ตอนที่ 2

ในเวลาต่อมา

ไททันขับรถกระบะออกมาทั้งที่ก็ยังไม่รู้ว่าจะพาลูกสาวของผู้เป็นนายไปหลบซ่อนที่ไหน รู้แต่ว่าควรจะหนีออกมาให้เร็วที่สุด เพราะเกรงว่าศัตรูของเสี่ยปรีดาจะขนเอาอาก้ามาถล่มซ้ำ

ไททันแวะเข้าปั๊มน้ำมันข้างทางที่คิดว่าปลอดภัยที่สุด เอาผ้าเช็ดหน้ามาชุบน้ำแล้วเช็ดหน้าตาให้หญิงสาว

มินตราไอค่อกแค่กออกมาเบาๆ หล่อนเริ่มรู้สึกตัว แต่ความอ่อนล้าก็ทำให้หลับลงง่ายดาย

“ไท... ฉันจะตายไหม... พวกศัตรูของคุณพ่อมันจะตามมาฆ่าเราไหม”

คุณหนูถามเสียงสั่น หล่อนไม่เคยคิดว่าในชีวิตจะได้เจอกับเหตุการณ์ระทึกขวัญเช่นนี้

“ถ้าผมยังมีชีวิตอยู่... ผมจะไม่ปล่อยให้ใครทำร้ายคุณหนูแม้แต่ปลายเล็บ”

เสียงตอบหนักแน่น สร้างความอบอุ่นอันประหลาดล้ำให้กับคุณหนู เพราะเชื่อว่าผู้ชายคนนี้ปกป้องคุ้มครองหล่อนได้

ไททันขับรถออกมาจากปั๊มน้ำมัน เหยียบคันเร่งจนมิด สายตาคมกริบมองตรงไปยังเส้นทางเบื้องหน้า แลมองกระจกหลังเป็นระยะเพื่อให้มั่นใจว่าไม่มีศัตรูคู่อริตามมา ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นร้านขายลิ้นจี่เรียงรายอยู่ตลอดสองข้างทาง

จู่ๆ ความคิดบางอย่างก็ผุดวาบเข้ามาในหัวของบอดี้การ์ดหนุ่ม

ใช่... สวนลิ้นจี่ของผู้เป็นป้าในจังหวัดเชียงราย อยู่ในหุบเขาลึก ถ้าพาคุณหนูมินตราแอบไปหลบซ่อนอยู่ที่นั่นน่าจะปลอดภัยที่สุด

ไททันหักพวงมาลัย เลี้ยวรถที่ทางแยก ลัดเลาะไปตามเส้นทางกันดารตัดผ่านช่องเขาเปลี่ยวร้าง วิ่งมาตามถนนลูกรังเต็มไปด้วยฝุ่นสีแดงอีกพักใหญ่ๆ ผ่านดงไม้เขียวครึ้มมาโผล่อีกฟากซึ่งเป็นหุบลึกอยู่ในเขา แลเห็นหมู่บ้านเล็กๆ โอบล้อมไปด้วยไร่ลิ้นจี่และสวนลำไยเขียวขจี

“ป้าครับ... ป้า”

ไททันเรียก หลังจากจอดรถแล้วมองไม่เห็นใครจึงตัดสินใจเดินเข้ามาในสวนลิ้นจี่ กระทั่งแลเห็นหญิงวัยกลางคนกำลังเดินเล่นอยู่ในสวน

“ไอ้ไท... ”

ป้าดวงเหลียวกลับมาตามเสียงเรียกของหลานรัก แกสั่นศีรษะเบาๆ เพื่อเชคสายตาว่าไม่ได้ผิดปกติจนเห็นภาพหลอน

ใช่... นั่นไททันหลานชายของแก ไททันกลับมาแล้วจริงๆ

“ป้าดวง”

ร่างสูงใหญ่กว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรโผเข้ากอดผู้เป็นป้า สีหน้าดีใจไม่ต่างกัน หลายปีแล้วที่ไม่ได้เจอกัน

“เอ็งเป็นหนุ่มขึ้นมาก ดูเป็นผู้ใหญ่ผิดหูผิดตา... ยังหล่อเหมือนเดิม”

“ป้าจะว่าผมแก่ใช่ไหมครับ”

ไททันแกล้งทำหน้าง้ำ

“ไม่แก่หรอก... แล้วนั่น... เมียแกรึ... สวย”

ป้าดวงหันมามองใบหน้าซีดเซียว แต่ว่ายังสะสวยของหญิงสาวที่เดินตามหลังหลานชายมาช้าๆ ผิวพรรณของหล่อนขาวเนียนสะดุดตา ความสะสวยเปล่งปลั่งแผ่ออร่าโดดเด่นไม่ต่างจากนางฟ้าปรากฏกายลงมาท่ามกลางสวนลิ้นจี่

“คุณมิ้นเป็น... ”

ไม่ทันที่ไททันจะพูดจบ

“เมียแกสวยจริงๆ... ”

