ตอนที่ 1.เมื่อโชคชะตาเหวี่ยงคนสองคนมาเจอกัน

ตอนที่ 1.เมื่อโชคชะตาเหวี่ยงคนสองคนมาเจอกัน

ลูเซียนรู้สึกบอกไม่ถูกเมื่อสูทอาร์มานี่ที่ตนเองสวมมาวันนี้ ดันคล้ายกับชุดฟอร์มที่หนุ่มโฮสสวมในวันเปิดสถานบันเทิงวันแรก... น้องชายนอกไส้ หนึ่งในการ์ดคนหนึ่งของเขา ที่ลูเซียนรักประหนึ่งน้องชาย แลนเดนเชิญให้มาเป็นแขกผู้มีเกียรติ ในวันที่เขาตัดสินใจลงทุนกับสถานบรรเทิงแห่งหนึ่ง

“สีหน้าเจ้านายไม่ดีเลย เลิกอารมณ์เสียสักทีเถอะครับ” แลนเดนหัวเราะขลุกขลัก ไม่กล้าแซวมาก กลัวอดีตนายเก่าจะโมโหหนักกว่านี้

“มึงต้องให้กูรู้สึกยังไงวะ สูทราคาเป็นแสนของกู ไม่ต่างจากสูทของหนุ่มโฮสของมึงใส่เลยสักนิด”

แลนเดนกลั้นขำ ชำเลืองมองเด็กในสังกัดที่ยืนต้อนรับลูกค้าสาวๆ ด้านหน้าบาร์ ลูกค้าสาวๆ เริ่มทยอยเข้ามาใช้บริการบ้างแล้ว เขากวาดตามองตั้งแต่เสื้อเชิ้ตสีขาว กับกางเกงสแล็กพอดีตัว และสูทเจ้าปัญหาที่ทำให้ลูเซียนอารมณ์เสีย

“จะว่าไป มันก็คล้ายอยู่นะครับ”

ลูเซียนตวัดปลายเท้าใต้รองเท้าหนังยี่ห้อลูบูแตงผ่านหน้าแลนเดนไปอย่างเฉียดฉิว

“โอ๊วะ!!!” แลนเดนผวาหลบทัน ตามสัญชาติญาณเก่า

“เจ้านายครับ ยังไงคุณก็ราศีดีกว่าเด็กๆ ของผมแหละน่า”

ลูเซียนกดยิ้มมุมปาก หัวตากระตุกเหมือนในเวลาอันใกล้นี้จะเกิดเหตุการณ์ร้ายๆ ขึ้น เขาไม่เคยเชื่อเรื่องดวง แต่หลายครั้งก็ต้องยอมรับ สัญาณเตือนที่เกิดขึ้น ค่อนข้างตรงเสียด้วย

“ไปไหนก็ไปเลย เอาเหล้ามาให้กูเถอะ กูขอนั่งดื่มคนเดียวสักพักแล้วก็จะกลับ” ลูเซียนโบกมือไล่

“เอาน้องๆ สักคนไว้บริการไหมครับ” แลนเดนสัพยอก

ลูเซียนตวัดตามองผ่านหน้าอดีตลูกน้อง เป็นเหมือนสัญญาณเตือน หากแลนเดนยังไม่ขยับไปจากจุดนี้ อีกสักพักเขาอาจเจ็บตัวได้ ในเมื่ออดีตการ์ดของเขาเปิดบาร์โฮส น้องๆ ที่แลนเดนพูดถึงไม่ใช่ผู้หญิง และรสนิยมของลูเซียนก็ปกติดี

“ไปแล้วครับ ไปแล้ว หน้าตึงแบบนี้ มาดามคงกดดันเรื่องที่เจ้านายไม่ยอมแต่งงานอีกแล้วใช่ไหมครับ” สิ่งที่แลนเดนเดาถูกเผง

กชมนคือมาดามเลย์นคนล่าสุด นางเคี่ยวเข็ญบุตรชายคนเดียว เรื่องคู่ครองของเขา ซึ่งลูเซียนหลบเลี่ยงมาตลอดหลายปี เขาไม่อยากมีพันธะตอนนี้ เขายังอยากสนุกกับงานอีกสักหน่อย แต่มารดากลับไม่เข้าใจ เขาทำให้ท่านหัวเสียหลายหน เรื่องการนัดดูตัวที่มารดาจัดให้

ครั้งล่าสุด กชมนไม่มองหน้าบุตรชายนานเกือบหนึ่งอาทิตย์ เพราะนัดครั้งล่าสุด กชมนตั้งความหวังไว้สูง และลูเซียนก็ดับฝันของนางจนไม่เหลือชิ้นดี

“เสือกรู้ดีอีกแล้วนะ”

แลนเดนอมยิ้ม ทิ้งตัวลงนั่งที่เดิม เขาฉวยแก้วไวน์ที่ว่างเปล่าของอดีตเจ้านายมารินไวน์ให้ “เจ้านายก็ยอมตามใจมาดามสักหน่อยสิครับ”

ลูเซียนจิปาก แล้วก็ถอนใจแรงๆ “มึงเข้าใจกูไหมวะไอ้เดน!!” มันเป็นความรู้สึกหงุดหงิดที่บอกมารดาตรงๆ ไม่ได้ ผู้หญิงที่ท่านควานหามาให้ แต่ละนางเหลือรับ ใครบอกว่าลูกคนมั่งมี มีการศึกษาจะไม่เหลวไหล หากปอกเปลือกลอกคราบออก ผู้หญิงพวกนี้ไม่ต่างจากสาวไซไลน์ที่ลูเซียนใช้บริการสักคน ภายใต้หน้ากากหญิงแสนดีเหล่านั้น พวกหล่อนเน่าเฟะจนลูเซียนทนไม่ไหว

“ผมรู้ครับ เจ้านายยังไม่เจอคนถูกใจ” แลนเดนพยักหน้ารับ

“เนื้อคู่กู คงยังไม่เกิด” ลูเซียนรำพึงพร้อมกับถอนใจ

ตั้งแต่เป็นหนุ่มละอ่อน จนเข้าขั้นหนุ่มใหญ่แล้ว หัวใจของเขาไม่เคยมีปฏิกิริยากับหญิงนางไหนเลย ก้อนเนื้อก้อนนี้ไม่เคยกระดุกกระดิกเลยสักครั้ง

รมิดาเดินตามเพื่อนๆ เข้าไปด้านในเป็นคนสุดท้าย สีหน้าเธอกระอักกระอ่วน รู้สึกแปลกๆ พิกล นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเหยียบเข้ามาในสถานที่เป็นส่วนตัวเช่นนี้ เธอเหลียวหน้าเหลียวหลัง พยายามโฟกัสสายตาอยู่แค่พื้น มีเสียงกรี๊ดดังเป็นระยะ เธอพยายาหรี่เปลือกตามอง เพราะเท่าที่รู้ ‘บาร์โฮส’ บริกรส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย และค่อนข้างเปิดเผยเนื้อตัวแบบไม่กั๊กสักนิดเลย