08 รักพี่นะคะ

#มหาวิทยาลัย

ฉันเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัยอย่างหงุดหงิดจนกระทั่งถึงโต๊ะม้าหินอ่อนที่เคยนั่งเป็นประจำฉันทิ้งหนังสือลงอย่างแรงแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างเหนื่อยหน่าย

"เป็นอะไรไปใบหยกทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะ?"

"อารมณ์เสียนิดหน่อยน่ะ"ฉันหันไปตอบพัดชา "ว่าแต่เห็นพี่พีบอกว่าเมื่อวานพัดชาออกไปเที่ยวไปกับใครหรอ"

"อ๋อ...ไปกับเพื่อนที่รู้จักน่ะ เขาเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศก็เลยนัดเจอกัน"

"อ๋อ...เราไม่ยักจะรู้ว่าพัดชามีเพื่อนอยู่ที่ต่างประเทศด้วย"พัดชาไม่เคยบอกฉันเลยว่ามีเพื่อนอยู่ที่ต่างประเทศด้วย แต่ก็นะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของเขาซึ่งฉันก็ไม่ได้มีสิทธิ์จะยุ่งวุ่นวายอะไรมากมายขนาดนั้นอยู่แล้ว

"...."พัดชายิ้มเขินๆ

"ทำไมอะ...เป็นหนุ่มหรอทำไมถึงนั่งยิ้มแบบนั้นล่ะ?"

"บะ....บ้าหนุ่มที่ไหนกันล่ะเลิกพูดได้แล้ว!"เขินแบบนี้แสดงว่าต้องเป็นผู้ชายแน่นอนเลยที่ไปนัดเจอกัน อยากจะรู้นักนะว่าใครกันทำให้พัดชาเขินได้ขนาดนี้

"ทำอะไรกันอยู่ครับสองสาว"เสียงของพี่พีดังมาแต่ไกล

"ไม่ได้ทำอะไรค่ะหยกพึ่งมาถึง"ฉันบอก

"วันนี้ทำไมมาเช้าจังเลยล่ะน้องใบหยก"พี่พีถาม

"มีเรื่องนิดหน่อยค่ะ"

"เย็นนี้เราไปกินข้าวกันมั้ยหลังเลิกเรียน พี่จองร้านอาหารเอาไว้แล้วล่ะรอคำตอบจากน้องใบหยก"

"ไปกับใครคะ?"

"ก็มีพี่มีไอ้นับล่าแล้วก็มีพัดชาไง"

"ถ้าอย่างนั้นหยกไปด้วยก็ได้ค่ะ"

"โอเคครับ แล้วเจอกันตอนเย็นนะครับพี่ขอตัวไปเรียนก่อน"

"ตั้งใจเรียนนะพี่พีห้ามไปเหล่สาวที่ไหนล่ะ"พัดชาพูดตามหลังพี่พีไป แกหันมายิ้มให้ฉันกับพัดชาก่อนจะรีบวิ่งไปที่อาคารเรียนของตัวเอง

"จะได้เวลาเรียนเราแล้วไปรอที่หน้าตึกกันเถอะพัดชา"

"จ้ะไปกันเถอะ"

ฉันกับพัดชาเราเดินมารออยู่ที่หน้าตึกโรงเรียนของตัวเอง พอได้เวลาเรียนฉันกับพัดชาก็เข้าไปที่ห้องเรียนด้วยกัน

"ใบหยก"

"ห๊ะ!?"ฉันยกคิ้วสูงพลางตั้งหน้าตั้งตาจดรายงานที่อาจารย์บอก แต่หูของฉันก็กำลังฟังสิ่งที่พัดชาจะพูดนั่นแหละ "มีอะไรก็พูดมาเลยพัดชาเราจะรีบจดงานน่ะเดี๋ยวไม่ทัน"

"เราอยากให้ใบหยกสอนแต่งหน้าบ้างจัง เราอยากแต่งหน้าสวยๆน่ะใบหยกสอนเราหน่อยได้มั้ย"

