บทที่ 6 อบรมเมียรัก [2]

“เดี๋ยวพี่ต้องไปประชุม ถ้ายังไงเราก็รออยู่ในห้องไปก่อนแล้วกัน กว่าจะประชุมเสร็จเรียบร้อยก็คงสักสองชั่วโมง ระหว่างนั้นพี่จะให้คนเอาของว่างเข้ามาให้ เราอยากได้อะไรเป็นพิเศษมั้ย”

ทันทีที่เข้ามาในห้องเมฆาก็ถามหาความต้องการของเมียรัก มีนาถูกพาไปนั่งที่โซฟาหนังสีดำตัวใหญ่กลางห้อง ร่างบางในชุดกระโปรงสีชมพูอ่อนแสนน่ารักนั่งลงอย่างว่าง่าย ดวงตากลมโตหวานซึ้งกวาดมองไปรอบด้าน อดชื่นชมสไตล์การตกแต่งห้องทำงานที่เรียบง่ายแต่น่าหลงใหล แวบแรกที่กวาดตามองก็รู้สึกเหมือนถูกดึงดูดไปยังอีกโลกหนึ่ง โลกที่ผู้เป็นเจ้าของห้องต้องการกีดกันตัวเองออกจากคนภายนอก เป็นโลกที่ตัดขาดจากทุกสิ่งอย่างสิ้นเชิง

ความเงียบขรึม ความเอาแต่ใจ และความเผด็จการซึมแทรกไปในทุกสิ่งอย่างที่ปรากฏอยู่ในห้องนี้ แสดงถึงอำนาจบาตรใหญ่ที่ตัวเองชอบทำอยู่เป็นประจำอย่างชัดเจน แน่นอนว่าทุกคนที่ได้เข้ามาคงจะสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายคุกคามน่าเกรงขาม ทำให้หวาดหวั่นและเกิดความเคารพยำเกรงอย่างไม่น่าเชื่อ

แรงกดดันน่ากลัวนี้ทำให้เธอเหมือนลูกแมวตัวเล็กๆ ที่หลงเข้ามาในถ้ำเสือ

“ก่อนจะออกไปพี่ว่าเรามาทำเรื่องสนุกกันก่อนดีกว่า อะไรๆ ที่จะทำให้มีนลืมเรื่องกังวลใจพวกนั้นไปให้หมด”

“อะไรๆ มันคืออะไรคะ เอ๊ะ นั่นพี่เมฆจะทำอะไรคะ?!” มีนาถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ คนตัวสูงก็ก็นั่งลงคุกเข่าตรงหน้าเธอ แถมใบหน้าหล่อเหลายังปรากฏรอยยิ้มร้ายกาจอย่างที่เขาชอบทำเวลาที่คิดจะแกล้งเธอ

“ทำอะไรเหรอ? หึ เห็นพี่ทำอย่างนี้แล้วยังไม่รู้อีกเหรอว่าจะทำอะไร เรามีเวลาเหลืออยู่อีกแค่สิบนาที ถึงจะเร็วไปสักหน่อยแต่มันก็มากพอที่จะทำให้มีนมีความสุขได้ล่ะนะ”

“มีนไม่ได้อยากมีความสุขค่ะ”

“แต่พี่อยาก...บางทีถ้าทำให้เธอร้องครางออกมาได้คงจะพอปลดปล่อยความรู้สึกแย่ๆ ออกมาได้ พี่อยากเห็นเธอยิ้มมากกว่าจะทำหน้าแบบนี้ ผู้หญิงที่ทำให้พี่หลงรักได้คือคนที่มีรอยยิ้มหวานชวนละลาย มีนมักเป็นแบบนั้นเสมอ แต่ตอนนี้เธอกลับพยายามลบเลือนมันเพียงเพราะสายตาไม่ชอบใจของคนพวกนั้น”

“พี่เมฆ...”

“มันทำให้พี่รู้สึกว่าเธอเลือกที่จะแคร์ความรู้สึกคนอื่นมากกว่าพี่ที่เป็นสามีเธอ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ!”

