ตอนที่ 4 เหลาอาหารซิ่งฝู【1】

“พี่ชาย พี่ชาย อย่าเพิ่งไป รอข้าก่อน”

จางอี้เทาหันหลังกลับไปมอง ก็เห็นเด็กหนุ่มสวมชุดเสี่ยวเอ้อร์วิ่งมาด้วยท่าทางกระหืดกระหอบ เด็กหนุ่มคนนั้นยกมือกวักเรียกสองพ่อลูกไปด้วยขณะวิ่ง ท่าทางจะเหนื่อยไม่น้อย

จางอี้หมิงที่ยืนรออยู่ถึงกับกลอกตามองบน จะกวักมือเรียกอีกทำไมในเมื่อพวกเขาสองคนพ่อลูกก็หยุดเดินและยืนรออยู่ตรงนี้แล้ว

“น้องชายท่านนี้เรียกข้าสองคนพ่อลูกหรือ” จางอี้เทาเอ่ยถามเมื่อเด็กหนุ่มเสี่ยวเอ้อร์คนนั้นวิ่งมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าด้วยอาการเหนื่อยหอบ

“ใช่แล้วพี่ชาย ขอเวลา...ข้าพัก...หายเหนื่อยสักครู่” เสี่ยวเอ้อร์พยักหน้าตอบพลางยกมือสองข้างท้าวกับหัวเข่าตนเอง เขาสูดอากาศเข้าปอดอย่างตะกละตะกลาม ท่าทางจะวิ่งตามมาไกลพอควร ผ่านไปไม่นานเมื่อปรับลมหายใจได้แล้วจึงยืดตัวขึ้นยืนอยู่ในท่าทางปกติ

“น้องชายท่านนี้คงบอกได้แล้วหรือไม่ ว่าเรียกข้าสองคนพ่อลูกไว้เพราะเหตุใด”

“ข้าเป็นเสี่ยวเอ้อร์ของเหลาอาหารซิ่งฝู เหลาอาหารอันดับสองของเมืองไห่ถัง ข้าเห็นว่าพวกเจ้าสองคนพ่อลูกไปถามขายสูตรอาหารให้กับเหลาอาหารเฟิงฟู่ แต่ถูกเสี่ยวเอ้อร์ไล่ออกมาเสียก่อน เป็นความจริงหรือไม่”

“เป็นความจริงน้องชาย”

“เช่นนั้นเจ้าก็มีสูตรอาหารจริง ๆ อย่างนั้นหรือ” เสี่ยวเอ้อร์เอ่ยถามด้วยดวงตาเป็นประกาย จางอี้เทาพยักหน้ารับ

“พอจะบอกข้าได้หรือไม่ว่าสูตรอาหารที่เจ้าเอาไปถามขาย มันคืออาหารอันใด”

“ได้ มันคือสูตรการทำพะโล้” จางอี้เทาตอบ

“โธ่! แค่สูตรการทำพะโล้เท่านั้นเองหรอกหรือ ข้านึกว่ามีอาหารแปลกใหม่เสียอีก” เสี่ยวเอ้อร์เมื่อได้ฟังคำตอบถึงกับทำสีหน้าผิดหวัง อุตส่าห์วิ่งตามมาตั้งไกลแต่คำตอบที่ได้กลับเป็นแค่พะโล้ธรรมดา

“พี่ชายท่านนี้ เหตุใดจึงอยากได้รายการอาหารแปลกใหม่หรือขอรับ” จางอี้หมิงที่ได้ยินเช่นนั้นจึงเอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

“เด็กน้อย พวกเจ้าคงไม่รู้ว่าเหลาอาหารเฟิงฟู่กับเหลาอาหารซิ่งฝูแข่งขันกันมาถึงสามรุ่นแล้วเพื่อครองอันดับหนึ่งของเมืองไห่ถัง ข้าอยากช่วยเถ้าแก่ให้ได้สมหวังสักครั้ง เถ้าแก่ของข้าเป็นคนดีมาก มีน้ำใจและชอบช่วยเหลือคนยากจน รวมทั้งคนงานในเหลาต่างก็รักเถ้าแก่และเถ้าแก่เนี้ยกันทุกคน” เสี่ยวเอ้อร์อธิบายยาวเหยียดและยังคงพูดต่อไปว่า

