ทำใจให้ชิน

สายชล...

"เหนื่อยมั้ยชลพอทำไหวไหม" พี่เจษหันมาถามฉันหลังจากที่ทำออเดอร์สุดท้ายเสร็จ

"ไหวค่ะพี่เจษสบายมาก^^"

"ไม่ใช่อะไรหรอกเห็นว่าเราตัวเล็กนิดเดียวกลัวทำไม่ไหวเพราะงานในครัวมันหนัก"

"หนักกว่านี้ชลก็เคยทำมาหมดแล้วค่ะ"

"ทั้งเรียนไปด้วยทั้งทำงานไปด้วยแถมยังทำตั้งงานสองที่แบบนี้เอาเงินไปเก็บไว้ไหนหมดล่ะฮึ"

"ชลไม่มีเก็บหรอกค่ะภาระชลเยอะ"

"เอาน่าอีกหน่อยพอเรียนจบก็คงจะสบายกว่านี้หางานดีๆ ทำ"

"ค่ะ^^"

และระหว่างที่ฉันกำลังเก็บจานชามที่ล้างเสร็จเรียบร้อยแล้วเข้าชั้นก็มีพนักงานผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาในครัวเธอมองหน้าฉันแล้วก็บอกให้ฉันไปเก็บจานที่ห้องทำงานของไฟ

"เร็วๆ ละคุณไฟโทรลงมาสั่งว่าให้ขึ้นไปเก็บเร็วๆ "

"แล้วทำไมเอ็งไม่ไปเก็บมาให้ด้วยเลยล่ะวะนังจ๊ะในครัวเค้ายุ่งกันจะตายอยู่แล้ว"

"มันใช่หน้าที่ฉันไหมล่ะใครยกขึ้นไปเสิร์ฟก็ขึ้นไปเก็บเอาสิ"

"น้ำใจน่ะมีบ้างไหม"

"ไม่มี"

"เอ่อ งั้นเดี๋ยวชลขึ้นไปเก็บจานก่อนนะคะพี่เจษ"

พอฉันเดินขึ้นไปถึงหน้าห้องทำงานของไฟ

"อ๊ะ อ๊ะ เสียวค่ะมินนี่เสียว ไฟขาเร็วๆ ค่ะกระแทกแรงๆ มินนี่อยากเสียวมากกว่านี้"

ตั่บ ตั่บ ตั่บ ตั่บ

"แบบนั้นค่ะ อร๊ายยยย ของไฟมันใหญ่มากมินนี่จุกไปหมดแล้ว"

"ซี๊ดดดด อื้มมมจะแตก"

"ไฟขาขอมินนี่กินน้ำของไฟอีกนะคะมินนี่ชอบ"

นั่นคือเสียงที่ฉันได้ยินดังลอดออกมาจากห้องทำงานของไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคนข้างในกำลังทำอะไรกันอยู่ ครั้งที่สองแล้วสินะที่ฉันต้องมาได้ยินอะไรแบบนี้และตราบใดที่ฉันยังทำงานที่ผับของเขาฉันก็อาจจะต้องได้ยินมันอีกนับครั้งไม่ถ้วนเพราะฉะนั้นฉันคงต้องทำใจให้ชินใช่ไหม ฉันยืนอยู่ตรงนั้นนานเกือบครึ่งชั่วโมงจนภายในห้องนั้นเงียบลงฉันถึงกล้าที่จะเคาะประตูห้องแล้วเปิดเข้าไปเมื่อได้ยินเสียงอนุญาตของเจ้าของห้อง พอก้าวขาเข้าไปปุ๊บสายตาฉันก็หลุบมองต่ำลงทันทีเพราะไม่ต้องการที่จะรู้หรือเห็นอะไรมากไปกว่าเสียงที่ได้ยินก่อนหน้านี้ ฉันเดินก้มหน้าไปที่โต๊ะที่มีจานอาหารวางอยู่ก่อนจะค่อยๆ เก็บมันใส่ถาดเปล่าที่ฉันถือขึ้นมา

"ไฟขาคืนนี้ให้มินนี่ไปนอนที่คอนโดไฟนะคะมินนี่อยากทำให้ไฟมีความสุขมากกว่านี้"

"วันนี้เราเอากันไปสองรอบแล้วนะเธอยังไม่พออีกหรือไงมินนี่"

