5

เวยอ๋องถึงกับมึนงงเมื่อโดนฝ่ามือของท่านปู่ตบเข้าที่ศีรษะอย่างแรง แม้หนานอ๋อง ชูอ๋องยังคงตกใจไม่น้อย

หยวนเหมยไม่คิดว่าไท่ชางหวงจะตบหน้าเวยอ๋อง มีเพียงหนิงเยียนที่รู้สึกสาแก่ใจไม่น้อย

"ท่านปู่ตบหลานทำไม"

เวยอ๋องงงเป็นไก่ตาแตก

"เจ้าทำให้หลานสะใภ้ของข้าไม่พอใจ ข้าต้องตบเจ้า เยียนเอ๋อร์พอใจรึไม่ ไม่พอใจ ปู่จะตบมันให้เจ้าอีก"

หนิงเยียนมองไท่ชางหวงกล้าตบเวยอ๋อง

"หม่อมฉันต้องการหย่าเพคะ" นางยังยืนยันคำเดิม ต้องการหย่ากับอ๋องสารเลวที่ทำร้ายนาง ไม่เป็นหยกถนอมบุปผาเอาเสียเลย

"เยียนเอ๋อร์ หลานสะใภ้คนดี อย่าเพิ่งหย่าได้รึไม่ ให้โอกาสหลานชายสมองสุนัขของข้าเถอะ" ไท่ชางหวงอ้อนวอนนาง

คนในตำหนักหรงต่างใบ้กิน

เวยอ๋องยิ่งทำอันใดไม่ถูก

"เอาอย่างนี้ดีรึไม่ ข้ามอบป้ายทองคำให้เยียนเอ๋อร์ ผู้ใดคิดจะทำร้ายเจ้า เพียงเจ้าชูป้ายทองคำของเรา มันผู้นั้นก็ไม่สามารถต่อกรกับเจ้าได้ ถ้ามันต่อกรกับเจ้า ถือว่ามันลบหลู่เรา"

ป้ายทองคำรึ เป็นความคิดที่ดีเช่นกัน เจ้าอ๋องสารเลวจะได้ไม่ต้องมาทำร้ายนางได้ เพียงแค่นางชูป้ายทองคำ

"อีกอย่างเจ้าจะมาหาเราตอนไหนก็ได้ ขอเพียงเจ้าชูป้ายทองคำ"

"ตกลงเพคะ"

หนิงเยียนยิ้มให้กับเวยอ๋องอย่างผู้มีชัยชนะ ในเมื่อนางมีป้ายทองคำของไท่ชางหวง คนพวกนั้นรังแกนางมิได้ นางจะออกไปไหนมาไหนได้สบายเลยล่ะ

เพียงไม่นานเกากงกงถือถาดป้ายทองคำขึ้นมา หนิงเยียนรับป้ายทองคำเเล้วยิ้มจนตาหยี ทุกคนต่างอิจฉานางโดยเฉพาะชายาหนานอ๋อง

ไท่ชางหวงสั่งให้ทุกคนกลับจวนได้ อีกทั้งยังสั่งให้หนิงเยียนมีเวลาว่าง ให้เข้ามาในวังหลวงมาเยี่ยมเขาอีกต่างหาก

ในรถม้าหยวนเซียงนั่งพิงเวยอ๋อง สายตามองหนิงเยียนถือแผ่นป้ายทองคำที่ไท่ชางหวงมอบให้ หนิงเยียนถือไม่วางตลอดทาง

"คนขี้อวด" อนุหยวนเซียงเอ่ยขึ้นมา

หนิงเยียนมองด้วยหางตา

"เจ้าลบหลู่ไท่ชางหวงรึ"

"เจ้า"

"พอแล้ว"

เวยอ๋องนึกรำคาญ ช่วงนี้เขาต้องสงบศึกกับนางมาร ไม่อยากมีเรื่องด้วย ท่านปู่คิดยังไงที่เอ็นดูคนเยี่ยงนี้

เมื่อถึงจวนอ๋อง หนิงเยียนรีบลงจสกรถม้า ไม่สนใจสองคนข้างหลังเเม้แต่น้อย เวยอ๋องผลักหยวนเซียงออก รีบตามหลังหนิงเยียนมุ่งหน้าไปที่เรือนของนาง

"หยุดประเดี๋ยวนี้"

หนิงเยียนมองคนหน้าหนามาขวางทางนาง

"หลบไปข้าจะไปพักผ่อน ท่านมีอะไรเอาไว้คุยกันวันหลัง"

"อย่าคิดว่ามีท่านปู่ให้ท้ายเจ้า แล้วข้าจะกลัวนะ"

