ตอนที่ 1 ผู้หญิงแสนเชยที่ไม่ถูกชะตา (5)

“กะทิเองก็สวยเหมือนกันนะจ๊ะ” นิพาดาเองก็ชมอีกฝ่ายจากใจเช่นกัน แม้หญิงสาวตรงหน้าจะแต่งตัวไม่เหมาะกับตัวเองเลยทำให้ดูแก่กว่าวัย ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังรู้สึกว่าเห็นเค้าโครงความสวยของธิษณามดีที่ชุดและแว่นตาแสนเชยนั้นปิดไม่มิดอยู่

“ตรงไหน โอ๊ย !” ธนภูมิร้องเสียงหลง ยกมือกุมสีข้างที่โดนพี่สาวทั้งบิดและดึงเต็มแรงอย่างไม่ปรานี โทษฐานที่ปากเสียกับผู้หญิง ขณะที่กำลังจะอ้าปากเถียงว่าก็มันเรื่องจริง เห็นพี่สาวถลึงตาใส่ ชายหนุ่มจึงหุบปากฉับ แล้วมองเมินไปทางอื่นอย่างขัดใจ

“พี่ขอโทษแทนน้องชายปากเสียด้วยนะจ๊ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ กะทิชินแล้วกับพวกที่มองคนแค่รูปลักษณ์ภายนอก” ธิษณามดีบอกเหมือนไม่ถือสา แต่ก็แอบแขวะธนภูมิผู้ชายปากไม่ดีที่รู้สึกไม่ถูกชะตาตั้งแต่แรกพบ “กะทิขอตัวไปหาพี่รามนะคะ” หญิงสาวยิ้มให้นิพาดาเล็กน้อย ก่อนจะปรายตามองธนภูมิแล้วสะบัดหน้าเดินหนีเข้าไปในห้องพักคนเจ็บ

นิพาดามองตามอย่างรู้สึกผิด ถึงจะบอกว่าชินแต่ผู้หญิงเราถ้าโดนผู้ชายว่าตัวเองไม่สวยต่อหน้ามันก็ต้องรู้สึกแย่อยู่แล้วล่ะ คิดแล้วก็โมโหแทน นิพาดาจึงหันไปเล่นงานน้องชายปากเสียทันที

“ปากดีนัก ไปขอโทษน้องเขาเลยนะ” นิพาดาฟาดฝ่ามือเข้าที่ต้นแขนแข็งแรงของน้องชายไปสองสามที จากนั้นก็ดันร่างสูงของธนภูมิให้ตามธิษณามดีไปเพื่อขอโทษหญิงสาวซะ

ด้านธนภูมิที่แม้จะไม่อยากจะทำตามความต้องการของพี่สาวนัก แต่เมื่อเห็นสายตาถลึงโกรธก็ยอมทำตามแต่โดยดีไม่ได้ขัดขืนอะไร

ธนภูมิเปิดประตูเข้าไปในห้องพักคนเจ็บแล้วต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นภาพธิษณามดีกำลังป้อนน้ำว่าที่พี่เขยของเขา ดวงตาคมหรี่มองอย่างไม่ชอบใจ จากนั้นก็จงใจปิดประตูเสียงดัง แล้วเดินเข้าไปหาทั้งสองคน ไม่ใช่จะเข้าไปขอโทษตามที่พี่สาวบอกหรอกนะ แต่จะไปเป็นก้างขวางคอต่างหากละ

“สวัสดีครับคุณราม เป็นยังไงบ้างครับ” ถามคนบนเตียงแต่สายตากลับจ้องคนข้างเตียงเขม็ง

ส่วนธิษณามดีนั้นแค่ปรายตามองคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่แล้วเดินเลี่ยงไปทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านอย่างไม่สนใจ

