บทที่ 5 คลุมถุงชน 1.1

เสียงเอะอะโวยวายดังมาจากบ้านไม้สองชั้นกลางชุมชนห้วยน้อย เป็นเสียงที่คนละแวกนั้นคุ้นหู และกลายเป็นความชาชิน คนที่เดินผ่านบ้านหลังนี้ต่างพากันส่ายหัวกับพฤติกรรมเจ้าของเสียง ทว่าใครเล่าจะกล้าเข้าไปยุ่งเกี่ยว หากใครใจกล้าก็พลอยโดนหางเลขไปด้วย ถูกด่าสาดเสียเทเสีย บางครั้งถึงขั้นจะทำร้ายร่างกายก็มี ทุกคนจึงพากันเมินเชย ได้แต่เอาใจช่วยคนที่ถูกกระทำอยู่ห่างๆ

“มึงสั่งสอนลูกมึงยังไงให้เหิมเกริมกับกู ในเมื่อมึงสั่งสอนลูกไม่ดี มึงก็ต้องรับผิดชอบ เพี้ยะ...เพี้ยะ”

ฝ่ามือหนักๆ ของอำนวยฟาดลงบนแก้มเพ็ญแขสองครั้งติด ไม่หนำใจเขาเตะไปตรงสะโพกของนางอีกหนึ่งครั้ง เพ็ญแขเจ็บไปทั่วตัว ใบหน้าบวมช้ำจากการถูกทำร้ายซ้ำๆ กันหลายหน น้ำตาไหลนองหน้า

“พี่ทำร้ายฉันได้ แต่ฉันไม่ยอมให้พี่ทำร้ายนัน ถ้านันไม่ยอมแต่งงาน ฉันก็จะไม่บังคับมัน ฮือ” เพ็ญแขเอ่ยปนเสียงสะอื้น “พี่อย่าทำอย่างนี้เลยนะ ฉันสงสารลูก”

“กูทำร้ายมึงแน่ กูจะตบ จะเตะมึงจนกว่าอีนันจะยอม ถ้ามันทนเห็นแม่มันตายต่อหน้าได้ กูก็จะไม่บังคับมัน เพี้ยะ...เพี้ยะ”

คราวนี้อำนวยทำร้ายภรรยาเป็นชุด ทั้งตบ เตะและถีบ เพ็ญแขสะบักสะบอม เลือดไหลกบปาก ร่างเซไปทรุดนั่งบนพื้นอย่างน่าสงสาร

คนที่กำลังเดินมาถึงรั้วบ้าน รีบเปลี่ยนเป็นวิ่ง เมื่อได้ยินเสียงดังมาจากในบ้าน ยิ่งเห็นชาวบ้านมายืนดูเหตุการณ์หน้าบ้านสองสามคน ทำให้เธอรู้ทันทีว่า มีอะไรเกิดขึ้น

“พ่ออย่า อย่าทำแม่” นันทภัคทิ้งถุงในมือลงกับพื้น วิ่งหน้าตาตื่นไปหามารดาที่ถูกอำนวยใช้มือจิกหัวให้ลุกขึ้นยืน เธอรีบแกะมือพ่อเลี้ยงออกจากเส้นผมของเพ็ญแข นำตัวขวางไว้ไม่ให้แม่ตัวเองถูกทำร้าย ยกมือไหว้พ่อเลี้ยง “พ่ออย่าทำแม่ นันขอร้องนะคะ”

“กูตบสั่งสอนเมียกู มึงอย่าเสือก” อำนวยตะโกนใส่หน้าลูกเลี้ยง “แม่มึงเหิมเกริมกับกู แค่พูดให้มึงยอมแต่งงานกับลูกชายเจ๊หงส์ยังทำไม่ได้เลย ในเมื่อเรื่องแค่นี้ยังทำไม่ได้ แล้วเรื่องอื่นกูจะพึ่งพาได้ยังไง รู้ไหมว่าถ้ามึงไม่ยอมทำตามที่กูบอก บ้านหลังนี้ก็ต้องถูกยึด กูกับแม่มึง น้องมึงก็ไม่มีที่ซุกหัวนอน แถมยังจะต้องหาเงินมาใช้หนี้อีกเป็นแสน เรื่องนี้แม่มึงผิด แม่มึงก็ต้องรับผิดชอบ มึงถอยไปเดี๋ยวนี้”

อำนวยพูดยาวเหยียด ผลักนันทภัคเซไปหลายก้าว ปรี่เข้าไปกระชากเพ็ญแขเข้าหาตัว หมายจะลงมือทำร้ายให้สมใจ นันทภัคทนเห็นมารดาถูกทำร้ายไม่ได้ รีบเข้าไปช่วย ผลคือถูกอำนวยตบบนใบหน้าสองครั้ง ถีบจนร่างกระเด็นลงไปนั่งบนพื้น

“พ่อจ๋า อย่าทำแม่ แม่เลือดไหลแล้ว” นันทภัคเข้าไปห้ามอีกครั้ง ไม่เกรงกลัวว่าตนเองจะถูกทำร้าย

“โอ๊ย จะเอะอะโวยวายตบตีกันอีกนานไหมเนี่ย เสียงดังลั่นบ้าน นอนไม่หลับเลย” นันทนาลูกสาวของอำนวยกับเพ็ญแข และเป็นน้องสาวต่างพ่อของนันทภัค เดินหาวลงมาจากชั้นบน ใบหน้ายุ่งเมื่อถูกรบกวน “ทะเลาะเรื่องอะไรอีกล่ะ อย่าบอกนะว่าเรื่องที่จะให้พี่นันแต่งงานกับลูกชายเจ้าของร้านทอง ถ้าเป็นเรื่องนี้ยังไม่จบอีกเหรอ พ่อตบแม่ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ ไม่กลัวแม่จะตายคามือคาบ้านหรือไง”

