ตอนที่ 1 ประทับใจเมื่อแรกเห็น

ช่องเขาเซียนซี

“แย่แล้วโจรภูเขา มันหลอกให้เรามาติดกับ คุ้มครองคุณชายเร็วเข้า”

เสียงทหารม้าที่อยู่หน้าขบวนรถม้าตะโกนมาเพื่อให้ทุกคนคุ้มกัน

“ฆ่ามัน”

…. บนเนินเขาใกล้ๆ กัน ….

“เสียเวลาที่สุด นี่มันแค่กำไลหยกขาวธรรมดา ด้านล่างนั่นเสียงอะไรกัน”

ไป๋ซินเหยามองลงไปเบื้องล่าง ตรงที่นางยืนอยู่ สามารถเห็นเหตุการณ์ด้านล่างได้ชัดเจน

“โจรงั้นหรือ เฮ้อ เอาสิ ช่วยเสียหน่อย ไหน ๆ ก็เซ็งมาทั้งวันแล้ว เผื่อได้ของดีรถม้านั่น ดูไม่ธรรมดาเลย”

“ถอยก่อน พวกมันมาช้าเกินไป”

“เสี่ยวหลุน ถอยไป ข้าเอง”

“แต่ว่า..”

“ถอย…”

มีดบินเล็กๆ กระจายออกไป ก่อนที่จะทยอยปักไปที่คอของโจรป่าชุดดำที่เข้าโจมตี ความว่องไวของมีดบินนั้นทำให้ไป๋ซินเหยามองดูอย่างตื่นเต้น

“โอ้ เก่งนี่นา งั้นขอเป็นผู้ชมอย่างเดียวก็พอ”

บุรุษชุดสีเงินมัดรัดเกล้าสีเงินที่เข้ากับชุดที่ดูสง่างามท่านกลางโจรป่าที่เริ่มถอยกรูดเขาร่องเขา ก่อนที่เขาจะใช้วิชาดาบเข้าต่อสู้ กระบวนท่าที่แสดงออกมาทำเอาซินเหยานึกเลื่อมใส ทั้งเร็ว และแม่นยำ ผิดกับเพลงดาบสำนักเพ่ยเฉิงที่นางฝึกมา สุดท้ายพวกโจรป่าส่งสัญญาณเรียกพวกมันมาเพิ่ม ก่อนที่พวกเขาจะเริ่มสู้ไม่ไหว

“แย่แล้ว”

ไป๋ซินเหยายกขลุ่ยที่เหน็บที่เอวขึ้นมา ก่อนจะเริ่มเป่า ชายชุดสีเงินถูกฟันเข้าที่แขนซ้าย เลือดสีแดงสดเริ่มไหลออกมาจากแขนเสื้อ เขาเริ่มได้ยินเสียงขลุ่ยมาจากที่สูง และตามมาด้วย

“ดูนั่น นั่นมันสิ่งใดกัน”

“หาที่หลบเร็ว นั่นมันตัวต่อป่า”

เว่ยจื่อหยาง บุรุษสวมชุดสีเงินรีบตะโกนบอกพวกทหารหลบตามรถม้า และตัวเขาหลบในรถม้า แต่เขากลับพบว่ามันเหมือนจะไม่โจมตีพวกเขา แต่ไปโจมตีแค่โจรป่า ดูเหมือนว่ามันจะฟังคำสั่งใครบางคนอยู่

“เสียงขลุ่ยนั่น”

เขาเปิดรถม้าออกมา ก่อนจะหลับตาและใช้หูลองสัมผัสที่มาของเสียง ก่อนจะค่อยๆ เดินออกมา และหันขึ้นไปทางทิศเหนือ เนินเขาที่พวกเขาอยู่ และเขาก็ได้พบ

สตรีชุดสีขาวเรือนผมสีดำที่ปลิวตามสายลมอ่อนๆ บนเขา ขลุ่ยสีเขียวอ่อนห้อยพู่สีแดงสด ช่างเป็นภาพที่ดูงดงาม หากว่านางไม่ได้เป่าเรียกตัวต่อออกมาเพื่อฆ่าคน นางมีหยกประดับที่เอวสีเขียวอ่อน

นั่นน่าจะเป็นบุตรีจวนขุนนาง จึงมีหยกประดับเช่นนั้น ก่อนที่เขาจะหันไปเห็นว่าโจรป่าถูกเล่นงานจนหนีพ่ายออกไปจนหมดเขากำลังจะหันไปขอบคุณนาง แต่กลับเหลือเพียงความว่างเปล่า นางหายไปแล้ว

“ไปไหนเสียแล้วล่ะ”

เขาเดินกลับเข้ามาที่รถม้า ตาพลันเหลือบไปเห็นขวดยาเล็กๆ วางอยู่ พร้อมกับจดหมาย

“ไม่ต้องขอบคุณ ข้ารับคำขอบคุณไปแล้ว ยานี่ให้พวกท่านไว้ สำหรับผู้ที่พลาดโดนลูกๆ ข้าต่อย กินยาแล้วจะหายเป็นปกติภายในสามชั่วยาม ขอลา หวังว่าจะไม่พบกันอีก”

"ค่าตอบแทนอะไรกัน นางหมายถึงสิ่งใดกัน หรือว่า!!…."

“เสี่ยวหลุน เจ้าลองตรวจสอบดู ว่ามีสิ่งใดหายไปบ้าง”

“ทูลองค์..เอ่อ เรียนคุณชาย มีหีบเงินหายไป ในนั้นมีอยู่ประมาณสามพันตำลึงขอรับ น่าจะเป็นพวกโจรเมื่อครู่”

“นอกนั้นล่ะ”

“อยู่ครบขอรับ”

เขากำขวดยาเอาไว้ในกำมือก่อนที่จะหลุดขำออกมา ผู้ใดกันที่สามารถเข้าออกรถม้าของเขาอย่างรวดเร็วได้เช่นนี้ และยังทิ้งจดหมายกับยาถอนพิษเอาไว้ โดยที่เขาไม่ทันรู้ตัว

"ช่วยข้าจากโจรแต่เป็นโจรเสียเอง น่าสนใจ"

“คุณชาย ท่านบาดเจ็บหรือขอรับ ให้ข้าทำแผลให้นะขอรับ นั่นขวดอะไรขอรับ”

“พวกเจ้ามีผู้ใดโดนต่อต่อยหรือไม่ เอายานี่ไปกิน”

“มีอยู่สองสามคนที่หลบมาไม่ทันขอรับ ขอบคุณขอรับคุณชาย”

“เสร็จแล้วก็เดินทางต่อได้เลย ข้าไม่อยากถึงเจียงหยางค่ำนัก เกรงว่าจะเจอโจรภูเขาอีก รอบนี้คงมิมีผู้ใดมาช่วยพวกเราทันแล้ว”

เขาอมยิ้มเล็กน้อยหลังจากที่เสี่ยวหลุนทำแผลให้เขาเสร็จก่อนจะเดินขึ้นรถม้าไป และขบวนก็เริ่มเคลื่อนตัวออกจากช่องเขาเซียนซีไป มุ่งตรงไปเจียงหยาง