Ep : 3. หน้าที่เชลย 2

อือ!

ปากพูดเหมือนไม่สนใจ แต่มือหนาก็เช็ดตัวให้เธอตลอดที่เธอครางหนาวสั่น รามสูรถอดเสื้อผ้าของแก้วกาญจน์ออกจนหมดเหลือแต่ร่างเปลือยแล้วตัวเองก็ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกด้วย

“หนาวเนื้อห่มเนื้อ” เขาพูดพร้อมกับวางผ้าไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียงพร้อมกับรั้งร่างหนาวสั่นของแก้วกาญจน์เข้ามาโอบกอดแนบแน่น พร้อมจูบซับเหงื่อบนหน้าผากมนแล้วรั้งผ้าห่มมาห่มกายเปลือยของตัวเองและหล่อนไว้ด้วยกัน

“ชูว์...เดี๋ยวก็ไม่หนาวแล้ว ฉันกอดเธอแล้วแก้ว”

อือ

“หนาว...แก้วหนาว...พี่นุ...ช่วยแก้วด้วย อือ...แก้วหนาว...” หล่อนครางละเมอหาพี่ชายพร้อมโอบกอดคนตัวโตแน่น ปากอวบอิ่มซีดสั่นจนรามสูรทนมองไม่ไหวบีบคางเล็กให้แหงนเงยขึ้นแล้วบดจูบดูดดื่ม

“อ่ะ...อื้อ” เขาดูดปากอวบอิ่มซีดเซียวพร้อมกับดุนดันปลายลิ้นสากเข้าไปในโพรงปากคนป่วยที่หนาวสั่นละเมอในวงแขนตัวเอง จากที่จะโอบกอดคลายหนาวก็เปลี่ยนเป็นความหวามซ่านแทน

“อ่า...อื้อ” เสียงครางน้อยๆ ดังออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มสีซีดพร้อมกับสองเต้าอวบหยุ่นที่บดเบียดกับอกแกร่งนั้นเคลื่อนไหวเสียดสีไปมา เมื่อยามเธอขยับตัวหาไออุ่นจากร่างกายของเขา

“อ่า...ให้ตายสิวะ กูต้องมาอยากได้อะไรตอนนี้ด้วยวะ เธอป่วยอยู่นะไอ้ราม อ่า...แม่ง ไม่ไหวว่ะ” รามสูรไม่รู้ไม่เข้าใจร่างกายตัวเอง ปกติควบคุมตัวเองได้ตลอด แต่พอได้ใกล้ชิดแก้วกาญจน์ เขากลับร้อนรุ่มอยากได้แบบนี้ และตอนนี้เขาก็ไม่อาจทนได้อีกต่อไปแล้ว

“ป่วยก็ป่วยสิวะ กูจะเอา” ว่าแล้วเขาก็ไม่รอช้าที่จะสอดกายแข็งร้อนของตัวเองที่ตอนนี้ชี้ตั้งพร้อมทแยงเข้าไปในความคับแน่นของเจ้าหล่อน และแน่นอนว่าเขาไม่อาจทนได้

“อือ...หนาว แก้วหนาว...พ่อจ๋า...พี่นุ...แก้วหนาวเหลือเกิน อือ...” เธอครางหนาวสั่นกอดรัดคนตัวโตแน่นและยิ่งยั่วกำหนัดในกายของรามสูร

“อ่า...เดี๋ยวได้ร้อนแล้วแก้ว ฉันจะทำให้เธอร้อนจนครางไม่หยุดเลย อืม...”

ความอดทนของรามสูรขาดสะบั้น เขาเคลื่อนกายสอดเร่าบดเบียดไปในกายสาวคับแน่นของเธอทันทีพร้อมจับเรียวขาเล็กยกขึ้นพาดเอวสอบตัวเองในท่านอนตะแคง และเขาก็กระแทกเร่าบั้นเอวเข้าหาเคลื่อนไหวแรงสวาทเนิบนาบอย่างใจเย็น

“อ่ะ...อ่า แน่นดีเหลือเกิน อูว์...ซี้ด” เขาคำรามซ่านเมื่อภายในคับแน่นตอดรัดเร่าคลึงหนักหน่วงให้เร่งเร้าสาวเอวสอบ

“อ่ะ...อ่า นะ...หนาว อื้อ...”

