4

หนิงเยียนปรายตามองสองพี่น้องเล่นละครงิ้วกันสองคน

หยวนเหมยล้มลงกับพื้นพอดี

"นี่พวกเจ้าทำอะไรกัน" เวยอ๋องเดินมาพร้อม หนานอ๋องกับชูอ๋อง ซึ่งเป็นพระเชษฐาของเขา หนานอ๋องรีบประคองชายาของเขาทันที เวยอ๋องมองไปที่อนุคนโปรดสลับกับมองชายาตัวร้าย

"เกิดอะไรขึ้น" เวยอ๋องถามหยวนเซียง หยวนเซียงแสร้งบีบบน้ำตา

ยิ่งหยวนเหมยในอ้อมอกหนานอ๋อง เวยอ๋องยิ่งต้องการคำตอบ

"พระชายา ทำร้ายพระชายาหนานอ๋องเจ้าค่ะ" หยวนเซียงสาดโคลนใส่หนิงเยียน

ความร้ายกาจของหนิงเยียนทุกคนต่างได้ยินมามาก แต่มิคิดว่า ในอุทยานหลวง หนิงเยียนจะกล้าก่อเรื่อง

เสียงตบหน้าดังขึ้นฉากใหญ่ หนานอ๋อง ชูอ๋องไม่คิดว่าเวยอ๋องจะกล้าตบชายาของเขา

หนิงเยียนเกิดมาจะสามสิบปีไม่เคยมีคนมาตบนางได้ การข้ามมาอยู่ในโลกแห่งนี้ เจ้าอ๋องชั่วทั้งถีบ ทั้งตบนาง เพื่อสตรีหน้าด้านกุเรื่องขึ้นมานางนั้น

"ท่านจะไม่ถามข้าหน่อยรึ ก่อนที่จะตบข้า ข้าไม่ได้ทำร้ายนาง" หนิงเยียนปฎิเสธเสียงเเข็ง เรื่องที่นางไม่ได้ทำ นางจะไม่ยอมรับเป็นอันขาด

"ถามให้ได้ความอันใด หลักฐานทุกอย่างมันฟ้องว่าเจ้าทำร้ายนาง" เวยอ๋องเชื่อหยวนเหมยที่แสนจะอ่อนโยนที่เติบโตมาพร้อมกับเขา นางเป็นบุตรสาวท่านราชครูหยวน กิริยา นิสัยใจคอของนาง เวยอ๋องรู้ดีเชียวล่ะ

"ข้าไม่ได้ทำร้ายนาง ในเมื่อข้าโดนตบเเล้ว ข้ายอมรับก็ได้ว่าทำร้ายนาง"

หนิงเยียนไม่พูดเปล่า นางกระชากหยวนเหมยออกมาจากอ้อมอกหนานอ๋องอย่างแรง จากนั้นแล้วถีบหยวนเหมยตกทะเลสาบท่ามกลางสายตาอันงุนงงของทุกคน

"ข้ายอมรับเเล้ว ข้าถีบนางตกน้ำ สิ่งที่ท่านตบหน้าข้าในตอนเเรกจะไม่เสียเปล่า" เวยอ๋องกำหมัดแน่นขบกราบจนนูนขึ้นใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ ส่วนหนานอ๋องรีบกระโดดลงไปช่วยชายารักทันที

"เจ้ามันสารเลว"

"อย่ามาทำร้ายข้านะ ข้าไม่ใช่หนิงเยียนคนเดิมเป็นกระสอบทรายที่ท่านทำร้ายอีกต่อไป ท่านเข้ามาสิ ข้าสู้ยิบตาเลย"

หนิงเยียนไม่สนใจเสียงกรีดร้องของสตรีสมองสุนัขนางรีบเดินหนีคนกลุ่มนั้นออกมา

ข่าวนี้ทราบไปถึงอวี้ฮองเฮา ทำให้พระนางเรียกหนิงเยียนเข้ามาในตำหนักคุณหนิงต่อว่าหนิงเยียน ที่ทำร้ายหยวนเหมย ใบหน้าหนิงเยียนไม่มีเเววสลดใจเลยเเม้แต่น้อย

"พระนางด่าหม่อมฉันเสร็จรึยังเพคะ" หนิงเยียนรู้สึกว่าเข้ามาตำหนักคุณหนิงนานพอสมควรเเล้ว

"เจ้าช่างสามหาวนัก"

"ได้เวลารับสำรับกับไท่ชางหวงเเล้วเพคะ" หนิงเยียนจำต้องใช้ตาแก่นั้นเป็นข้ออ้าง

นางยอบกายคำนับเเล้วเดินออกจากตำหนักไป โดยไม่สนใจสีหน้าอวี้ฮองเฮาเลยเเม้แต่น้อย

ตำหนักหรงในยามนี้ ไท่ชางหวงทอดมองสามอ๋องกับมองสตรีที่เขาไม่ค่อยชอบหน้า หางตาชำเรืองมองหาหนิงเยียนตลอด