“ก็ดีครับ” ตอบรับสั้น ๆ ด้วยสีหน้าไม่ได้บึ้งตึงแต่ก็ไม่ถึงกับยิ้ม

“พี่นีน่าก็มานะครับ อีกเดี๋ยวคงเข้ามา” เขารู้ว่ารามิลรู้ แต่ที่บอกเนี่ยเพื่อต้องการตอกย้ำให้ใครบางคนในห้องนี้สำนึกว่ามีคนที่ต้องเกรงใจอยู่ ไม่ใช่อยากจะทำอะไรก็ทำ

“ครับ” ยังคงคอนเซปเดิมคือพูดน้อยหน้านิ่ง

ธนภูมิยักไหล่ เขาเองก็ใช่อยากจะพูดกับคนแบบนี้สักเท่าไหร่ จึงพยักหน้าแล้วหมุนตัวเดินตรงเข้าไปนั่งข้าง ๆ ธิษณามดีอย่างตั้งใจ “นั่งด้วยคนนะครับ”

“เชิญ !” บอกเสียงกระแทกกระทั้น แล้ววางหนังสือนิตยสารที่กำลังเปิดดูฆ่าเวลาลงบนโต๊ะแรง ๆ จากนั้นก็ลุกขึ้นบอกลารามิลทั้งที่เพิ่งมาถึง

“พี่รามคะวันนี้กะทิขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะคะ ไว้พรุ่งนี้จะมาเยี่ยมใหม่” หญิงสาวในชุดแสนเชยยกมือไหว้รามิลที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง แล้วเดินหน้าบึ้งตึงเดินออกจากห้องไป โดยมีร่างสูงของธนภูมิเดินตามไปแบบติด ๆ ซึ่งธิษณามดีก็ไม่เข้าใจว่าจะตามมาทำไม ไม่รู้หรือไงว่าที่หนีกลับบ้านเร็วก็เพราะเขานี่แหละ

“คุณลุงคุณป้าคะ กะทิขอตัวกลับก่อนนะคะ ไว้พรุ่งนี้จะเย็น ๆ กะทิจะแวะมาเยี่ยมพี่รามใหม่ กะทิกลับก่อนนะคะพี่นีน่า เสียดายนะคะเรายังไม่ได้คุยกันเลย” ธิษณามดีที่พยายามไม่สนใจคนตัวโตข้างหลัง บอกลาผู้สูงวัยทั้งสองและนิพาดาสาวสวยที่เห็นครั้งแรกก็รู้สึกว่าถูกชะตา ผิดกับคนน้องที่ก็หล่อดีอยู่หรอก แต่ปากสุนัขไม่รับประทานจะหล่อแค่ไหนเธอก็คงจะปลื้มไม่ลง

“ไว้วันหลังก็ได้จ้ะ พี่ว่าเราคงได้พบกันอีกแน่นอน” นิพาดาบอกพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้อย่างเป็นมิตร ก่อนจะมองข้ามไหล่บางของอีกฝ่ายไปหาน้องชายที่ยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ผงกศีรษะเล็กน้อยเป็นการถามว่าให้ไปขอโทษทำไมจู่ ๆ ธิษณามดีที่เพิ่งมาถึง ถึงได้ขอตัวกลับ แต่คำตอบที่ได้คือรอยยิ้มทะเล้นและการยักไหล่

“งั้นกะทิลานะคะ” ธิษณามดียกมือไหว้ทุกคนแล้วรีบออกจากห้อง หวังจะไปให้พ้น ๆ หน้าของธนภูมิเร็ว ๆ

“เดี๋ยวสิไทนี่ จะไปไหน” นิพาดาทักน้องชายที่กำลังจะเดินตามหลังธิษณามดีออกจากห้องไป

“ไปธุระแป๊บหนึ่ง เดี๋ยวกลับมาครับ” บอกทั้งที่ไม่หันมามองพี่สาวแม้แต่น้อย เพราะมัวรีบเดินตามคนที่เพิ่งเดินออกจากห้องไป