ตอนที่5 ยั่ว

ตอนที่5 ยั่ว

หนึ่งปีผ่านไป

หลังจากอาบน้ำป้อนข้าวลูกชายเสร็จเมื่อดูนาฬิกาก็ใกล้ได้เวลาที่สามีกับมือขวาคนสนิทจะกลับถึงบ้านแล้ว

ตึก ตึก ตึก

“นายหญิงครับ นายกับพี่ธารากลับมาแล้วครับ” บอดี้การ์ดเฝ้าอยู่หน้าประตูบ้านวิ่งหน้าตั้งเข้ามารายงานตามคำสั่งของพลอยใส

“ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ”

ตู๊ด ~ ตู๊ด ~ตู๊ด ~

พลอยใสหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดต่อสายทันที รอไม่นานปลายสายก็รับสายและส่งคำทักทายเสียงหวานกลับมา

“ว่าไงพลอยใสเธอสบายดีไหม องค์ชายน้อยฉันดื้อมากหรือเปล่า” มุกดาในชุดว่ายน้ำกำลังนอนจิบไวน์อยู่บนเตียงผ้าใบริมชายหาดถามด้วยรอยยิ้มสดใส

“ดื้อเหมือนทุกวันตามประสาเขานั่นแหละ ช่วงนี้พ่อเขาไม่ได้อยู่ด้วยตอนกลางวันเลยไม่ค่อยมีคนตามใจสักเท่าไหร่ เลยหายดื้อลงบ้าง”

“ฉันคิดถึงเธอมากนะ อยากกลับไปเล่นกับหลานจะแย่แล้ว”

“ก็รีบเรียนให้จบสิ ไม่ใช่เอาเวลาไปออกเดตกับหนุ่ม ๆ แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะเรียนจบสักที มุกดาแล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหนอย่าบอกนะว่าเธอหนีเที่ยวกับผู้ชายอีกแล้ว” พลอยใสแกล้งพูดเสียงดังขึ้นกว่าปกติเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มทั้งสองที่เป็นเป้าหมายของเธอนั้นกำลังเดินเข้ามาตรงที่เธอนั่งอยู่

“แค่มาพักผ่อนที่มัลดีฟส์สักสองสามวันก็จะกลับแล้ว ทะเลที่นี่สวยมากถ้าคุณชาร์วีว่างให้เขาพาเธอมาพักผ่อนสิ ฉันรับรองว่าเธอต้องชอบมากแน่ ๆ”

“เอาไว้ฉันจะหาเวลาไปนะ แล้วสรุปว่าเธอไปเที่ยวกับใครมีแฟนแล้วไม่บอกฉันใช่ไหม / วันนี้พลอยทำเมนูโปรดพี่ธาราด้วยนะคะ” พลอยใสหันไปคุยกับธาราเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มนั้นกำลังจะเดินผ่านหน้าเธอไป

“สวัสดีพลอยใส ไม่ต้องห่วงเพื่อนของเธอนะ ฉันจะช่วยดูแลมุกดาให้อย่างดี” ชายหนุ่มอายุไล่เลี่ยกับเธอโผล่เข้ามาทักทายผ่านหน้าจอ จังหวะที่ธาราหยุดฝีเท้าและหันหน้ากลับมาตอบพลอยใสพอดี จังหวะนั้นมุมกล้องของมุกดาจับภาพเธอกำลังนอนซบไหล่กว้างของใครบางคนอยู่

“ครับ พี่ขอตัวขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะครับ” สายตาคมเหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์ของพลอยใสแว็ปหนึ่งก่อนจะหันมองทางอื่น จังหวะนั้นมุกดาเองก็กำลังโฟกัสสายตาไปที่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านข้างพลอยใส

“มุกดาเธอเห็นอาการไม่พอใจของพี่ธาราหรือเปล่า”

“เขาเกลียดฉันจะตาย ป่านนี้คงคิดว่าฉันนอนซบผู้ชายไปทั่วแล้วสิไม่ว่า”

“เดวิด มีผู้ชายมาจีบมุกดาเยอะหรือเปล่า” พลอยใสเอ่ยถามเจ้าของไหล่กว้างที่นอนอยู่ข้าง ๆ มุกดา

“เยอะมาก แต่เธอไม่สนใจใครเลย” เดวิดตอบกลับด้วยน้ำเสียงเอือมระอา

“555 เธอไม่สนใจใครเลยเหรอ หนุ่ม ๆ ตาน้ำข้าวออกจะหล่อขนาดนั้น ขนาดกับคุณเองเธอยังไม่หวั่นไหวสักนิดเลยเหรอ”

