5

เคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า

ความทรงจำในช่วงเวลานั้นของอ้ายฉิงหายไป เสิ่นเหยาซิ่วเองก็นึกไม่ถึง หากเขารู้ว่าเธอลืมไปแล้ว เขาจะไม่พูดเรื่องนี้เด็ดขาด ความรู้สึกผิดของผู้เป็นพ่อท่วมท้น

อ้ายฉิงพยายามนึก เธอนึกจนปวดหัว แต่ต่อให้พยายามเท่าไหร่เธอก็นึกไม่ออก ราวกับว่าเรื่องนั้นมันไม่เคยเกิดขึ้น

หลี่เฉินกงที่แอบฟังอยู่ข้างนอกก็ได้ยินบทสนทนานั้นเช่นกัน

อุบัติเหตุเหรอ

นึกได้ว่าเมื่อหลายปีก่อน เขาเข้าไปช่วยเหลือผู้หญิงคนหนึ่งจากอุบัติรถคว่ำ หรือว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นเสิ่นอ้ายฉิง

ตอนนั้นเขาขับรถผ่านไปแถวนั้นพอดี เพราะกำลังตามหาบ้านของนักวาดนิรนามที่ส่งม่านฮวามาให้เขาอ่าน เพื่อที่จะพูดคุยเรื่องของการเซ็นสัญญา แต่เพราะไปเจอรถหรูคันหนึ่งพลิกคว่ำอยู่กลางถนนสายเปลี่ยว รอบด้านไม่มีบ้านคนสักหลัง เขาไม่ใช่คนแล้งน้ำใจจึงรีบลงเข้าช่วยเหลือและจำเป็นต้องยกเลิกภารกิจตามหานักวาดม่านฮวา

ตอนที่เขาไปถึงเธอคนนั้นก็หมดสติไปแล้ว เลือดเธอไหลท่วมตัว หลี่เฉินกงรีบเรียกรถฉุกเฉิน สำรวจดูรอบ ๆ เจอรอยล้อรถอีกคันหนึ่งเขาเดาว่าน่าจะมีใครขับมาชนเธอมากกว่า มันรุนแรงซะจนผู้ได้รับบาดเจ็บไม่น่ามีชีวิตรอด

เขารับอาสาเป็นเจ้าของไข้อยู่หลายเดือนจนกระทั่งระบุตัวตนได้ว่าเธอเป็นใคร หลังจากนั้นไม่กี่วันก็ได้ยินว่าผู้หญิงคนนั้นถูกครอบครัวรับไปแล้ว ทิ้งเพียงโน้ตขอบคุณเขาไว้สั้น ๆ

คนตัวสูงดีดลูกคิดในใจ หากอนาคตเขาใช้เรื่องนี้มาเป็นข้อต่อรองกับตระกูลเสิ่นล่ะ หากสามารถทำให้คุณหนูเสิ่นคนใดคนหนึ่งแต่งงานกับเขาได้ธุรกิจของเขาจะมั่นคงมากขึ้น ในเมื่อยังไงตอนนี้ก็จีบเสิ่นอ้ายเหรินไม่ได้แล้ว เพราะเธอแต่งงานไปแล้ว งั้นตอนนี้ก็...

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาจึงฉวยโอกาสเปิดประตูเข้าไปในห้องพัก วีไอพี

“คุณ ผมเอาหมวกมาคืน”

เสิ่นอ้ายเหรินตกใจวิ่งตามเข้าไปจะลากตัวเพื่อนออกไปนอกห้อง หมอนี้เขาคิดอะไรของเขาอยู่กันแน่

สภาพตอนนี้จึงดูเหมือนทั้งคู่กำลังกอดกัน

อะแฮ่ม!! เสิ่นเหยาซิ่วกระแอมไอ

อ้ายฉิงขมวดคิ้วทันที่ทีเห็นหน้าเสิ่นอ้ายเหริน แถมเธอยังเข้ามาพร้อมกับคนที่หน้าเหมือนกับหลี่เฉินกงอีกด้วย

