บัวขาวแต้มสี

บทนำ

คุณหนูเยว่เหลียน นางเปรียบดั่งดอกบัวขาว งดงามใสสะอาดบริสุทธิ์ผุดผ่อง รอยยิ้มของนางกระจ่างใส ไม่ว่าผู้ใดอยู่ใกล้นางก็สบายใจ

ฮูหยินตระกูลเยว่และตระกูลตงเป็นสหายรักกันเติบโตเคียงข้างกันมาตั้งแต่เยาว์วัย เมื่อเยว่ฮูหยินคลอดบุตรสาวออกมา จึงถูกจับหมั้นหมายกับคุณชายรองของตระกูลตงทันที แต่เยว่ฮูหยินก็บุญน้อยเสียเหลือเกิน ไม่สามารถเฝ้ามองบุตรสาวผู้งดงามเติบใหญ่ได้ เยว่ฮูหยินจมน้ำเสียชีวิตเมื่อเยว่เหลียนอายุเพียงห้าปี

เยว่ชานผู้นำตระกูลจึงส่งบุตรสาวไปอยู่บ้านตระกูลเดิมของฮูหยินของตน เขาในเวลานี้ไม่อาจทนมองหน้าบุตรสาวได้อีกต่อไป นับวันนางยิ่งมีใบหน้าคล้ายกับฮูหยินรัก

เยว่เหลียนเติบใหญ่และงดงามราวกับดอกบัวแรกแย้ม นางรู้ดีว่าจวนของบิดายกสตรีอื่นเขามาแทนที่มารดาของตน แต่นางก็ไม่เคยโกรธเคืองบิดา เพราะเข้าใจความทุกข์ของท่านที่เสียมารดาของนางไป ทั้งนางอยู่ห่างไกล ท่านคงเหงา

นางถูกท่านตาและท่านย่าพร่ำสอนให้เป็นภรรยาที่ดี เพราะอีกฝ่ายก็เพียบพร้อม ทั้งสองสกุลหาใช่คนอื่นไกล และเมื่ออายุครบ18 ปี นางเดินทางกลับเมืองหลวงเพื่อที่จะแต่งงานกับบุรุษที่หมั้นหมายกันเอาไว้ตั้งแต่ลืมตาดูโลก

เดิมเยว่เหลียนก็กังวลใจไม่น้อย เพราะช่วงเวลาที่นางอาศัยอยู่ที่จวนท่านตา คู่หมั้นของนางไม่เคยเดินทางไปเยี่ยมเยียนเลยสักครา แต่งหลังงานแต่งความกังวลที่นางเคยมีก็มลายหายไป สามีของนางดูแลนางเป็นอย่างดี เอาใจใส่และรักใคร่นาง อีกทั้งยังเอ็นดูน้องสาวต่างมารดาของนางมิน้อย

แต่เมื่อเยว่เหลียนตั้งครรภ์ ถึงได้รู้ว่า สามีของตนไม่ได้รักนางเลย เขามีสตรีอื่นในใจมานานแล้ว และหากนางตั้งครรภ์ มารดาของเขา ตงฮูหยินจะยอมให้แต่งสตรีผู้นั้นเข้าเรือน

สตรีผู้นั้นนางไม่ใช่ใครอื่นไกล คือเยว่เม่ย น้องสาวต่างมารดาของนางเอง เยว่เหลียนรู้ว่าความรักนั้นห้ามกันไม่ได้ นางเองที่เป็นฝ่ายมาที่หลัง แท้จริงแล้วตงเนี่ยนเจินแต่งงานกับนางเพราะความจำยอม ไม่อยากขัดใจมารดาของตน

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นทำเอาเยว่เหลียนใจแตกสลาย เมื่อเยว่เม่ยแต่งเข้ามาเป็นฮูหยินรอง

นางกลับเปลี่ยนไป

ร้ายกาจและเต็มไปด้วยเล่ห์เพทุบาย นางทำให้เยว่เหลียนแท้งบุตรในครรภ์ และใส่ร้ายว่าเป็นเยว่เหลียนที่ไม่อยากมีบุตร อยากลงโทษที่สามีแต่งสตรีอื่นเข้าบ้าน

