น้ำค้างพ่ายร้ายรัก

ณ ป้ายรถเมล์หน้าห้างสรรพสินค้าจารวรี เขต s

 เวลา 19:00 น.      

หญิงสาวผิวขาวนวลลออ เธออยู่ในเสื้อชุดเดรสแขนตุ๊กตาสีฟ้าอ่อน สะพายกระเป๋าเรียบๆ สีดำ บนตักมือน้อยกำลังขย้ำซองสีน้ำตาลไปมา ผมสีดำถูกมัดรวบเป็นหางม้า เผยให้เห็นดวงตาสองชั้นหลบในที่ตอนนี้คลอไปด้วยน้ำตา เธอแหงนหน้าขึ้น..พยายามรั้นให้น้ำตาไหลย้อนกลับเข้าไปทางเก่า...แต่น้ำตาเจ้ากรรมก็ดันไหลไม่หยุด..มือน้อยป้ายเท่าไรมันก็ไหลลงมาอีก..ริมฝีปากเล็กเม้มแน่น..เธอพยายามกั้นสะอื้น

อาจเพราะบริเวณนั้นฝนกำลังตกปรอยๆ หรือเพราะต่างคนต่างรอรถโดยสาร..จึงไม่มีใครสนใจใคร

ถ้าจะมีก็คงมีแต่เขา...ใช่..ผู้หญิงคนนั้นคือ ‘ศิศิรา’

สถานะอดีตอันไกลโพ้น คือ ‘คนรัก’ หรือ ‘แฟน’

สถานะเมื่อสี่เดือนก่อน คือ ‘คู่นอน’ หรือ ‘แฟนเก่า’

ส่วนสถานะปัจจุบัน เป็นแค่เพียง ‘คนรู้จัก’ ที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป

คิมหันต์เม้นปากแน่น ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งเครียดเล็กน้อย..ดวงตาคมแฝงความลังเล..เรื่องราวเมื่อไม่ถึงยี่สิบนาทีที่แล้วคงทำให้หญิงสาวตัวเล็ก..ที่เคยเข้มแข็ง..เจ็บปวดไม่น้อย..ไม่งั้นเธอคงไม่เสียน้ำตา เพราะตั้งแต่ที่เขารู้จักเธอมา..อดีตแฟนเคยร้องไห้ให้เขาเห็นแค่สองครั้ง

ครั้งแรกตอนที่พ่อเสีย และครั้งที่สองก็คือ ‘ตอนนี้’

  ‘ก็สมควรแล้วนี่..ก็สาสมกับความร้ายกาจที่เธอเคยทำไว้’

       แต่ทำไมเขาถึงเจ็บไปทั้งหัวใจนะ...ทั้งที่ผู้หญิงคนนี้คือคนที่ทิ้งเขาไป..ทำไมเธอต้องมาอยู่ในสายตา..แล้วมาทำตัวน่าสงสารด้วย

ขณะที่ ‘จิตใต้สำนึก’ กำลังลังเลว่าจะให้คนขับรถวนรถไปรับ...ร่างเพรียวระหงที่แสนจะคุ้นตาก็ขึ้นรถแท็กซี่สีชมพูจากไปแล้ว

  ภาพในวันนั้น..ราวกับว่าทุกอย่างจะไม่มีวันหวนกลับมา