขาอยากลิ้มลอง

“ไอ้ต๋อง กูสนใจเด็กคนนั้น มึงติดต่อให้กูได้มั้ย” เสือหิวอย่างพีรภัทร ไม่ขอทนอีกต่อไป สมเจษต์หันมาทันควัน

“ไหน คนไหนวะ?” สมเจษต์หันไปหันมาเพื่อมองหาเด็กคนนั้น

“คนที่ยืนหน้าบาร์นั่นไง เมื่อกี้ไง”

“คนไหนวะ” คราวนี้เป็นศิวะที่ถามขึ้นบ้าง

“น่าจะเป็นเด็กเสิร์ฟคนใหม่ของมึง กูไม่เคยเห็นหน้าเลย” จบคำพูดของพีรภัทร ทำให้เพื่อนทั้งสองคนตกใจ

“เฮ้ยๆ น้องพิม ไม่ได้ ๆ กูไม่ให้”