ตอนที่ 1

“นายหัวระห่ำสวาท”

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติ พ.ศ.2537

ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือหรือคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือ เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของหนังสือเท่านั้น

ประเทศสหรัฐอเมริกา

ออกจากสนามบิน รถกระบะขับเคลื่อนสี่ล้อสีส้มคันใหญ่ ยี่ห้อฟอร์ด ซึ่งมีร่างสูงใหญ่ของชายชาวต่างชาติวัยกลางคน มีชื่อว่า ‘ทอมมี่’ เป็นคนขับ ใช้เวลาเพียงชั่วโมงกว่าๆ ก็แล่นมาถึงไร่เล็กๆ แห่งหนึ่ง ตั้งอยู่ในชนบททางตอนใต้ของรัฐเพนซิลเวเนีย

“ถึงแล้วจ้ะหนูดาว”

นางบุษบาหันมาบอกกับ ‘ดาวฉาย’ หญิงสาวร่างบอบบางซึ่งเป็นลูกของน้องสาวแท้ๆ ของหล่อนที่เดินทางมาจากเมืองไทย ตั้งใจจะมาเยี่ยมหล่อนกับสามีชาวอเมริกัน หลังจากไม่ได้เจอหน้ากันมานานหลายปี

“โอ้โฮ! ไร่น่าอยู่มากค่ะป้าบุษ ลุงทอมคะ อากาศที่นี่ดี๊ดีนะคะ ต่างจากเมืองไทยลิบลับเลยค่ะ”

สาวน้อยอายุยี่สิบสองปีหันมากล่าวกับสองสามีภรรยาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจอย่างเห็นได้ชัด

ดาวฉายเป็นหญิงสาวหน้าตาสะสวยสะดุดตา เส้นผมสีดำราวกับว่าศีรษะสวยได้รูปนั้นถูกคลุมเอาไว้ด้วยแพรไหม ดวงตาสีดำสุกใสเหมือนดวงดาว สมกับชื่อ ‘ดาวฉาย’ คิ้วโค้งเรียวรับกับดวงตาคมประกาย แพขนตางอนระยับโดยไม่ต้องต่อเติม ผิวพรรณเกลี้ยงเกลาขาวผ่อง เปล่งปลั่งไปด้วยเลือดเนื้อของวัยสาวสะพรั่ง

แม้ดาวฉายจะมีรูปร่างบอบบางอย่างผู้หญิงเอเชียทั่วไป แต่ที่โดดเด่นสะดุดตาอีกอย่างก็คือทรวดทรงองค์เอวอะร้าอร่าม สะโพกงามผายรับกับเอวคอดเป็นทรงสวย ส่งให้พุ่มทรวงสาวอวบใหญ่สะดุดตาน่ามอง

เมื่อก้าวลงจากรถ สาวน้อยเขย่งปลายเท้าขึ้นสูดอากาศบริสุทธิ์ภายในไร่ด้วยสีหน้ารื่นรมย์ หมุนตัวไปรอบๆ ราวกับต้องการเก็บภาพประทับใจกับบรรยากาศของชนบทเล็กๆ ในตอนใกล้ค่ำ

เมื่อแลไปรอบๆ ก็รู้สึกราวกับว่าตัวเองได้พลัดหลงเข้ามายืนอยู่ในฉากหนึ่งของหนังฝรั่งแนวคันทรี่ยังไงยังงั้น

ทั้งภาพของฟางอัดก้อนที่วางเรียงรายเป็นระยะอยู่ท่ามกลางทุ่งหญ้าสีทองอร่าม ภาพของโรงนา ยุ้งฉาง ไซโลเก็บพืชผลทางการเกษตรและม้าตัวใหญ่ที่ยืนแระเล็มหญ้าอ้อยอิ่งอยู่ในฟาร์มซึ่งห่างกันเพียงรั้วกั้นราวจะช่วยเติมแต่งความทรงจำของเธอให้สมบูรณ์และชัดเจนขึ้นจากที่เคยแอบจินตนาการเอาไว้ว่าสักวันจะมีโอกาสได้มาเห็น

