ตอนที่ 1 พระองค์จะทรงกุมมือหม่อมฉันไปนานแค่ไหน

เหลียนลี่หรู จ้องมองไปที่ใบหน้าของบุรุษคนรัก  ที่กำลังนอนอยู่บนเตียงเดียวกันกับนางอย่างรักใคร่  มือหนากอบกุมมือบางของนางเอาไว้ตลอดเวลา   บ่งบอกว่าเขานั้นหวงแหนมือน้อยๆคู่นี้ของนางมากเพียงใด

       "พระองค์จะทรงกุมมือหม่อมฉันไปนานแค่ไหนกันเพคะ"

       "ตลอดชีวิตของเปิ่นหวาง"

คำตอบสั้นๆ   แต่ความหมายช่างสลักลึกลงไปในจิตใจของหญิงสาว   จนเกิดความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจ  ซึ่งมันได้สลักลึกเข้าไปในจิตใจดวงน้อยๆของนาง ว่าครั้งหนึ่งบุรุษผู้นี้ได้กล่าววาจาหวานหูกับนางเช่นนี้  

       จะมีผู้ใดเชื่อกันเล่า ว่าเทพสงครามอย่างชินอ๋องเหวินเฟยหลง จะกล่าววาจาเกี้ยวสตรีได้หวานหูเช่นนี้ได้   บุรุษผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ทัพทมิฬ   ที่มิเคยยิ้มให้กับสตรีใด ในตอนนี้เขากำลังนอนส่งยิ้มละลายใจให้กับนางอยู่ 

        ชินอ๋องเหวินเฟยหลงจะแอบเข้ามาในช่วงกลางดึกของทุกคืนเพื่อที่จะส่งนางเข้านอน เหตุการณ์ยังคงดำเนินต่อไปเช่นนี้   ซึ่งมันทำให้หญิงสาวมีความสุขที่ได้รับความรักจากบุรุษที่นางมิคิดจะรัก

         เหตุใดจึงกล่าวว่านางไม่คิดจะรักบุรุษผู้นี้เช่นนั้นน่ะหรือ  เพราะนางไม่ต้องการที่จะมีคนรักเป็นชายชาติทหาร   หรือคนในราชวงศ์ที่ต้องมีหญิงงามรายล้อมอยู่ตลอดเวลา   บุรุษในราชวงศ์จะต้องแต่งงานเพื่อสะสมอำนาจของเหล่าขุนนางในราชสำนัก  ให้ฝักใฝ่และมีความจงรักภักดีต่อตนเอง 

        และนางก็ไม่ชอบบุรุษที่เป็นทหาร  เพราะว่าจะต้องใช้ชีวิตห่างไกลกัน  โดยมิรู้ว่าเมื่อไหร่จะได้พบเจอกันและมิรู้ว่าบุรุษผู้นั้น  จะได้กลับมาหานางหรือไม่ ดังนั้นนางจึงได้ปฏิญาณกับตนเองแล้ว  ว่าจะไม่ขอมีคนรักที่เป็นคนในราชวงศ์และเป็นชายชาติทหาร

         แต่สวรรค์มักจะไม่เห็นใจในคำขอของนาง  เมื่อเกลียดสิ่งใดก็ย่อมได้สิ่งนั้น  บุรุษผู้ที่นางมิคิดว่าจะรักผู้นี้  กลับกลายมาเป็นบุรุษที่ครอบครองหัวใจของนางทั้งดวงใจ

         "สัญญาแล้วนะเพคะ  และอย่าได้ทรงคิดจะไปกุมมือของสตรีใดอีก  เพราะหากหม่อมฉันรู้เข้า หม่อมฉันจะลงมือตัดมือของสตรีผู้นั้นด้วยมือหม่อมฉันเอง"

        "หึ!  เหตุใดเจ้าถึงเลือกตัดมือของสตรีอื่น  มากกว่ามือของเปิ่นหวาง"

        "เพราะหม่อมฉันไม่สามารถตัดใจทำร้ายพระองค์ได้ลงคอเช่นไรเล่า  จึงเลือกที่จะตัดมือของสตรีที่คิดจะมาแย่งพระองค์ไปจากหม่อมฉันเสียดีกว่า"   ด้วยความหมั่นเขี้ยวในคำกล่าวนั้นของนาง ชินอ๋องเหวินเฟยหลง จึงอดไม่ได้  ยื่นมือออกไปบีบปลายจมูกเชิดรั้นของนางอย่างเอ็นดู

        "มันจะไม่มีวันนั้น  เปิ่นหวางจะ ไม่ยอมปล่อยมือจากมือน้อยๆของเจ้าเป็นแน่  ทั้งชีวิตของเจ้าจะมีแค่เพียงเปิ่นหวางที่สามารถอยู่เคียงข้างได้เพียงผู้เดียวเท่านั้น"

       คำพูดหวานหู  ที่คงจะมีเพียงนางเท่านั้นที่ได้ยินคำกล่าวนี้  มันออกมาจากปากของบุรุษที่ได้ขึ้นชื่อว่า 'ชินอ๋องเหวินเฟยหลง'  

       เขาโอบกอดนางไว้ในอ้อมกอดอย่างหวงแหนจนนางหลับไปด้วยใจที่เป็นสุข   เมื่อเขาเห็นว่าสตรีในอ้อมกอด  ได้หลับลงไปแล้ว  เขาก็ได้จากไปอย่างเช่นทุกคืนที่เคยทำ

        ก่อนจะไป  เขายังไม่ลืมที่จะจุมพิตไปที่หน้าผากมนของนางอย่างรักใคร่ บุรุษเช่นเขา มิคาดคิดเลยว่าจะสามารถรักผู้ใดได้อีก จนได้มาเจอกับสตรีผู้นี้   ที่เขาคิดว่า นางช่างไม่มีความเหมาะสมใดกับเขาเลยแม้แต่น้อย  