"กับไฟน่ะจะเอากี่ครั้งก็ไม่พอหรอกค่ะ จุ๊บ จุ๊บ"

"อื้มมมม จ๊วบบบ จ๊วบบบ" ตอนนี้มือของฉันมันสั่นไปหมดแม้จะไม่เงยหน้าขึ้นไปมองฉันก็รู้ว่าไฟกับผู้หญิงคนนั้นกำลังจูบกันอยู่

ฉันรีบเดินถือถาดออกมาอย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากอยู่ขัดความสุขของคนทั้งคู่

"ชลกลับก่อนนะคะพี่เจษ"

"อืมกลับดีๆ นะไว้เจอกันพรุ่งนี้"

"ค่ะ^^"

ฉันนั่งรถเมล์มาลงหน้าปากซอยบ้านแล้วในขณะที่ฉันกำลังเดินเข้าไปก็เจอกับพี่วันที่มีอาชีพขับวินมอเตอร์ไซค์พอดีพี่วันเป็นคนที่อาศัยอยู่ในชุมชนที่ฉันอาศัยอยู่เรารู้จักกันมาตั้งแต่ฉันกับครอบครัวย้ายมาอยู่ที่นี่พี่วันเป็นคนดีนะขับวินมอเตอร์ไซค์เลี้ยงแม่ไหนจะส่งเสียน้องเรียนอีก

"อ้าวชลทำไมวันนี้กลับดึกจังเลยปกติพี่เห็นเรากลับเร็วกว่านี่ไม่ใช่เหรอ"

"ชลทำงานสองที่จ๊ะพี่วันนี่เพิ่งเลิกงาน"

"โหงานที่ไหนทำไมเลิกเที่ยงคืนตีหนึ่งแบบนี้"

"ชลทำงานที่ผับจ๊ะ"

"แล้วแบบนี้ก็ต้องเดินเข้าซอยแบบนี้ทุกคืนเลยอ่ะดิ"

"ก็คงต้องเป็นแบบนั้นแล่ะจ๊ะ"

"ว่าแต่ผับที่ชลทำงานไกลไหมล่ะเผื่อพี่ไปรับชลจะได้ไม่ต้องเดินเข้าซอยเปลี่ยวๆ แบบนี้มันอันตรายนะถึงเราจะอาศัยอยู่ในซอยก็เถอะแต่คนเลวๆ คนไม่ดีมันก็มีเยอะ"

"ก็ไกลอยู่จ๊ะ"

"งั้นเอางี้ต่อไปพี่จะไปรับชลหลังเลิกงานละกัน"

"แล้วพี่คิดค่าจ้างชลเท่าไหร่จ๊ะ"

"ไม่เป็นไรเรามันคนซอยเดียวกัน"

"ไม่ได้หรอกจ๊ะน้ำมันก็แพงลิตรนึงตั้งหลายสิบบาทพี่จะไปรับชลฟรีๆ ได้ยังไงชลเกรงใจ" เพราะฉันรู้ว่าพี่วันเองก็ลำบากไม่แพ้กันฉันคงไม่คิดที่จะเอาเปรียบเขาหรอก

"งั้นเอางี้พี่คิดเดือนละ500"

"งั้นตกลงจ๊ะ" ฉันตกลงให้พี่วันเป็นคนไปรับฉันที่ทำงานซึ่งมันก็ดีกว่าที่ฉันต้องนั่งรถเมล์แล้วก็ต้องเดินเข้าซอยเปลี่ยวๆ

และพอฉันกลับมาถึงบ้านก็เจอพ่อกับน้าเพ็ญนั่งกินเหล้ากันอยู่ที่โต๊ะแคร่หน้าบ้าน

"อีชลมันกลับมาแล้วพี่"

"อ้าวอีชลมึงกลับมาแล้วเรอะ"

"จ๊ะพ่อ"

"งั้นมึงก็เอาเงินมา กูนั่งรอมึงตั้งแต่เช้าละ"

"เงินอะไรจ๊ะ"

"อ้าวอีนี่ก็เงินที่มึงต้องให้กูไง"

"ชลเพิ่งให้พ่อไปเมื่อวานนี้เองนะจ๊ะ"

"ให้เมื่อวานก็ส่วนเมื่อวานแต่วันนี้มึงยังไม่ได้ให้กู"

"ชลไม่มีให้หรอกจ๊ะ"

