ตอนที่ 3 [ใครไม่อิน อคิน อิน…อคินอินทัช]

หัวนมชมพูป่าววะ? ผมไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆ แม่ง! เท่ชิบหาย!

ครับ แล้วผมก็จ้องไอ้สิ่งที่คิดว่าเป็นหัวนมบอสอยู่พักใหญ่ จนบอสดื่มน้ำไปได้ครึ่งขวด แกก็หันมาจ้องหน้าผม

“มองอะไร?” เห็นด้วยเหรอวะ ผมได้แต่อุทานในใจ

“เอ่อ ปะ เปล่าครับ ต่อได้ยังครับ” ผมก็เลยแก้ตัวถามบอสไปครับ ทั้งๆที่เอาจริงๆ คือผมยังไม่หายเหนื่อยเท่าไร

“ไหวเหรอเราน่ะ?”

“โธ่ ไหวสิครับ ไม่ได้รู้สึกอะไรเล้ย” ผมยังปากดีครับ

“ขอพักอีกห้านาทีแล้วกัน กินน้ำเข้าไปตั้งเยอะ ขืนลงไปวิ่งตอนนี้ จุกตายกันพอดี” ผมนี่ดีใจมากเลยครับที่บอสพูดแบบนั้น เพราะผมก็ยังไม่หายเหนื่อยเหมือนกัน

แล้วบอสก็เอาก้นสอบๆมาหย่อนลงตรงข้างๆผมครับ เอาจริงๆม้านั่งมันยาวเหมือนกันนะ นั่งห่างกว่านั้นก็ได้ป่ะบอส แต่แกนั่งซะติดผมเลย ผมขยับไปทางขวาอีกนิดนึงครับ ขยับให้ห่างจากบอส

“ไปไหนล่ะ” ผมยังไม่ทันจะวางก้นลงเลยครับ บอสก็ถามปั๊บเลย

“ผมกลัวบอสนั่งไม่ถนัดอ่ะครับ”

“อืม” แกทำเสียงครางในคอ

“ยังอยู่หอเหรอ?” แกคงอยากจะชวนคุยมั้งครับ

“ครับ อยู่มาตั้งแต่เรียนมหา’ลัย”

“ทำไมไม่ย้ายมาอยู่ใกล้ๆที่ทำงานล่ะ”

โอ้โห! ดูแกถามผมสิครับ ออฟฟิศของบอสอยู่สีลม แกให้เงินเดือนผมสองหมื่น หักค่าซ่อมรถเบนซ์ของบอสเดือนละห้าพัน ให้ผมเอาตังค์ไหนไปจ่ายค่าที่พักครับ

“ยังอยากอยู่ใกล้ๆเพื่อนๆน้องๆอ่ะครับ ยังติดกับสิ่งแวดล้อมเดิมๆ” แต่ดูสิ่งที่ผมตอบเหอะ ไม่ใกล้เคียงความจริงเลยครับ เรายังไม่สนิทกันถึงขั้นพูดอะไรได้ตรงๆหรอกเนอะ ผมคิดว่าอย่างนั้น

“อืม แล้วมาทำงานยังไง”

“นั่งรถไฟฟ้าครับ ผมว่ามันสะดวกดีนะครับ ตอนเช้าคนเยอะหน่อย แต่แอร์ก็เย็นดี ไม่ได้อึดอัด แถมใช้เวลาไม่มากด้วยครับ ส่วนตอนเย็น ผมออกช้าหน่อย ไม่ต้องเบียดคนมาก สบายๆครับ” ผมตอบบอสไปสั้นๆ

“เป็นคนชอบอธิบายเนอะ” แต่สงสัยมันคงยาวไปครับ บอสก็เลยประชดประชันผม แล้วก็มองมาที่ผมแบบยิ้มๆ

อ่ะ บอสมีเขี้ยวด้วยครับ ผมเห็นตอนแกยิ้มฉีกไปถึงแก้ม เพิ่งเคยเห็นบอสยิ้มกว้างๆก็วันนี้แหละครับ เวลาทำงานแกจะคร่ำเคร่งมาก ปากเม้มกันสนิท หน้าตาก็ดูใช้ความคิดตลอดเวลา ก็มีหน้าที่ดูแลเงินต้นของลูกค้าอ่ะนะ น่าจะเครียดเป็นธรรมดา แต่เวลานี้ บอสก็ดูดีไปอีกแบบครับ ดูสบายๆ ผ่อนคลาย บทจะยิ้มง่ายขึ้นมา ก็ยิ้มเอายิ้มเอา

“แล้ว บ้านอยู่ไหน”

ท่าทางบอสจะสนใจเรื่องของเลขาอย่างผมมากมั้ง ถามกูจัง!

“อยู่ฝั่งธนครับ” แต่ผมก็ตอบไปตามจริง

“กลับบ้านบ่อยหรือเปล่า” สงสัยบอสคงเพิ่งนึกได้มั้งครับว่าตอนรับผมเข้าทำงาน แกลืมสัมภาษณ์ผม ก็เลยถามใหญ่เลย

“ประมาณเดือนละครั้งครับ” ใช่แล้วครับ ปกติผมจะกลับบ้านประมาณเดือนละครั้ง ทำแบบนั้นตั้งแต่ออกมาอยู่หอตอนเรียนปีหนึ่งแล้วล่ะครับ

“จะกลับอีกเมื่อไรล่ะ”

“คงอาทิตย์นี้แหละครับ ครบเดือนพอดี ป่านนี้แม่คิดถึงผมแย่แล้วล่ะครับ ถ้าไม่กลับนะ มีหวังแกโทรมาตามแน่ คราวที่แล้ว ผมไม่ได้กลับสองเดือน แกมาตามถึงมหา’ลัยเลยครับ คิดว่าผมติดสาว”

สงสัยบอสจะชอบฟังผมเล่าครับ แกนั่งจ้องผมสายตาคมกริบ มุมปากก็ยกยิ้มหน่อยๆ

“เล่าต่อสิ เพลินดี”

“เอ่อ มีแค่นี้แหละครับ” ผมลืมตัวอีกแล้วครับ ตอบซะยาวเลย ตอบเกินคำถาม

“อาทิตย์นี้กลับด้วยนะ”

ฮะ! ว่าไงนะ ผมฟังไม่ถนัดครับ ว่าบอสพูดว่าอะไร แล้วแกก็ลุกเดินไปยืนรอผมอยู่ฝั่งตรงข้ามตาข่าย

“มะ มาเล่นต่อได้แล้ว” แล้วแกก็เรียกผมไปตีแบดต่อ ไอ้ผมก็ไม่กล้าถามแล้วครับ ว่าเมื่อกี้นี้บอสพูดว่าอะไร

[อินทัช Part]

ผมพาน้องอคินไปตีแบดครับ เด็กนั่นตีได้ไม่ถึงสิบนาทีก็หอบแฮ่ก ตอนน้องเหนื่อยนี่แก้มแดงเรื่อน่าฟัดชะมัดเลยครับ

บ้านอยู่ฝั่งธนเหรอ อาทิตย์นี้ผมว่าจะไปไหว้ว่าที่แม่ยายสักหน่อย ฝากเนื้อฝากตัวไว้ครับ คนจะเป็นเขยต้องมีสัมมาคาราวะ เข้าตามตรอกออกตรงรู

[จบ Part อินทัช]