ตอนที่ 8 เซอร์ไพรส์

ตอนที่ 8 เซอร์ไพรส์

เกือบฟ้าส่าง หมอโปรดตื่นขึ้นมาเพราะพิษไอร้อนจากคนในอ้อมกอด ที่แพร่ระบายใส่ตัวเขา มือหนายกขึ้นไปอังหน้าผากมนของคนที่นอนหลับอยู่

"ไข้จนได้น่ะ..." พูดกับตัวเองเสร็จรีบลุกขึ้นไปจากที่นอนทันที

สักพักก็ถือน้ำใส่กะละมังใบเล็กกับผ้า ผืนเล็กมาเช็ดตัวให้หญิงสาว ในทุกๆส่วน จนตัวหญิงสาวเริ่มเย็นลง และมีอาการหนาวสั่น มือหนาตวัดผ้าห่มมาคลุมร่างบางไว้ และรีบสาวเท้าออกไปนอกห้อง เข้าไปในห้องของหญิงสาว ที่มีน้องทีมหลับสนิทอยู่

ชายหนุ่มเดินเข้าไปหยิบเสื้อผ้าของหญิงสาวแล้วนำมาสวมใส่ให้แก่เธอ

จากนั้นหมอโปรดจึงเดินกลับไปยังห้องนอนเล็กอีกครั้ง พร้อมกับช้อนอุ้มน้องทีมขึ้นมา แล้วพาเดินกลับเข้าไปนอนที่ห้องของเขาด้วยกัน เพราะกลัวว่าน้องจะตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอใคร จะงอแงเอา

ชายหนุ่มวางน้องทีมลงบนนอนอีกฝั่งของที่นอน เเล้วขยับตัวของปิ่นลดาให้นอนตรงกลาง แล้วเจ้าตัวจึงทิ้งตัวลงนอนข้างๆเธอ พร้อมกับสวมกอดเธอเอาไว้ จนเผลอหลับไปตามๆกัน

รุ่งเช้า

หมอโปรดลืมตาขึ้นมา ใช้ฝ่ามืออังหน้าผากมนของปิ่นลดาดู ในตอนนี้ตัวไม่ร้อนแล้ว กำลังจะลุกออกจากที่นอน พบน้องทีมตื่นขึ้นมาพอดี

"พี่ปิ่น.. " น้องทีมกำลังจะเอ่ยเรียกพี่สาว

"ชู่ว์...เบาๆครับ พี่ปิ่นไม่สบาย ให้พี่ปิ่นพักผ่อนนะครับ...เราไปเข้าห้องน้ำกันดีกว่าครับ" หมอโปรดปรามเอาไว้ก่อน

"ครับ" แขนป้อมๆยกขึ้นกางออกรอให้หมอโปรดมาอุ้ม

ทั้งคู่ใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำสักพัก ก็ออกมาหมอโปรดพาน้องทีมไปแต่งตัวที่ห้องแล้ว พาออกมาน้องเล่นห้องเล่นด้านนอก แล้วเจ้าตัวกดโทรสั่งอาหารทันที

ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง

เสียงกดออดหน้าห้องดังขึ้น หมอโปรดเดินไปเปิดประตูทันที เพราะคิดว่าเป็นคนส่งอาหาร

"เชี่ยยย....มากันทำไมว่ะ" หมอโปรดสบถออกมาทันทีเบาๆ

"มึงจะไม่เชิญพวกกูเข้าห้องหน่อยเหรอ?" ธันวาเอ่ยขึ้นทันที เมื่อสีหน้าหมอโปรดอึกอักเล็กน้อย

"พ่อโปรดครับ" เสียงน้องทีมเอ่ยเรียก

"เชี่ยยย...เซอร์ไพรส์มากหว่ะ." คิมหันต์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นน้องทีมวิ่งเข้ามาหาหมอโปรด

"งดใช้คำหยาบด้วย" หมอโปรดหันไปถลึงตาใส่เพื่อนทั้งสอง

"โคตรจะเซอร์ไพรส์เลยว่ะ...ไอ้คิม" ธันวากันไปพูดกับคิมหันต์

ทั้งหมดพากันเดินไปนั่งที่โชฟาห้องรับแขก...โดยที่น้องทีม นั่งลงบนตักของหมอโปรด ทั้งสองจ้องมองหน้าหมอโปรด อย่างรอคำอธิบาย