"ทำไมมึงพูดหมาๆ แบบนี้วะห๊ะ มึงพูดมาได้ไงว่าไม่มี มึงทำงานสองที่สามที่จะไม่มีเงินได้ไง"

"ชลต้องเก็บไว้เป็นค่าผ่าตัดยาย"

"นั่นมันเรื่องของมึงแต่เรื่องของกูก็คือมึงต้องเอาเงินมาให้กูใช้ทุกวันเข้าใจไหม!! "

"ไม่เข้าใจ ชลไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงต้องเข้าบ่อนทุกวันทั้งที่พ่อไม่เคยได้เลยชลขอร้องให้เลิกเข้าบ่อนเล่นการพนันจะได้ไหมจ๊ะ"

"มึงอย่ามาสะเออะสอนกูกูเป็นพ่อมึงมึงเป็นลูกมึงมีหน้าที่หาเงินมาให้กูก็พอกูจะเอาไปทำอะไรก็เรื่องของกู"

"ถ้าอย่างนั้นชลคงจะหาเงินให้พ่อใช้ทุกวันไม่ได้หรอกจ๊ะเพราะตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับชลก็คือยาย"

"มึงว่าไงนะอีลูกเวร"

"พี่จัดการมันเลยมันกล้าพูดแบบนี้กับพี่ได้ยังไงกันพี่ต้องตบสั่งสอนมันนะ"

"มึงมานี่นังลูกทรพี"

"โอ๊ย!! พ่อจ๋าชลเจ็บ" ฉันถูกพ่อกระชากผมลากออกมาหน้าบ้านแล้วก็ตบฉันซ้ำจนล้มคว่ำลงไปกองกับพื้นถนน

"กูจะเอาเลือดชั่วมึงออกมาอีลูกเวร"

เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!!

"พ่อชลเจ็บ ฮือออ พ่ออย่าฮืออออ" ฉันกราบขอร้องพ่อให้หยุดทำร้ายฉันแต่ดูเหมือนตอนนี้พ่อจะไม่ได้สติตบฉันไม่หยุด

"ถ้ามึงไม่หาเงินมาให้กูมึงกับยายตาบอดขี้โรคของมึงมึงก็ไสหัวไปจากบ้านกู ไป๊!!! "

"ฮือออ แล้วชลจะไปอยู่ที่ไหน"

"มันเรื่องของมึง ไป๊!!! "

ตอนนี้ฉันหอบกระเป๋าเสื้อผ้าของฉันกับของยายเดินออกมาหน้าปากซอยโดยไร้จุดหมายปลายทางว่าตอนนี้จะไปที่ไหนดี

"ฮึก ฮึก ฮึก ฮึก แม่จ๋าชลคิดถึงแม่เหลือเกินถ้าแม่ยังอยู่พ่อคงไม่ทำกับชลแบบนี้ ฮือออ" ฉันนั่งร้องไห้อยู่ริมฟุตบาตคิดถึงแม่ที่จากฉันไป ตอนที่แม่ยังอยู่พ่อไม่ใช่คนแบบนี้ท่านเป็นพ่อที่ใจดีแล้วก็รักฉันมากไม่เคยตบตีหรือดุด่าฉันเลยสักครั้งจนวันที่แม่เสียไปพ่อก็พาน้าเพ็ญซึ่งเป็นเมียใหม่เข้าบ้านน้าเพ็ญชวนพ่อเข้าบ่อนเล่นการพนันทำให้ตั้งแต่นั้นมาพ่อก็เปลี่ยนไปกลายเป็นคนละคนไม่สนใจไยดีฉันไม่ทำงานเอาแต่กินเหล้าเข้าบ่อนทำให้เงินเก็บที่เคยมีหมดไปจนฉันเกือบจะไม่ได้เรียนหนังสือเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเทอมโชคดีที่ครูเห็นว่าฉันเรียนเก่งท่านเลยให้ทุนฉันจากนั้นฉันก็เริ่มหางานทำทั้งที่ไม่เคยทำมาก่อนฉันดิ้นรนทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เงินมาซื้อข้าวให้ยายกิน ตอนนั้นฉันลำบากมากต้องคอยเก็บของเก่าไปขายไปรับจ้างล้างจานร้านก๋วยเตี๋ยวในตอนเย็นหลังเลิกเรียนฉันทำทุกอย่างเท่าที่ตัวเองจะทำได้ในตอนนั้น