“แล้วทำไมถึงยังทำหน้าแบบนี้ให้พี่ต้องพลอยไม่สบายใจไปด้วย ฉีกยิ้มให้พี่เห็นหน่อยสิ”

รอยยิ้มกว้างขวางผุดพรายขึ้นบนใบหน้าคมคาย คนที่ไม่ชอบยิ้มอย่างเมฆากลับยอมทำได้ทุกอย่างเพื่อให้คนรักหายจากความทุกข์ใจ ดวงตาคมดุราวกับจะส่งยิ้มออกมาได้ ทั้งอ่ตอนโยนทั้งใจดี ทั้งที่ปกติก็ไม่ใช่คนที่ชอบมาปลอบใจอะไรใคร ออกจะเป็นคนดุดันเคร่งขรึม ชอบทำหน้าไม่พอใจใส่คนอื่นตลอดเวลา

ดูท่าว่าห้าปีที่ผ่านมาพี่เมฆก็เป็นโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นไม่น้อยแล้วเหมือนกัน

“ยิ้มแล้วค่ะ” มีนาบอกเสียงหวานพลางคลี่ยิ้มกว้างให้คนตัวโตกว่าเห็น

แน่นอนว่าเธอแคร์ความรู้สึกของพี่เมฆยิ่งกว่าใคร เพราะพี่เมฆคือคนที่รักและหวังดีกับเธอที่สุด แล้วก็เป็นคนที่ใกล้ชิดกับเธอมากที่สุดด้วย ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ หรือตอนไหน พอเธอมีเรื่องทุกข์ใจเท่านั้นแหละ พี่เมฆก็จะเป็นคนแรกที่รับรู้ได้เสมอ

“แต่ถึงจะยิ้มแล้วพี่ก็ไม่คิดจะปล่อยเราไปหรอกนะ พี่ชักหิวน้ำหวานขึ้นมาแล้วสิ ขอดื่มกินจากตรงนี้เลยได้มั้ย”

“เอ่อ...ไม่ได้ค่ะ ไม่ดีแน่ๆ” เธอสั่นหน้ารัวๆ รีบเบี่ยงตัวหลบไปด้านข้างด้วยความเร็ว เพราะรู้ทันความคิดเขาว่าจะทำอะไรเธอหลังจากนี้

หากแต่ก็ยังช้ากว่าคนเจ้าเล่ห์ที่คว้าจับขาเธอไว้ มือหนาจับชายกระโปรงถกขึ้นไปจนเห็นต้นขาอ่อน แพนตี้ตัวสวยโผล่มาให้เห็นรำไร เรียกให้เมฆาน้ำลายสอรู้สึกหิวกระหายขึ้นมาอย่างฉับพลัน นิ้วโป้งกดคลึงเนื้ออ่อนด้านใน ใบหน้าเนียนใสแดงระเรื่อ ริมฝีปากเม้มแน่นสะกดกลั้นเสียงครางหวานที่เกือบเล็ดลอดออกมา

“พี่จะชิม จะกวาดให้เกลี้ยงไม่มีเหลือ”

“คนใจร้าย ไหนว่ามีประชุมไงคะ ก็รีบไปซะสิ จะมาแกล้งมีนทำไมกัน” เสียงหวานกระเง้ากระงอดตัดพ้อด้วยสีหน้าบึ้งตึง แต่นั่นยิ่งเป็นการกระตุ้นเร่งเร้าให้คนเอาแต่ใจอยากรังแกเร็วขึ้น

เมฆาใช้สองมือดันเรียวขาสวยให้อ้าออกยกขึ้นตั้งฉากกับโซฟา ปลายนิ้วชี้เกี่ยวชั้นในตัวบางให้หลบไปด้านข้างเผยเส้นทางลึกลับน่าพิศวงที่ชวนให้อยากค้นหาและซอกซอนเข้าไป แน่นอนว่าชายหนุ่มไม่พลาดที่จะเข้าไปเชยชมความงดงามนั้น แถมยังมุ่งมั่นที่จะดื่มกินความหอมหวานที่ค่อยๆ ซึมออกมาทีละน้อยตามแรงอารมณ์ที่พุ่งสูง

