บทที่ 1

บทนำ

เรือนร่างอรชร ใบหน้ากระจ่างใสหมดจดไร้ไฝฝ้า ริมฝีปากบางแต้มด้วยชาดสีแดงก่ำ รูปโฉมงดงามดั่งบุปผาแรกแย้มเป็นที่คลั่งไคล้ของชายชาตรีนับไม่ถ้วน

หยางอิงฮวา บุตรสาวเพียงคนเดียวของเถ้าแก่หยางหลิงเช่อ เจ้าของรูปงามสมนามที่แปลว่าดอกไม้ ร่างบางผู้ซึ่งมีกลิ่นหอมจรุงใจย่างเท้าไปที่ใดก็มีแต่คนสูดลมหายใจเข้าเพื่อดอมดมกลิ่นกายหอมด้วยความเผลอไผล

วันนี้คุณหนูหยางกับเหลียงอิ๋งอิ๋งบ่าวคนสนิทตั้งใจ ออกมาเดินชมเทศกาลดอกไม้ ซึ่งงานนี้บรรดาพ่อค้าแม่ค้าจะนำเอาดอกไม้นานาชนิดมาวางขายกันอย่างถ้วนหน้า ทำให้ด้านในตลาดเต็มไปด้วยสีสันของกลีบดอกไม้อันสวยงามและหอมฟุ้งไปด้วยกลิ่นดอกไม้นานาพันธุ์

แม้ว่าผู้คนมากมายจะแออัดจนเดินเบียดเสียดกันแน่นขนัดไปทั่วบริเวณ แต่ร่างสะโอดสะองของคุณหนูหยางซึ่งวันนี้แต่งกายด้วยชุดฮั่นฝูแสนรัดติ้วอวดทรวดทรงของเรือนร่างชัดเจน โดยเฉพาะหน้าอกหน้าใจที่ดูจะใหญ่เกินตัวคู่นั้นก็หาได้สนใจผู้อื่นไม่

หญิงสาวกวาดสายตาจับจ้องมองแค่เพียงบรรดาดอกไม้ที่ถูกประดับอยู่สองข้างทางเดินด้วยความตื่นตาตื่นใจ

แม้ว่าตอนนี้ผู้คนจะเบียดเสียดยัดเยียดกันมากมายก็หาได้สร้างความขุ่นหมองในอารมณ์ให้นางได้ไม่

“ออกไปจากตรงนี้กันก่อนเถอะ ข้าจะหายใจไม่ออกแล้ว”

เสียงขรึมของบุรุษผู้หนึ่งบอกกับลูกน้องคนสนิททั้งสองซึ่งกำลังเดินขนาบข้างตนเสียจนเบียดชิดตัวติดกันแทบไม่มีช่องว่างด้วยความหงุดหงิดใจไม่น้อย

ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาเจ้าของสันกรามคมชัดผู้นั้น คิ้วเข้มองอาจผึ่งผาย ดวงตาทั้งสองข้างหยักโค้งเล็กน้อยแลดูสง่าทรงภูมิ

ดอกไม้กับแม่ทัพจางเซียนหยวนดูจะไม่เข้ากันเลยสักนิดและตอนนี้จุดสนใจเดียวของเขาก็คงจะเป็นแม่นางเอวบาง

ร่างน้อยที่เดินเอ้อระเหยชมดอกไม้อยู่เบื้องหน้าเสียมากกว่า

เอวบางนั้นทำให้คนหน้าดุแอบไพล่นึกไปว่าแขนข้างเดียวของเขาคงจะโอบรัดได้รอบพอดี อีกทั้งกลิ่นหอมที่ลอยมาจากร่างของนางช่วยให้หัวใจที่ร้อนรุ่มเพราะโดนเบียดเสียดนั้นรู้สึกดีขึ้นอย่างน่าประหลาด

สายตาคมของจางเซียนหยวนคอยแต่จับจ้องอยู่กับเอวบางและสะโพกงามซึ่งขยับไปมาตามจังหวะการเดินของหญิงสาวตัวหอมเบื้องหน้าเท่านั้น ระหว่างที่ยังต้องเดินไปตามกระแสธารของผู้คนในตลาดยามนี้

หยางอิงฮวานั้นไม่สนใจแม้แต่น้อยว่าชายใดจะมองมาที่ตนอย่างจาบจ้วงเท่าใด เพราะนางมั่นใจอยู่แล้วว่าไม่ว่าใครก็ตามก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องตัวนางทุกคนทำได้เพียงแค่มองเท่านั้น