ตอนที่ 4

“งั้นดาวขออนุญาตออกไปขี่จักรยานเที่ยวในไร่นะคะ”

“ได้สิจ๊ะ.. เดี๋ยวสักพักค่อยกลับมากินข้าว อาหารเช้าจวนเสร็จแล้ว วันนี้ป้าถือโอกาสทำอาหารไทย”

“ค่ะป้า.. แกงเขียวหวานใช่ไหมคะ กลิ่นหอมเชียวค่ะ”

หญิงสาวรีบเดินออกมาหน้าบ้าน คว้าจักรยานที่จอดเอาไว้ใต้ชายคาของโรงจอดรถ ขี่เรื่อยเอื่อยออกมาตามทางดินทอดยาวเข้าไปในไร่ด้วยสีหน้ารื่นรมย์ ถีบจักรยานพลางฮัมเพลงเบาๆ

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ๆ

ด้วยความเพลิดเพลินกับบรรยากาศรายรอบกาย ราวกับถูกสะกดเอาไว้ด้วยเวทมนต์ของสายลมและแสงแดดอ่อนๆ ที่สาดทอมาอย่างอ่อนโยน

หญิงสาวมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่พบว่ารถจักรยานของตนได้มาหยุดอยู่ริมรั้วไม้สีขาว ข้างๆ เป็นไร่องุ่นทอดยาวสุดลูกหูลูกตา

“สวยจังเลย… ”

เสียงพูดเบาๆ คล้ายรำพึงคนเดียว

ปลายเท้าน้อยๆ ก้าวย่ำไปตามพื้นซึ่งแลเห็นเม็ดน้ำค้างพราวอยู่บนใบหญ้า เธอมองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าปลอดคนก็ตัดสินใจมุดรั้วเข้าไปยังแปลงองุ่นของไร่ข้างๆ มือเรียวเอื้อมออกไปเด็ดลูกสีแดงๆ ที่ย้อยระย้าอยู่ใต้พุ่มใบสีเขียวอย่างอดใจเอาไว้ไม่อยู่

“นั่นแน่ะ! จับได้แล้ว นึกว่านกหนูหรือกระรอกที่ไหนมาแอบกินองุ่น ที่แท้ก็หัวขโมยนี่เอง”

น้ำเสียงเยียบเย็นดังมาจากทางข้างหลัง ทำเอาหญิงสาวสะดุ้งสุดตัว

เมื่อหันไปมองก็พบว่าเจ้าของเสียงดุๆ นั้นเป็นชายร่างสูงใหญ่ ตัวโตเหมือนยักษ์ เดาได้ว่าความสูงของเขาน่าจะเฉียดสองเมตรหรือไม่ก็เกิน กำลังสืบเท้าเข้ามาหาเธออย่างเอาเรื่อง

คนตัวโตเดินใกล้เข้ามาในระยะประชิด มือใหญ่ยกขึ้นขยับหมวกปีกที่บดบังเสี้ยวหน้าบางส่วนเอาไว้

‘อุต่ะ’ ดาวฉายอุทานอยู่ในใจ

ตอนที่เขาถอดหมวกออกมานั่นเอง จึงได้เห็นว่าเจ้าของน้ำเสียงเข้มๆ คนนี้เป็นผู้ชายที่โคตรหล่อ หน้าผากกว้างรับกับกรอบดวงตาคมกริบ จมูกโด่งเป็นสันสวย รอบๆ คางและสันกรามทั้งสองข้างรกครึ้มไปด้วยหนวดเครา แต่น่าแปลกที่มันยิ่งทำให้ใบหน้านั้นดูคมคายสมชายชาตรี เมื่อประกอบเข้ากับผิวสีทองแดงคร้ามแดดก็ยิ่งทำให้เขาดูหล่อเข้มทำเอามือไม้อ่อนระทวยได้เลยทีเดียว

