ตอนที่ 4

เดนนิสสะบัดศีรษะแรงๆ เพื่อขับไล่ไอ้เจ้าความอยากจะกินแม่แองจี้ซะในสวนนี้ออกไปจากใจด้วยความยากลำบาก ขยับกายใหญ่โตเพื่อคลายความอึดอัดที่ซิปกางเกง ก่อนจะระบายยิ้มบางๆ ออกมา

“ถ้าจะตบก็ตบได้นะครับแองจี้... แต่ผมอดใจไม่ได้จริงๆ คุณสวยมาก...”

มือใหญ่คว้ามือบางขึ้นมาจูบหลังมือเบาๆ ทำเอานาริกาตัวสั่นสะท้านรุนแรง ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งก้มหน้าเล่นไปตามบทบาท ปล่อยให้ผู้ชายตรงหน้าล่วงเกินตามอำเภอใจ...

“และก็หวานมากจนผม...”

เขาหยุดพูดแค่นั้นขณะขยับตัวขึ้นมานั่งเกยข้างๆหล่อนบนม้านั่งตัวยาว ก่อนจะถือวิสาสะยกร่างอรชรของหล่อนนั่งซ้อนตักแกร่ง นาริกาตัวแข็งทื่อแต่ไม่ได้ปฏิเสธ เดนนิสเห็นสาวน้อยไม่ขัดขืนก็ยิ่งได้ใจนักจึงก้มลงจูบปากหวานอิ่มนั้นอีกครั้ง จูบแล้วจูบอีกจนพออกพอใจนั่นแหละถึงจะยอมปลดปล่อยสาวน้อยที่ระทดระทวยในอ้อมแขนให้เป็นอิสระ

“พอจะให้เกียรติผมด้วยการทานมื้อค่ำด้วยกันสักมื้อได้ไหมครับ”

นาริการู้ดีว่าคนตัวโตไม่ได้คิดจะหยุดแค่มื้อค่ำในห้องอาหารหรูๆ เท่านั้นหรอก ผู้ชายคนนี้ร้อนแรง และอันตรายเหลือเกิน เขาพุ่งเข้าชนเป้าหมายทันทีหากถูกใจ และเขาคงไม่มีวันถอยหากยังไม่ได้ครอบครองหล่อนบนเตียง เมื่อคิดว่าค่ำคืนนี้จะต้องเจอะเจอกับอะไรสาวน้อยก็แก้มแดงระเรื่อ กายสาวอึดอัดจนปวดร้าว

“เอ่อ...”

“อย่าปฏิเสธผมเลยนะครับแองจี้... เราจะได้ทำความรู้จักกันมากขึ้นยังไงครับ”

“แต่ว่า...ฉัน... เอ่อ แองจี้...”

“หรือว่าคุณไม่อยากให้ผมทำมากกว่าจูบล่ะ... อย่าบอกเชียวนะว่าคุณไม่ได้ต้องการผมเหมือนกับที่ผมกำลังจะเป็นบ้าเพราะไอ้ความอยากกินคุณ... อย่างรุนแรง...”

คราวนี้พ่อคนตัวโตพูดออกมาตรงๆ ไม่อ้อมค้อมเพื่อรักษาความเป็นสุภาพบุรุษใดๆ อีก นาริกาหน้าแดงจนแทบไหม้เพื่อนัยน์ตาสีฟ้าจัดของคู่สนทนามากเสน่ห์ก็บอกความหมายเดียวกันกับคำพูดออกมา

เขากำลังต้องการหล่อน... อย่างมาก ร่างกายของเขาที่หล่อนบดเคล้าอยู่กับหล่อนบอกอย่างนั้น...

“เอ่อ... แต่แองจี้ว่ามันเร็วไป...”

“สำหรับผมมันนานเกินไปด้วยซ้ำ... ผมอยากจะกระโดดขึ้นไปจับดวงอาทิตย์เหวี่ยงลงน้ำทะเลซะเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำหากทำได้... เพื่อเราสองคนจะได้ทานมื้อค่ำด้วยกันเร็วขึ้น...”

คนตัวโตหัวเราะเบาๆ จากนั้นก็จับร่างบอบบางที่ตอนนี้เหมือนไร้กระดูกลงนั่งบนม้านั่งที่เดิม ก่อนที่เขาจะพาร่างกายที่แน่นหนั่นไปด้วยกล้ามเนื้อลุกขึ้นยืนค้ำศีรษะของหล่อน ดวงตาสีฟ้าจัดที่มองมานั้นอัดแน่นไปด้วยความหิวกระหายที่หล่อนเห็นแล้วก็วูบวาบไปทั้งช่องท้อง

มาร์คอสคงจะพอใจที่แผนการทุกอย่างมันเดินทางมาถึงเร็วแบบนี้... แค่ครั้งแรกที่พบกันเดนนิสก็ตกหลุมที่ขุดล่อเอาไว้ซะแล้ว ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เคยตั้งเป้าหมายเอาไว้หนึ่งอาทิตย์

แต่สำหรับหล่อนสิ... หล่อนกำลังรู้สึกคล้ายกับจะหายใจไม่ออก หากมีใครสักคนรู้ว่าหล่อนเกิดหลงรักผู้ชายที่ตัวเองรับหน้าที่มาหลอกลวงเข้าล่ะก็ คงจะน่าสมเพชน่าดูเชียวแหละ

“เอาเป็นว่าทุกอย่างตกลงตามนี้ก็แล้วกันนะครับ แองจี้แสนสวย...” เขายิ้มมุมปาก เดินเข้ามาหา

“ผมจะมารับคุณตอนหกโมงเย็น แต่งตัวสวยๆ นะครับ...”

