บทที่ 7 แม่กระต่ายน้อย!!

บอดี้การ์ดสาวกดเปลือกตาหลับลงลึก ๆ อีกครั้งเพื่อขับไล่ความฟุ้งซ่าน ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาใหม่แล้วผลุดลุกทันที หมายจะก้าวขาเดินออกไปข้างนอกทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าตัวเองยังมีพันธนาการเป็นเสื้อตัวโคร่งคลุมอยู่ ผลทำให้ขาเรียวเล็กไปเกี่ยวกับแขนเสื้อตัวใหญ่ โผนตัวไปข้างหน้าตามแรงโน้มถ่วงของโลก ยากที่จะรั้งตัวเองให้กลับไปข้างหลังได้ทัน

“เฮ๊ย!” ชานิศาตกใจสุดขีดถึงกับร้องเสียงหลง เมื่อตรงหน้าของเธอมีกำแพงร่างกายมนุษย์ยืนอยู่ ในเมื่อไม่มีทางเลือกจึงคว้าหมับที่แผงอกกว้างขวางเพื่อที่ว่าหัวเธอจะได้ไม่ไปกระแทกกับพื้นพรมจนหัวร้างข้างแตกอีก

“คุณจะอ่อยผมไปถึงไหนกันครับ” เสียง..เสียงคนเมื่อกี้นี้ คนที่คุยกับอีกคนที่เรียกตัวเองว่าหมอ ชานิศาพูดกับตัวเองไปมา ราวกับคนที่สติสตังไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ทำไมใจมันสั่นนักล่ะ หรือเพราะกลิ่นน้ำหอมที่คล้ายกันกับที่ติดอยู่บนเสื้อตัวนั้นทำให้เธอสับสน

ชานิศาเอาหัวโขกกับแผงอกล่ำสันสองครั้งเพื่อเรียกสติให้กลับคืนมา สองมือเล็กขยุ้มเสื้อยืดเนื้อดีแน่นเข้าไปอีก ตัดสินใจเงยหน้าเพื่อแหงนมองคนที่เธอทำรุ่มร่ามกับร่างกายเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ เผลอกัดริมฝีปากเพื่อสะกดกลั้นอาการที่เธอคิดว่ามันน่าจะเกิดเฉพาะกับคนแปลกหน้า

แต่..ผิดคาด เธอไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ กับบุรุษหนุ่มตรงหน้าแม้สักนิดเดียว หากเวลาปกติแล้วถ้าพบคนแปลกหน้าในระยะใกล้ไม่เกิน 1 เมตร และยิ่งอยู่ในระยะเผาขนแบบนี้คงจามจนน้ำมูกน้ำหูน้ำตาไหลไม่หยุดไปแล้ว เผลอ ๆ จะอ้วกใส่ด้วยซ้ำไป การ์ดสาวถึงกับงงงวยไปชั่วขณะ เธอยืนนิ่งเป็นเสาหิน สมองอันชาญฉลาดของเธอหยุดทำงานไปแล้วหรืออย่างไร

“ขอเสื้อของผมคืนด้วยครับ คุณผู้หญิง” เสียงทุ้มนุ่มหูเปลี่ยนเป็นภาษาจีนซึ่งเธอก็เข้าใจดี

“อ๊ะ! ค่ะ” ชานิศากะพริบตาปริบ ๆ เผลอแลบลิ้นเล็กสีชมพูออกมาเลียริมฝีปากที่รู้สึกว่ามันแห้งผากเสียจนพูดอะไรไม่ออก ก่อนจะยื้อเสื้อโค้ตตัวใหญ่หนา ที่พันแข้งพันขาเธอจนเกิดเรื่องน่าอายต่อหน้าเขา แล้วยื่นให้อีกฝ่ายด้วยความขัดเขิน สาบานเลยว่าเธอไม่ได้เขินอายเพราะความหล่อเกินต้านของเขา แต่เธออายที่ทำเปิ่นเป๋อให้คนแปลกหน้าเห็น เสียหน้าชะมัด!

“ขอบคุณครับ อ้อ..ถ้าอยากได้ลายเซ็นไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ แค่ไปเข้าคิวหรือไม่ก็รอรวมในห้องแฟนมิทติ้งกับแฟนคลับคนอื่น ๆ ผมก็ยินดีเซ็นให้แล้วครับ” เสียงทุ้มนุ่มหูของอีตาหน้าหล่อหัวทองยังคงพูดกับเธออย่างถือตัว ชานิศาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงไม่สามารถตอบโต้ผู้ชายคนนี้ได้อย่างใจ หรือเธอถูกมนต์สะกดให้ยืนนิ่ง ๆ เพื่อฟังเขา หรือนี่คือความฝัน เพราะถ้าเป็นความจริงเธอคงไม่ยืนให้เขาดูถูกอยู่แบบนี้แน่ แม่จะจับทุ่มให้ลงไปนอนกับพื้นเสียให้เข็ด

“อ้อ..แล้วนี่..ภาพนี้ไม่ใช่ผม แต่ก็จะเซ็นให้ ถือว่าความพยายามของคุณเป็นเลิศถูกใจผมมาก ขอบคุณนะครับคุณกระต่ายน้อย” ชายคนนั้นพูดทิ้งท้ายไม่พอ ยังใช้นิ้วชี้มาแตะที่ปลายจมูกรั้นของเธออย่างรวดเร็ว ก้มลงมายิ้มยั่วยวนกวนประสาทมากในความรู้สึกของชานิศา ก่อนร่างสูงสง่าผ่าเผยจะเดินจากไป ทิ้งให้การ์ดสาวมองตามก้นสวย ๆ ของนายหน้าหล่อไปจนสุดสายตา แต่ไม่วายตานั่นยังหันกลับมามองเธอผ่านกระจกใสด้านนอกแล้วทำท่าชูสองนิ้วส่งยิ้มยียวนสำทับเข้าให้อีก แหว่ะ! อยากจะอ้วก! หล่อตายล่ะ!

