07 ขมขื่น

Part ใบหยก

#บ้านใบหยก

"เมื่อคืนแกหายไปไหนมาทั้งคืนใบหยก!"

"...."ฉันถอนหายใจออกมาอย่างแรงเมื่อทันทีที่ก้าวขาเข้ามาในบ้านแล้วเจอกับคำถามที่ฉันไม่อยากตอบ

"หยกจะไปไหนคุณพ่อเคยสนใจด้วยหรอคะ คุณพ่อไม่ได้สนใจแต่งานของคุณพ่อหรอกเหรอคะ"

"ฉันถามแกดีๆนะใบหยก!"

"หยกไปนอนกับผู้ชายมาค่ะ พอใจคุณพ่อหรือยังคะ!"

"ใบหยก!!"คุณพ่อตะคอกเสียงดังจนฉันก็เผลอสะดุ้งไปเหมือนกัน

"เสียงดังอะไรกันคะคุณ...ใบหยก ดังไปถึงในครัวเลย"คุณแม่เดินออกมา

"ก็ดูลูกสาวของคุณสิผมอุตส่าห์ถามมันดีๆแต่มันกลับตอบประชดผม"

"วันนี้หยกเหนื่อยขอตัวขึ้นไปพักก่อนนะคะคุณแม่ อ้อ! แล้วก็ไม่ต้องจัดโต๊ะอาหารเผื่อหยกหรอกนะคะหยกไม่หิว"แล้วฉันก็รีบวิ่งขึ้นบันไดไปทันทีเลย นี่ไงฉันถึงไม่อยากกลับบ้านเพราะมันมีแต่ปัญหาอย่างนี้ไง

ครอบครัวของฉันเป็นคนจีนซึ่งคนจีนก็อยากได้ลูกชายมากกว่าลูกสาว คุณแม่ไม่สามารถมีให้คุณพ่อได้และสุดท้ายครอบครัวของฉันก็ไม่มีลูกชายเลย มีแค่ฉันคนเดียวที่เป็นทายาทในตระกูลนี้

คุณแม่ของฉันเป็นคนไทยซึ่งไม่ได้ซีเรียสเรื่องเพศของลูกอยู่แล้ว แต่สำหรับคุณพ่อท่านอยากได้ลูกชายมาสืบตระกูลมาก ตั้งแต่ฉันเกิดมาและเท่าที่จำความได้ฉันไม่เคยได้รับอ้อมกอดจากคุณพ่อเลยสักครั้ง มีแต่จะถูกดุด่าว่าฉันทำไม่ดีฉันต้องถูกลงโทษอย่างนั้นอย่างนี้ มีแต่คุณแม่ที่คอยปลอบโยนฉันทุกครั้งที่ฉันร้องไห้ หลายครั้งนะฉันเองก็อยากถามคุณแม่ว่าจะทนอยู่ในบ้านหลังนี้ไปทำไมในเมื่อคุณพ่อก็ไม่ได้รักเราสองคนแล้ว เขารักแค่เงินของเขาธุรกิจสีเทาของเขา ฉันกับแม่ก็เป็นแค่ตัวชักใยเอาไว้ให้เขาทำตัวดีรักครอบครัวรักเมียรักลูกต่อหน้ากล้องแค่นั้นเอง

ครืด ครืด ครืด

"พี่นับล่า!"ฉันยิ้มออกมาทันทีเมื่อเห็นชื่อของเบอร์ปลายสายที่โทรเข้ามาในมือถือของฉัน

"ฮัลโหลค่ะพี่นับล่า"

[ หยก...คืนนี้ไม่ต้องชวนออกไปไหนนะพี่ไม่ว่าง ]

"โอเคค่ะ ว่าแต่พี่นับล่าจะไปไหนหรอคะบอกหยกได้หรือเปล่า?"

