ตอนที่ 3 สหายร่วมเรียน2

“เอาล่ะ! ข้าต้องไปแล้ว ขอตัวก่อนนะเจ้าคะ”

ในศาลา เหยาซื่อยังคงนั่งมองตามแผ่นหลังเล็กๆ ของบุตรสาวอย่างเงียบงัน ดรุณีน้อยผู้นั้นเดินจากไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงพลังอำนาจบางอย่างจากวาจาอันแสนธรรมดา

ใช่แล้ว สิ่งที่สวีหลิงเยี่ยนพูดนั้นถูกต้องทั้งหมด และเป็นสิ่งที่นางเองก็ขบคิดมานานแล้วแต่ไม่ลงมือเสียที อาจเพราะไม่มีความกล้ามากพอ แต่นับจากวันนี้...

‘ต่อไปข้าจะช่วยท่านแม่เอง...’

ประโยคยาวเหยียดทั้งหมดของบุตรสาว มีเพียงวาจาสั้นๆ เพียงแค่นี้เท่านั้น ที่สามารถปลุกความกล้าในใจ

ทว่าจู่ๆ น้ำตาหยดหนึ่งพลันเอ่อล้นขึ้นมาตรงขอบตา เหยาซื่อรู้สึกโศกเศร้าอยู่ในอกลึกๆ อย่างไม่ทราบสาเหตุ

สายลมพัดโชยเบาๆพากลีบดอกไม้เล็กๆที่หลุดจากขั้วม้วนตัวหมุนวนอยู่ด้านนอกศาลา พาความเย็นจัดชนิดหนึ่งผ่านวูบเข้าสู่ใบหน้าของผู้ที่นั่งอยู่ด้านในศาลา

ดวงตาเหยาซื่อสั่นไหวเล็กน้อย แม้รู้สึกดีที่บุตรสาวเปลี่ยนแปลงตัวเองไปในทิศทางที่ดีขึ้น ทว่า...นางกลับรู้สึกเหมือนตัวเองได้สูญเสียสิ่งสำคัญในชีวิตไปแล้ว ตลอดกาล...

สำนักศึกษาชิ่นหลัน

หลิ่งหลินเดินเข้าประตูสำนักศึกษามาอย่างคุ้นเคยตามความทรงจำจากร่างเก่า พอเข้ามาถึงสวนหย่อมต้องเลี้ยวขวาผ่านประตูพระจันทร์[1]  จากนั้นจะเจอเรือนหนังสือถัดกันคือห้องเรียนระดับชั้นของร่างนี้

หญิงสาวเดินเข้ามา มองไปรอบๆ อย่างอารมณ์ดี นางเป็นสตรีที่ชอบเรียนรู้ใฝ่ฝึกฝน ตอนอยู่หุบเขาปีศาจ  ฝึกตนจนแตกฉานสรรพวิชาแห่งมารและการต่อสู้เชิงยุทธ ตอนนี้ต้องอยู่เมืองเฉินโจวในต้าอันที่ให้ความสำคัญกับการเรียนรู้เช่นกันจึงมิใช่เรื่องยากหากต้องฝึกฝนในศาสตร์อื่นๆ ที่ต่างออกไป

หลิ่งหลินก้าวเท้าอย่างมั่นใจ หางตาเห็นทางฝั่งซ้ายมีคุณหนูจับกลุ่มคุยกันอยู่ประปราย มีกลุ่มหนึ่งหันมองนาง แววตาเหล่านั้นคล้ายรังเกียจเดียดฉันท์

สตรีผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างหยามหยัน “หายไปสามวัน นึกว่าคิดได้แล้วเรื่องลาออกจากสำนักศึกษา แต่วันนี้กลับยังโผล่หัวมาให้พวกข้าต้องทนเห็นหน้า ช่างน่ารังเกียจนัก”

หลิ่งหลินชะงักฝีเท้าเล็กน้อยเมื่อได้ยินวาจาเช่นนั้น แม้อีกฝ่ายไม่เอ่ยชื่อ แต่นางรู้ดีว่าหมายถึงใคร

ยังไม่ทันหันไปมองต้นของทางเสียง สตรีสามคนพลันเดินเข้ามารุมล้อม

ล้วนเป็นคุณหนูที่เคยผลักไสสวีหลิงเยี่ยนวันก่อน นอกจากขับไล่ให้ลาออกจากสำนักศึกษายังผลักจนล้มได้แผลที่ฝ่ามือด้วย หลิ่งหลินหรี่ตา นึกขึ้นมาพลันแสบมือ 

หญิงสาวปรายตามอง เร่งสำรวจทีละคน หนึ่งอวี้ซู สองฟู่ชิง สามกู้ซิน จากความทรงจำร่างเก่าพอรู้สตรีทั้งสามแม้ต่างแซ่แต่เป็นลูกพี่ลูกน้องบ้านมารดาเดียวกันทั้งสิ้น พวกนางจึงมักอยู่ด้วยกันตลอด ยึดถือแต่พวกพ้องเดียวกันตอนท่านอาจารย์ซ่งสั่งให้จับกลุ่มเรียนร่ายรำบรรเลงพิณจึงไม่ชอบใจที่มีสวีหลิงเยี่ยนเพิ่มอีกคน

หลิ่งหลินไม่อยากเสวนาต่อคำจึงทำท่าเดินจากไป แต่เหมือนพวกนางไม่คิดจะลดลาวาศอก ยังคงเดินตามติดแบบล้อมหน้าล้อมหลัง

“นี่ กล้าดีอย่างไรเมินเฉยต่อพวกข้า หะ!”

