ตอนที่1 ยอมแลก

ตอนที่1 ยอมแลก

“ว้าย..กรี๊ด..ตู้ม!!” เสียงกรีดร้องตกใจตามมาด้วยเสียงบางอย่างที่ตกลงไปในสระน้ำขนาดใหญ่ที่ใช้เป็นสถานที่เลี้ยงฉลอง After party ริมสระงานแต่งงานของเจ้าของบ้าน

“ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วยฉันว่ายน้ำไม่เป็น” เสียงร้องขอความช่วยเหลือจากคนที่อยู่ในสระ ทุกคนที่กำลังนั่งดื่มและเต้นกันอย่างสนุกสนานไม่มีใครได้ยินเสียงกรีดร้องนั้น บอดี้การ์ดหนุ่มที่นั่งดื่มไวน์เงียบ ๆ อยู่มุมมืดคนเดียวทอดสายตามองหญิงสาวที่กำลังตะเกียกตะกายโบกมือขอความช่วยเหลือ

“กระโดดลงไปเองได้ก็ต้องขึ้นมาเองได้” เสียงเรียบบอกออกไปไม่มีอาการห่วงใยหรือตกใจกับท่าทีที่อีกฝ่ายกำลังจะจมน้ำเลย

“คุณช่วยฉันด้วย ฉันว่ายน้ำไม่เป็น” หญิงสาวยังร้องขอความช่วยเหลือเพราะตอนนี้เธอใกล้จมลงก้นสระเต็มที ถึงจะพอว่ายน้ำเป็นอยู่บ้างแต่ชุดที่เธอใส่อยู่นั้นเป็นอุปสรรคในการลอยคออยู่เหนือน้ำและว่ายกลับเข้าขอบสระ

“ว่ายน้ำไม่เป็นแล้วกระโดดลงไปทำไม” น้ำเสียงเยือกเย็นและสายตาเรียบนิ่งยังคงยืนมองไร้ความสงสาร

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันลื่นล้มลงมาเอง”

“หึ..ลื่นลงไปเอง ต้องกระโดดไปไกลถึงขนาดนั้นเลยหรือไง”

“คุณฉันไม่ไหวแล้ว ช่วยฉะ..ฉันด้วย อึก! ชะ..ช่วยด้วย” คนหมดแรงพยายามร้องขอความช่วยเหลือครั้งสุดท้ายก่อนที่จะค่อย ๆ จมลงก้นสระ

ตู้ม!!

บอดี้การ์ดหนุ่มเห็นท่าไม่ดีรีบถอดเสื้อสูททิ้งลงพื้นโดยไม่สนใจราคาของมัน ร่างสูงกระโดดลงสระตรงตำแหน่งที่หญิงสาวจมลงไป ไม่นานธาราก็อุ้มร่างบางในชุดราตรีขึ้นจากสระในสภาพเปียกโซก บอดี้การ์ดหนุ่มค่อย ๆ วางคนหมดสติลงกับพื้นเพื่อปฐมพยาบาลเบื้องต้น

แค๊ก! แค๊ก! แค๊ก!

หญิงสาวสำลักน้ำที่กลืนเข้าไปก่อนหน้าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาใบหน้าแดงก่ำ

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าวิ่งมาจากด้านในบ้านตรงมายังสระน้ำที่ใช้จัด After party พร้อมกับบอดี้การ์ดคนอื่น ๆ วิ่งตามหลังมา หลังจากที่บอดี้การ์ดในห้องควบคุมรายงานบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านนอกว่าตรงจัดปาร์ตี้มีคนกำลังจมน้ำ พลอยใสอยู่บริเวณนั้นพอดีจึงรีบวิ่งมาดู

“มุกดาเธอเป็นยังไงบ้าง” พลอยใสวิ่งหน้าตื่นมาหยุดตรงหน้านั่งคุกเข่าลงกับพื้นเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว” เสียงแหบปนเหนื่อยของคนพึ่งได้สติตอบกลับเพื่อนกลับไป

“เธอว่ายน้ำเป็นอยู่ไม่ใช่เหรอทำไมถึงจมน้ำได้”