"หืม...เราหูฝาดไปหรือเปล่าเนี่ย พัดชาเนี่ยนะจะแต่งหน้า"ฉันพูดปนขำ ตั้งแต่รู้จักกับพัดชามาฉันยังไม่เคยเห็นพัดชาลงรองพื้นบนหน้าของตัวเองเลย

"เราไม่ได้พูดเล่นนะใบหยกเราพูดจริงๆ"

"โอเคได้เลยเดี๋ยววันหยุดเราจะไปหาพัดชาที่บ้านนะ"

"ขอบคุณนะใบหยก"

"จ้า"ฉันว่าพัดชาต้องมีเรื่องอะไรปิดบังฉันอยู่แน่นอนเลย เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่มาขอร้องให้ฉันสอนแต่งหน้าแบบนี้หรอก

พัดชากำลังมีความรักอย่างนั้นเหรอ อยากจะรู้นักว่าผู้ชายที่โชคดีคนนั้นเป็นใครกันที่ได้ครอบครองหัวใจของพัดชา ฉันไม่เคยเห็นพัดชาเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะผู้ชายคนนั้นคงจะสำคัญมากเลยพัดชาถึงได้ยอมเปลี่ยนตัวเองขนาดนี้

เลิกเรียน

"ไอ้พีมึงไปกับน้องเลยนะกูจะเอารถไปอีกคันนึง ขากลับต้องแวะไปเคลียร์งานที่บริษัทแทนเลขาด้วย"พี่นับล่าตะโกนมา

"เออๆได้ๆ"

จากนั้นฉันก็นั่งรถของพี่พีไปยังร้านอาหารที่พี่พีได้จองเอาไว้

"อาหารน่ากินทั้งนั้นเลยนะคะพี่พี"พัดชาพูด

"อยากกินอะไรก็สั่งได้เลยนะมื้อนี้ไอ้นับล่ามันจะเป็นคนเลี้ยงเอง"

"ค่ะ"ฉันพยักหน้าตอบ ก่อนจะก้มหน้าดูเมนูอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า

"รอนานกันมั้ยทุกคน"

"ไม่อ่ะ...ว่าแต่มึงหายไปไหนมาวะเห็นออกมาก่อนกูนี่นา แวะไปหาสาวที่ไหนมา"

"เปล่า...กูแวะไปเอาของมาน่ะ"

"อ๋อ..นั่งลงดิจะยืนอยู่ทำห่าอะไร"

"เออๆ"พี่นับล่านั่งลงข้างๆฉัน ซึ่งตรงข้ามกับพัดชาส่วนฉันก็นั่งอยู่ตรงข้ามกับพี่พี

"แล้วนี่สั่งอะไรมากันหรือยัง"

"ยังค่ะกำลังเลือกอยู่นี่ไง พี่นับล่าก็ช่วยกันเลือกสิคะหยกก็เลือกไม่ถูกเหมือนกัน"ฉันเลือกเมนูอาหารให้พี่นับล่าก่อนจะขยับตัวไปใกล้พี่นับล่าอีกนิดนึง ฉันก็แค่อยากใกล้ชิดอีกบ้าง

"พี่กินอะไรก็ได้น่ะไม่เรื่องมากหยกกับพัดชาช่วยกันเลือกเลย"

"อ๋อได้เลยค่ะ"

ฉันกับพัดชาช่วยกันเลือกเมนูอาหารจนเสร็จ พอพนักงานมาเสิร์ฟเราก็นั่งกินกันอย่างเงียบๆไม่มีใครพูดอะไร ฉันเองก็ยังไม่อยากทำตัวเว่อร์วังให้พี่นับล่าเขารู้สึกอึดอัด ฉันเข้าใจนะพี่นับล่าอาจจะยังไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราสองคนมีอะไรกันแล้ว

เวลาต่อมา

"เรากลับก่อนนะใบหยก"

"จ้า..."