"มันเรื่องของท่าน ต่อไปนี้ ต่างฝ่ายต่างอยู่ อย่าได้มาวุ่นวายกับข้า" หนิงเยียนไม่ใส่ใจเจ้าอ๋องร้ายกาจเลยสักนิด นางสะบัดก้นเดินออกไปอย่างไม่ใยดีเขา ทำให้เขาถึงกับอึ้งงัน ในนิสัยที่เปลี่ยนไปของนาง หลังจากที่นางโดนเขาถีบลงสระบัว นางฟื้นมา ก็เปลี่ยนเป็นคนละคน หนิงเยียนคนเดิมจะใส่ใจเขาเดินเข้ามาหาเขา อีกทั้งยังชอบเล่นหูเล่นตากับเขา

แต่หนิงเยียนคนนี้ช่างเย็นชากับเขาราวภูเขาน้ำแข็ง อีกทั้งได้ยินมาว่า สาวใช้คนสนิทที่โดนนางทำร้าย บัดนี้หนิงเยียนทำดีด้วย ช่างพลึกยิ่งนัก

หนิงเยียนเดินเข้ามาในเรือนเห็นเสี่ยวอ้ายเดินวนไปวนมาในเรือน

"พระชายากลับมาเเล้ว" เสี่ยวอ้ายดีใจมากที่เห็นเจ้านายกลับมาอย่างปลอดภัย

"เจ้าเป็นอันใดดูร้อนรนเช่นนี้"

"บ่าวคิดว่า พระชายาจะเกิดเหตุร้ายขึ้น นี่ก็ค่ำแล้วท่านไม่กลับมาเสียที"

"เอาล่ะ เจ้าไปนอนเถอะ" หนิงเยียนไล่เสี่ยวอ้ายให้ไปนอน ส่วนนางจะออกไปขุดหาสมบัติที่หนิงเยียนคนเดิมซ่อนเอาไว้

ยามค่ำคืนที่เเสนจะมืดมิด แสงจันทราส่องลงมาใต้ต้นอวี้หลัน สตรีนางหนึ่ง ขุดดินหาหีบสมบัติ ตามคำบอกของหนิงเยียนเจ้าของร่างเดิม

หีบสีแดงปรากฏตรงหน้าคนงาม ในที่สุดก็เจอเสียที นางตั้งใจจะเปิดโรงหมออย่างลับ ๆ รักษาคน เสมบัตินี้เพียงพอที่จะเเลกเป็นตั๋วเงินได้หลายตำลึงทองเชียวล่ะ หนิงเยียนขนสมบัติเข้าไปในเรือนของนาง

ในห้องหนังสือเวยอ๋องอ่านตำราพิชัยสงคราม องครักษ์คนสนิทอย่างไป๋หลานรายงานว่า พระชายาขุดสมบัติใต้ต้นอวี้หลัน

"นางวิปลาสจะทำอันใดของนาง ตั้งแต่นางฟื้นขึ้นมา นางก็ไม่ปกติ นิสัยนางเปลี่ยนไปมาก จับตาดูนางให้ดี"

เช้าวันถัดมาบรรยากาศเเจ่มใสนัก หนิงเยียนในอาภรณ์สีเหลืองลายบุปผางดงามถักทอด้วยดิ้นทองอย่างดี ทรงผมเป็นทรงเมฆเหินมีปิ่นมุกประดับอย่างงามล้ำ นางตั้งใจจะออกไปข้างนอก เพื่อดูสถานที่ตั้งโรงหมอ ในระหว่างที่สองนายบ่าวเดินไปตามแนวระเบียง

บังเอิญไปเจออนุหยวนเซียงเข้า หนิงเยียนไม่อยากจะสนทนากับคนเยี่ยงนี้ นางจึงรีบเดิน แต่ทว่าหยวนเซียงกับเอ่ยวาจาถากถางหนิงเยียน

"จิ้งจอกอ้างบารมีเสือ" เมื่อวานนี้ก็บนรถม้า หนิงเยียนไม่อยากจะถือสา วันนี้เหลืออดมาก

ตุบ!!!! ฝ่ามืองามตบไปที่หน้างามของหยวนเซียง ทำให้นางเลือดกบปาก

"นายหญิงปากท่าน" เสี่ยวฮัวสาวใช้ของหยวนเซียงตกใจไม่น้อย

"อย่าได้มายุ่งกับข้า ต่อไปเจ้ากับท่านอ๋องจะรักกันยังไง มันก็เรื่องของพวกเจ้า"

"ท่านอ๋องช่วยข้าด้วย" หยวนเซียงรีบวิ่งไปหลบด้านหลังเวยอ๋องทันที

ใบหน้างามสงบนิ่งราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น หนิงเยียนมองคนสองคนกอดกันกลม

"เจ้าทำร้ายนางทำไม"

"ท่านจะตบข้ารึ อย่าลืมล่ะ ข้ามีป้ายทองคำนะ คิดดี ๆ ก่อนจะตบข้า ท่านถามนางสิ นางทำอันใดให้ข้าตบ"

หนิงเยียนพูดพร้อมชูป้ายทองคำให้สองคนนั้นดู จากนั้นนางพาเสี่ยวอ้ายเดินออกมาที่หน้าจวน มุ่งหน้าไปที่ตรอกเยียน