ตอนที่ 4 ไม่จบ

ตอนที่ 4 ไม่จบ

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ร่างเล็กกระเพื่อมไปตามแรงกระแทกของชายหนุ่มบนร่าง จิรภัทรไม่แม้แต่จะเบาแรงลง เขาค่อย ๆ เอาแต่ใจมากขึ้นจนทำให้เธอรู้สึกเจ็บจุกไปหมดกับการกระทำของเขา ชายหนุ่มจ้องหน้าของหญิงสาวนิ่ง เห็นเธอหลับตาไม่คิดที่จะมองหน้ากันก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ขึ้นมา ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มจะโน้มลงไปหาจูบริมฝีปากของเธอ ปณิตาจึงลืมตามองอย่างตกใจ พอได้สติก็หันหน้าหนีแต่ก็ไม่ง่ายเลยสักนิดเมื่อมือหนาของชายหนุ่มจับคางเธอเอาไว้ ไม่ยอมให้หันหนีอย่างนี้

“อื้อ” เสียงอู้อี้ของหญิงสาวดังออกมา เมื่อถูกอีกฝ่ายบดขยี้ริมฝีปากอย่างเอาแต่ใจ จิรภัทรสอดลิ้นร้อนเข้าไปกวาดหาความหวานจากโพรงปากอวบอิ่ม ยิ่งได้ลิ้มรสก็ยิ่งทำให้ใจของเขาสั่นไหวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เขาเป็นคนแรกของเธอ ไหนจะจูบที่ไม่เป็นประสานี่อีก เดาว่าเขาก็คงเป็นจูบแรกของเธอเหมือนกัน เพียงแค่คิดเท่านั้นความหวงแหนก็ก่อเกิดขึ้นมาอีกครั้ง

เอวสอบตอกอัดความเป็นชายอย่างหนักหน่วง ยิ่งใกล้ถึงฝั่งฝันเป็นครั้งที่สามเขาก็ยิ่งเร่งจังหวะ คนตัวเล็กตาเหลือกเมื่อรู้สึกจุกเสียด ไหนจะความรู้สึกแปลก ๆ นั้นอีก มันทำให้เธอเก็บเสียงครางไม่ให้ดังออกมาไม่ได้จริง ๆ

“อ๊ะ อ๊า เจมส์ไม่ไหว เจ็บ”

“…..” ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรนอกจากรอยยิ้มมุมปากที่เขาเผยออกมาให้เห็น รู้ว่าเธอกำลังเสียวซ่านมากแค่ไหนกับการกระทำของเขาในยามนี้ ยิ่งได้ยินเธอครางชื่อของเขามันก็ยิ่งทำให้ความปรารถนาของชายหนุ่มพุ่งทะยานสูงขึ้น เขากัดริมฝีปากก่อนจะจับขาทั้งสองข้างของเธอให้อ้าออกเพื่อรับตัวตนของเขาให้มากกว่านี้

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังผสานบวกกับเสียงครางของหญิงสาวที่ดังขึ้นมา ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกดีมากจริง ๆ ก่อนที่เขาจะเร่งจังหวะปลดปล่อยน้ำสีขุ่นใส่ช่องทางรักของเธอไปอีกรอบ ไม่เพียงแค่เขาที่ถึงสวรรค์ คนตัวเล็กเองก็ไม่ต่างกัน เธอรู้สึกเหมือนสมองในยามนี้โล่งไปหมด ได้แต่นอนหายใจหอบกับสิ่งที่เพิ่งจบลงอย่างเหนื่อยล้า

จิรภัทรอมยิ้มออกมา เขาถอดถอนแก่นกายออกจากช่องทางรักของเธอจนเกิดเสียงดังเป๊าะ สายตาคมเข้มจ้องมองผลงานตัวเองอย่างพอใจ น้ำรักของเขาเปรอะเปื้อนผสมกับคราบเลือดที่ปรากฏให้เห็นอยู่ มันก็ยิ่งตอกย้ำว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้าเป็นเรื่องจริง ไหนจะความบริสุทธิ์ของเธอที่เขาได้มาครอบครองนั้นอีก มันทำให้เขารู้สึกดีมากจริง ๆ