"แน่ใจนะว่าจะไม่ให้พี่แวะไปส่งที่บ้าน"พี่พีถามฉัน

"แน่ใจค่ะ หยกเรียกแท็กซี่นั่งกลับเองน่าจะสะดวกกว่า พี่พีพัดชากลับบ้านเถอะค่ะมืดแล้ว"ฉันบอก

แต่ความจริงฉันไม่ได้จะกลับบ้านหรอกฉันก็จะนั่งแท็กซี่ไปลงที่คอนโดของตัวเองนั่นแหละ ฉันกลับไปที่บ้านหลังนั้นไม่ได้อีกแล้ว เหอะ! มันน่าตลกมั้ยล่ะ ฉันอยากจะขำให้กับชีวิตของตัวเองซะจริงๆเลย เกิดมาอยู่บนกองเงินกองทองเป็นลูกผู้ดีมีชาติตระกูลแต่ฉันกลับไม่มีความสุขเอาซะเลย

ฉันเดินออกมายืนรอเรียกแท็กซี่ที่หน้าร้านอาหาร ตอนนี้มันก็มืดแล้วล่ะเพราะกว่าจะเลิกเรียนก็ปาไปเกือบ 5 โมงแล้ว

ปี๊บ!

"อุ้ย!"ฉันร้องอุทานก่อนจะหันไปตามเสียงแตรรถที่ดังมา "พี่นับล่า"

ครืด ครืด

ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าสะพาย มันเป็นเบอร์ของพี่นับล่าฉันรีบกดรับทันที

"ค่ะพี่นับล่า"

[ กลับยังไง? ] ปลายสายพูดขึ้นมา

"นั่งรถแท็กซี่กลับค่ะ"

[ มาหาพี่ที่รถแล้วพี่จะพาไปส่ง ]

"ไหนพี่บอกว่าต้องรีบไปเคลียร์งานที่บริษัทแทนเลขาไงคะ ไม่ไปแล้วหรอ"

[ ไป...แต่จะแวะไปส่งเราที่บ้านก่อน รีบมาพี่ไม่ชอบรอนาน ]

"ค่ะ"

ฉันรีบเดินไปที่รถของพี่นับล่าก่อนจะเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งด้านในรถ

"รถของเราหายไปไหน ปกติพี่เห็นขับมาที่มหาวิทยาลัยทุกวัน"

"รถคันนั้นไม่ใช่รถของหยกหรอกค่ะ ตอนนี้หยกคืนให้กับเจ้าของไปแล้ว"

"มีอะไรรึเปล่า?"

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ อ้อ...พี่แวะไปส่งหยกที่คอนโดนะคะไม่ต้องไปที่บ้าน หยกไม่กลับบ้านค่ะ"

"อืม..."

จากนั้นพี่นับล่าก็ขับรถมาเงียบๆไม่พูดอะไรต่อ ซึ่งฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกันจนกระทั่งพี่นับล่าจอดรถที่หน้าคอนโดของฉัน

"ขอบคุณมากๆนะคะที่มาส่งหยก"

"ไม่เป็นไร ถ้าตอนเช้าไม่มีรถไปเรียนก็โทรมาหาพี่ก็แล้วกันพี่จะแวะมารับ"

"ขอบคุณนะคะ ฟอดด"

"...."

"หยกรักพี่นะคะ"

"อื้มมม..."

ฉันเปิดประตูลงจากรถของพี่นับล่ามา อย่างน้อยฉันก็ยังยิ้มได้เมื่อได้เห็นหน้าของคนที่ฉันรัก ภายใต้ความมืดมิดในชีวิตของฉันยังมีดวงไฟดวงนี้คอยส่องสว่างให้กับฉันอยู่ ชีวิตนี้ฉันขอไม่ให้ความสำคัญกับใครอีกแล้วนอกจากคุณแม่กับพี่นับล่า