เอวเล็กบิดเร่าส่ายหนีความทรมานอึดอัดกลางลำตัวของตัวเองพร้อมโอบกอดร่างใหญ่แน่นและปรือตาตื่นขึ้นมามอง แต่ก็เห็นทุกอย่างเพียงเลือนรางแล้วหลับตาเคลิ้มไปอีกครั้งแล้วครางกระเส่าเสียว แก้วกาญจน์รู้สึกวาบหวิวซาบซ่านร้อนรุ่ม

“อ่า...ไม่หนาวแล้วใช่ไหม อ่า...แน่นดีเป็นบ้า อูว์...” เขาโอบกอดรั้งร่างเล็กเข้าหาตัวเองแล้วกระแทกกายสอดเร่าเข้าออกความคับแน่นด้วยจังหวะหนักหน่วงดุดัน

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

“อือ...แก้ว...แก้วร้อน อึดอัด อ่ะ...อื้อ” แล้วก็ต้องจิกเล็บยาวสวยของตัวเองไปกับท่อนแขนแข็งแรงเมื่อถูกกระแทกหนักหน่วง

“อ่า...อึดอัดเหรอ อ่า...แน่นดีเป็นบ้าเลยเว้ย อ่า...ซี้ด เสียว อ่า...ดีเหลือเกิน”

รามสูรเคลื่อนกายสอดเร่าในท่านอนตะแคงและกอดร่างเล็กที่ไหวโยกกระเด็นกระดอนตามจังหวะกระแทกเอวสอบของตัวเองรั้งไว้ทุกการสอดเร่าเอ็นเนื้อ ชายหนุ่มเคลื่อนไหวซอยถี่เพื่อนำพาตัวเองและหล่อนไปให้ถึงสวรรค์ บทรักครั้งนี้เขาทำอย่างใจเย็นและอยากให้แก้วกาญจน์รับรู้ถึงความสุขด้วย ต่างจากเมื่อคืนที่เขาทำด้วยไฟแค้น

“อ่า...อือ แก้ว...แก้วไม่ไหวแล้ว อ่ะ...อื้อ” หล่อนปรือตามองคนที่โอบกอดตัวเองแล้วก็เผลอยิ้มออกมาเล็กน้อย และยิ้มนั้นก็ทำให้หัวใจของคนที่เต็มไปด้วยไฟแค้นไหวยวบสั่นไหวระทวยตาม

“อ่า...งดงามเหลือเกินแก้ว อ่า...ไม่ไหวแล้ว ตอดรัดพี่แน่นเหลือเกิน โอว์...เสียว”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

เสียงกายของทั้งสองดังกระทบกระทั่งกันหนักหน่วงพร้อมกับร่างใหญ่พลิกร่างเล็กมานอนอยู่ใต้ร่างแล้วตัวเองขึ้นคร่อมทับ ใบหน้าทรงเสน่ห์ร้ายก็โน้มลงไปซุกไซ้ดูดเร้าซอกคอระหงพร้อมเคลื่อนไหวสวาทบดเร่าเอวเสียวซ่านเข้าออกซอยถี่ระรัว

“อ่ะ...อื้อ พะ...พี่ราม...พี่รามเหรอคะ อ่ะ...อื้อ” เมื่อมองคนเหนือร่างชัดก็เอ่ยเรียกชื่อเขา

“ใช่...ผัวเอง อ่า...ดีไหม อ่า...เดี๋ยวก็หายป่วยแล้ว ฉันกำลังฉีดยาให้อยู่ อ่า...เสียวเป็นบ้า อ่า...แน่นเว้ย อ่า...ดี โอว์...”

รามสูรเคลื่อนไหวเอวสอบโยกเร่าไหวบิดเร่าส่ายคลึงหนักหน่วงกดกายสอดลึกเข้าออกในความคับแน่นที่ตอดรัดตัวเองอย่างหนักหน่วง สองมือเล็กรวบมือเล็กพาดไว้เหนือหัวแล้วซุกหน้าลงไปตวัดปลายลิ้นละเลียสองเต้าอวบอูมพอดีมือตัวเองและดูดเร่าเม็ดปทุมถันคู่งามสลับกันไปมา

“อ่ะ...อ่า ไม่ไหวแล้ว ร้อน...อื้อ หนาว...”