“เมื่อข้าได้ยินว่าพวกเจ้ามีสูตรอาหารไปขาย จึงได้ไล่ตามมาเพราะคิดว่าคงจะมีอะไรแปลกใหม่ แต่ดูท่าจะเสียเวลาเปล่า ไม่เป็นไร ถึงอย่างไรก็ขอบใจพี่ชายด้วยนะที่หยุดรอข้า เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน”

เมื่อกล่าวจบแล้วก็ยกมือขึ้นคารวะ เขาเตรียมตัวหันหลังเดินจากไป

“เดี๋ยวก่อนพี่ชาย” จางอี้หมิงเรียกเสี่ยวเอ้อร์เอาไว้

“มีอันใดอีกหรือไม่เด็กน้อย”

“เหตุใดพี่ชายถึงไม่รังเกียจพวกข้าที่เป็นเพียงชาวบ้านยากจนธรรมดาล่ะขอรับ”

“เหตุใดข้าต้องรังเกียจพวกเจ้า เถ้าแก่เหลาอาหารซิ่งฝูไม่เคยสอนให้พวกเรารังเกียจคนอื่น ต่อให้เป็นขอทานแต่ถ้ามีเงินจ่ายค่าอาหารตามที่ได้ติดประกาศไว้ ทุกคนคือลูกค้า พวกเราต้องบริการให้ดีที่สุด” เสี่ยวเอ้อร์อธิบายด้วยใบหน้าจริงจังแต่ก็ยิ้มแย้ม ท่าทางผิดกับเสี่ยวเอ้อร์ร้านเก่าลิบลับ

“หืม มีแบบนี้ด้วย ช่างแตกต่างจากเหลาอาหารเฟิงฟู่ยิ่งนัก” จางอี้เทาเอ่ย

“เถ้าแก่เป็นคนจิตใจดีเกินไป และเพราะความใจดี เถ้าแก่เลยไม่มีความสามารถที่จะจ่ายเงินจ้างพ่อครัวฝีมือดี ๆ ได้ มัวแต่เอาเงินไปช่วยเหลือชาวบ้านยากจนบางส่วน ไม่เช่นนั้นถ้ามีพ่อครัวฝีมือดีสักคน เหลาอาหารซิ่งฝูคงมีโอกาสได้เป็นเหลาอาหารอันดับหนึ่งของเมืองไห่ถังบ้างแล้ว”

“พี่ชายท่านนี้ ข้ากับท่านพ่อขอลองนำสูตรอาหารบ้านข้าไปเสนอให้เถ้าแก่ของพี่ชายได้หรือไม่” จางอี้หมิงเห็นถึงความตั้งใจของเสี่ยวเอ้อร์จึงคิดอยากช่วยเหลือ อีกอย่างเขาก็อยากจะแก้เผ็ดเหลาอาหารเฟิงฟู่ด้วย

ดูสิ...ไล่เขากับท่านพ่อออกมาราวกับไม่ใช่คน ไม่ลองเอ่ยถามถึงสิ่งที่จะมาเสนอขายเสียด้วยซ้ำ

“แต่ว่าสูตรอาหารที่เจ้ามี มันไม่ได้แตกต่างอันใดกับที่เหลาของข้ามีน่ะสิ”

“พี่ชาย อย่าได้วิตกไป ข้ารับรองว่าสูตรอาหารบ้านข้าถึงแม้จะเป็นอาหารชนิดเดียวกันกับเหลาอาหารของพี่ชาย แต่ว่าความอร่อยพี่ชายต้องคอยดูเอาเองนะขอรับ”

จางอี้หมิงส่งยิ้มหวานไปให้ด้วยความมั่นใจ ไม่รู้เป็นเพราะดวงตาสดใสนั่นหรือไม่ถึงทำให้เสี่ยวเอ้อร์รู้สึกวางใจเด็กน้อยตรงหน้าอย่างไม่รู้สาเหตุ

แม้ตัวจะผอมแห้ง แต่ท่าทีมุ่งมั่นเอาจริง รอยยิ้มก็มั่นใจนักหนา จะลองดูหน่อยก็คงไม่เสียหายอะไร

“ได้ ข้าก็อยากจะลองชิมดูเหมือนกันว่าพะโล้บ้านเจ้าจะอร่อยขนาดไหนเชียว” เสี่ยวเอ้อร์ได้แต่ยิ้มตามเด็กชายตรงหน้าด้วยความเอ็นดู