       เหตุใดสตรีที่ดูแล้วมีแต่ความหยาบกระด้างเช่นนาง ถึงสามารถสั่นคลอนหัวใจที่ปิดสนิทของเขาให้เปิดออกมาได้   จนถึงวันนี้เขาก็ไม่สามารถหาคำตอบนั้นได้เช่นกัน

       "ลี่เอ๋อร์ เปิ่นหวางรักเจ้ายิ่งนัก"

        เมื่อชินอ๋องกลับมาถึงยังตำหนักของตนก็รู้ถึงความผิดปกติบางอย่างขึ้นภายในห้อง สัญญาณอันตรายกำลังบอกกับเขาให้ได้ทราบ  ว่าในตอนนี้เขาไม่ได้อยู่เพียงลำพัง

        "ออกมา"    สิ้นเสียงคำสั่งของเขา ก็ได้มีเงาร่างหนึ่งค่อยๆปรากฏขึ้น  ซึ่งเมื่อชินอ๋อง ได้เห็นเงาร่างนั้นอย่างชัดเจน ก็ถึงกับทำให้เขา หัวใจกระตุกวูบ แขนขาชาอย่างที่บุรุษเช่นเขาไม่เคยคิดว่า จะพบเจอกับอาการเช่นนี้   นี่เขากำลังฝันไปใช่หรือไม่?

       ขาของเขาค่อยๆก้าวไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย  มืออันสั่นเทาค่อยๆยกขึ้นไปสัมผัสกับใบหน้าของสตรีตรงหน้า อย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตนเอง

       "ซูเอ๋อร์ เป็นเจ้าจริงๆเช่นนั้นหรือ   หรือว่าในตอนนี้เปิ่นหวางกำลังฝันไป"

        "เพคะ  เป็นหม่อมฉันเองขอโทษนะที่ทำให้พระองค์ทรงรอนานขนาดนี้"   เมื่อสิ้นสุดคำกล่าวนั้นของหญิงสาวตรงหน้า  ชินอ๋องก็ไม่รอช้าดึงร่างบางของนางเข้ามาไว้ในอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว   เนื้อตัวของเขาสั่นเทาไปด้วยความดีใจ   นานเท่าไหร่แล้วที่เขาโหยหาต้องการจะโอบกอดนางเช่นนี้

       "อย่าจากเปิ่นหวางไปไหนอีก เข้าใจหรือไม่"

       ตลอดระยะเวลา 2 ปีที่ผ่านมาเขาเฝ้าส่งคนออกตามหานางไปทั่ว หลังจากที่เกิดเหตุการณ์ปะทะกันในวันนั้น    นางก็ได้ตกลงไปในหุบเขา   หัวใจของเขาแทบแตกสลาย   เมื่อเห็นภาพของนางที่กำลังจมดิ่งลงไปในหุบเขานั้น 

        ภาพสตรีคนรัก  กำลังตกลงไปในหุบเขาต่อหน้าต่อตา  โดยที่เขาไม่สามารถช่วยอันใดได้  มันยังคงตราตรึงอยู่ในหัวของเขาไม่จางหายไป

        เซียวซูหนี่ว์ คือสตรีคนรักของเขา   และนางก็เป็นศิษย์น้องของเขาด้วย   นางร่วมเป็นร่วมตายและใช้ชีวิตร่วมกันกับเขามาหลายปี   ตั้งแต่เขาได้ออกไป ร่ำเรียนวิชากับท่านอาจารย์ตอนเขาอายุได้ 10 หนาว และนางคือบุตรีเพียงคนเดียวของท่านอาจารย์ ที่อายุได้ 4  หนาวในตอนนั้น 

        จึงทำให้เขากลายเป็นเสมือนพี่ชายของนาง  ที่คอยเฝ้าดูแล และฝึกวิชาร่วมกันมาจนเติบใหญ่   จนก่อเกิดเป็นความรู้สึกรักใคร่ซึ่งกันและกัน   จนเมื่อ 5 ปีก่อน  ท่านอาจารย์ได้เสียชีวิตลง และเซียวซูหนี่ว์ก็ไม่เหลือใครให้พึ่งพิง   เขาจึงตัดสินใจนำนางมาอยู่ด้วยที่เมืองหลวง

         โดยที่ไม่สนใจคำครหาที่ไม่เหมาะสมใดๆ  บุรุษและสตรีที่ยังมิได้ออกเรือนมิควรจะอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน   แต่แล้วอย่างไร?   ในเมื่อเขาและนาง พึงใจต่อกัน ถึงอย่างไรนางก็จะต้องตกแต่งเป็นชายาให้กับเขาในสักวันอยู่แล้ว

         จะติดก็แต่เพียงเสด็จแม่  ที่มิยินยอม เพราะหาว่านางไร้ซึ่งหัวนอนปลายเท้า  และอำนาจหนุนหลังในราชสำนัก

        ซึ่งสำหรับเขาแล้ว  มันไม่มีความจำเป็นอันใด   ที่จะต้องการอำนาจจากเหล่าขุนนางที่หาความจริงใจไม่ได้พวกนั้น   เพราะถึงอย่างไรเขาก็เป็นพระโอรส  ที่มีพระมารดาองค์เดียวกันกับฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน   และการขึ้นครองราชย์ของเสด็จพี่   ก็มีเขาเป็นผู้หนุนหลังอยู่แล้ว   เช่นนี้เขาจะยังต้องการอำนาจที่ไร้แก่นสารนั้นไปเพื่อสิ่งใด