ตอนที่ 7 เลขาคนใหม่ (3)

" งั้นก็ตามใจท่านประธานเถอะค่ะ " 

น้ำผึ้งพูดออกไปแค่นั้นก็ก้มลงดูเอกสารตรงหน้าที่ผู้เป็นเจ้านายหยิบติดมือมาด้วย 

" นี่คือรายงานการประชุมห้าปีย้อนหลังพร้อมกับข้อมูลของบริษัทที่สำคัญทุกอย่าง วันนี้คุณจะต้องนั่งอ่านข้อมูลพวกนี้ทั้งหมด ถ้าคุณอ่านไม่เสร็จคุณจำเป็นที่จะต้องนั่งอ่านให้เสร็จทั้งหมดทุกฉบับแล้วก็ทุกแฟ้ม ผมถึงจะปล่อยให้คุณกลับบ้านได้ แล้วถ้ามันเลยเวลาเลิกงานแล้วคุณยังอ่านทุกแฟ้มไม่จบก็ให้เริ่มเป็นโอทีวันแรกไปเลยแล้วกัน " 

" โหดตั้งแต่วันแรกเลยนะคะท่านประธาน จะรับน้องว่างั้น " 

น้ำผึ้งเธอบ่นออกมาเบาๆคนเดียว 

" ผมได้ยินนะ ห้องนี้ทั้งห้องเงียบสนิทต่อให้คนพูดเบาแค่ไหน ยังไงผมก็ได้ยิน " 

สตีเฟ่นส์ที่ดักทางของร่างบางเอาไว้ หลังจากที่เธอบ่นพึมพำอยู่คนเดียวเหมือนทำท่าทางไม่พอใจที่เขาให้เธอทำโอทีในวันนี้

" ก็ไม่ได้พูดให้ได้ยินแค่ตัวเองคนเดียวนี่คะตั้งใจพูดให้ท่านประธานได้ยินนั่นแหละ " 

ร่างบางพูดอย่างลอยหน้าลอยตา ก็ในเมื่อได้ยินแล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นที่เธอต้องพูดเบาๆอีก 

" ผมเป็นเจ้านายคุณนะ " 

" ก็ใช่ไงคะ...เจ้านาย " 

เขาจ้องมองหน้าเธอนิ่งๆจากนั้นก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปยังโต๊ะทำงานของตัวเอง เพื่อไม่ต่อความยาวสาวความยืดอีก ถ้าหากเป็นคนอื่นที่มาต่อปากต่อคำกับเขาแบบนี้เขาคงได้ไล่ออกไปนานแล้ว แต่สิ่งที่เธอทำเมื่อสักครู่มันกลับทำให้เขายิ้มออกมาจนกลัวว่าเธอจะเห็นรอยยิ้มนั้น เลยเลือกที่จะเดินมาที่โต๊ะของตัวเองอย่างรวดเร็วพร้อมหลบหน้าเธอ ความเป็นธรรมชาติที่เธอเป็นมันทำให้เขารู้สึกหวั่นไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เสือผู้หญิงแบบเขาจะมาตกม้าตายเพราะผู้หญิงซื่อๆแบบนี้ไม่ได้นะ 

 ร่างบางของน้ำผึ้งนั่งอยู่ตรงโซฟาในห้องทำงานของเขาตั้งแต่เช้าจนตอนนี้ล่วงเลยมาจนเวลาเที่ยงวัน เธอก็ยังตั้งอกตั้งใจอ่านเอกสารที่อยู่ในมือโดยไม่บ่นสักคำ แต่สตีเฟ่นส์ที่มองดูเวลาตอนนี้ถึงเวลาทานข้าวกลางวันแล้ว จึงเดินเข้ามาหาเธอใกล้ๆและหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ 

" เที่ยงแล้วออกไปกินข้าวกันเถอะ ผมหิวแล้ว " 

เขาที่ชวนเธอไปกินข้าวแบบเนียนๆเพราะเขาอยากรู้จักเธอมากขึ้น แต่ไม่อยากให้เธอรู้ว่าเขาสนใจเธอ 

" อ่อ เที่ยงแล้วจริงๆด้วย ท่านประธานไปเถอะค่ะ เดี๋ยวน้ำผึ้งจะหาอะไรกินง่ายๆแถวนี้ล่ะค่ะ แล้วจะขึ้นมาอ่านแฟ้มงานต่อ " 

ร่างบางพูดเสร็จก็ไม่วายก้มหน้าลงอ่านแฟ้มงานต่อ นั่นจึงทำให้สตีเฟ่นส์ไม่พอใจเพราะเขาไม่เคยโดนผู้หญิงคนไหนปฏิเสธเลยสักครั้ง มีแต่คนอยากไปกับเขาทั้งนั้น แล้วทำไมเธอถึงปฏิเสธเขาได้ลงคอทั้งที่เขาทั้งหล่อทั้งรวยขนาดนี้ 

