บท
ตั้งค่า

คุณหนูผู้อาภัพ

ไท่หย่งฉือลอบถอนใจเบา ๆ เพราะทั้งหมดทั้งมวลนั้น ทารกน้อยที่พึ่งลืมตาดูโลกหาได้รู้เรื่องรู้ราวอันใดไม่ มีแต่ผู้ใหญ่ที่โง่เขลาเท่านั้นที่สุมไฟใส่ร้าย

อาเพศหรือ นรกส่งมาเกิดกระนั้นหรือ หาใช่ไม่

คนเลว ๆ ที่ทำแต่เรื่องร้าย ๆ นั่นต่างหากเล่าเป็นสิ่งน่ารังเกียจ เป็นเสนียดจัญไร ยิ่งพวกที่คอยรังแกทำร้ายทำลายชีวิตคนราวผักปลายิ่งน่ารังเกียจ

ไว้ชีวิตไม่ได้ !

กรามได้รูปถูกขบเป็นสันนูน ดวงตาคมเข้มเป็นประกายกร้าวอย่างน่ากลัวและท่านแม่ทัพลู่ทันได้เห็นมัน

“ หย่งฉือ เจ้าเป็นอะไรหรือไม่ หย่งฉือ ! ” เสียงเรียกที่ดังขึ้นนั้นทำให้ชายหนุ่มรู้สึกตัว ริมฝีปากได้รูปฉีกยิ้มให้กับชายคราวพ่อเบื้องหน้า

“ เปล่าท่านแม่ทัพ ข้าหาได้เป็นอันใดไม่ ถ้าเช่นนั้น ข้าขอลาเลยนะขอรับ ” เขาว่าพลางคำนับแล้วหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว สู่หน้าจวนที่มีลูกน้องกับม้าอีกสี่ตัวรออยู่แล้ว ทว่าแม่ทัพลู่ไม่สามารถสลัดดวงตาของชายหนุ่มออกไปได้

เพราะเหตุอันใดก็หารู้ได้ไม่ เขารู้สึกตะครั่นตะครอ เสียวสันหลังกับดวงตานั้นที่ดูอาฆาตแค้นดุดันเหลือเกิน แม้ในตอนหลังจะแย้มยิ้ม หากมันไม่เลยไปถึงดวงตา

ดวงตาที่ดำมืดราวหุบเหวลึกยากหยั่งถึงของจอมโจรผู้นั้น !

***

ฟางเหนียงสาวเท้าอย่างรวดเร็วจนถึงห้องเล็กที่สุดในจวนอันเป็นห้องนอนของนาง ก่อนจะปิดประตูลงแล้วปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาให้หมดสิ้น

น้ำตาแห่งความเสียใจและเจ็บแค้น !

“ อ้าว คุณหนูกลับมาแล้วหรือเจ้าคะ ” เสียงหนึ่งงัวเงียขึ้นเมื่อได้ยินเสียงปิดประตู ฟางเหนียงสะดุ้งก่อนจะหันไปทางต้นเสียง พบร่างอ้วนตุ้ยนุ้ยของสตรีนางหนึ่งที่นั่งอยู่บนพื้น แต่ศีรษะนั้นฟุบลงบนมือที่วางบนเตียงของฟางเหนียงอีกที

“ พี่ถิงลี่ มาทำอะไรตรงนี้ ”

“ ก็มารอคุณหนูไงเจ้าคะ หายไปไหนมาตั้งนานสองนาน ถิงลี่เป็นห่วงแทบแย่ ” นางว่าพลางลุกขึ้นยืนแล้วเคลื่อนร่างตุ้ยนุ้ยของตนเข้าหาอีกฝ่าย แล้วจับมือขึ้นมาแนบแก้มไว้อย่างห่วงใย

ฟางเหนียงยิ้มออกมาทั้งน้ำตา

“ นั่นคุณหนูร้องไห้หรือเจ้าคะ ผู้ใดกลั่นแกล้งอีก อีอุ่นเตียงนางไหนเจ้าคะ ถิงลี่จะไปตบมันให้ ” ไป๋ถิงลี่ว่าด้วยน้ำเสียงจริงจัง แววตาเจ็บแค้น

นางเป็นลูกสาวของพ่อบ้านไป๋ ผู้รับใช้ตระกูลลู่มายาวนาน แม่ของนางก็เป็นบ่าวรับใช้ในบ้านเช่นกัน แม่ของถิงลี่ตายตั้งแต่ครั้งนางยังเด็กด้วยป่วยไข้ นางจึงโตมากับพ่อบ้านไป๋ที่จงรักภักดีตระกูลลู่เป็นอย่างยิ่ง แม้ว่าท่านแม่ทัพลู่ผู้เป็นประมุขของบ้านจะรังเกียจรังชังฟางเหนียงเพียงใด แต่พ่อบ้านไป๋ก็ให้ความเคารพนางเช่นเดียวกับผู้เป็นบิดาเสมอ และสอนสั่งให้ลูกสาวทำเช่นเดียวกัน

แน่นอนว่าท่านแม่ทัพลู่มิได้มีฟางเหนียงเป็นบุตรเพียงคนเดียว ยังมีกับสตรีอื่นอีก ทว่าเขามิได้ยกย่องแม้สักคน หากผู้ใดเคารพนบนอบเจียมเนื้อเจียมตน เขาก็จะให้เงินให้ทองเลี้ยงดูให้สุขสบายตามอัตภาพ แต่หากผู้ใดเรียกร้องเรื่องมาก เขาก็จะขับไล่ออกจากเรือน มิหนำซ้ำบางรายถึงกับโดนสังหารทั้งแม่ลูกให้ตายตกไปตามกัน

นับว่าแม่ทัพลู่ผู้นี้ใจดำอำมหิตยิ่งนัก !

ในความโชคร้ายของฟางเหนียงที่มีบิดาใจยักษ์ใจมาร นางก็ยังพอมีความโชคดีอยู่บ้าง ที่นางถิงลี่ผู้นี้คอยจงรักภักดีและปกป้องนางเสมอ แม้ว่าจะมีคำสั่งจากท่านแม่ทัพลู่ผู้เป็นใหญ่ที่สุดว่าห้ามมารับใช้ฟางเหนียง แต่ถิงลี่ก็คอยแอบมาดูมาแล ปรนนิบัติรับใช้ตามกำลังมิได้ขาด

“ มิมีผู้ใดหรอก พี่ถิงลี่ ” ดวงตาของนางบ่าวที่เล็กหยีอยู่แล้วถูกหรี่ลงอย่างรู้ทัน

“ ท่านแม่ทัพใช่ไหมเจ้าคะ ” ไม่มีคำพูดใด ๆ จากคุณหนูของถิงลี่ แต่น้ำตาที่หลั่งไหลเพิ่มเติมนั้นคือคำตอบ

ถิงลี่เข้าไปโอบกอดนางไว้อย่างแสนรักแสนสงสาร

“ โถ คุณหนูของถิงลี่ ไม่ร้องนะเจ้าคะ นายท่านก็เหลือเกิน จะผูกใจเจ็บอะไรนักหนา ลูกสาวในไส้แท้ ๆ ยังทำร้ายกาจราวศัตรูคู่อาฆาตเสมอ เมื่อไรคุณหนูของถิงลี่จะพ้นความทุกข์นี้เสียที ”

ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
สแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อดาวน์โหลดแอปHinovel