ตอนที่ 3 จุดแต้มพรหมจรรย์ที่หายไป

เมื่อแต่งกายเสร็จเรียบร้อยแล้วนางจึงขอความช่วยเหลือ  ให้พวกเขาจัดหารถม้าไปส่งนาง

      'อา แล้วจะให้เขาไปส่งแกที่ไหนละเนตรดาว ถ้าไปส่งที่จวนแม่ทัพ เขาก็รู้หมดสิว่าแกเป็นใคร เอายังไงดีวะ ช่างมันเถอะถ้างั้นก็ให้ออกไปจากที่นี่ให้มันได้ก่อน  แล้วค่อยหาทางกลับจวนแม่ทัพก็แล้วกัน'

       เนตรดาวได้แต่บ่นกับตัวเองในใจ เมื่อคิดได้เช่นนั้น เธอจึงรีบขึ้นรถม้าแต่ก่อนที่จะขึ้นรถม้า เธอก็ไม่วายเหลือบตาขึ้นไปมองอักษรที่อยู่ตรงประตู ซึ่งมันเขียนด้วยตัวอักษรภาษาจีนโบราณ " ตำหนักอ๋องเหวินซีห่าว"

     "OMG คงไม่ใช่อย่างที่เนตรคิดใช่ไหมแม่ !!  คนที่เนตรตกได้เมื่อคืนนี้คงไม่ใช่ท่านอ๋องเหวินซีห่าวใช่ไหม คงไม่ซวยขนาดนั้นมั่ง ขึ้นชื่อว่าตำหนักอ๋อง ต้องมีคนอยู่เยอะแหละคงไม่ใช่หรอก"

      เนตรดาวได้แต่ตกตะลึงอ้าปากค้างและกล่าวอย่างปลอบใจตนเอง

      เมื่อรถม้าออกมาจากตำหนักอ๋องเหวินซีห่าว  และตรงไปยังหอโคมเขียวแห่งหนึ่งในถนนโลกีย์  ก่อนที่จะลงจากรถม้านางก็ไม่ลืมใช้ผ้าปิดบังใบหน้าของตัวเองเอาไว้ และก้าวลงมาจากรถม้า เมื่อรถม้าได้จากไปแล้ว เนตรดาวจึงทำเป็นเดินเข้าไปในตรอกซอกซอยแห่งหนึ่งซึ่งเป็นที่ลับตาคน

      "เดี๋ยวนะขอคิดก่อนว่าจะไปทางไหนดี ไม่เคยมาแถวนี้ซะด้วยสิ จวนแม่ทัพตระกูลเยี่ยไปทางไหนล่ะทีนี้"

      เมื่อคิดได้ดังนั้นเนตรดาวจึงเดินไปถามกับคนแถวนั้น ถึงสถานที่ตั้งของจวนแม่ทัพตระกูลเยี่ย

      "ท่านป้าเจ้าขา ข้าขอรบกวนถามอะไรหน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ  ข้าอยากจะทราบว่าจวนท่านแม่ทัพตระกูลเยี่ยไปทางไหนหรือ ท่านป้าพอจะทราบหรือไม่ พอดีว่าข้ามาทำธุระที่เมืองนี้ เเละมีญาติเป็นบ่าวรับใช้อยู่ที่จวนแม่ทัพ เลยอยากจะเข้าไปเยี่ยมเยือนเขาสักหน่อยนะเจ้าค่ะ"

      “อ๋อ แม่หนูน้อยเจ้ามาจากต่างถิ่นสินะ จากตรงนี้ไปอีกประมาณ ห้าลี้ก็จะถึงจวนท่านแม่ทัพใหญ่ตระกูลเยี่ยแล้ว สังเกตง่ายๆจะมีป้ายประจำตระกูลติดไว้  เมื่อเจ้าไปถึงละแวกนั้นก็จะสังเกตได้ไม่ยากหรอก"

      “ขอบคุณท่านป้ามากเจ้าค่ะ"

      เมื่อเนตรดาวกล่าวขอบคุณท่านป้าที่บอกทางกับเธอเสร็จแล้ว  เธอก็เดินออกมาจากที่ตรงนั้นในทันที