“ชุดมันพันขาฉัน ฉันเลยจมลงไป” เป็นคำตอบเดียวกับที่เธอบอกธาราก่อนหน้า

“พี่ธาราช่วยพามุกดาเข้าไปในบ้านก่อนนะคะ” พลอยใสเงยหน้าบอกบอดี้การ์ดหนุ่มที่อยู่ในสภาพเปียกโซกไม่ต่างกัน

“ครับ”

“มีสมองทีหลังก็หัดคิดให้มากกว่านี้หน่อยนะ ตายมาจริง ๆ พ่อแม่เธอจะบอกกับญาติยังไง บอกว่าลูกสาวกระโดดลงสระน้ำทั้งที่ใส่ชุดราตรียาว 5 เมตรแล้วชุดพันขาเลยจมน้ำตายอย่างนั้นเหรอ” เสียงเรียบดุออกไประหว่างทางอุ้มเธอเข้าบ้าน

“นี่คุณ เลิกดุฉันสักทีได้ไหมคะ ฉันก็บอกอยู่ว่าลื่นเลยพลัดตกลงไป” คนที่พึ่งผ่านความเป็นความตายมาหมาด ๆ บอกออกไปน้ำเสียงสั่นเครือ

“พามุกดาไปห้องรับรองแขกเลยค่ะ ในนั้นจะมีเสื้อผ้าให้เปลี่ยนด้วยหนูให้แม่บ้านทำความสะอาดเตรียมไว้แล้วค่ะ” พลอยใสที่เดินตามหลังมาเอ่ยบอกกับบอดี้การ์ดหนุ่ม

“คุณอย่าพึ่งไปนะคะ ฉันรู้สึกเหมือนจะวูบยังไงก็ไม่รู้ อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนได้ไหมคะ” เท้ายาวหยุดชะงักขณะกำลังก้าวเท้าพ้นขอบประตูห้อง ธาราลังเลอยู่สักพักก่อนจะตอบกลับเสียงเรียบ

“ผมจะเรียกลุคค์มาตรวจดูให้”

“ไม่ต้องเรียกมาหรอกค่ะ ฉันขออาบน้ำแล้วนอนพักสักหน่อยแต่ตอนนี้คุณช่วยอยู่เป็นเพื่อนฉันสักครู่ฉันกลัวจะล้มในห้องน้ำ”

หญิงสาวหายเข้าไปในห้องน้ำประมาณสิบนาทีเสียงน้ำจากฝักบัวก็เงียบลง มุกดาเดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าเช็ดตัวสีขาวพันรอบกายโชว์เรียวขาสวย

“ทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยค่อยเดินออกมา กลับเข้าไปแต่งตัวให้เรียบร้อยซะ” เสียงเรียบบอกออกไปขณะที่เบือนหน้าหนีมองไปทางอื่น ร่างอรชรโชว์เรียวขาสวยและเนินอกที่ล้นผ้าเช็ดตัวเย้ายวนอยู่ตรงหน้าไม่ได้เรียกให้สายตาคมมองแม้แต่น้อย

“ฉันไม่สวยเหรอคะ ทำไมคุณถึงทำท่ารังเกียจฉันขนาดนั้น” มุกดาเอ่ยถามขณะที่เท้าเล็กเดินเข้าหาชายหนุ่ม

“มุกดาผมบอกให้ไปแต่งตัวให้เรียบร้อย” เค้นเสียงดุในลำคอเพื่อให้อีกฝ่ายเกรงกลัว แต่ไม่ได้ผลเพราะคนตัวเล็กเดินเข้ามาประชิดตัวบอดี้การ์ดหนุ่มแล้ว

พรึบ!

ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ถูกดึงออกจากร่างกายโยนทิ้งกองลงพื้นอย่างไม่ไยดี ธาราหันมองด้วยความตกใจ ร่างกายเปลือยเปล่าไร้เสื้อผ้าปกปิดโชว์ส่วนเว้าส่วนโค้งเด่นอยู่ตรงหน้า

“คุณทำบ้าอะไร ใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวนี้” ธารากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ตะเบ็งเสียงใส่หน้าหญิงสาวใบหน้าแดงก่ำ

“ฉันยอมเป็นของคุณก็ได้ถ้าคุณจะสนใจฉันบ้าง ฉันไม่สวยตรงไหนคุณบอกฉันมาสิ” หญิงสาวพูดออกไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ธาราที่พยายามอดทนอดกลั้นจนเห็นเส้นเอ็นตรงลำคอเด่นชัด ถอนหายใจกับสถานการณ์ตรงหน้า

“พูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า”

“ฉันรู้ค่ะ สัมผัสฉันสิคะ” สายตาเว้าวอนอย่างเห็นได้ชัด

“ถอยออกไป” เสียงกร้าวตะโกนดังลั่นเมื่อความอดทนของเขาใกล้หมดลง คืนนี้เขาเองก็ดื่มเยอะอยู่เหมือนกันแอลกอฮอล์ในร่างกายเลยสูบฉีดมากกว่าปกติ

“ไม่ค่ะ จนกว่าคุณจะสัมผัสฉัน ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณจะใจแข็งได้สักเท่าไหร่” ร่างบางโผเข้ากอดชายหนุ่มไว้แน่น หน้าอกอวบสองข้างสัมผัสแผ่นหลังกว้างแม้จะมีเสื้อเชิ้ตกั้นอยู่แต่ก็รู้สึกได้ถึงความนุ่มเด้ง

“จำไว้ว่าต่อจากนี้คุณเลือกเองนะมุกดา”

“อ้ะ! ตุ๊บ!” ร่างบางถูกยกลอยขึ้นจากพื้นโยนลงเตียงนุ่มขนาดใหญ่ ธาราตามขึ้นคร่อมมองหน้าหญิงสาวด้วยสายตาหลากหลาย

นิ้วเรียวยาวราวนิ้วผู้หญิงไล่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตอย่างเร่งรีบ แผงอกกว้างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามโชว์อยู่ตรงหน้าหญิงสาว ดวงตากลมโตมองแค่แว็ปเดียวก็หลบสายตามองไปทางอื่น

ความกลัวบวกกับความตื่นเต้นส่งผลให้หญิงสาวหัวใจเต้นแรงและหายใจติดขัด หน้าอกอวบกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะหายใจ

“อ้ะ!” ไรขนอ่อนลุกซู่เมื่อโดนสัมผัสจากฝ่ามือหนาของเพศตรงข้ามเป็นครั้งแรก ทั้งที่เตรียมใจมาก่อนหน้าและตัวเองก็เป็นคนเรียกร้องเองแต่ก็ยังรู้สึกกลัวอยู่ดี

จ๊วบ ~จ๊วบ ~จ๊วบ ~

ริมฝีปากหยักประกบจูบปากบางดูดชิมความหวานอย่างหื่นกระหายไร้ความอ่อนโยน

“อ้าปาก” ธาราสั่งเสียงเรียบเมื่อหญิงสาวไม่ยอมให้ลิ้นสากสอดเข้าไปชิมความหวานด้านใน

“อึก..คุณเบา ๆ หน่อย” หัวใจที่เต้นแรงจนแทบระเบิดออกมาเมื่อโดนชายหนุ่มรุกหนักจนตั้งตัวไม่ทัน

“เรียกร้องเองอย่ามาขอให้ผมหยุดทีหลัง” ธาราที่โดนฤทธิ์แอลกอฮอล์เล่นงานบวกกับอารมณ์ที่ไม่ได้ปลดปล่อยมานานจึงไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป

“อ้ะ! เบา ๆ หน่อยสิคะฉันเจ็บนะ”

พรึบ! เสื้อเชิ้ตที่ปลดกระดุมออกทุกเม็ดถูกโยนไปกองกับพื้น ผมเปียกโซกถูกเสยขึ้นลวก ๆ ส่งผลให้ชายหนุ่มดูเป็นหนุ่มเซอร์ ๆ ต่างจากตอนปกติที่เซตเป็นทรงตลอดเวลา