“อ้าวเฉินกง อ้ายเหรินมาด้วยกันได้ยังไง” เสิ่นเซียงหนิงทักทายอย่างคุ้นเคย

เรื่องนี้ทำเอาอ้ายฉิงแปลกใจ ดูเหมือนว่าช่วงเวลาที่เธอไม่อยู่อะไร ๆ ก็เปลี่ยน

“รู้จักฉิงเอ๋อของเราด้วยเหรอ” เสิ่นเซียงหนิงถามเพื่อนลูกสาว

หลี่เฉินกงเข้าออกบ้านตระกูลเสิ่นบ่อย จนแทบจะเหมือนกับลูกชายคนหนึ่งของบ้าน เพราะเขาเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเสิ่นอ้ายเหริน ทุกคนจึงให้การต้อนรับเป็นอย่างดี อีกทั้งฐานะชาติตระกูลก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากัน คนตระกูลเสิ่นจึงไม่รังเกียจที่จะคบหา

ดีเสียอีกได้มีโอกาสมาปรึกษาปัญหาด้านธุรกิจด้วยกัน ทั้งยังช่วยสนับสนุนเกื้อหนุนกันไปแบบนี้ น่าเสียดายที่เสิ่นเหยาซิ่วไม่สามารถบังคับให้เสิ่นอ้ายเหรินแต่งงานกับหลี่เฉินกงได้ เพราะบุตรสาวคนโตของเขามีคนรักอยู่ก่อนแล้ว ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนอย่างน้อยก็มีหน้ามีตาในสังคม เป็นคุณชายใหญ่ตระกูลซ่งคนนั้น

เสิ่นเหยาซิ่วมองบุตรสาวคนเล็กที่อยู่บนเตียงพลันเกิดคิดแผนหนึ่งขึ้นมาได้ หากเรือล่มในหนองทองจะไปไหน ในความคิดเขาหลี่เฉินกงก็ถือว่าเป็นผู้ชายไว้ใจได้ ฉิงเอ๋อก็ไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่ เสียแต่ว่าร่างกายยังไม่แข็งแรง อายุตอนนี้ก็สมควรที่จะแต่งงานได้แล้ว

เขามั่นใจว่ายังไงเสิ่นอ้ายฉิงก็ต้องแต่งงานกับหลี่เฉินกง

“รู้จักกันงั้นเหรอ” เสิ่นเหยาซิ่วถามหลี่เฉินกง

“จะว่ารู้จักก็ไม่เชิงครับ ผมเพิ่งเจอเธอเมื่อตอนเช้า เห็นเธอทำของตกเอาไว้เลยเอามาคืน” หลี่เฉินกงยื่นหมวกบักเก็ตส่งคืนให้อ้ายฉิง

เธอรับมาแล้ว ก็วางไว้อย่างไม่ไยดี

นายใหญ่เสิ่นส่งสายตาให้กับเสิ่นเซียงหนิง ผู้เป็นภรรยารู้ใจสามีดี

“งั้นทั้งสองคนก็คุยกันไปก่อนนะ”

“คุณแม่!!!” อ้ายฉิงร้องเรียกเมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังจะออกไป

“เหรินเอ๋อ ไปข้างนอกกันเถอะ” นายใหญ่เสิ่นเรียกบุตรสาวอีกคนให้ตามออกไป เธอพอจะเดาสถานการณ์ได้เช่นกัน

“เอาเขาออกไปด้วยค่ะ” อ้ายฉิงร้องตะโกน

ผู้ชายตัวสูงไม่แม้แต่จะขยับตัว เขายืนกัดปากอย่างเจ้าเล่ห์รอจนกระทั่งคนอื่นเดินออกไปหมดแล้ว

“ผมจำสายตาครั้งแรกที่เราเจอกันได้นะ” หลี่เฉินกงนั่งลงบนเตียงผู้ป่วย

อ้ายฉิงเบือนหน้าหนี คนตัวเล็กปรับเตียงนอนให้นอนราบ

“.....”