ตงเนี่ยนเจิน โกรธมากจึงสั่งขังเย่วเหลียนที่เรือนเก็บป้ายสุสานประจำตระกูล

เยว่เหลียนถูกขังเอาไว้เพียงลำพัง บ่าวรับใช้ถูกสั่งงดยกสำรับมาจนกว่านางจะสำนึก

สำนึกสิ่งใดกัน

นางอดข้าวมาสามวันแล้ว ส่วนน้ำดื่มนางทำได้เพียงดื่มน้ำจากถังเช็ดพื้นที่สาวใช้ลืมเอาไว้เพื่อประทังชีวิต

และในกลางดึกคืนที่สาม เทียนล้มจนไฟลุกไหม้

ในคืนนั้นชะตาชีวิตของเยว่เหลียนก็เปลี่ยนไปตลอดกาล ที่ผ่านมานางมองผู้คนรอบข้างด้วยความเข้าใจเสมอมา แล้วเหตุใด ตงเนี่ยนเจินและเยว่เม่ยถึงทำร้ายนางได้ถึงเพียงนี้

เปลวเพลิงลุกโซนด้วยความเคียดแค้น ท่ามกลางเสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งของสตรี

เยว่เหลียนมอง ชายหนุ่มและหญิงสาวที่ยืนตระกองกอดกันอยู่อีกฝั่งของเปลวเพลิง

“ข้าจะจองเวรพวกเจ้าทุกชาติไป” ต่อให้ต้องตายไปท่ามกลางความเคียดแค้น นางยอม

“เฮอะ! กำลังจะตายยังจะจองเวรผู้อื่น”

ตงเนี่ยนเจินมองสตรีที่ยืนอยู่หลังกองไฟด้วยแววตาเกลียดชัง แม้เขาจะไม่ได้รักนาง แต่เขาก็ดูแลนางดี ยกตำแหน่งฮูหยินเอกให้ บัญชีภายในจวนก็ให้นางถือไว้ ความสุขเดียวคือการที่เขาได้อยู่กับสตรีที่รัก นางกลับจิตใจคับแค้นสังหารบุตรในครรภ์ของตนเอง เพื่อแก้แค้นเขา นางมารเช่นนางไม่ควรมีชีวิตอยู่ในตระกูลตงอีกต่อไป

“แค่เทียนเล่มเดียวเจ้ายังดูแลไม่ได้ ชาตินี้เจ้ายังตายโง่ๆ ชาติหน้าอย่างเจ้าจะทำอะไรพวกข้าได้ ฮ่า ๆ ท่านพี่เรากลับเรือนกันเถอะเจ้าค่ะมองไปก็เสียลูกตา” เยว่เม่ยหันไปฉอเลาะสามี แนบใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางสีสด ถูไถท่อนแขนแกร่งอย่างแสนน่ารัก ชวนให้เขากลับเรือนนอน เกรงว่าหากเอาเข้าจริงเขาอาจเปลี่ยนใจสั่งให้บ่าวรับใช้ดับไฟนั่น แล้วมารความสุขของนางจะยังมีลมหายใจ

เยว่เหลียนมองสองร่างที่ค่อยๆ ห่างไกลออกไปผ่านม่านน้ำตา แม้นางในยามนี้จะแสบร้อนไปทั้งร่างแต่ก็ไม่อาจเทียบความเจ็บปวดภายในหัวใจของนางในขณะนี้ได้เลย

ต่อให้ต้องสังเวยวิญญาณให้ภูตผีปีศาจ ตงเนี่ยนเจิน เยว่เม่ย ข้าจะทำให้พวกเจ้าสำนึกให้ได้

เป็นพวกเจ้าต่างหากที่ต้องสำนึก

“ข้าขอแลก แลกดวงวิญญาณนี้เพื่อให้ได้แก้แค้นพวกมัน!” นางหวีดร้องก่นสาปแช่งท่ามกลางเสียงคานไม้ที่ถล่มลงมา

ดอกบัวขาวดอกนี้ถูกแต้มสีดำเสียแล้ว