“ผู้ชายอะไรก้นสวยกว่าผู้หญิงอีก” สาบานได้ว่าคำพูดนี้เธอไม่ได้พูดออกมาจากสมองเลยจริง ๆ ให้ฟ้าผ่าตายเถอะ!

“ชาช่าเป็นไงบ้าง พี่เป็นห่วงเราแทบแย่” บิลเรียกชื่อที่มีไว้ใช้เฉพาะกับคนที่สนิทมากๆ เรียกเท่านั้น มือใหญ่เขย่าไหล่เล็กบางเบา ๆ เพื่อเรียกสติคนที่ยืนทำตาบ้องแบ้วเฉยอยู่ราวกับยังไม่ตื่นดีสักเท่าไหร่

“พี่บิล ช่วยตบหน้าชาทีเหมือนมันยังมึน ๆ อึน ๆ ทำอะไรไม่ถูกอยู่เลยอ่ะ”

“เฮ๊ย! จะบ้าเหรอ ป่ะ ไปได้แล้วเดี๋ยวพี่ไปส่งบ้าน” บิลหยิกแก้มใสทั้งสองข้างของน้องสาวสุดที่รัก อย่างเอ็นดู เลื่อนมือใหญ่ลูบหัวทุยเบา ๆ ก่อนจะโอบไหล่เล็กพาออกเดินจากห้องรับรองแขกไป

“แล้วงานเป็นไงบ้างคะพี่บิล” เมื่อสติสตังกลับเข้าสู่โหมดปกติสาวน้อยก็เอ่ยถามถึงเรื่องงานทันที

“ไม่ต้องห่วงหรอกพี่จัดการเรียบร้อยแล้ว” คนตัวโตกว่าตอบกลับสาวน้อยเพื่อให้เธอสบายใจ

“อื้อ..เจ้านายไม่ว่าอะไรเลยเหรอคะ”

“ก็..ไม่มีอะไรมากหรอกอย่าคิดมาก เราน่ะกลับไปพักผ่อนจะดีกว่า”

ชานิศาไม่ได้รับรู้เลยว่าหลังจากนี้ชีวิตอันสงบสุขของเธอจะถูกเปลี่ยนโดยสิ้นเชิง ภาพสองหนุ่มสาวที่เดินคลอเคลียเคียงข้างกันไปทำเอาสายตาอีกคู่ที่เดินวกกลับมาเพื่อ..เพื่ออะไรนั้นเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองนัก แต่ตอนนี้คงสายไปเสียแล้ว ยายกระต่ายขี้ตื่นคนนั้นมีเจ้าของไปเสียฉิบ หึ..คงแค่ความหลงใหลชั่วครั้ง ชั่วคราวเหมือนแฟนคลับคนอื่นๆ เท่านั้นแหละมั้ง แต่เธอจะลงทุนมากไปหน่อยไหม..

แดเนียลมองตามร่างของสองหนุ่มสาวที่เดินประคองกันออกไปนอกตัวอาคารด้วยความรู้สึกแปลก ๆ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน มันรู้สึกผิดหวัง วูบโหวงอย่างไรบอกไม่ถูก ฉับพลันนั้นปลายเท้าที่ถูกสวมด้วยรองเท้าผ้าใบราคาแพงกลับเหยียบเข้ากับอะไรบางอย่าง ร่างสูงก้มลงไปหยิบก้อนกระดาษขึ้นมาคลี่ดูแผ่นภาพที่ถูกขยำจนยับย่น ข้างหลังนั้นมีลายเซ็นของเขา พร้อมรหัสวีแชทส่วนตัวกำกับไว้ เธอกล้าดียังไงถึงทิ้งลายเซ็นพร้อมช่องทางการติดต่อแบบส่วนตัวจากเขาที่มอบให้เพื่อเป็นของขวัญปลอบใจ หล่อนจะรู้ตัวไหมว่าแดเนียล เฉินไม่เคยให้มันกับใครนอกจากคนที่สนิทมาก ๆ เท่านั้น!

มือใหญ่เรียวยาวขาวสะอาดขยำเจ้าก้อนกลม ๆ นั้นจนเส้นเลือดปูดโปนก่อนจะโยนมันทิ้งลงถังขยะที่อยู่ใกล้ตัว ในยามปกติ เฉินเฟยหลิง หรือแดเนียล จะเป็นคนสนุกสนาน เฮฮา ขี้เล่น การแสดงออกภายนอกเหมือนไม่มีอะไร เป็นผู้ชายที่อบอุ่นอารมณ์ดีอยู่เสมอ แต่เมื่อใดที่เขาอยากจริงจังกับบางสิ่งบางอย่างแล้วเขาจะกลายเป็นอีกคนหนึ่ง ซึ่งต่างกันโดยสิ้นเชิง คนใกล้ตัวหรือคนที่สนิทที่สุดเท่านั้นจะรู้เรื่องนี้ดี

“น่าสนใจดี ..เธอท้าทายเขาก่อนเองนะแม่กระต่ายน้อย” มือใหญ่ขาวสะอาดขยำผ้าเช็ดหน้าลายกระต่ายหอมกรุ่นไว้ในกำมือแน่น