"พวกมึงจะมองหน้ากูทำไม?" หมอโปรดเอ่ยถาม

"มึงเล่ามาเลย...นี่คืออะไร?" ธันวาเป็นฝ่ายเอายขึ้นถาม พร้อมกับชี้นิ้วไปที่น้องทีม

"น้องทีมครับ!...สวัสดีคุณอาทั้งสองหน่อยสิครับ คนนี้อาคิม...และคนนี้อาธัน เป็นเพื่อนพ่อโปรดเองครับ" หมอโปรดเอ่ยบอกคนบนตัก พร้อมชี้นิ้วแนะนำให้รู้จัก

"สวัสดีครับ" สองมือป้อมยกขึ้นพนมมือ

"สวัสดีครับ...ชื่ออะไรเอ่ย?" คิมหันต์หันมาถาม

"ชื่อน้องทีม เป็นลูกพ่อโปรดครับ"

"ไอ้หมอ!...มึงมีลูกโตขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?" ธันวาเอ่ยถามพร้อมกับมองไปยังเด็กที่นั่งอยู่บนตัก

"น้องทีมครับ...น้องทีมเข้าไปเล่นของเล่นที่ห้องรอก่อนนะครับ" หมอโปรดเอ่ยบอกคนบนตักเสียงนุ่มเรียบเบาๆ

เด็กว่าง่ายอย่างน้องทีมก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องทันที

"ก็ไม่ใช่ลูกจริงๆเสียหน่อย สงสาร...น้องไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ตั้งแต่เล็ก และนึกเอ็นดู เหมือนกับถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก เลยให้น้องเรียกพ่อ" หมอโปรดเอ่ยออกไป

"ไอ้หมอ!...ถ้าบอกว่าเป็นลูกมึงจริงๆ พวกกูก็เชื่อนะเว้ย หน้าถอดแบบมึงมาเลย" ธันวาเอ่ยขึ้นพร้อมกับจ้องคิมหันต์ เหมือนจะมีแผนการอะไรบางอย่างในหัว

"ไอ้หมอ...กูอยากเข้าห้องน้ำว่ะ ขอไปเข้าห้องน้ำน่ะ" คิมหันต์เอ่ยบอก พร้อมกับกำลังเตรียมตัวเดินเข้าไปในห้องของหมอโปรด

"ไม่ได้...ห้องน้ำด้านฝั่งโน้นก็มี มึงจะไปเข้าทำไมในห้องนอนกู" หมอโปรดเอ่ยขึ้น พร้อมกับเดินไปขวางทันที

"แค่นี้...ทำเป็นหวง หรือมึงซ่อนอะไรไว้ในห้องว่ะ กูแค่จะเข้าห้องน้ำ" คิมหันต์ยังเอ่ยต่อรอง

"ไม่มีอะไร" หมอโปรดเอ่ยพร้อมกับเบี่ยงหน้าไปทางอื่น

"ถ้านั้นก็..." คิมหันต์ยังเอ่ยไม่จบ

แกร๊ก....

เสียงเปิดประตูออกมาก่อน ทำให้คิมหันต์ตาโตขึ้นทันที พร้อมร้องอ๋ออยู่ในใจ เข้าใจอะไรในทุกอย่างทันที

"หึ..."เสียงหัวเราะอยู่ในลำคอของคิมหันต์ผุดขึ้น

เมื่อหมอโปรดเห็นคนด้านหลังเปิดประตูออกมา ก็นิ่งไปทันที เพราะพูดอะไรไม่ออก แถมหญิงสาวยังใส่ชุดนอนสั้นๆ ไร้ชุดชั้นในอีก

เมื่อนึกขึ้นได้ รีบดันหญิงสาวกลับเข้าไปในห้อง และเจ้าตัวก็ตามเข้าไปทันที

"ใครใช้ให้ออกมาในชุดนี้" หมอโปรดเอ่ยขึ้น พร้อมจ้องมองไปยังเรือนร่างของปิ่นลดา

"ก็...ใครล่ะ! หมอเองไม่ใช่เหรอ ที่ใส่ให้ปิ่น แล้วปิ่นก็ไม่รู้นี่ว่ามีคนอยู่ด้านนอก" หญิงสาวเอ่ยอย่างรู้สึกผิด "เออเขาเองหล่ะที่หยิบมาใส่ให้ แต่ใครจะไปคิดว่าเพื่อนมันจะมาที่ห้อง"