ปณิตารู้สึกเหนื่อยล้าจนเปลือกตาของเธอค่อย ๆ หลับลงไปในที่สุด ชายหนุ่มเห็นอย่างนั้นก็ดึงผ้าขึ้นมาห่มกายของเธอให้ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นไปยังห้องน้ำทำความสะอาดร่างกายเพราะรู้สึกเหนียวเหนอะหนะไปทั่วตัวเหมือนกัน ชายหนุ่มใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานพอสมควรก่อนจะเดินออกมา คิดว่าคนตัวเล็กยังคงหลับอยู่อย่างที่ควรจะเป็น แต่ทว่าพอเดินออกมามันกลับไม่เป็นอย่างที่คิด

“บ้าฉิบ” ไม่คิดว่าพอออกจากห้องน้ำแล้วหญิงสาวจะหนีกลับไปแล้ว เสื้อผ้าของเธอก็ไม่กองอยู่ที่พื้น เขาจึงเดาว่าเธอกลับไปแล้ว

มือหนาของชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาคนตัวเล็กแต่ทว่าหญิงสาวก็ไม่ยอมรับสาย นึกยอมใจขนาดโดนหนักขนาดนั้นยังมีแรงกลับไปอีก ดื้อด้านเสียจริง จิรภัทรบ่นออกมาก่อนที่เขาจะออกไปจากโรงแรมสุดหรูแห่งนี้เหมือนกัน

อีกด้านของปณิตา

หญิงสาวลงจากแท็กซี่ก่อนจะเดินเข้าไปในคอนโดราคาย่อมเยาของตนเอง เธอทิ้งตัวลงบนปลายเตียงรู้สึกเจ็บระบมไปทั้งร่างกายโดยเฉพาะกลางใจสาวของเธอ ที่มันดูเหมือนจะช้ำมากกว่าเดิมไม่น้อยเลย

คนตัวเล็กมองโทรศัพท์ของตนเองที่เห็นว่าเป็นเบอร์ของใครอีกคนที่นาน ๆ ครั้งถึงจะโทรมาหาเธอ ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามาในหัวของหญิงสาวที่ไม่รู้ว่าเรื่องราวต่อจากนี้จะเป็นอย่างไร สำหรับเธอมันคงจบแล้ว ต่อไปเธอก็คงไม่กล้าสู้หน้าเขา ไม่กล้าพูดคุยกับเขาอีก ความรู้สึกที่เธอเคยมีให้กับชายหนุ่มก็คงต้องเก็บซ่อนไว้ให้ลึกจนสุดใจ เธอรู้ตัวเองดีว่าเธอไม่มีค่าเหมาะสมกับเขา ในสถานะที่แตกต่างกัน แค่เป็นเพื่อนมันก็อาจเอื้อมเกินพอแล้ว

ปณิตาไม่อยากคิดอะไรมากในตอนนี้เพราะเธอเหนื่อยจนอยากจะนอนพักผ่อนก่อน อีกอย่างพรุ่งนี้เธอต้องเดินทางกลับบ้านเพื่อที่จะไปจัดการเรื่องหนี้สินของพ่อให้จบ มันตรงกับวันเสาร์พอดี เธอไม่มีเรียน ถือว่าใช้วันหยุดนี้พักร่างกายไปด้วยเหมือนกัน เธอไม่คิดทำอย่างที่ทำอีกเพราะแค่ต้องการหาเงินมาปิดหนี้ตรงนี้ให้มันจบเพียงเท่านั้น หลังจากนี้ก็คงไม่มีอะไรแล้วแหละ

บ้านของปณิตาอยู่ชานเมือง เธอต้องนั่งรถตู้เกือบชั่วโมงกว่า ถึงจะมาถึงที่นี่ ก่อนที่จะขึ้นรถหญิงสาวก็ไม่ลืมเข้าร้านขายยากินยาคุมฉุกเฉิน เพราะเธอไม่ต้องการให้เรื่องผิดพลาดเกิดขึ้นตามมาทีหลัง ถึงแม้ร่างกายจะเหนื่อยล้าแต่เธอก็กัดฟันทนจนกระทั่งมาถึงบ้านชั้นเดียวที่เป็นสถานที่ความทรงจำมากมายของเธอ หญิงสาวบอกพ่อว่าไปหายืมเพื่อนมา ซึ่งท่านก็พอรู้ว่าเพื่อนของเธอมีแต่คนมีเงิน ท่านไม่ได้ถามอะไรเธอต่อนอกจากแววตาที่รู้สึกผิด