“อ๊ะ...อย่าค่ะ” เสียงห้ามนั้นเหมือนกับสายลมอ่อนที่พัดผ่านใบหูของคนที่กำลังลุ่มหลง

เมฆาโน้มหน้าลงซุกตรงหว่างขา สูดหายใจเข้าลึกซึบซาบกลิ่นหอมหวานที่อบอวลให้มอมเมา นิ้วโป้งหยาบกร้านรุกเข้าสะกิดหยอกล้อติ่งเสียว ร่างบอบบางถึงกับสะดุ้ง เรียวขาสั่นระริก มือน้อยพุ่งมากุมเส้นผมหนานุ่มตรงด้านหน้าไว้ ไม่รู้ว่าตั้งใจจะห้ามหรือว่าจะระบายอารมณ์กันแน่ ถึงได้ดึงทึ้งเล่นอย่างลืมตัว

“แค่ใช้ปากกับลิ้นเท่านั้น อย่างอื่นไว้รอกลับไปทำที่บ้าน เพราะฉะนั้นเราก็วางใจได้ อืม...กลิ่นหอมรัญจวนมาก ไม่รู้ว่ารสชาติจะหวานเหมือนน้ำผึ้งเดือนห้ามั้ย ขอพี่กวาดชิมสักหน่อยแล้วกัน แล้วจะมาบอกว่าน้ำของมีนหวานแค่ไหน”

“พะ...พี่เมฆ! พูดจาน่าเกลียดที่สุดเลย”

“ผัวเมียกันมีอะไรต้องอาย ไม่ว่าบ้านไหนเขาก็เป็นกันทั้งนั้นแหละ” เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าฟังดูคล้ายตำหนิ แต่แท้จริงแล้วกำลังสะกดกลั้นความต้องการที่มากล้นจนปลายเสียงสั่น ดวงตาวูบไหวด้วยแรงปรารถนาเร่าร้อนที่หวังจะได้ชื่นชมดอกไม้งามเร็วๆ

มีนาพร้อมพรักแล้ว น้ำหวานกำลังขับเน้นหลั่งรินมาเคลือบช่องทางสีสวยไว้จนมันเงา ยิ่งกระตุ้นความกระหายให้หลากล้นจนอยากจะเสยเข้าจอดเทียบท่า เพียงแต่ก็ต้องยับยั้งใจไว้เพราะมีงานสำคัญรออยู่ เขาจึงทำได้มากสุดก็แค่กวาดชิมรสหวานซ่านนั้นให้เกลี้ยง กระชากคนตัวเล็กให้อารมณ์หลุดลอยไปบนฟากฟ้าเพื่อที่จะได้หลุดพ้นจากความเศร้าเสียใจ

ไม่รอช้านิ้วหยาบกร้านก็ทำหน้าที่ของตน ตรงเข้าซอกซอนเกลี่ยไล้ไปมาอย่างทะนุถนอม บางครั้งเน้นหนักให้ยายลูกแมวน้อยสะดุ้งเฮือกครางลั่น บางครั้งนุ่มนวลแผ่วเบาลากจูงให้เคลิบเคลิ้มคล้อยตามไปสู่วังวนแห่งราคะ กระทั่งมีนาใกล้จะเอื้อมคว้าดาวระยิบระยับบนท้องฟ้าได้ เมฆาถึงได้โฉบลิ้นร้ายตรงเข้าแทรกลึกสู่ใจกลางสาวกระดกลิ้นรอรับบางสิ่งที่กำลังเอ่อทะลักออกมา

“อะ...อ๊างงง ฮ...ฮื้ออ! พี่เมฆขา ช่วยมีนด้วย! อื้อออ~!” เสียงครวญครางแว่วหวานดังระงมไปทั่วห้อง มือเรียวจิกทึ้งเส้นผมที่จัดทรงไว้เรียบร้อยของชายหนุ่มจนยุ่งเหยิง แอ่นหยัดสะโพกเข้าหาเรียวลิ้นที่กวาดต้อนตักตวงความหวานอย่างไม่รู้เบื่อ