[ พี่มีนัดกับครอบครัวน่ะ แค่นี้ก่อนนะ ]

"ค่ะ...คืนนี้ถ้าพี่นับล่าไม่ติดอะไรหยกขอโทรหาได้ไหมคะ หยกอยากได้ยินเสียงพี่ก่อนนอนค่ะ"

[ อื้ม...ถ้าพี่ว่างพี่จะโทรกลับไปเองนะ ]

"ค่ะ หยกรักพี่นะคะพี่นับล่า"

แล้วพี่นับล่าก็กดวางสายไปทันที ฉันแอบรักพี่นับล่ามาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้วจนตอนนี้พี่นับล่าจะเรียนจบมหาวิทยาลัยแล้ว

ฉันอยากจะบอกว่าครั้งแรกที่ฉันยอมให้พี่นับล่าไม่ใช่เพราะว่าตัวฉันเองพลาด แต่ฉันตั้งใจที่จะให้พี่นับล่าเป็นคนแรกของฉันในทุกๆสิ่ง เพราะพี่นับล่าเป็นทั้งรักแรกของฉันเป็นทั้งคนแรกของฉันเลย

ฉันนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงได้สักพักก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำรอพี่นับล่าโทรกลับมาหาฉัน

ระหว่างนั้นฉันก็ร้องรำทำเพลงไปอย่างสบายใจ อย่างน้อยๆก็มีพี่นับล่านี่แหละที่ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง

.....

ผ่านไปสักพัก

ครืด ครืด ครืด

ฉันรีบวิ่งมาดูโทรศัพท์ทันที แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะปลายสายไม่ใช่พี่นับล่าแต่เป็นพี่พีพี่ชายของพัดชาเพื่อนสนิทฉันเอง

"ค่ะพี่พี"

[ ทำอะไรอยู่หรอหยก พี่ว่าจะโทรหาตั้งแต่หัววันแล้วแต่กลัวว่าหยกจะยังไม่ว่าง ]

"อ๋อค่ะ"

[ แล้วนี่หยกทำอะไรอยู่หรอ กินข้าวหรือยัง ]

"หยกพึ่งอาบน้ำเสร็จค่ะ ส่วนเรื่องกินข้าวหยกไม่หิวค่ะก็เลยไม่ได้ลงไปกิน ว่าแต่พี่พีมีอะไรหรือเปล่าคะถึงโทรมาหาหยกตอนดึกแบบนี้"

[ เปล่าไม่มีอะไรหรอกพี่ก็แค่อยากได้ยินเสียงหยกแค่นั้นเอง ] ฉันรู้ว่าพี่พีชอบฉัน แต่ฉันไม่อยากให้ความหวังใครฉันเลยไม่สนใจพี่พีเท่าไร แต่ฉันก็ไม่อยากพูดตรงไปเพราะกลัวว่าจะทำให้พี่พีรู้สึกไม่ดี

"แล้วนี่พัดชาไปไหนหรอคะ"

[ รายนั้นไม่อยู่บ้านหรอกเห็นว่าออกไปหาเพื่อนน่ะ พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพื่อนที่ไหนเพราะปกติก็เห็นอยู่แต่กับหยกแค่สองคน ]

"พัดชาก็มีเพื่อนเยอะอยู่เหมือนกันนะคะ ไม่ใช่แค่หยกคนเดียวหรอกค่ะ"ฉันบอก

[ เป็นเพื่อนหรือหนุ่มที่ไหนหรือเปล่าก็ไม่รู้พี่เห็นแต่งตัวออกไปซะสวยเชียว ]

"ห๊ะ! พัดชามีแฟนแล้วหรอคะทำไมหยกไม่รู้เรื่องเลย"จากสายตาของฉันนะพัดชาดูไม่สนใจผู้ชายคนไหนเลยเพราะนางเอาแต่เรียนอย่างเดียว อยู่มหาวิทยาลัยก็ใช่จะสนใจใครใกล้ชิดผู้ชายมากที่สุดก็มีแค่พี่พีกับพี่นับล่าแค่สองคนแค่นั้น

[ พี่ก็ไม่อยากจะพูดอะไรมากหรอกเพราะพัดชาก็โตแล้ว จะมีความรักเหมือนคนอื่นๆมันก็ไม่แปลก พี่ก็ทำได้แค่คอยเตือนอยู่ข้างหลังนี่แหละ ]

"เอ่อ...พี่พีคะแค่นี้ก่อนนะคะหยกง่วงนอนแล้วพรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้าเดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน"

