บทที่ 1 ข้าเกลียดพวกเขา

“เจ้าจะทำอะไรนาง!!!”

ชายในชุดแม่ทัพและชายชุดขุนนางปรากฏตัวขึ้น ชายชุดขุนนางโอบเอวหญิงชุดขาวไว้แน่น ก่อนที่ชายชุดแม่ทัพจะดึงกระบี่พาดไปบนคอของหญิงสาวชุดดำตรงหน้า

“เฉินฟางหรง ข้าถามว่าเจ้าจะทำอะไร”

“หึ พวกเจ้านี่เอง”

“ไปซะข้าเห็นแก่มิตรภาพที่เป็นสหายในวัยเด็กของเรา”

“สหายหรอ หึหึหึ น่าสมเพช พวกเจ้าฆ่าสาวใช้คนสนิทของข้า บังคับพ่อข้าให้ก่อกบฏจนโดนฆ่าตาย เพื่อนาง พวกเจ้ายอมกวาดล้างตระกูลของข้า ทำให้ข้าต้องโดนขายไปหอนางโลม....ทั้งที่ตระกูลของข้าช่วยเหลือตระกูลของพวกเจ้ามาตลอด และตอนนี้เพื่อนาง!!! พวกเจ้ายอมเอากระบี่ชี้มาทางข้า!!!!”

“ส่วนเรื่องหอนางโลมพวกข้าเองก็พึ่งรู้ หลังจากที่เจ้าหายไปพวกข้าเองก็ตามหาในวันที่พวกข้าจะรู้ข่าวเจ้าก็บุกไปที่หอนางโลมทันที แต่ก็ไม่พบเจ้า พวกนางบอกว่าขายเจ้าไปแล้ว.....”

“แล้วหลังจากนั้นเล่าตามหาข้าอีกหรือไม่”

“...............”

“หึ..ไม่ได้ตามใช่หรือไม่....ข้าซึ้งน้ำใจพวกเจ้ายิ่งนัก...”

“ที่พวกข้าทำ เพราะเจ้าหาเรื่องรังแกซินซินก่อน ฟางหรงข้ารู้ที่พวกข้าทำมันเกินไปสำหรับเจ้า”

“ทำไมกลายเป็นข้าที่ผิดอีก จางหมิ่ง....เจียอี้.....ข้าขอถาม....ที่พวกเจ้าทำเพื่อนางมันคุ้มหรือไม่...”

“เพื่อนางย่อมคุ้มค่า....”

ฟางหรงที่ได้ยินคำตอบของอดีตสหาย ก็ยิ้มออกมาน้ำตาคลอ มองทั้งสองด้วยสายตาผิดหวัง

“พวกเจ้าช่างโง่งม....รู้หรือไม่เล่านางเป็นคนขายข้าให้หอนางโลม การไม่มีข้าอยู่นั่นคือสิ่งที่นางหวัง เช่นนั้นข้าจะทำให้พวกเจ้าได้ทำเพื่อนาง เห็นแก่ความสัมพันธ์ของพวกเรา”

ฟางหรงจับกระบี่ที่พาดอยู่ที่คอแน่น นางหลับตาลงช้า ๆ ก่อนจะกดกระบี่ลงบนลำคอของนาง เลือดสีแดงสดไหลออกมาเป็นจำนวนมาก ตามด้วยร่างของฟางหรงที่ทรุดตัวลงไปนอนกับพื้น จางหมิ่งและเจียอี้มองภาพตรงหน้าตาโต จางหมิ่งทิ้งกระบี่ในมือลงด้วยความตกใจ ส่วนเจียอี้เองก็ปล่อยมือจากเอวของซินซิน พวกเขาทั้งสองวิ่งไปประคองร่างของฟางหรง พยายามใช้มือห้ามเลือดไว้ ฟางหรงมองพวกเขาน้ำตาคลอ

“รู้สึกผิดบ้างหรือไม่เล่า พวกเจ้าอย่าทำเพื่อนางจนดูโง่เขลาเลย....”

“หรงหรง เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง!!!!”

“หรงหรงข้าสั่งเจ้า เจ้าห้ามตาย”

ฟางหรงมองพวกเขาก่อนจะหลับตาลงอย่างอ่อนแรง นางไม่ขยับหรือหายใจอีกต่อไปแล้ว นางร้ายที่ชื่อเฉินฟางหรงได้ตายจากไปแล้ว

หยู่ถงนักแสดงสาวที่รับบทนางร้ายเฉินฟางหรงอ่านบทตรงหน้าน้ำตาคลอ ไม่ใช่เพราะเธอสงสารนางร้ายแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะเธอรู้สึกสมเพชตัวเองในอดีตก็เท่านั้น และใช่.... เธอคือนางร้ายเฉินฟางหรงที่มาอยู่ในร่างของดาราสาว เธอมาอยู่ในร่างนี้เกือบครึ่งปีแล้ว อยู่จนรู้ว่าเธอคือนางร้ายในหนังสือนิยายเท่านั้น

“หยู่ถง ถึงเวลาเข้าฉากแล้ว”

“ค่ะ”

หยู่ถงยิ้มให้ผู้จัดการส่วนตัวของเธอ แต่พอจะลุกขึ้นก็รู้สึกมึนหัวจนเห็นภาพเบลอ ก่อนทุกอย่างจะดับวูบไป.....