“ใช่ เพราะเธอเอาแต่บอกว่าเธอมีคนที่ชอบอยู่แล้ว อย่าบอกไอนะว่าผู้ชายหน้าโหด ๆ คนเมื่อกี้”

“ถามเธอสิว่าใช่หรือเปล่า แค่นี้นะฉันจะไปเตรียมอาหารขึ้นโต๊ะ”

“บายจ้า ไว้ค่อยโทรหาใหม่”

“เธอก็อย่ามัวแต่เที่ยวมากรีบเรียนให้จบแล้วรีบกลับมา พี่ธาราโดนผู้หญิงคนอื่นสอยไปจะมาโทษฉันเฝ้าไม่ดีไม่ได้นะ ช่วงนี้ยิ่งเนื้อหอมมีผู้หญิงเข้าหาเยอะมากด้วย”

“เธอไม่สงสารเพื่อนเธอก็ปล่อยให้ผู้หญิงพวกนั้นมันได้พี่ชายเธอไปเลย ชาตินี้ฉันคงไม่มีวันสมหวังกับความรัก” มุกดาแกล้งตัดพ้อเรียกความสงสาร

“เลิกดรามาได้แล้ว แค่นี้แหละฉันวางแล้ว”

“ดูแลตัวเองดี ๆ ฝากจุ๊บองค์ชายน้อยฉันด้วยหนึ่งที”

“วางสายเพื่อนแล้วเหรอ ฉันได้ยินมาว่าเขาชวนเธอไปเที่ยวมัลดีฟส์ อยากไปหรือเปล่า” ชาร์วีเดินกลับมาหลังจากที่ขึ้นห้องไปหาลูกชายที่นอนหลับอยู่ชั้นบน

“คุณงานยุ่งหนูไม่อยากรบกวนคุณค่ะ”

“ตอบให้ตรงคำถาม ฉันถามว่าเธออยากไปหรือเปล่า”

“อยากไปค่ะ”

“งั้นก็ดูว่าอยากไปที่ไหนบ้างแล้วให้ธาราจัดการวางแพลนว่าจะเดินทางช่วงไหน ทีหลังอยากไปก็บอกอยากไปเธอเป็นเมียฉันอะไรที่ทำให้เธอมีความสุขได้ฉันยินดีจะทำ ส่วนความสุขของฉัน ฉันแค่ต้องการความร่วมมือจากเธอแค่นั้นเอง” พลอยใสเผลอยิ้มดีใจเมื่อได้ยินคำพูดของมาเฟียหนุ่มแต่ต้องหุบยิ้มลงเมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย

“หนูก็ให้ความร่วมมือกับคุณทุกเรื่องนะคะ หรือมีเรื่องไหนที่หนูทำได้ไม่ดี”

“แยกลูกออกไปนอนอีกห้อง เรามีเทคโนโลยีมากมายบนโลกใบนี้ที่จะดูแลความปลอดภัยเขาได้โดยที่เขาไม่จำเป็นต้องอยู่กับเราตลอดเวลา”

“คุณกำลังไล่ลูกของเราอยู่นะคะ”

“เปล่า ฉันแค่กำลังบอกว่าเราสามารถแยกห้องนอนเขาได้ และเราสามารถดูแลเขาได้ดีไม่ต่างจากเวลาที่เขานอนกับเรา เราต้องฝึกเขาตั้งแต่เด็ก”

“แต่ลูกนอนกับเราตลอดเลยนะคะ ตั้งแต่เขาเกิดมา”

“เขายังเด็กถึงเวลานอนเขาก็นอน ถึงเวลากินเขาก็กิน เขาไม่สนใจหรอกว่าจะมีพ่อกับแม่นอนอยู่ในห้องด้วยไหม เราควรฝึกเขาตั้งแต่ยังเล็กไม่อย่างนั้นลูกจะเคยชินกับการนอนกับเรา โตมาจะแยกห้องนอนก็ยุ่งยากแล้ว"

"คุณวีหวังดีกับลูกจริง ๆ ใช่ไหมคะ”

“พลอยใสถึงฉันอยากนอนกับเธอทุกคืนก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะเป็นพ่อใจร้ายไล่ลูกไปโดยไม่มีเหตุผลหรอกนะ” ชาร์วียืนยันเสียงหนักแน่นบวกกับสีหน้าที่จริงจังตลอดเวลา พลอยใสจึงหลงเชื่ออย่างบริสุทธิ์ใจ

“โอเคค่ะ หนูจะเชื่อแบบนั้นนะคะ พรุ่งนี้เป็นต้นไปหนูจะให้ลูกย้ายไปนอนห้องข้าง ๆ เราค่ะ”