และริมฝีปากร้อนผ่าวก็ก้มลงจูบแผ่วเบาที่หน้าผากมนของหล่อนอย่างประกาศความเป็นเจ้าของทันทีเมื่อพ่อคุณโน้มตัวลงมาหาอีกครั้ง

นาริกาตัวสั่นสะท้าน หน้าแดงแล้วแดงอีก จนคนมองอย่างเดนนิสอดแปลกใจกับความขี้อายที่แม่สาวน้อยตรงหน้าแสดงออกมาตลอดเวลาไม่ได้...

หล่อนเสแสร้ง...

ก็แค่การแสดงฉากหนึ่งเท่านั้น...

แม้จะบอกตัวเองแบบนั้นแต่ความไร้เดียงสาที่ต่างไปจากสาวทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตก็ทำให้เดนนิสอดรู้สึกดีอย่างประหลาดไม่ได้

ชายหนุ่มปล่อยตัวเองให้ดื่มด่ำกับความงดงามของแม่นางฟ้าตรงหน้าอยู่อีกหลายอึดใจ กว่าจะตัดใจเดินจากเจ้าหล่อนไปได้โดยไม่คิดจะเหลียวหลังกลับมามองอีก

นาริกามองร่างสูงใหญ่ของผู้ชายที่พึ่งจะปล้นจูบแรกของตัวเองไปจนลับตา แล้วก็ต้องหน้าแดงแล้วแดงอีกด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนที่โจมตีที่เชิงกรานอย่างรุนแรง มือบางยกขึ้นลูบปากอิ่มที่ชอกช้ำเพราะรสจูบดุดันเอาแต่ใจของเดนนิสแผ่วเบาอย่างลืมตัว มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่วาเลนเดินเข้ามาหานั่นแหละ

“ทุกอย่างเป็นไปตามแผน...”

นาริกาหน้าแดงก่ำ เพราะมั่นใจว่าวาเลนเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง

“เดนนิส โอซิล ติดกับดักแล้ว” รอยยิ้มกว้างของคู่สนทนาที่พึ่งเดินเข้ามาเกิดขึ้นพร้อมๆ กับความวิตกกังวลบนใบหน้าของนาริกานั่นเอง

หล่อน... จะทำยังไงดี?

ตอนนี้หล่อนกลับรู้สึกไม่ต่างจากคนกำลังจมน้ำเลยแม้แต่นิดเดียว แม้หัวใจจะยอมรับว่าไม่ได้รังเกียจเดนนิส โอซิล แถมยังทำท่าจะตกหลุมรักเอาง่ายๆ อีกต่างหาก แต่...

หล่อนกลัว... กลัวสายตาสีฟ้าคู่นั้น ยามที่มันพิโรธ...

เดนนิสเป็นผู้ชายน่ากลัว เขาจะต้องขยี้หล่อนจนแหลกคามือแน่หากรู้ว่าหล่อนเป็นแค่สาวใช้ของผู้หญิงที่ตัวเองต้องการตัวเท่านั้น

“คุณแองจี้แสดงได้ดีมากเลยค่ะ...”

คำชมนั้นไม่ได้ทำให้แองเจลล่าตัวปลอมอย่างนาริการู้สึกดีขึ้นมาเลยแม้แต่สักนิด ตรงกันข้าม หล่อนยิ่งรู้สึกไร้ค่ามากเหลือเกิน ยิ่งเดนนิสหลงกลเร็วเท่าไหร่ หล่อนก็จะต้องถูกเขาเกลียดขึ้นเร็วเท่านั้น

อีกไม่นาน... ใช่ไม่นานเลย...

“ขอบคุณค่ะ...” นาริกาฝืนยิ้ม บังคับตัวเองให้ลุกขึ้นยืนจนได้

“งั้นเราไปเตรียมตัวกันดีกว่าค่ะ คุณแองจี้ยังมีสิ่งที่ต้องทำในคืนนี้อีกหลายอย่าง...” ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้วสำหรับสาวใช้ต่ำต้อยอย่างนาริกา หญิงสาวทำได้แค่เพียงเดินตามหลังวาเลนกลับไปยังห้องสวีทของตนที่อยู่สูงขึ้นไปอีกสิบกว่าชั้นเท่านั้นเอง

ทำได้แค่นี้จริงๆ