      "ไกลชิบหายเลยอ่ะ  ตั้งสองโลครึ่งเลย อย่างเนี้ยจะเดินไหวไหมเนี่ย  รองเท้าของคนโบราณก็ใส่แล้วไม่เห็นจะนุ่มเท้าเลยปวดเท้าไปหมดแล้ว ปวดเนื้อปวดตัวอีกต่างหากเหมือนจะมีไข้เลย ซวยซวยจริงๆ สวรรค์ ถ้าจะให้หลงยุคเข้ามาอยู่ในร่างของคนจีนโบราณแบบนี้ทำไมไม่เลือกเอาที่มันดีๆ เอาที่แบบเป็นคุณหนูพ่อแม่รักพ่อแม่หลง มีเงินมีทองใช้ เก่งรอบด้าน  ความสามารถเยอะแยะมากมายอย่างในนิยายที่เคยอ่านมา แต่นี่อะไร  ความรู้อะไรก็ไม่มีสักอย่างความสามารถก็ไม่มี แล้วอย่างนี้เนตรดาวจะมีชีวิตรอดในโลกจีนโบราณแบบนี้ได้ยังไงคะ"

      เนตรดาวได้แต่บ่นกับตัวเองโดยโทษดินฟ้าอากาศ  ที่ไม่มอบความสามารถพิเศษใดๆ ให้กับเธอเลย

      เมื่อเดินทางมาได้สักพัก  เธอก็มาถึงจวนแม่ทัพตระกูลเยี่ย เมื่อเธอก้าวเข้าไปในจวน บรรดาบ่าวไพร่และทาสรับใช้ต่างก็ทำหน้าตกตะลึงอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

      “คุณหนู! คุณหนูใหญ่กลับมาแล้ว พวกเจ้ารีบไปแจ้งให้ฮูหยินรองทราบเร็วเข้าว่าคุณหนูใหญ่กลับมาแล้ว”

      " เจ้าว่ายังไงนะ นังผู้หญิงสารเลวนั่นมันกลับมาแล้วเช่นนั้นหรือ มันกลับมาได้ยังไง"

      " ข้าเห็นคุณหนูใหญ่เดินกลับมาเองคนเดียวขอรับ"

      " เช่นนั้นหรือ ท่านแม่รีบไปดูเถอะเจ้าค่ะ"

      เมื่อเห็นว่าเหมยฮวาปลอดภัยดีและยังมีลมหายใจอยู่ ก็ทำให้เป็นที่ขุ่นเคืองใจให้กับคุณหนูรองเยี่ยไป๋หลันเป็นที่ยิ่ง นางถึงขนาดวางแผน วางยาพิษนังสารเลวนั่น และทำทีว่ามันแอบออกนอกจวนไปมีความสัมพันธ์กับบุรุษจนขาดใจตาย ทำให้เป็นที่เสื่อมเสียของวงศ์ตระกูล ถือเป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว แต่แล้วนังสารเลวนั่นมันก็หายตัวไป  ไม่ว่าจะหาตัวมันเท่าไหร่ก็หาไม่พบ นางคิดว่านังเหมยฮวาคงโดนยาพิษและสิ้นใจตายไปแล้วที่ใดสักแห่งหนึ่ง

      “พี่หญิงใหญ่นี่ท่านหายตัวไปที่ใดมาทั้งคืน ท่านรู้หรือไม่ว่าท่านแม่ให้คนออกตามหาท่านไปทั่ว"

      "งั้นหรือ"

      เนตรดาวในร่างของคุณหนูเหมยฮวาตอบกลับไปอย่างไม่ใส่ใจ

      "ทำให้ฮูหยินรองต้องเป็นห่วงแล้ว"

      “ไป๋หลันถามเจ้าทำไมเจ้าไม่ตอบ"

      ฮูหยินรองมองหน้าเหมยฮวาด้วยความโกรธเคือง  ทำไมมันถึงได้ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเช่นนั้น แล้วสายตาของมันเวลาที่จ้องมองมาที่ตนนั้น ทำไมมันถึงไม่มีความหวาดกลัวเหมือนดังเช่นเเต่ก่อน