“ฟางหรง ฟางหรง”

เสียงเรียกของใครบางคนทำให้ฟางหรงค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

“ตื่นแล้ว มาเถอะ ฉันต้องการร่างคืนแล้ว”

“หยู่ถง??”

“ใช่ ให้ตายสิ เธอรู้ไหมว่ากว่าฉันจะหาวัดนั่นเจอลำบากแค่ไหน”

หยู่ถงเอ่ยขึ้น เธอไม่ได้โกหก ในตอนแรกเธอแค่ไปไหว้ขอพรอธิษฐาน เดิมทีแค่ขอพรว่าให้ตัวเองเข้าถึงบทบาทนางร้ายในซีรีส์มากขึ้น แต่ใครจะคิดว่า คำขอพรนั้นคือให้เธอมาเป็นนางร้ายในนิยายจริง ๆ ตอนแรกก็คิดว่ามันสนุกดี ไม่แน่อาจจะได้พระเอกหรือพระรองมาเป็นสามี แต่ให้ตายเถอะเจ้าพวกนั้นเอาแต่ผลักไสนาง ส่วนแม่นางเองนั่นก็น่าหยุมหัวเหลือเกิน เธอเลยตั้งมั่นตามหาวัดนั้นเพื่อขอพร จนสุดท้ายก็เจอ....

“มาเถอะ เอาร่างเธอคืนไป แล้วเอาร่างฉันคืนมา”

หยู่ถงวางยันต์แผ่นสีเหลืองลงบนฝ่ามือของฟางหรง ก่อนเธอจะกรีดเลือดของเธอลงบนยันต์

“โชคดีนะ เฉินฟางหรง....”

จวนตระกูลเฉิน

“คุณหนูฟื้นแล้ว”

“หรงหรง”

ฟางหรงลืมตาขึ้นมองไปรอบ ๆ พบบิดาของเธอยืนน้ำตาคลออยู่ ฟางหรงที่เห็นเช่นนั้นก็น้ำตาคลอเช่นเดียวกัน เธอลุกขึ้นวิ่งเข้าไปกอดบิดาทันที

“ท่านพ่อ ใช่ท่านจริงจริง”

“หรงหรง เด็กดี”

เทียนอี้อุ้มบุตรสาววัยห้าขวบขึ้นมา เขายิ้มให้ฟางหรงจาง ๆ เดิมทีนางนอนซมเพราะพิษไข้มาหลายวัน พอเห็นเช่นนี้แล้วลูกสาวสุดที่รักของเขาคงไม่เป็นอะไรแล้ว

“ท่านพ่อ ข้าขอโทษที่ดื้อรั้นไม่เชื่อคำท่าน”

ฟางหรงเอ่ยทั้งน้ำตา ในตอนนั้นบิดานางได้กล่าวตักเตือนนางแล้วว่าอย่าได้รักบุรุษที่เขาไม่รัก แต่นางเลือกที่จะเชื่อมั่นในรักแท้ และตามตื๊อจางหมิ่ง จากที่เคยสนิทกัน เขากับตีตัวออกห่าง จนนางและเขาห่างกันไป พอคิดคิดดูอาจเป็นนางเองที่ทำลายทุกอย่าง

“หรงหรง พ่อมีเพื่อนแนะนำให้เจ้ารู้จัก”

ฟางหรงถูกอุ้มเดินออกไปนอกห้อง ก่อนจะเดินมาถึงลานกว้างด้านหน้า ฟางหลงมองเด็กสองคนที่ยืนตรงหน้านางนางตาโตด้วยความตกใจ

“ข้าหลี่จางหมิ่งบุตรชายแม่ทัพหลี่ คารวะท่านอาจารย์”

“ข้าหานเจียอี้บุตรชายกุนซือหาน คารวะท่านอาจารย์”

“...........”

เหตุใดนึกถึงตัวปัญหา ตัวปัญหาก็โผล่มา.....

“เอาเถิด พ่อของพวกเจ้าฝากฝังข้าให้สั่งสอนพวกเจ้าเช่นสั่งสอนพวกเขา เช่นนั้นก็ทำความรู้จักกันไว้ นี่เฉินฟางหรงบุตรสาวข้า มาอยู่จวนข้าน่าจะได้เจอกันบ่อย ๆ ”

“ท่านพ่อ....ข้าเกลียดพวกเขา....”