"ชายาเอกของเจ้าไปไหน" ไท่ชางหวงไม่เห็นหนิงเยียนคนช่วยชีวิตเขา ก็พลันกริ้วขึ้นมาทันที เวยอ๋องกำลังจะตอบ

นางมารร้ายอย่างหนิงเยียนพลันเดินเข้าตำหนักมาทันที

"เจ้ามาเเล้ว" จ้าวเยว่เห็นหนิงเยียนราวกับเห็นเทพธิดามาโปรด

"ขออภัยเพคะ หม่อมฉันมาช้า"

"ไม่เป็นไร เกากงกง จัดให้เยียนเอ๋อร์นั่งใกล้เรา" เรียกชื่อนางอย่างสนิท ทำให้ใครหลายคนต่างต้องตกใจ เวยอ๋องมิคาดคิดว่า นางมารร้ายจะใช้มารยาใส่ไท่ชางหวงของเขา

กลับจวนไปเขาจะต้องสั่งสอนนางเสียเเล้ว

กระนั้นจึงให้เวยอ๋องออกไปหนึ่งอีกที่หนึ่ง หนิงเยียนนั่งแทนตำแหน่งเขา ช่างสาแก่ใจดีเเท้

"ใครเป็นอนุของเจ้า เราไม่อนุญาตให้นั่งกับเรา" คำพูดนี้เป็นการตบหน้าหยวนเซียงอย่างแรง เวยอ๋องได้แต่ส่งสายตาให้อนุคนงามออกไป เกากงกงผายมือเชิญหยวนเซียงออกไป

ยิ่งทำให้หนิงเยียนสาแก่ใจเป็นสองเท่า หยวนเหมยเริ่มจะชักสีหน้า แต่เวยอ๋องมองมาที่นาง หยวนเหมยจึงทำตัวเป็นคนอ่อนแอ ปรับสีหน้าได้ทัน

ทุกอย่างอยู่ในสายตาของหนิงเยียน เวยอ๋องช่างโง่เขลาสิ้นดีโดนสตรีปั่นหัว

"หลานสะใภ้คนดี วันนี้เจ้ากินให้อิ่มเเล้วกัน" จ้าวเยว่คีบอาหารให้หลานสะใภ้

ท่ามกลางความอิจฉาของทุกคน หนิงเยียนมองอาหารในยุคนี้ ช่างสีสันน่ารับประทานเหลือเกิน

ไท่ชางหวงคีบอันใดให้นาง นางก็กินเข้าปากจนหมด เวยอ๋องด่าทอนางในใจ ช่างไร้มารยาทสิ้นดี

หญิงสาวกินอิ่มเเล้วยกย้ำชาขึ้นมาดื่ม แล้วเรอออกมา ไท่ชางหวงยังไม่ด่านางเลย

"ขอโทษเพคะ" นางเอ่ยอย่างยิ้ม ๆ

"หลานขออภัยแทนชายาของหลานด้วย"

เวยอ๋องแก้ต่างแทนนาง

"ไม่หรอก เราไม่โกรธ เยียนเอ๋อร์ อยู่จวนอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง มีอะไรลำบากใจรึไม่"

นางกำลังอยากจะขอความช่วยเหลืออยู่พอดี เข้าทางนางล่ะ ถ้าหย่าได้ นางจะได้ไปเปิดโรงหมอรักษาคนที่เป็นโรคผิวหนัง จะได้สะสมความดีเพื่อจะกลับโลกปัจจุบัน

"หม่อมฉันคิดว่า หม่อมฉันไม่เหมาะสมที่จะเป็นชายาเอกของเวยอ๋อง หม่อมฉันต้องการหย่าเพคะ"

ทุกคนต่างอึ้งงันกับคำพูดของหนิงเยียน หนานอ๋องกับชูอ๋องคิดว่านางเพี้ยนไปเสียเเล้ว หนิงเยียนลืมไปแล้วรึ กว่านางจะได้แต่งกับเวยอ๋อง นางลงแรงไปเท่าไรถึงขนาดมอมยาเวยอ๋อง นี่คิดจะหย่าง่าย ๆ อย่างนั้นเลยรึ

หนิงเยียนไม่สนใจสายตาคนมองนาง ว่าจะมองเช่นไร นางรู้เพียงว่า ต้องหย่ากับเจ้าสารเลวนี้ให้ได้

"เยียนเอ๋อร์ มีอะไรค่อยพูด ค่อยจากันก็ได้" ไท่ชางหวงไม่ต้องการเสียหลานสะใภ้คนนี้ไปจริง ๆ

ไท่ชางหวงมองหลานชายเเล้วตบเข้าที่ศีรษะของเวยอ๋องอย่างแรง

"ท่านปู่ตบข้าทำไม"