พบกันอีกครั้ง (100%)

ลูเซียสยังจำใบหน้าของสาวเอเชียตัวเล็กแต่ปากกล้าเหลือใจได้เป็นอย่างดี เธอกล้าทำให้เขาอับอายต่อหน้าธารกำนัล หากไม่เกรงว่าจะเสียภาพพจน์เขาคงขย้ำคอเธอตั้งแต่อยู่ในผับวันนั้นแล้ว แปลกใจเป็นอย่างมากที่ได้พบแม่สาวเอเชียปากกล้าที่นี่ แต่ที่มันน่าแปลกใจมากก็คือเธอเป็นเพื่อนกับสายน้ำผึ้ง เมียเพื่อนรักของเขาได้อย่างไร เพื่อนกันทำไมนิสัยถึงได้ต่างกันราวฟ้ากับเหวอย่างนี้

เห็นร่างบางกำลังจะก้าวขาพ้นประตูบริษัท เขาจะไม่ยอมให้เธอเดินลอยหน้าจากไปโดยที่ยังไม่ได้สั่งสอนและเอาคืน คิดได้ดังนั้น ร่างใหญ่ก็ผุดลุกขึ้น เป็นเหตุให้ลูกน้องคู่ใจลุกตามเจ้านายโดยอัตโนมัติ แฟรงค์กำลังจะก้าวขาตามกลับต้องชะงักเมื่อโดนสายตาดุปรามเอาไว้

“เดี๋ยวก่อน” เจ้าของร่างใหญ่วิ่งตามมาทันที่ทางเดินแคบๆ ข้างบริษัท ถือวิสาสะคว้าหมับเข้าที่ข้อมือน้อยของสาวแสบ

จอมใจไม่พอใจเป็นอย่างมากที่ตัวเองโดนฉวยข้อมือจากคนเบื้องหลัง ใครกันนะที่บังอาจมากระตุกต่อมน้ำโหขาโหด ไวเท่าความคิด ใบหน้าบึ้งตึงหันขวับกลับมา แล้วจิกตาลงมองมือใหญ่ที่กุมมือเธออยู่ ค่อยๆ เงยหน้ามองเจ้าของมืออย่างมีชั้นเชิง ไม่กระโตกกระตาก แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง แต่ยังไม่ได้พูดอะไรเขาก็โพล่งขึ้นซะก่อน

“เธอมาทำอะไรที่นี่ยัยเด็กปากจัด” ลูเซียสเริ่มลงมือคิดบัญชีกับเธอทันที สายตาคมปลาบมองตั้งแต่หัวจรดเท้าของคนตัวเล็กอย่างเหยียดๆ

“อ้าว…นึกว่าใคร ที่แท้ก็คุณเอวยาวนั่นเอง” ไม่น่าเชื่อว่าโลกมันจะกลมได้ขนาดนี้ อยู่ดีๆ ก็นำพาให้เธอได้มาปะทะกับผู้ชายไร้มารยาทอีกหน

“ว่าไงคะคุณ ยังอัดอั้นเพราะไม่ได้ปลดปล่อยจากวันนั้นอยู่เหรอ ถึงได้เที่ยวมาระรานคนอื่นอยู่แบบนี้” แทนที่จะตื่นกลัวกับดวงตาวาวโรจน์ที่มองมา จอมใจกลับยียวนกวนประสาทชายหนุ่มได้หน้าตาเฉย

“อย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน ฉันถามและสิ่งที่เธอต้องทำคือตอบ” กัดฟันข่มอารมณ์ที่กำลังเดือดปุดๆ เจอกันอีกครั้งเธอก็ยังทำท่าจองหองอวดดีใส่เขาไม่เลิก มันน่าจับมาอบรมสั่งสอนความประพฤติเสียให้เข็ด

“แล้วคุณล่ะ มาทำอะไรที่นี่” แทนที่จะตอบคำถามคนที่กำลังของขึ้น ยืนหน้าดำหน้าแดงกำหมัดแน่น นัยน์ตากระด้างมองเธอราวกับจะกระโจนเข้ากระซวกไส้ แม่สาวแสบกลับลอยหน้ายอกย้อนด้วยคำถามเดียวกันอย่างยียวนกวนอารมณ์

“ฉันจะมาทำอะไรที่นี่ ก็ไม่จำเป็นต้องบอกเด็กอย่างเธอ” เมื่อโดนย้อนกลับแบบไม่ไว้หน้า ลูเซียสก็เกิดอาการเลือดลมขึ้นหน้า เค้นเสียงลอดไรฟัน

“งั้น…ฉันก็ไม่มีความจำเป็นต้องรายงานคนแก่อย่างคุณเช่นกัน ว่ามาทำอะไรที่นี่” จอมใจไหวไหล่น้อยๆ อย่างไม่ยี่หระกับการคุกคามของคนร่างยักษ์ ที่กำลังยืนหายใจฟืดฟาดรดศรีษะเธออยู่