[ ครับ ฝันดีนะครับน้องหยกพรุ่งนี้เจอกันที่มหาวิทยาลัย ]

"แล้วเจอกันค่ะ"

ฉันกดวางสายจากพี่พีแล้วรีบไปแต่งตัวใส่เสื้อผ้ามานอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง ไม่ใช่อะไรหรอกฉันรอสายจากพี่นับล่าต่างหากล่ะฉันกลัวว่าพี่นับล่าโทรมาแล้วจะติดสายพี่พีแล้วคิดว่าฉันคุยกับใครอยู่

เวลาผ่านไป

ฉันนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงอยู่นานพอสมควรเหมือนกันแต่ก็ไม่มีสายเรียกเข้าจากพี่นับล่าเลย ฉันพยายามรอไม่ว่าตัวเองจะง่วงมากแค่ไหน

"ห้าววว พี่ยังไม่เสร็จธุระอีกเหรอคะเนี่ย"ฉันบ่นพึมพำอยู่หน้าจอโทรศัพท์ ก่อนจะล้มตึงลงไปกับเตียงเพราะง่วงมาก

เช้าวันต่อมา

"เฮือก!"ฉันสะดุ้งตื่นแล้วดีดตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจก่อนจะรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู ทว่า...ฉันก็ได้รับความผิดหวังกลับมาเหมือนเดิมเพราะพี่นับล่าไม่ได้โทรหาฉันเลยตั้งแต่เมื่อคืน เขาไม่ว่างเลยเหรอหรือว่าเขาลืม

ก๊อก ๆ ๆ "คุณหนูหยกคะคุณหญิงให้มาตามไปกินข้าวค่ะ"

"ค่ะป้าบัว...เดี๋ยวหยกอาบน้ำแต่งตัวแล้วจะรีบตามลงไปนะคะ"ฉันตะโกนตอบกลับไป ก่อนจะรีบลุกออกจากเตียงคว้าผ้าขนหนูวิ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยความรวดเร็ว

ด้านล่าง

"มาแล้วหรอลูกมากินข้าวด้วยกันก่อนสิเมื่อคืนไม่ได้กินข้าวคงหิวแย่เลย"

"ค่ะ"

"เหอะ...ไม่ใช่ว่ากินกับผู้ชายอิ่มมาก่อนกลับบ้านแล้วหรอถึงไม่กิน"ฉันหยุดชะงักทันทีเมื่อได้ยินคำพูดออกมาจากปากคุณพ่อ

"กินกับผู้ชายก็ส่วนกินกับผู้ชายสิคะ ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกันเลย กับผู้ชายหยกไม่ได้กินข้าวหรอกค่ะหยกกินอย่างอื่นแทน"

"ใบหยกลูก...."คุณแม่สะกิดแขนฉันเบาๆ

"หยกขอตัวไปเรียนก่อนนะคะคุณแม่ เย็นนี้อาจจะไม่กลับหยกจะอยู่ที่คอนโดของตัวเองค่ะ"

"เออไปเลย! ไปแล้วไม่ต้องกลับมาเหยียบที่บ้านหลังนี้อีก ไปแล้วแกต้องไปให้รอดนะฉันจะไม่ให้เงินแกใช้สักสตางค์แดงเดียว"

"คุณคะ..."

"ค่ะ...หยกจะไม่กลับมาเหยียบที่บ้านหลังนี้อีก ส่วนเงินทุกบาททุกสตางค์ที่คุณพ่อให้หยกใช้ทุกเดือนหยกขอคืนให้ค่ะ"ฉันวางบัตรเครดิตทุกใบลงบนโต๊ะกินข้าวก่อนจะหันหลังเดินออกไปเรียกแท็กซี่ที่หน้าบ้าน

เหอะ! ชีวิตฉันมีแต่เรื่องบัดซบได้ทุกวันเลยนะ จะมีวันไหนบ้างไหมที่ฉันจะมีรอยยิ้มอย่างเต็มใจเหมือนคนอื่นเขาบ้าง ไม่ใช่พยายามยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนความขมขื่นในใจของตัวเอง