จะร้อนจะหนาวตอนนี้แก้วกาญจน์ไม่รู้เลย เพราะมันทั้งร้อนทั้งเสียวกลางกายความเป็นสาวและหนาวกับไข้ที่ขึ้นสูงขึ้น เหงื่อไคลไหลอาบท่วมร่างทั้งสองที่บดเร่าสอดสวาทกันหนักหน่วง เอวเล็กเผลอแอ่นเด้งเร่าตอบสนองกลับ และความไร้เดียงสาของหล่อนทำให้รามสูรได้ใจจนต้องกระแทกซอยดุ

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

เสียงจังหวะเนินเนื้อกระแทกกระทั้นกันยังคงดังต่อเนื่อง คนที่ป่วยตอนนี้ลืมไปเลยว่าตัวเองป่วยอยู่ ความวาบหวิวร้อนรุ่มของร่างกายทำเธอไหวเด้งเร่าตอบสนองรับจังหวะของคนเหนือร่าง ยิ่งตอนนี้สองเต้ามีปากหนาตวัดดูดกลืนกินตะกละตะกลามยิ่งทำให้หล่อนเสียวร้อน

“อ่า...พะ...พี่ราม ไม่ไหวแล้ว อ่า...”

“อือ...พี่รู้ว่าแก้วไม่ไหว พี่ก็ไม่ไหว อ่า...ไม่ไหวแล้วใช่ไหม อ่า...พร้อมกัน โอว์...นั่นแหละ”

กายสาวเปราะบางยกเร่าตอบสนองแม้จะผิดจังหวะ แต่มันก็ทำให้เขาร้อนรุ่มทรมานเอ็นเนื้อร้อนที่ไหวโยกเสียดสีเร่าร้อนเข้าออกในกายเล็กของเธอ ความคับแน่นตอดรัดคลึงเร่าร้อน มือใหญ่ผละปล่อยมือเล็กที่ตรึงไว้เหนือหัวแล้วมาทาบกอบกุมสองเต้าพร้อมกับเอวสอบไหวโยกดุดันไปด้วย

“อ่ะ...อ่อย อ่า...”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

มือน้อยจับกุมมือใหญ่ที่ขยำหน้าอกตัวเองพร้อมกับกายเล็กไหวกระเด็นกระดอนไปตามแรงกระแทกของเอวสอบที่บดคลึงหนักหน่วง และยิ่งไปกว่านั้น เธอร้อนรุ่มและหนาวปะปนกันไป แต่ความร้อนมีมากกว่าในตอนนี้

“อ่า...ไม่ไหวแล้วพะ...พี่รามขา...”

“อ่า...รู้ว่าไม่ไหว อ่า...จะแตกแล้ว อ่า...อีกนิด อือ...โอว์...ซี้ด”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

เขาเร่งเร้าสาวเอวสวาทดุดัน แล้วไม่นานแก้วกาญจน์ก็กระตุกร่างเกร็งด้วยความสุขและเขาเองก็ถูกหล่อนตอดรัดคลึงจนปวดร้าวปริแตกในกายหล่อนเหมือนที่เคยได้สอดแทรกฝากฝังกายในความคับแน่นของหล่อน

“โอว์...อ่า”

“อือ...”

ต่างฝ่ายต่างได้รับความสุขพร้อมกัน รามสูรทิ้งกายใหญ่ทาบทับไปกับร่างเล็กชื้นเหงื่อไม่ต่างจากตัวเองที่ตัวเหนียวชื้นไปด้วยเหงื่อไคลในตอนนี้

“ตัวยังร้อนอยู่ไหม” เขาเอ่ยเสียงแหบพร่าพร้อมนำมือมาอังหน้าผากที่ชื้นเหงื่อของแก้วกาญจน์เพื่อวัดอุณหภูมิร่างกายเธอดู

“แม่งเอ้ย! ร้อนเหมือนเดิม ฉันว่าเธอต้องไปหาหมอแล้วแบบนี้” เขาพูดแล้วก็ถอดถอนกายแข็งร้อนที่แช่ในตัวสาวเจ้าออกมาทันที

“แต่งตัว ฉันจะพาไปหาหมอ” เขาลากร่างเล็กให้ลุกขึ้นนั่งแต่งตัว แต่เธอก็อ่อนแรงโงนเงนล้มลงไปอีกครั้ง

อือ!

“อุวะ! ภาระกูจริงๆ”

ทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นตัวต้นเรื่องแท้ๆ แต่ก็ดึงร่างเล็กลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงแล้วหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ให้หล่อนอย่างรีบๆ และตามด้วยของตัวเองเหมือนกัน เมื่อแต่งตัวเรียบร้อยก็อุ้มแก้วกาญจน์ขึ้นพาดไหล่แล้วเดินออกจากห้องไปทันที เพราะตอนนี้ดูท่าหล่อนจะไม่ไหวแล้ว