“อึก!” มุกดาเผลอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อเห็นแผงอกกว้างที่เธอใฝ่ฝันอยากซบและสัมผัสอยู่ตรงหน้าใกล้ ๆ

ปลายจมูกโด่งซุกไซ้ไปตามซอกคอขาว ดูดเลียจนเกิดรอยแดง เลื่อนต่ำลงมาต้นคอเรื่อยลงมาถึงเนินอกอวบ ผิวเนียนขาวโดนบีบจับ จนเกิดรอยแดงจ้ำ ๆ ไปทั้งตัว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“คุณมุกดาครับ อยู่ข้างในหรือเปล่าครับเห็นคุณพลอยใสแจ้งว่าคุณจมน้ำ ผมขอเข้าไปตรวจดูอาการหน่อยครับ” ลุคค์เคาะประตูเรียกแขกคนสำคัญของบ้านโดยไม่รู้ตัวว่าข้างในนั้นกำลังเกิดอะไรขึ้น

“อื้อ..รอสักครู่นะคะ ฉันพึ่งอาบน้ำเสร็จขอเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บหนึ่งค่ะ”

“ครับ ผมรออยู่หน้าห้องนะครับ”

“อ้ะ!” มุกดาตกใจการกระทำของชายหนุ่มที่ผลักไสเธอราวกับเธอเป็นสิ่งของน่ารังเกียจ

“แต่งตัวให้เรียบร้อย” ใบหน้าคมเข้มผละออกจากหญิงสาว เสียงเรียบบอกออกไปอย่างหัวเสียที่โดนขัดจังหวะ แต่ก็ต้องจำใจหยุดทุกอย่างลงเพราะไม่อยากเสียหน้าว่าต้องการหญิงสาว ให้เธอเข้าใจว่าเขาเพียงแค่สั่งสอนเธอเท่านั้นเอง

แอ๊ด..

ธาราเปิดประตูออกมาในสภาพแต่งตัวไม่เรียบร้อย เสื้อเชิ้ตถูกดึงออกนอกกางเกง กระดุมสามเม็ดบนไม่ถูกติด เหมือนแต่งตัวแบบรีบ ๆ แถมตรงเป้ากางเกงเหมือนมีอะไรดันอยู่ด้านใน

“อ้าวพี่! ผมนึกว่าพี่กลับห้องไปแล้ว” ลุคค์ตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นบอดี้การ์ดรุ่นพี่เปิดประตูออกมา แทนที่จะเป็นมุกดาเพื่อนของพลอยใส

“ฝากดูเธอต่อด้วย” พูดจบก็สาวเท้ายาวออกไปจากตรงนั้นทันที

“อะไรของเขาวะ ทำตัวแปลก ๆ” ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ก่อน แล้วรีบเข้าไปตรวจร่างกายแขกคนสำคัญของบ้านเสียก่อน

“ขออนุญาตตรวจร่างกายหน่อยครับ” หูฟังหมอยื่นไปสัมผัสบนเหนือเนินอกด้านซ้ายเพื่อฟังเสียงชีพจร

“หัวใจเต้นเร็วนะครับ ยังตกใจไม่หายเหรอครับ” ลุคค์ถามขึ้นเมื่อหัวใจของหญิงสาวเต้นเร็วกว่าปกติ เป็นอาการของคนตกใจหรือกำลังตื่นเต้น

“ค่ะ ฉันยังตกใจอยู่แต่ตอนนี้เริ่มดีขึ้นแล้วค่ะ” มุกดาโกหกออกไปคำโต ถ้าจะให้เธอบอกออกไปตรง ๆ ว่าพึ่งทำเรื่องน่าตื่นเต้นก็คงไม่ได้

“ดูคุณมุกดายังมีอาการหอบเหนื่อยอยู่นะครับ”

“นอนพักน่าจะดีขึ้นค่ะ”

“โอเคครับ อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรน่ากังวล ถ้ายังมีอาการกลัวอยู่แจ้งผมได้นะครับเดี๋ยวผมจะจ่ายยาคลายเครียดให้”

“ขอบคุณมากค่ะ”

“ครับ ยินดีครับ”