“เธอหาว่าฉันแก่เหรอแม่ตัวดี” คำพูดของเธอทำให้ลูเซียสแทบเสียความมั่นใจ ขยับเรือนกายกำยำเข้าประชิดร่างแน่งน้อย ก่อนที่มือใหญ่จะวางทาบลงบนบ่าและกดน้ำหนักลงไปตามแรงอารมณ์ที่กำลังประทุ หากไม่เกรงว่าจะเสียภาพพจน์ของท่านรองประธานที่สั่งสมมา เขาคงระเบิดอารมณ์ใส่เธอไปแล้ว

“อายุคราวพ่อแบบนี้ คุณคิดว่าฉันสมควรจะเรียกคุณว่าคนแก่ไหมล่ะ” จอมใจโต้ตอบอย่างไม่ลดละ ในขณะเดียวกันนั้นก็จ้องเขาไม่วางตา แล้วก็ต้องทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ เมื่ออีกฝ่ายจงใจกดน้ำหนักมือลงมาที่บ่าน้อยแรงกว่าเดิม

“ปากดีแบบนี้ ระวังเถอะจะพูดไม่ออกเข้าสักวัน” รอยยิ้มร้ายกดลึกที่มุมปากหยัก ก่อนจะใช้สายตาคมปลาบมองทะลวงเข้าไปในดวงตาคู่สวยอย่างหมายมาด สักวันเขาจะทำให้เธอรู้ว่ากำลังท้าทายใครอยู่

“เฮอะ…อย่ามาทำเป็นขู่หน่อยเลย คนอย่างฉันไม่เคยกลัวใคร” จอมใจใช้สายตาเช่นเดียวกันโต้ตอบกลับไป ในเมื่อเขากล้าใช้สายตาอย่างนั้นมองเธอ แล้วทำไมเธอจะทำบ้างไม่ได้ ใบหน้าสวยเฉี่ยวเชิดขึ้นน้อยๆ อย่างถือดี สักวันเธอจะทำให้เขารู้ว่า อย่าได้บังอาจมาข่มขู่คนอย่างเธอเป็นอันขาด

แม่จอมแสบลอยหน้าตีรวนเสร็จ ก็เดินเชิดหน้าเอ้อระเหยลอยชายจากมา ท่ามกลางความโมโหและโกรธจัดของท่านรองประธาน ไม่เคยมีใครกล้าพูดหรือทำกริยาแบบนี้กับเขาแม้แต่คนเดียว แต่เธอแม่สาวเอเชียปากจัด เธอช่างกล้ามาต่อกรกับเขาโดยไม่หวั่นเกรงนัก

“เจอกันคราวหน้าเธอไม่รอดแน่” ชายหนุ่มคำรามขู่ไล่หลังบอบบางที่เดินจากมาอย่างแช่มช้า ราวกับไว้มาดนางพญาซะเต็มที่

“แหมๆๆ อย่าขู่นักเลย ฉันกลัวจนตับไตไส้พุงหดหมดแล้วนะเนี่ย” เสียงข่มขู่ลอยมาตามลม ทำให้จอมใจหยุดฝีเท้าที่กำลังก้าวไปข้างหน้า อดไม่ได้ที่จะต้องหันกลับไปโต้ตอบ ปากบอกว่ากลัวแต่การกระทำกลับสวนทางกัน แววตาของเธอท้าทายเขาอย่างเปิดเผย

“นี่เธอ…” ลูเซียสตัวสั่นเทิ้มด้วยความโมโห ยังอ้าปากไม่ทันไรเธอก็สวนขึ้นซะก่อน มีหรือคนอย่างจอมใจจะยอมเว้นช่องไฟให้คู่ต่อสู้ หากเธอยังเฉ่งไม่เสร็จก็อย่าหวังว่าเขาจะมีโอกาสได้พูด

“อยากด่าอะไรก็รีบด่านะคะ เราคงไม่มีโอกาสได้พบหน้ากันอีก เพราะฉันจะไปทำบุญกรวดน้ำและอุทิศส่วนกุศลให้คุณวันนี้แหละ” ทิ้งระเบิดลูกมหึมาเสร็จจอมใจก็เดินหัวเราะคิกคักจากมา

“ฮึ่ย…ยัยเด็กบ้า ฝากไว้ก่อนเถอะ อย่าให้ถึงทีฉันก็แล้วกัน จะเอาคืนให้ทำเก่งไม่ออกเลยคอยดู” ลูเซียสได้แต่ยืนกำหมัด คำรามในลำคอฮึ่มฮั่มอาฆาตแม่สาวเอเชียปากกล้า

“นายครับ ลูกค้ามารอนานแล้วนะครับ” แฟรงค์เดินออกมาตามเจ้านาย ทำให้ลูเซียสหลุดออกจากทะเลอารมณ์ ระบายลมหายใจยาวๆ ออกมา ปรับสีหน้าให้เรียบนิ่งดังเดิม แล้วจึงหมุนตัวเดินกลับเข้าไปภายใน

“ให้ตายเถอะ ยังก้าวขาไม่พ้นบริษัทความซวยก็มาเยือน” จอมใจเดินออกมาทางหน้าบริษัทพร้อมทั้งสบถอยู่คนเดียวอย่างหัวเสีย ก่อนจะมาหยุดโบกแท็กซี่ให้ไปส่งที่ห้างสรรพสินค้าถัดจากสี่แยกไฟแดงที่สาม