นันทนาคาดเดา เดินไปกระแทกตัวนั่งบนเก้าอี้หวาย มองบิดามารดาอย่างไม่พอใจ ก่อนจะเบนสายตามองพี่สาวที่ตนไม่ถูกชะตาตาขุ่น

“ก็ดูแม่มึงสิ ถ้าแม่มึงพูดกับอีนันได้ กูจะตีแม่มึงให้เจ็บมือทำไม หน้าก็หนา ยิ่งกูตบกูก็ยิ่งเจ็บมือ เปลี่ยนเป็นชกหน้าดีไหมเนี่ย” อำนวยยกกำปั้นหมายจะชกลงบนใบหน้าของเพ็ญแข โดยที่คนจะถูกทำร้ายไม่มีท่ท่าเกรงกลัว

“เอาเลย พี่ตบ พี่ชกฉันให้ตายเลย แต่ฉันไม่ยอมบังคับให้นันฝืนทำในเรื่องที่ตัวเองไม่อยากทำ ยิ่งเป็นเรื่องนี้ด้วยแล้ว ฉันจะไม่บังคับ ชีวิตคู่ของใคร คนนั้นก็ต้องเลือกเอง”

แม้ว่าจะกลัวสามี แต่ความรักลูก เห็นใจลูกก็มีมากกว่า ความเข้มแข็งของนางจะเป็นเกราะคุ้มกันนันทภัค

“มึงท้ากูเหรอ ท้ากูใช่ไหม ได้เลย กูเอามึงตายแน่ๆ” ขาดคำ อำนวยตบแก้มเพ็ญแขจนหน้าหัน

“โอ๊ย!” เพ็ญแขร้องด้วยความเจ็บปวด ถอยร่นหนีอำนวยที่ก้าวเข้ามาหา นันทภัครีบนำตัวมากันร่างมารดา มองพ่อเลี้ยงทั้งน้ำตา

“พ่ออย่าทำแม่อีกเลย ถ้าพ่ออยากให้นันแต่งงานกับลูกชายเจ๊หงส์ นันยอมแล้ว ยอมทุกอย่างขอเพียงพ่ออย่าทำร้ายแม่ก็พอ ฮือ”

นันทภัคจำยอมทำเรื่องที่ตนไม่อยากทำ เรื่องที่เธอจะต้องแต่งงานกับบุตรชายของนางหงส์กับเฮียเหลียง เจ้าของร้านทองชื่อดัง เธอรู้เรื่องเมื่อสองวันที่แล้ว ยังจำความรู้สึกที่รู้ความจริงเรื่องหนี้สินนับล้านของบุพการีได้ดี

วันนั้นเพ็ญแขเข้ามาหาเธอในห้องนอน บอกเล่าเรื่องหนี้สินที่ลากยาวมากกว่าห้าปีให้รับรู้ ต้นเหตุของหนี้สินมาจากกู้เงินเจ๊หงส์มาร่วมลงทุนกับเพื่อนสนิทของอำนวย แรกเริ่มการลงทุนเป็นไปด้วยดี แต่ต่อมาเริ่มมีปัญหาและขาดทุนในที่สุด ไม่เพียงแค่ขาดทุน ยังเป็นหนี้บริษัทคู่ค้าอีกราวห้าแสนบาท ส่งผลให้อำนวยกับเพ็ญแขเป็นหนี้สองทาง

ความที่เป็นหนี้สินสองทาง และขาดสภาพคล่องทางการเงิน ทำให้อำนวยกับเพ็ญแขไม่สามารถหาเงินมาชำระหนี้สินได้ ทางบริษัทคู่ค้าฟ้องร้อง ทั้งสองจึงแบกหน้าไปกู้เงินเพิ่มจากเจ๊หงส์เพื่อมาชำระหนี้ โดยใช้บ้านเป็นหลักทรัพย์ค้ำประกัน ระยะเวลาผ่านไปเป็นปี อำนวยและเพ็ญแขจ่ายค่าดอกเบี้ยให้หงส์มาโดยตลอด จนกระทั่งเมื่อต้นปีที่ผ่านมา สองสามีภรรยาขาดสภาพคล่องทางการเงิน การชำระดอกเบี้ยเจ๊หงส์ล่าช้าไปหลายงวด ท้ายสุดก็ไม่มีจ่าย เจ๊หงส์จึงยื่นข้อเสนอบางอย่างให้เพื่อแลกกับหนี้สินทั้งหมด แถมยังให้เงินเป็นขวัญถุงอีกหนึ่งล้านบาท ไม่หมดยังใจดีให้ทองคำแท่งอีกห้าสิบบาท ข้อเสนอนั้นคือ นันทภัคต้องแต่งงานกับนิรัติศัย บุตรชายเพียงคนเดียวของเจ๊หงส์

วันที่รู้เรื่อง นันทภัคปฎิเสธไม่แต่งงานกับนิรัติศัย เพราะมารดาบอกว่าไม่บังคับ เธอนึกว่าเรื่องจะจบลงเพียงแค่นั้น ไม่คิดว่าวันนี้พ่อเลี้ยงจะตบตีมารดาด้วยเรื่องนี้ มีหรือลูกกตัญญูอย่างเธอจะไม่ยอมทำตามที่อำนวยต้องการ เธอทนทุกข์ทรมานใจได้ แต่ทนไม่ได้ที่เห็นเพ็ญแขต้องเจ็บตัวและร้องไห้เพราะเธอเป็นต้นเหตุ