“ย้ายคืนนี้เลยไม่ได้หรือไง ทำไมยังต้องรออยู่อีก”

“มึงอย่าหิวจนหน้ามืดไม่สนใจใคร มาแดกข้าวให้อิ่มท้องแล้วไปนอน หลานกูหลับแล้วจะย้ายที่นอนเขาทำห่าอะไร อดทนอีกวันเดียวคงไม่ลงแดงตายหรอกมั้ง แต่ก่อนไม่มีเมียไม่เห็นตาย” ธาราด่ามาเฟียหนุ่มออกไปด้วยความหมั่นไส้เมื่อชาร์วีแสดงออกถึงความหื่นกระหายออกหน้าออกตาเกินไป

“อารมณ์เสียแล้วมาพานใส่กู ตอนเขาตามจีบไม่สนใจพอเห็นเขานอนซบผู้ชายหน่อยเสือกรับไม่ได้” ชาร์วีด่าสวนกลับด้วยถ้อยคำหยาบคายเช่นกัน จนพลอยใสต้องใช้สายตาข่มขู่ให้ทั้งสองหยุดทะเลาะกัน

“เธอจะไปเที่ยวกับผู้ชายอีกสักสิบคนก็ไม่เกี่ยวกับฉัน” ดวงตาคมเข้มฉบับชายไทยตวัดมองชาร์วีก่อนจะพูดออกไปท่าทางไม่ยี่หระ

“หึ! ให้มันจริง”

หลายวันต่อมา

{ฝากมุกดูแลด้วยนะ พลอยว่างพลอยรีบไปหา อย่ามัวแต่ไปเที่ยวล่ะ} เสียงคุยโทรศัพท์ดังเล็ดลอดออกมานอกห้องเมื่อประตูหน้าห้องปิดไม่สนิท

“อ้ะ! พี่ธารามายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้คะ” ธาราแอบยืนฟังอยู่หน้าประตูมาสักพัก จนลืมไปว่าตัวเองกำลังทำเรื่องเสียมารยาทจนพลอยใสเปิดประตูออกมาเจอ

“พี่กำลังจะเข้าไปเล่นกับลอนดอนพอดี หลานหลับแล้วเหรอ” ฝ่ามือหนายกขึ้นเกาท้ายทอยมีพิรุธ จนต้องเอาตัวรอดโดยการเฉไฉไปเรื่องอื่นและนี่เป็นการโกหกที่ไม่เนียนที่สุดในชีวิตของธารา

“ไม่เนียนเลยนะคะ เดี๋ยวนี้ฝีมือตกแล้วเหรอคะ” พลอยใสยิ้มมุมปากอย่างคนรู้ทัน แต่ก็ไม่ซักไซ้หาสาเหตุให้มากความจึงเดินผ่านหน้าบอดี้การ์ดหนุ่มไป

“แม่งเอ้ย! โดนจับได้จนได้ ยัยคุณหนูขี้อ่อยนั่นไปเที่ยวกับใครอีก” เสียงเรียบสบถออกมาเสียงดัง บ่นพึมพำกับตัวเองอย่างหัวเสีย

“อ้อ..หนูลืมบอกไป เมื่อกี้พี่เลี้ยงที่บ้านเด็กกำพร้าชื่อมุกโทรมาบอกว่าแม่แก้วไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ ถ้าวันไหนพี่ธาราว่างเราไปเยี่ยมแม่แก้วกันนะคะ” พลอยใสเดินกลับมาหลังจากลงไปหยิบของที่ชั้นล่าง ขณะที่บอดี้การ์ดหนุ่มยังยืนหัวเสียอยู่ที่เดิม

“พี่เลี้ยงที่บ้านเด็กกำพร้าเหรอครับ”

“ใช่ค่ะ พี่ธาราคิดว่าพลอยกำลังคุยกับใครคะ” พลอยใสแกล้งถามกลับยิ้ม ๆ อยากรู้คำตอบทั้งที่เธอเองก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว

“เปล่าครับ พี่แค่ไม่เคยได้ยินชื่อคนนี้”

“คนชื่อมุกคนนี้สวยไม่เท่ามุกดาเพื่อนของพลอยหรอกค่ะ พี่ธาราว่าไหมคะ” พลอยใสพูดทิ้งท้ายก่อนจะเปิดประตูเดินเข้าห้องไป ปล่อยให้บอดี้การ์ดหนุ่มยืนจัดการกับอารมณ์ตัวเองต่อสักพัก

“สวยแต่ขี้อ่อย แถมเปลี่ยนแฟนบ่อยนะสิไม่ว่า”