ถ้าตอนนั้นบังเอิญมีคาวบอยขี่ม้าผ่านมาทางนี้สักคน ก็คงเหมือนกับในหนังคาวบอยที่เธอเคยดูไม่มีผิดเพี้ยน

“ดูท่าทางว่าหลานป้าคงจะหลงมนต์เสน่ห์ของชนบทเข้าแล้ว ยังมีเวลาเที่ยวอีกหลายวัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ถ้ามีเวลาป้าสัญญาว่าจะพาชมให้ทั่วไร่ วิวทิวทัศน์สวยๆ เยอะไปหมด ว่าแต่ตอนนี้เข้าบ้านกันก่อนดีกว่า ใกล้ค่ำแล้ว เพิ่งมาถึงเหนื่อยๆ หิวหรือยังจ๊ะหนูดาว”

หญิงวัยกลางคนเอ่ยถามหลานสาว น้ำเสียงของหล่อนช่างเอื้ออารี ท่าทางของนางบุษบาดูเป็นคนใจดีอย่างเห็นได้ชัด

“ยังไม่หิวค่ะป้า… หนูขอเก็บภาพสวยๆ สักครู่นะคะ”

คนที่ตื่นเต้นจนลืมหิว ทอดสายตาออกไปยังทุ่งข้าวสาลีกว้างขวางสุดลูกหูลูกตา ประกายแสงแดดลำสุดท้ายที่สาดออกมาจากดวงอาทิตย์ในตอนใกล้ค่ำ ย้อมสีทองอร่ามไปทั่วทุ่งกว้าง นับเป็นภาพงดงามน่าประทับใจเสียจนหญิงสาวต้องยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาบันทึกภาพเอาไว้ ก่อนจะแชร์ผ่านเฟสบุ๊คไปให้ครอบครัวที่อยู่เมืองไทยได้มีโอกาสเห็นความงดงามเหมือนอย่างที่กำลังปรากฏอยู่ต่อหน้าเธอในขณะนี้

“เสียดายนะ.. หนูน่าจะชวนแม่มาด้วย”

นางบุษบาเอ่ยถึงมารดาของดาวฉาย ซึ่งก็คือน้องสาวในไส้ของหล่อน

“คุณแม่ก็บ่นถึงคุณป้าบ่อยๆ.. สักวันคงมีโอกาสได้มาเยี่ยมพร้อมหน้ากัน คุณพ่อก็เคยออกปากว่าอยากมาเที่ยว”

หญิงสาวรู้ดีว่าการเดินทางมาอเมริกานั้นมีค่าใช้จ่ายไม่น้อย ครอบครัวเธอก็มีฐานะปานกลาง ไม่ได้ร่ำรวย

กว่าตัวเธอจะได้มายืนอยู่ตรงนี้ ก็ต้องใช้เวลาเก็บเงินหลายปี ดีที่ดาวฉายเป็นเด็กขยัน เมื่อมีเวลาว่างจากเรียนหนังสือเธอก็หารายได้พิเศษสารพัด ทำงานอย่างขยันขันแข็งจนมีเงินเก็บมากพอสำหรับค่าตั๋วเครื่องบินเดินทางมาอเมริกา

ตอนแรกที่รู้ว่าหลานสาวจะมาเยี่ยม นางบุษบาอาสาว่าจะช่วยออกค่าตั๋วเครื่องบินให้ แต่ดาวฉายก็ปฏิเสธ เพราะรู้ว่าฐานะของผู้เป็นป้ากับสามีก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรนัก แม้จะมีไร่เล็กๆ เป็นของตัวเอง แต่ทุกวันนี้ก็ยังใช้ชีวิตเรียบง่ายอยู่ในชนบท พออยู่พอกินกันไปตามประสาเกษตรกรซึ่งมีชีวิตความเป็นอยู่แบบพอเพียง