บ่วงมาลี

“ก็จะให้ทำยังไงล่ะแม่ ก็ฉันท้องกับเขาไปแล้ว แล้วเขาก็รู้แล้วด้วย” พูดเสร็จก็ถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย ตามประสาคนแพ้ท้องที่เริ่มมีอาการหนักขึ้นทุกวัน เช่นเดียวกันกับท้องที่เริ่มโตขึ้นทุกวัน

“แกก็นะนางละไม ทำไมไม่เคยทำอะไรให้ฉันภูมิใจได้สักอย่างเลยว่ะ ดูสิทีนี้ท้องขึ้นมาแล้วเขาจะรับผิดชอบรึเปล่าก็ไม่รู้ ดูท่ามันจะเจ้าชู้ซะด้วยนะไอ้เสี่ยนั่นน่ะเกิดมันไม่รับผิดชอบขึ้นมา นอกจากจะขายหน้าชาวบ้านชาวช่องเขาแล้ว ยังต้องหาเลี้ยงไอ้ลูกพ่อไม่รับนี่อีก โอ๊ย! มันจะอะไรนักหนาวะ”

“ทำไมแม่พูดแบบนี้ล่ะแม่ ก็เพราะแม่ไม่ใช่เหรอ?ชีวิตฉันถึงได้เป็นแบบนี้!”

ผู้เป็นแม่หันหน้ามามองลูกสาวด้วยหยาดน้ำตาคลอเบ้า สบตากันเพียงชั่วครู่ขณะแล้วเป็นฝ่ายมารดาที่ละสายตาไปก่อน

“เอ็งจะเอายังไงก็เอาเถอะ ในเมื่อชีวิตเอ็งเป็นแบบนี้ก็เพราะแม่อย่างข้า...ต่อไปนี้เอ็งก็เลือกทางเดินชีวิตของเอ็งละกัน” พูดจบก็เดินตรงเข้าห้องไปก่อนจะหันเพียงเสี้ยวหน้ามาคุยกับลูกสาว

“แต่ถ้าเขาไม่รับลูกเอ็งเป็นลูกก็พามันกลับมา หลานข้าถึงจะลำบากยากเข็ญแค่ไหนข้าก็ไม่ปล่อยให้มันตายหรอก!”

เสียงสุดท้ายที่ได้ยินคือเสียงปิดประตูห้องของผู้ที่เป็นแม่ ในชีวิตลูกผู้หญิงคนหนึ่งการที่ถูกตราหน้าว่าท้องไม่มีพ่อนั้นถือเป็นเรื่องเลวร้ายที่สุดเรื่องหนึ่ง การที่ต้องอดทนต่อสายตาและคำติฉินของชาวบ้านนับเป็นเรื่องที่บั่นทอนกำลังใจในชีวิตมากที่สุด ยิ่งความสัมพันธ์ในครอบครัวสั่นคลอนด้วยแล้ว เพียงแค่ลมปากของคนก็สามารถทำลายชีวิตคนคนหนึ่งได้เฉกเช่นเดียวกัน

“ฉันรู้และฉันเข้าใจเธอนะละไม แต่เธอจะให้ฉันทำยังไงในเมื่อฉันเองก็มีเมียมีลูกอยู่แล้ว ถ้าฉันรับเธอกับเด็กในท้องเป็นเมียเป็นลูกอีก ชาวบ้านจะมองฉันเป็นยังไง ฉันเป็นคนมีหน้ามีตานะ อีกอย่างเมียกับลูกชายสองคนของฉันเขาจะว่ายังไงถ้าเกิดฉันพาเธอเข้าบ้าน เข้าใจฉันหน่อยเถอะนะละไม”

“แล้วเสี่ยจะให้ละไมทำยังไงล่ะคะ แม่ของละไมโกรธมาก ตอนนี้ละไมไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้วนะคะ...นอกจากเสี่ย”

เสี่ยทรงภูมิได้แต่มองหน้าของหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียเขาอีกคนหนึ่ง แม้จะไม่เต็มใจหนักแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เพราะหน้าตาสวยงามที่เกินสาวชาวบ้านธรรมดาทั่วไป บวกกับรูปร่างที่ได้สัดส่วนงดงามเป็นที่ต้องตาต้องใจตั้งแต่แรกพบ

แม้จะรู้ตัวเองว่าเป็นคนเจ้าชู้และมักมากขนาดไหนแต่ก็ระมัดระวังตัวเสมอมาทุกครั้ง แต่กับละไมเธอมีบางสิ่งที่ทำให้เขาไม่อาจหยุดยั้งหรือควบคุมตัวเองได้ สุดท้ายก็เลยเกิดปัญหาใหญ่ตามมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้แบบนี้

“งั้นเอาอย่างนี้นะละไม ฉันจะให้เงินเธอก้อนหนึ่งให้เธอเอาไปตั้งตัว เธอจะทำอะไรก็ได้ค้าขายหรืออะไรก็แล้วแต่เธอ แต่ฉันขออย่างหนึ่งนะไปเอาเด็กออกซะ ฉันยังไม่พร้อมจะมีลูกอีกตอนนี้ ฉันอยากให้เธอทำตามที่ฉันบอกแล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง” ละไมมองหน้าเสี่ยทรงภูมิด้วยแววตาค้นหาและตัดพ้อ

“แต่ว่า จะดีหรือคะเสี่ย ละ...ละไมกลัว” เสี่ยทรงภูมิมองหน้าละไมอีกครั้งด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากตอนแรกอย่างสิ้นเชิง

“ฉันบอกว่าดีก็ดีสิ! ในเมื่อแม่เธอก็ไม่ไยดีเธอแล้วไม่ใช่เหรอ เธอยังจะกลัวอะไรอีก? เอาเงินไปแล้วไปเอาเด็กออกและอย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าเธออีก ผู้หญิงบ้านนอกที่ง่ายกับผู้ชายอย่างเธอสมควรแล้วที่ต้องเจอแบบนี้ ยังดีด้วยซ้ำไปที่ฉันไม่ฆ่าเธอทั้งแม่ลูกรวมถึงเด็กในท้องนั่นด้วย ออกไปซะ! ออกไป!”

“แต่เสี่ยคะ เสี่ย เสี่ย”

“บัญชา เอาเงินนี่ไปให้นังผู้หญิงคนนั้นแล้วลากตัวมันออกไป อย่าให้มาเหยียบที่นี่ได้อีก เข้าใจมั้ย”

“ครับเสี่ย” ชายหนุ่มร่างยักษ์ที่อยู่ในชุดสูทสีดำรับคำผู้เป็นเจ้านายด้วยแววตานิ่งเฉยไร้ความรู้สึก