" แต่ผมหิวแล้ว คุณต้องไปกับผม นี่เป็นคำสั่ง ห้ามปติเสธ " 

ร่างบางที่เงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารแล้วมองหน้าเขาด้วยความสงสัย

" เป็นเจ้านายสั่งลูกน้องไปกินข้าวด้วยก็ได้หรอคะ นี่มันเวลาพักเที่ยงของน้ำผึ้งนะ " 

ร่างบางทำหน้างอง้ำเพราะถูกขัดใจ เธออยากทำความเข้าใจงานเร็วๆ เรื่องกินไว้ทีหลังก็ได้ 

" ได้สิ! ผมเป็นเจ้านายผมสั่งอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ ผมให้เงินเดือนคุณสูงลิ่วขนาดนี้ แค่ไปกินข้าวเป็นเพื่อนผมไม่ลำบากหรอกมั้ง " 

" แหม ถ้าจะประชดขนาดนี้ก็ต้องไปแล้วล่ะค่ะ ไปกันค่ะฉันก็หิวแล้วเหมือนกัน คุณเลี้ยงฉันด้วย วันนี้ฉันจะถล่มคุณให้ยับเลย " 

รางบางของน้ำผึ้งลุกขึ้นพร้อมกับขู่เขาไปที ทั้งที่เธอรู้ดีว่าคนอย่างเขาเลี้ยงข้าวเธอแค่มื้อเดียวขนหน้าแข้งคงไม่ร่วงหรอก 

" คุณกินให้หมดก็แล้วกัน ผมเลี้ยงคุณได้ทั้งชีวิตนั่นแหละ " 

ไม่รู้อะไรดลใจให้สตีเฟ่นส์พูดออกไปแบบนั้น หลังจากที่เขาพูดจบเขาก็รีบหันหลังแล้วเดินนำหน้าเธอออกไป ส่วนน้ำผึ้งเองหลังจากที่ได้ฟังเขาพูด เธอก็รู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อยไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้ออกมาจากปากคนอย่างสตีเฟ่นส์ 

เมื่อมาถึงร้านอาหารสุดหรูที่เขาพาเธอมากินมื้อเที่ยง เธอยอมรับตามตรงเลยว่าไม่เคยมาร้านอาหารหรูๆแบบนี้แม้แต่ครั้งเดียว เพราะคนแบบเธอเต็มที่ก็ไปร้านหมูกระทะชาบูที่อยู่ในห้างก็คืออาหารหรูสุดๆของเธอแล้ว 

" คุณสั่งได้เต็มที่เลยนะ อยากกินอะไร " 

" ค่ะ " 

น้ำผึ้งก้มลงเลื่อนดูเมนูต่างๆจากเมนูแรกไปจนเมนูสุดท้าย เธอก็ต้องอึ้งแล้วอึ้งอีกในราคาที่แพงหูฉี่ ไม่มีเมนูไหนราคาถูกสำหรับเธอเลย ถูกที่สุดของที่นี่ก็ยังแพงมากอยู่ดีสำหรับเธอ เธอนั่งอยู่อย่างนั้นจนสตีเฟ่นส์ผู้เป็นเจ้านายของเธอสั่งอาหารเสร็จสรรพ 

" ทำไมคุณไม่สั่งล่ะน้ำผึ้ง " 

" เอ่อ...กินแค่ที่ท่านประทานสั่งมาก็ได้ค่ะเยอะมากแล้ว " 

" ทำไมล่ะ? ทำไมคุณไม่สั่งในสิ่งที่คุณอยากกิน " 

" เอ่อ...คือ..มันแพงค่ะ ฉันไม่กล้าสั่ง ฉันกินกับคุณก็ได้นะ " 

เธอพูดออกมาอย่างเกรงใจเท่าที่เขาสั่งก็หลากหลายเมนูแทบจะเต็มโต๊ะแล้วมั้ง 

" ผมพาคุณมากินข้าว คุณควรสั่งในสิ่งที่คุณอยากกินนะ แต่ถ้าคุณไม่สั่งผมจะสั่งมันทุกเมนูมาให้คุณเลือกกิน เพราะผมไม่รู้ว่าคุณชอบเมนูไหนจะกินอะไร " 

สตีเฟ่นส์ขู่เพราะเขาอยากให้เธอได้กินในสิ่งที่เธออยากกินไม่ใช่มัวมานั่งเกรงใจเขาอยู่แบบนี้ 

" อย่าทำแบบนั้นนะคะ "