อารามดีใจทำให้ป้าดวงเอ่ยแทรกขึ้นด้วยความตื่นเต้น เพราะแอบรอคอยวันนี้มาหลายวัน... วันที่จะได้เห็นไททันมีภรรยาและครอบครัว สายตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าสะสวยสะดุดตาของมินตรา

“ไม่ใช่ครับ... คือ”

ไททันรีบแก้

“อ้าว... ”

ป้าดวงย่นหน้าผาก

“คุณหนูมิ้นเป็นลูกสาวของนายครับ... ช่วงนี้นายมีเรื่องวุ่นๆ ผมเลยพาคุณหนูมาหลบอยู่ที่นี่ครับ”

ไททันบอกความจริง มินตรายกมือขึ้นไหว้ป้าดวง

“ไหว้พระเถอะหนู”

สายตาของเจ้าของบ้านทอดมองใบหน้าของหญิงสาวผู้มาเยือนด้วยความเอ็นดู

“จะมาเอ็งก็ไม่บอกป้าก่อน”

ป้าดวงว่า

“จะบอกยังไงล่ะครับป้า... ก็ป้าไม่ยอมออกไปอยู่ข้างนอกสักที ติดต่อกันก็ยาก... มาอยู่หลังเขาแบบนี้ไฟฟ้าก็ไม่มีให้ใช้”

ไททันกล่าวขำๆ แต่คนที่ตกใจมากกลับกลายเป็น หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ

“อะไรนะ... ที่นี่ไม่มีไฟฟ้า?”

สายตาคมตวัดมาที่ใบหน้าของไททัน สีหน้าเต็มไปด้วยคำถาม ราวกับว่ามันเป็นความผิดของชายหนุ่ม ที่พาหล่อนมาหลบในที่กันดารหลังเขาแบบนี้

“ก็ที่นี่อยู่หลังเขา ไฟฟ้ายังเข้ามาไม่ถึงครับคุณหนู”

ไททันบอกตามจริง

“บ้าหรือเปล่า... แล้วนายทำไมไม่พาฉันไปที่เจริญกว่านี้... บ้าที่สุด... นายพาฉันมาที่นี่ทำไม”

หญิงสาวเสียงแหวขึ้นมาทันที แสดงอาการคุณหนูเอาแต่ใจด้วยความลืมตัว

“ที่ผมเลือกที่นี่... ก็เพราะคิดว่ามันปลอดภัยต่อชีวิตของคุณหนู”

ไททันตอบสั้นๆ และมันทำให้มินตรานิ่งคิด แม้หล่อนจะเป็นคุณหนูขี้เหวี่ยงจอมวีนและเอาแต่ใจตัวเองเป็นที่สุด แต่ก็ไม่ถึงกับไร้เหตุผลเสียทีเดียว

“อย่าเถียงกันอยู่เลย... มาถึงเหนื่อยๆ เข้าบ้านก่อนเถอะนะ... เดี๋ยวป้าจะเตรียมที่หลับที่นอนเอาไว้ให้”

ป้าดวงเดินนำเข้าหนุ่มสาวพาเข้ามาในบ้านไม้ชั้นเดียว ดูภายนอกสภาพแทบไม่แตกต่างจากอะไรกระท่อม

หากเมื่อเข้ามาถึงข้างใน... จึงรู้ว่าทุกด้านของกระท่อมบุเอาไว้ด้วยไม้ระแนง ดูแน่นหนาปลอดภัยสำหรับอยู่อาศัย

“เอ็งนอนในนี้นะนังหนู”

ป้าดวงบอกมินตรา ชี้ไปที่ห้องเล็กๆ

“ค่ะป้า”

หญิงสาวพยักหน้ารับ หล่อนรู้ว่าชีวิตในวันนี้ไม่เหมือนก่อน ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว การปรับตัวให้อยู่ได้ในสถานที่ห่างไกลความเจริญของสวนลิ้นจี่หลังเขาแบบนี้ นับเป็นเรื่องยากสำหรับคุณหนูที่เติบโตมาบนกองเงินกองทอง เท้าไม่เคยแตะดิน มือไม่เคยเปื้อนฝุ่น มินตราถูกเลี้ยงดูมาอย่างสุขสบายไม่เคยลำบากเลยแม้แต่น้อย

“ส่วนเอ็งนอนหน้าบ้านนะไอ้ไท”

ป้าดวงบอกหลานชาย กระท่อมหลังนี้มีเพียงสองห้องและอีกหนึ่งครัวเล็กๆ เท่านั้น ถัดออกไปทางด้านหลังเต็มไปด้วยป่า

“ไม่มีปัญหาครับป้า”

เหมือนไททันรู้ว่ามันเป็น ‘หน้าที่’ เพราะการได้นอนเฝ้าหน้าห้องของมินตราถือเป็นหน้าที่สำคัญสำหรับบอดี้การ์ดที่เสี่ยปรีดาบิดาหล่อนไว้วางใจถึงขั้นเอ่ยปากฝากชีวิตลูกสาวไว้ในการปกป้องดูแลของตน