บำเรอรักเฮียขุน 01 พ่อขอร้อง(3)

“คำว่าครอบครัวมันต้องเริ่มต้นด้วยความรักเป็นอย่างแรกนะมีน ซึ่งมีนยังไม่เคยเห็นหน้าคร่าตาเขาเลย แบบนี้มีนของย่าจะมีความสุขได้อย่างไร ย่ารู้ว่ามีนรักพ่อ แต่ว่ามีนจะตามใจพ่อทุกอย่างไม่ได้นะลูก อย่างเช่นเรื่องนี้มันเป็นอนาคตของมีนนะลูก” ย่าจ๋าเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มือเหี่ยวลูบที่ใบหน้าของฉันอย่างเอ็นดู

ก่อนที่ย่าจ๋าจะห่วงฉันจนความดัน เบาหวานขึ้นฉันต้องพูดให้ย่ามั่นใจ “ไม่ต้องห่วงนะคะย่าจ๋า มีนอดทนเก่งมาก แล้วหลานสาวย่าจ๋าน่ารักขนาดนี้ใครเห็นก็ต้องตกหลุมรักกันทั้งนั้นถูกไหมคะ มีนเชื่อค่ะว่าเขาไม่ใช่คนใจร้าย”

“ถึงมีนจะพูดแบบนี้แต่ย่าก็ยังห่วงอยู่ดี เขาเคยมีลูกมีเมียแล้วนี่ เมียหอบลูกหนีแบบนั้นแสดงว่าเขาคงเป็นคนไม่ดี ถ้าเกิดเขาได้มีนของย่าไปแล้วดูแลไม่ดีย่าจะทำยังไง ย่าเลี้ยงของย่ามาตั้งแต่เล็ก ๆ ปล่อยไปให้คนทำร้ายย่าคงทำใจไม่ได้”

“ย่าจ๋า ย่าจ๋าไปเอามาจากไหนคะที่ว่าเขาเคยมีครอบครัว” คงไม่พ้นแอบได้ยินชาวไร่พูดกันเป็นแน่ ข่าวลือทำให้ย่าจ๋าเกิดความกังวล

“คนงานเขาพูดกันว่าพ่อเลี้ยงไร่ขุนเขาไม้งามถูกทิ้ง เมียหอบลูกหนี” นั่นไง จริงด้วยย่าจ๋าไปฟังคำพูดเขาว่ามาอีกแล้ว เรื่องที่คนเขาว่ามามันดี ๆ ซะที่ไหนล่ะ

“ย่าจ๋าอย่าเพิ่งด่วนสรุปสิจ๊ะ บางทีอาจจะไม่ใช่อย่างที่เราได้ยินมาก็ได้ ย่าจ๋าเคยบอกมีนว่าเรื่องที่คนเล่ามามันเป็นการเล่าปากต่อปากกว่าจะมาถึงเราก็ถูกเติมแต่งมาเท่าไหร่แล้ว ทุกอย่างเราต้องสัมผัสที่คนคนนั้นไม่ใช่เหรอคะ”

“ไม่ว่าย่าจะพูดยังไงมีนของย่าก็จะทำตามที่พ่อขอให้ได้สินะ” ย่าจ๋าทำหน้าน้อยใจฉัน ต่อให้ไม่อยากทำแล้วฉันจะพูดอะไรได้

“ไม่เอาสิคะ ย่าจ๋าอย่าน้อยใจมีนเลย ถ้าย่าจ๋าโกรธมีนอีกคน มีนจะทำยังไงคะ มีนไม่อยากให้ย่าจ๋าโกรธมีน ไม่น้อยใจนะคะคนสวยของมีน” นาทีนี้ต้องอ้อนย่าจ๋า ให้ย่าจ๋าเห็นด้วยย่าจ๋าจะได้ไม่ต้องทะเลาะกับพ่อ

“ย่าจะโกรธมีนได้ยังไงกัน มีนของย่าเสียสละขนาดนี้”

“เสียสละอะไรคะย่าจ๋า มีนได้แต่งงานกับเจ้าของไร่ชาที่ใหญ่มาก ๆ เลยนะคะ นี่ถือเป็นโชคใหญ่เลยนะคะ” ยิ้ม ต้องยิ้มเข้าไว้ ยิ้มเยอะ ๆ ย่าจ๋าจะได้คลายกังวล

“ไม่ต้องมาพูดปลอบย่าทั้งที่ตัวเราเองก็เครียด”

“มีนรักย่าจ๋านะคะ มาค่ะทานยากัน” ฉันเปลี่ยนเรื่องพูดดีกว่า ถ้าให้พูดเรื่องนี้ต่อ ไม่แคล้วย่าจ๋าได้ความดันขึ้นเข้าโรงพยาบาล

“ทำเปลี่ยนเรื่อง” ย่าจ๋ายิ้มให้ฉันและยอมทานยา

ฉันนั่งคุยกับย่าจ๋ากระทั่งถึงเวลาที่ย่าจ๋าต้องพักผ่อนนอนกลางวัน ส่งย่าจ๋าเข้านอนเรียบร้อยฉันจึงกลับมาเก็บเสื้อผ้าของใช้ที่จำเป็นใส่กระเป๋า เลือกเอาเฉพาะที่จำเป็นจริง ๆ เผื่อว่าวันหนึ่งเขาไล่ตะเพิดจะได้เก็บของอย่างรวดเร็ว

พ่อเลี้ยงขุนเขาสินะชื่อของเขา เจ้าชีวิตของฉัน สามีที่ไม่เคยเจอหน้าสักครั้ง แต่ได้ยินคนพูดถึงกันเยอะมากว่าพ่อเลี้ยงขุนเขาสุดหล่อแห่งไร่ชาขุนเขาไม้งามถูกเมียทิ้ง เมียหอบลูกหนีทิ้งให้เขาอยู่ที่นี่ ฉันก็ไม่รู้ว่าจริงแท้แค่ไหน

แต่ว่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นเป็นจริงแน่นอน ไม่งั้นน้องสาวฝาแฝดคงไม่หนีไปแล้วโยนภาระมาให้ฉันเป็นคนรับผิดชอบ

คิดดูแล้วดีไม่ดีคนที่บอกให้เมษาหนีไปอาจจะเป็นพ่อที่ก่อนหน้าเป็นคนขอร้องฉันนั่นแหละ พ่อรักเมษามากอาจจะทำใจไม่ได้ที่เมษาต้องใช้ชีวิตกับผู้ชายอัปลักษณ์

“แค่แต่งงานเองมีน ก็แค่แต่งงานไม่มีอะไรน่ากลัว มีนเก่งอยู่แล้ว เดี๋ยวก็ผ่านไปได้” กำลังใจและการปลอบใจที่ดีที่สุดคือการปลอบใจตัวเอง ให้กำลังใจตัวเอง ร้องไห้เสียใจ ทุกข์ใจ คนที่จะดึงเราขึ้นได้เป็นคนแรกก็คือตัวเรา ถ้าเราไม่คิดจะลุกได้กำลังใจได้เท่าไหร่ก็ไม่มีประโยชน์