“หวานมากคนดี...” เสียงคำรามต่ำครางกระหึ่มในลำคอหนา เมฆาแบะกลีบสีแดงสวยสดให้อ้าออกเพื่อที่จะใช้ลิ้นสากดุนดันเนื้อนุ่มร้อนชื้นด้านในให้ลึกขึ้น พุ่มไหมสีดำเปียกชื้นเล็กน้อย เส้นทางรักชุ่มฉ่ำตอดขมิบถี่รัวคล้ายเชิญชวน

“ฮึก อื้มมม...ไม่ไหวแล้วค่ะ อึก มีนจะตายแล้ว อ๊ะ!”

“ฮึ่ม! ตายเตยอะไรกัน แค่ลิ้นทำให้มีนตายไม่ได้หรอก ถ้าไม่ติดว่ามีประชุมพี่จะฆ่าเราให้ตายทั้งเป็นด้วยน้องชายของพี่ จะกระแทกแรงๆ เอาให้มีนหายใจไม่ทันไปเลย หึ” เมฆาทำเสียงฮึมฮัมในลำคอโต้ตอบสาวน้อยที่ถูกฤทธิ์เสน่หาทำให้บิดเร่าอย่างทรมาน เรียวปากหนาได้รูปแนบติดชิดกลีบกายสาว สูดซดน้ำหวานสีใสที่หลากล้นออกมาชโลมไปทั่วปากทางรัก

“อ๊ายย อย่าค่ะพี่เมฆ หยุดนะ อื้อออ...อ! ดูดแรงไปแล้วค่ะ มีนเจ็บนะ! อ๊างง”

“น่าๆ ของอร่อยแบบนี้ทำเบาๆ จะไปสนุกอะไร ยิ่งอร่อยยิ่งต้องดูดแรงๆ อ่าา...หวานเกินคำบรรยายจริงๆ รสชาติอย่างนี้สิพี่ถึงได้ติดใจนักหนาจนหยุดกินไม่ได้ อืม...ร้อนเหลือเกินมีน พี่อยากได้มากกว่านี้ ให้พี่ได้ดื่มกินเยอะๆ เถอะนะ”

“ทะ ทะลึ่งจังค่ะ พูดจาลามกเกินไปแล้ว! มีน...มีนไม่มีให้พี่มากไปกว่านี้แล้วค่ะ อ๊ะ สะ...อื้มม เสียวค่ะ พอแล้ว” มีนาหลับตาครางเสียงแผ่วหวาน รับรู้ถึงเรียวลิ้นเปียกชื้นที่ละเลงไปทั่วกลีบกายสาวบอบบางของเธอ

พี่เมฆรู้ดีว่าต้องทำยังไงถึงจะทำให้เธอคลุ้มคลั่งได้ การสัมผัสเล้าโลมอย่างค่อยเป็นค่อยไปแล้วค่อยเน้นหนักทำให้เธอร้อนเร่าแทบทนไม่ไหว อุณหภูมิในร่างกายเหมือนจะสูงขึ้นเรื่อยๆ ทั้งที่แอร์ในห้องก็เย็นฉ่ำแต่เหงื่อกลับไหลซึมไปทั่วใบหน้าและลำตัว เธอเผยอริมฝีปากอ่อนนุ่มขึ้นหายใจหอบกระชั้น จังหวะที่ระรัวปลายลิ้นตวัดปาดป่ายไปมากำลังฆ่าเธอให้ตายทั้งเป็น

ความทรมาน ความเสียวซ่าน ถูกปรนเปรออย่างถึงใจ ลีลาการใช้ลิ้นที่ช่ำชองช่วยกระตุ้นเส้นประสาททุกเส้นให้อ่อนไหว ร่างกายสั่นสะท้านเกร็งรับความสุขที่ทวีสูงขึ้น ก่อนจะระเบิดพร่างเมื่อความรู้สึกซาบซ่านพุ่งทะยานถึงจุดสูงสุด