“ให้ผมช่วย”

เขายื่นมือไปช่วยปรับเบาะให้เธอ อ้ายฉิงควานหารีโมทที่นอน หลี่เฉินกงเจ้าเล่ห์คว้ามือเธอเอาไว้ และแย่งรีโมทมา

คนตัวเล็กพยายามดึงมือออกจากการควบคุมของเขา แต่เรี่ยวแรงตอนนี้เธอมีไม่ถึงหนึ่งในสิบ

“ปล่อย”

“แค่นี้พอไหม” เตียงค่อย ๆ เลื่อนลง

เพราะรู้ว่ายังไงเธอก็หนีไปไหนไม่รอดหลี่เฉินกงจึงอยากลองเล่นสนุกกับเธอสักครั้ง ยิ่งมองใกล้ ๆ ยิ่งเหมือนกับเสิ่นอ้ายเหริน แต่มีความสวยเฟียสกว่ากันเยอะ อ้ายเหรินดูเยือกเย็นจับใจ แต่อ้ายฉิงคนนี้ดูร้อนแรงน่าค้นหา

หลี่เฉินกงเท้าแขนลงไปบนเตียงลักษณะของเขาตอนนี้จึงดูเหมือนกับว่ากำลังจะจูบเธอ

“เมื่อกี้คุณยังทำเหมือนกับว่ารู้จักผมอยู่เลย” เขาทำท่าเจ้าชู้กับเธอ

สองมือเล็ก ๆ ของอ้ายฉิงดันตัวเขาออกไป

“อย่ามาใกล้ได้ไหม” อ้ายฉิงผลักเขาออก

ตอนนี้หัวใจเธอยังคิดถึงหลี่เฉินกงคนนั้น ยิ่งหน้าตาเหมือนกันเท่าไหร่อ้ายฉิงยิ่งหวั่นไหวมากขึ้น หยาดน้ำใส ๆ คลอครองอยู่ที่ขอบตา

หลี่เฉินกงเห็นก็ขมวดคิ้ว ผู้หญิงคนนี้ทำท่าทางราวกับว่าเคยรู้จักเขามาเนิ่นนาน เขาพยายามนึกคิดอยู่ว่าเคยเจอที่ไหนหรือทำอะไรให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจ ตอนที่เธอเกิดอุบัติเหตุก็มั่นใจว่าเธอไม่เคยฟื้นมาดูหน้าเขาอย่างแน่นอน

“คุณเป็นอะไร”

คนป่วยรีบหยิบผ้าห่มมาคลุมร่างเล็ก ๆ ของตัวเองเอาไว้ เธอรู้ตัวว่าตอนนี้ไม่สามารถกลั้นหยาดน้ำตาเอาไว้ได้ จึงรีบซุกซ่อนตัวลงใต้ผ้าห่มผืนบาง

“ออกไป” อ้ายฉิงขึ้นเสียงใส่เขา

“คุณทำท่าเหมือนกับว่ารู้จักผม ยังไง...ผมหน้าเหมือนแฟนเก่าคุณหรือยังไง”

“ไร้มารยาท” อ้ายฉิงดีดขาใส่เขาไปหนึ่งที

“อ้าว คุณ!!” คนตัวสูงไม่เข้าใจ

“วันนี้คุณไม่ยอมเจอหน้าผมไม่เป็นไร ยังไงชีวิตเราก็ต้องเจอกันบ่อย ๆ อยู่ดี”

ขาเล็กของเธอดีดไปที่เขาอีกทีหนึ่ง ครั้งนี้ไม่โดนเพราะหลี่เฉินกงรู้ทัน คว้าขอเท้าเธอไว้ ซ้ำยังแกล้งดึงเธอให้หล่นจากหมอน

“หลี่เฉินกง ไอ้คนบ้า” อ้ายฉิงเปิดผ้าห่มแหวใส่เขา

“คะ คุณหลี่ออกไปเมื่อครู่แล้วครับ” ถังเจิ้งเหอตกใจกับท่าทางอารมณ์เสียของเธอ แต่ถ้ามองแบบนี้ก็ถือว่าเป็นผู้หญิงที่น่ารักดีเหมือนกัน

อ้ายฉิงเห็นว่าเป็นถังเจิ้งเหอ จึงกลับมาห่อตัวด้วยผ้าห่มอีกครั้ง..