“พ่อไม่ต้องคิดมากนะคะ เงินจำนวนนี้หนูคุยกับเพื่อนแล้วว่าทยอยผ่อนได้ อีกอย่างเพื่อนหนูก็ไม่ได้เร่งรัดอะไร”

“ถึงอย่างนั้นพ่อก็ยังรู้สึกผิดที่ทำให้ลูกต้องลำบากไปด้วย”

“พ่ออย่าพูดแบบนั้นสิคะ เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ถึงลำบากเราก็ลำบากด้วยกัน”

“ขอบใจนะปลา พ่อสัญญาว่าพ่อจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้อีก จะไม่เอาเงินดอกมาทำให้ชีวิตของพ่อมีปัญหาใหญ่กว่านี้อีก” หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจ เธอรู้ว่าในตอนนั้นที่บิดาเธอจำใจเอาเงินดอกก็เพราะหมุนเงินไม่ทัน ไหนจะเรื่องมารดาของเธออีก ไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้นและเธอก็ไม่คิดซ้ำเติม ในตอนนี้ทุกอย่างมันจบแล้ว เธอเองก็สบายใจที่ต่อไปพ่อของเธอก็คงไม่ต้องถูกคนเหล่านั้นทำร้ายอีก

“งั้นหนูไปนอนก่อนนะคะ นั่งรถมารู้สึกเหนื่อย”

“อืม ไปเถอะ” ผู้เป็นบิดาเอ่ยบอกก่อนที่จะมองลูกสาวที่เดินเข้าไปในห้องนอน เขาถอนหายใจออกมา รู้สึกผิดต่อลูกมากจริง ๆ ที่สร้างปัญหาเหล่านี้ขึ้น ถ้าเขาพยายามมากกว่านี้ หาเงินมาคืนเจ้าหนี้ได้ ลูกของเขาก็คงไม่ต้องมาปวดหัวกับเรื่องพวกนี้

อีกด้านของจิรภัทร

ชายหนุ่มมองโทรศัพท์อย่างช่างใจ เขาโทรไปหาเธอเมื่อวานเธอไม่รับสาย เพื่อนในกลุ่มที่พูดคุยกันก็ไร้วี่แววของคนตัวเล็กว่าจะมาพูดคุยด้วย มันจึงทำให้ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก จนกระทั่งเขาตัดสินใจโทรไปหาเธออีกรอบแต่แล้วก็เหมือนเดิมคือเธอไม่ยอมรับสายเขาเลย

“หึ คิดว่าเรื่องจะจบง่าย ๆ เหรอปลา เธอคิดผิดแล้วล่ะ” ถึงแม้มันควรจะจบแต่เขาไม่จบ ไม่ว่ายังไงก็ไม่จบง่าย ๆ หรอก เพราะถูกใจหรืออะไรเขาก็ไม่อาจรู้ได้ แต่ในใจของเขาร้องบอกว่ายังไงก็ไม่มีทางจบแน่นอน จิรภัทรส่งข้อความไปหลังจากที่เห็นว่าคนตัวเล็กไม่ยอมรับสายเขาเลย

สายตาคมเข้มมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ยังเห็นว่าหญิงสาวไม่แม้แต่จะอ่านข้อความเขา นึกหงุดหงิดแต่ก็ได้แต่ข่มอารมณ์เอาไว้ ถ้าคิดว่าหนีได้ก็หนีไปแต่เขาจะไม่อยู่เฉย ๆ แน่นอน อยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอจะทำยังไงต่อไป เขามันก็เป็นประเภทที่ว่า พอถูกใจแล้วก็ไม่อยากปล่อยด้วยสิ