      เเละก่อนที่เหมยฮวา จะได้ตอบอะไรออกไปนั้น เยี่ยไป๋หลันก็รีบชิงพูดบางอย่างขึ้นมาก่อน

     “ท่านแม่ดูที่คอของนางสิเจ้าคะมีรอยกุหลาบเต็มไปหมด  หรือว่าเมื่อคืนนี้ที่นางหายตัวไปนั้น นางแอบไปมีสัมพันธ์กับบุรุษมากันแน่เจ้าค่ะ"

      เมื่อได้ยินเช่นนั้นฮูหยินรองก็รีบจ้องไปที่คอของเหมยฮวาทันที เป็นอย่างที่เยี่ยไป๋หลันพูดมามิมีผิด เมื่อเห็นเช่นนั้นฮูหยินรองก็ทำทีเป็นระเบิดอารมณ์ใส่เหมยฮวาทันที

      "นี่ เจ้าเด็กอกตัญญู  เมื่อคืนนี้ที่เจ้าหายตัวไป  เจ้าแอบไปมีสัมพันธ์กับบุรุษมาใช่หรือไม่ เจ้าบอกกับข้ามาซะดีๆ นังผู้หญิงแพศยาเช่นเจ้าทำลายชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลเยี่ยให้แปดเปื้อน ช่างน่าอายยิ่งนัก"

      ฮูหยินรอง สั่งให้บ่าวไพร่ไปจับตัวเหมยฮวาเอาไว้ทันที

      "ท่านแม่ดูสิเจ้าค่ะที่แขนของนางไม่มีจุดพรหมจรรย์อีกแล้ว แสดงว่าเมื่อคืนนี้นางได้ไปทำเรื่องที่เสื่อมเสียชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลมาจริงๆ เจ้าค่ะ"

      ‘เฮ้อ นี่มันจะน้ำเน่าเกินไปไหมคะแม่ อะไรมันจะมาโดนจับได้ง่ายดายขนาดนี้ แล้วไอ้รอยกุหลาบเนี้ยปกติเวลาคนเขาซัมติงกันเนี่ย มันไม่จำเป็นต้องทำก็ได้ไม่ใช่เหรอค่ะ ไอ้เจ้าปีศาจราคะนั่นหาแต่เรื่องให้เนตรซะจริงๆ เลย ไม่น่าหลงในความหล่อของมันเลย จบแล้วชีวิตเนตรดาวโดนจับได้จนได้' เนตรดาวคิดในใจ

      "ถ้าฮูหยินรองคิดว่า การที่ไม่มีจุดแต้มพรหมจรรย์อยู่ที่แขนแล้วจะกลายเป็นสตรีที่ชั่วช้าสามานย์  หญิงแพศยาแล้วละก็ ถ้างั้นน้องรองก็คงจะไม่ต่างกันจากข้าสะกระมัง” 

       พูดแล้วเธอก็เดินไปจับที่แขนเสื้อของคุณหนูรองเยี่ยไป๋หลันทันที และก็พบว่านางก็ไม่มีจุดแต้มพรหมจรรย์ที่แขนเช่นกัน

       ทำไมนางถึงรู้นะหรอ ก็เพราะว่าความทรงจำของร่างนี้  ในตอนกลางคืนนางมักจะเห็นว่าคุณหนูรองเยี่ยไป๋หลันแอบออกนอกจวนทางประตูหลัง นอกจากจะมีรถม้าจากตำหนักองค์ชายเก้ามารับนาง และกลับมาส่งนางในยามอิ๋น (03.00-04.59) เป็นประจำนั่นเอง พวกเขาคงไม่ได้ลอบออกไปพบกันเพื่อจับมือกันเพียงอย่างเดียวกระมัง..

      ถ้าหากว่านางจะต้องตกลงเหวแล้วละก็ นางก็จะขอดึงนางคุณหนูรองเยี่ยไป๋หลันตกลงไปด้วย นางก็อยากจะรู้เหมือนกัน ถ้าฮูหยินรองทราบเรื่องราวที่เกิดขึ้นแล้วฮูหยินรองจะทำเช่นไร….