บำเรอรักเฮียขุน 03 ทำไม่เป็น(4)

ตึก ตึก ตึก ตึก เสียงหัวใจของฉันเอง มันเต้นแรงเมื่อมือเย็นเฉียบของเขาสัมผัสที่มือของฉัน และด้วยสัญชาตญาณฉันชักมือกลับอย่างไว ความกลัวทำให้ฉันลืมสัญญาไปชั่วขณะ

“ถ้าเล่นตัวนักก็กลับไป ฉันไม่ชอบฝืนใจใคร” เขาพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ

และฉันพยายามฮึดสู้ทั้งที่อยากจะออกไปจากตรงนี้มาก แต่พอคิดว่าย่าจ๋าต้องเสียใจมากแน่ ๆ ถ้ารู้ว่าไร่ตกเป็นของคนอื่น ฉันจึงอยากจะเป็นคนที่เสียใจเอง ปล่อยให้ย่าจ๋าไม่รับรู้เรื่องนี้คือดีที่สุด ย่าจ๋าอย่าได้เสียใจเพราะพ่อฉันอีกเลย

มา เอาใหม่ ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ทำใจยอมรับกับเรื่องที่กำลังจะเกิด จากนั้นฉันจึงลุกขึ้นคร่อมไปที่ร่างหนา นั่งทับที่หน้าท้องตามที่เขาสั่ง รู้สึกหวาดหวั่นและอับอายจนอยากมุดดินหนี เพราะตอนนี้เนื้อตรงนั้นของฉันแนบลงที่หน้าท้องของเขา ฉันเกร็งไปทั้งตัว กลัวไปซะทุกอย่าง แต่ก็บอกตัวเองว่าเพื่อย่าจ๋า เพื่อรอยยิ้มของย่าจ๋า อดทนไว้มีน เดี๋ยวมันก็ผ่านไป

“หนักไหมคะ” เพราะว่าฉันนั่งทิ้งน้ำหนักตัวใส่เขา ฉันกลัวเขาจะโมโห

“ไม่เท่าไหร่”

“อ้ะ!” ระหว่างที่เขาพูดมือของเขายื่นขึ้นมาลูบที่ต้นขาฉัน

“ถ้ายินยอมก็นั่งนิ่ง ๆ ทำตามที่บอก แต่ถ้าไม่เอาแล้วก็เดินออกจากห้องไปได้เลย” นั่นหมายถึงยกเลิกทุกอย่าง และต้องหาเงินมาคืนพร้อมกับเสียไร่ให้เขาด้วย

“มีน...ยอมค่ะ” มาขนาดนี้แล้ว ยังไงซะฉันก็ไม่ถอย แก้ผ้าโชว์ใครต่อใครไปแล้ว ฉันต้องเอาไร่มาคืนย่าจ๋าให้ได้ เดินมาไกลเกินกว่าจะถอยหลังกลับ

“หึ” เขาแค่นเสียง มือใหญ่ลูบทั่วหน้าท้อง จับไปตามทรวดทรงของฉัน ลูบไปที่ตรงนั้นของฉันด้วย แล้วมือใหญ่ของเขาก็ยื่นขึ้นมาจับสองเต้าที่ไม่เคยมีใครได้สัมผัสสักครั้ง เขาลูบไล้ บีบคลึงอย่างเบามือ ปลายนิ้วของเขาสะกิดที่ยอดอก ให้ความรู้สึกแปลก ๆ ยังไงไม่รู้

“จูบฉัน” พูดขณะที่นิ้วเขี่ยยอดอกฉัน

“มีน จูบไม่เป็นค่ะ” ฉันทำไม่เป็นจริง ๆ ปากเฮียขุนอยู่ตรงไหนฉันก็ยังมองไม่ออกเลย

“โน้มหน้าลงมา”

“มีนมองไม่เห็นขอเปิดไฟได้ไหมคะ”

“...” ฉันเผลอพลั้งปากพูดทั้งที่ในสัญญาระบุไว้ชัดเจนว่าห้ามเปิดไฟเด็ดขาด ลืมข้อนี้ได้ยังไงมีน

“ขอโทษค่ะเฮียขุน”

“หึ” เขาแค่นขำมือก็ยังยุ่มย่ามที่หน้าอกของฉันอยู่

“มีนขอโทษค่ะ มีนแค่มองไม่เห็นและไม่ชิน ไม่โกรธมีนได้ไหมคะ”

“…”

“ขอโทษค่ะ มีนลืมไปว่าไม่มีสิทธิ์ขออะไรจากเฮีย” ฉันนี่เงอะงะซะจริง ทำอะไรก็ไม่ดีสักอย่าง อะไรที่ไม่ควรพูดนี่สรรหามาพูดจริง ๆ

ระหว่างที่ฉันกำลังก่นด่าตัวเอง พ่อเลี้ยงขุนเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “จะเปิดก็ได้นะ แต่ถ้าเธอเปิด เธอจะไม่มีโอกาสได้ออกไปจากไร่นี้อีก”

ฉัน “...”

เฮียขุน “...”

ฉัน “...”

“แล้วถ้าทนเอากับคนหน้าผีได้ก็เปิดเลย”