“ข้าพูดกับเจ้าอยู่นะ”

“ทำไมไม่ตายเสียล่ะ โผล่มาทำไม? ไสหัวไปซะ”

หลิ่งหลินถอนหายใจเบื่อ นางหยุดเดินถามเสียงนิ่ง “ครั้งที่แล้วสวีหลิงเยี่ยนขอโทษไปแล้วยังจะเอาอย่างไรอีก”

อวี้ซูเชิดหน้าถาม “แค่ขอโทษไม่พอกระมัง?”

ฟู่ชิงเสริม “เจ้าต้องหายตัวไปซะจึงจะดี”

กู้ซินว่าต่อ “รีบไสหัวกลับไปเลยนะ”

คนถูกไล่ทำหูทวนลม นางตั้งใจมาศึกษาร่ำเรียน  ไม่ได้มาทะเลาะเบาะแว้งกับใคร

เป็นอย่างไรเล่า หลิ่งหลินในร่างใหม่ผู้นี้นิสัยดีมาก เปี่ยมเมตตายิ่ง รู้หรือไม่?

แน่นอนว่าคุณหนูทั้งสามมิได้รับรู้ถึงความเมตตานั้น พวกนางคิดเพียงว่าสวีหลิงเยี่ยนเพียงทำตัวสงบเสงี่ยมโง่เง่าน่ารำคาญเหมือนที่ผ่านมาจึงตามตอแยไม่เลิกรา

อวี้ซูเหยียดปากว่า “วันนี้ทำเป็นแต่งตัวสะสวย ทาแป้งแต้มชาดใส่ชุดสีแดง จงใจเลียนแบบท่านพี่ฟู่ชิงสินะ”

คุณหนูทั้งสาม ขึ้นชื่อเรื่องแต่งกายสีสันสดใสบาดตา โดดเด่นแต่ไกล คนหนึ่งชอบใส่สีเหลืองสด อีกคนสีเขียว ส่วนฟู่ชิงเป็นญาติผู้พี่ที่ชอบแต่งเสื้อผ้าสีสันฉูดฉาดที่สุด โดยเฉพาะสีแดง ใส่มาแทบทุกวัน

ดังนั้น การที่เห็นสวีหลิงเยี่ยนแต่งกายเหมือนกันคล้ายจงใจจริงๆ เช่นนั้นจึงหมั่นไส้ยิ่งกว่าเดิม

“ช่างบังอาจนักนะ” ฟู่ชิงตวาดอย่างหงุดหงิด

แต่หลิ่งหลินยังคงเมินเฉย

แล้วอย่างไร? ใครสน! นางเป็นคนที่ชอบสีสันสีสด ชอบหยดเลือด ชอบสีแดง เสื้อผ้าสีโลหิตยิ่งชมชอบนัก ชุดนี้ก็เพิ่งแวะซื้อที่ตลาดตอนเช้าเพื่อใส่มาเรียนวันแรกเชียวนะ

หญิงสาวเดินต่อ ไม่ใส่ใจว่าผู้ใดอยากรุมล้อม

ครั้นเห็นสตรีตรงหน้าไม่สะทกสะท้าน พวกนางยิ่งเพิ่มความชิงชัง โทสะพลันโหมกระพืออย่างรุนแรง เพียงแต่ยามนี้รอบด้านพวกนางเริ่มมีผู้คนเยอะขึ้นกว่าตอนแรกมาก เพราะใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว ผู้คนจึงหนาแน่น พวกเขากำลังเดินเข้าสำนักศึกษาอย่างคึกคัก

กู้ซินจึงหันมาจับแขนกับอวี้ซูและฟู่ชิงให้หยุดเดินก่อนกระซิบกระซาบกับพี่น้องของตน ให้ได้ยินกันแค่สามคน “พี่สาวทั้งสอง ด้านหลังสำนักศึกษามีป่าไผ่ เงียบเชียบยิ่ง”

อีกสองคนพลันมีดวงตาสว่างวาบ จากนั้นค่อยๆ เปลี่ยนท่าทีที่มีต่อสตรีโง่เขลา อวี้ซูเดินเข้าหาสวีหลิงเยี่ยน แย้มพรายอย่างชั่วร้าย

“หลิงเยี่ยน ข้าคิดว่าพวกเราควรไปคุยกันดีๆ ทางด้านนั้นดีกว่า พวกข้าจะช่วยเจ้าฝึกร่ายรำเพลงพิณเป็นไร ดีหรือไม่?” ว่าพลางพยักเพยิดใบหน้าใช้คางเชิดๆ ชี้ทางขณะตรงเข้ามากุมมือสวีหลิงเยี่ยนอย่างเป็นมิตร

โดยไม่รู้ตัวว่าผู้ถูกกุมมือซ่อนรอยยิ้มชั่วร้ายยิ่งกว่า เชิญตามสบาย รีบๆ เลยเถอะ อย่ามัวเห่าหอน...

[1]ประตูพระจันทร์(月门) ทางเปิดโล่งลักษณะวงกลม เชื่อมต่อจากผนังหรือกําแพงที่ล้อมรอบสวน ส่วนหนึ่งของสถาปัตยกรรมในสวนจีน