"อยู่ในห้องนี้ไปก่อน...จนกว่าฉันจะอนุญาตให้ออกไป เข้าใจน่ะ" หมอโปรดเอ่ยบอกพร้อมเดินออกไปทันที

"อะไร...ยังไง?...น้องยังเด็กอยู่เลย" คิมหันต์จี้คำถามใส่ทันที เมื่อหมอโปรดเดินมานั่ง

"แค่เลี้ยงไว้น่ะ..." เสียงเข้มเอ่ยตอบเพื่อน

"แน่ใจ!!!" คิมหันต์ถามย้ำ

"อืมมม"

"เออ!...กูจะรอดูว่าจะแค่เลี้ยงไว้ หรือนานแค่ไหน ว่ามึงจะตกหลุมพรางตังเองจนโงหัวไม่ขึ้น" คิมหันต์พูดขึ้นทันที เพราะดูท่าทางแล้ว เท่าที่รู้จักกันมา หมอโปรด ไม่เคยส่งเสียใคร หรือรับเลี้ยงใคร แถมยังพามาอยู่ที่คอนโดส่วนตัวอีก

"ไม่มีทาง! มึงกูรู้ คนอย่างกูจะรักใครได้" หมอโปรดเอ่ยตอบเสียงเเข็ง อย่างมั่นใจ

"เออ...แล้วน้องทีม!" ธันวาถามขึ้นบ้าง

"เป็นน้องชายต่างแม่ของเธอ...พ่อเธอประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต กูเลยรับอุปการะไว้" หมอโปรดบอกไปตามตรง

"กูจะพยายามเชื่อมึงไอ้หมอ!...ว่ามึงจะแค่เลี้ยงไว้ ดูหน้าน้องเขามึงก็จัดสะซีดขนาดนั้น!...เหมือนน้องมันยังเด็กมากเลยน่ะเว้ยย" คิมหันต์เอ่ยแย้ง

"18 แล้ว" หมอโปรดเอ่ยตอบเสียงเรียบ

"18!" คิมหันต์และธันวาพูดพร้อมกัน

"นี่มึงจัดเด็ก 18 เลยหรือ แล้วมานานแค่ไหน?" ธันวาถามต่อ

"เมื่อวาน"

"ห้ะ!!! เมื่อวาน...ไอ้เหี้ยหมอ มึงนี้ก็เหี้ยจริงๆ ที่มึงปฏิเสธพวกกูเมื่อวาน เพราะมึงรอจัดน้อง...แมร่งโคตรเหี้ยเลย" ธันวาพูดพร้อมกับส่ายหน้าเอื่อมระอา

"พวกกูไม่พูดกับมึงแล้ว...มึงก็สงสารน้องเขาหน่อย...ถึงเขาจะไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ แต่เขาก็มีจิตใจนะเว้ย" คิมหันต์ตัดบท รีบขอตัวกลับ

"อย่าเห็นผู้หญิงเป็นของเล่นมากนัก...สักวันมึงเองจะเป็นคนที่เสียใจ" ธันวาเอ่ยย้ำ

"ไม่มีทางหรอก!...แค่ส่งเสียให้เรียน พอมีอนาคต ทำงาน ก็แยกย้าย" เสียงเข้มเอ่ยตอบอย่างมั่นใจ

"มึงปล่อยพี่สาวเขาไปได้...แล้วน้องทีม มึงจะตัดใจจากน้องได้เหรอ ดูน้องมันรักผูกพันธ์กับมึงมากเลยน่ะเว้ย ไอ้หมอ!"

"..." หมอโปรดไม่พูดอะไร เมื่อเพื่อนพูดถึงน้องทีม

"เออ...พวกกูจะคอยดู ถ้าอย่างนั้น พวกกูกลับก่อนล่ะ ไม่รบกวน เวลาเลี้ยงลูกของมึงหรอก"ธันวาเอ่ยพร้อมกับพากันกลับออกไปทันที