หญิงสาวรู้สึกราวกับว่าหัวใจตัวเองกำลังละลายลงไปด้วยความหล่อขาดบาดใจของผู้ชายคนนี้

“ว่ายังไง.. หัวขโมย”

น้ำเสียงเยียบเย็น จงใจปรักปรำให้เธอเป็นคนผิดให้ได้ และเมื่อเห็นว่าดาวฉายนิ่งเงียบ แท้จริงแล้วเป็นเพราะว่าหญิงสาวกำลังถูกสะกดด้วยดวงตาสีน้ำผึ้งชวนฝันของเขา

น่าแปลกว่าในแต่ละครั้งที่ผู้ชายคนนี้มองมา ดาวฉายรับรู้ได้ด้วยความรู้สึกพิเศษบางอย่าง ว่าดวงตาคมกริบคู่นั้นจงใจเผยประกายความเร่าร้อนออกมาให้เธอเห็น

“โดนจับได้คาหนังคาเขา ถึงกับพูดไม่ออกเชียวรึสาวน้อย”

เขากดน้ำเสียงต่ำๆ ในลำคอจนน่ากลัว

“ฉัน… ”

หญิงสาวถอยร่นจนบั้นท้ายกระแทกเข้ากับรั้วไม้ซึ่งทอดเป็นแนวยาวอยู่ทางด้านหลัง ร่างสูงใหญ่ยังไม่หยุดรุกราน เขาเดินตรงเข้ามาประชิดเหมือนเธอทำความผิดร้ายแรงยังไงยังงั้น

“เธอทำผิด.. เห็นทีว่าฉันต้องลงโทษ”

เขาทำท่าว่าจะขยับเข้ามาใกล้ กระนั้นหญิงสาวจึงยกมือขึ้นปิดปากตัวเองด้วยความตกใจ ทำให้องุ่นลูกเดียวที่ซ่อนเอาไว้ในกำมือผลุบเข้าไปในปากอย่างไม่ตั้งใจนัก

“นั่นแน่ะ.. คิดจะทำลายหลักฐานใช่ไหมหัวขโมย”

พูดจบมือใหญ่สั้งสองข้างของเขาก็กอบเข้าที่ใบหน้าตื่นตระหนกของเธอ จากนั้นริมฝีปากรกไปด้วยไรหนวดก็ค้อมลงมาฉกเข้าที่กลีบปากอวบอิ่ม

‘อ๊อย…’

เสียงร้องทัดทานดังขึ้นในใจของดาวฉาย วินาทีแรกที่ริมฝีปากเขาแตะลงมาที่กลีบปากอ่อนนุ่มของเธอ มันเหมือนจังหวะที่ใบไม้ร่วงหล่นลงแตะผืนน้ำอันสงบนิ่งและรอคอย เกิดเป็นวงคลื่นเล็กๆ ของความรู้สึกหวามไหว กระเพื่อมออกไปในทุกทิศทาง ไม่น่าเชื่อว่ามันจะซ่านสยิวไปในกระแสความรู้สึกราวกับว่าทั้งชีวิตของเธอเกิดมาเพื่อรอคอยจูบนี้ จากผู้ชายที่เธอยังไม่รู้จักด้วยซ้ำว่าเขาคือใคร? รู้แต่ว่าเขาช่างใจกล้า บุ่มบ่ามถึงเนื้อถึงตัวอย่างที่เห็น

น่าจูบเหลือเกิน ชายหนุ่มนึกในใจ ขณะที่ริมฝีปากรกไปด้วยไรหนวดของเขายังผนึกแน่นเข้ากับกลีบปากสีชมพูเรื่อระมุนไปด้วยเลือดเนื้อของวัยสาว

“อ๊ะ… ”

ฝ่ามือน้อยๆ พยายามยื้อยันแผงอกกว้างของคนตัวใหญ่ ที่พยายามเบียดกายกำยำเข้ามาหา เสี้ยวอึดใจต่อมาปลายลิ้น