บทนำ

ณ ริมลำธารของหมู่บ้านเร้นลับ ซึ่งมีซากศพมากมายลอยเอื่อยเฉื่อยเต็มไปหมด

แม่ทัพหนุ่มรูปงามนามว่า หยวนจง ตกหน้าผามาด้วยเหตุใดมิอาจทราบ เขาสิ้นสติอยู่ในน้ำเนิ่นนาน ยามหลับตาอยู่สัมผัสได้เพียงน่านน้ำเย็นเยียบ เนื้อตัวปวดร้าวไปหมด ไม่มีแรงแม้แต่ขยับแขนขา จึงได้แต่ปล่อยร่างหนาให้ลอยตามน้ำมา

ในห้วงนิทรา เขารับรู้ได้ว่า รอบกายเขา มีสิ่งเหม็นเน่าเต็มไปหมด คล้ายกับศพคนตาย เขาต้องทนกลิ่นเหม็นที่แสนจะสะอิดสะเอียดอย่างเดียวดาย ลอยตามน้ำมาเรื่อยเฉื่อย

ทว่า จู่ๆ เขาก็รับรู้ได้ถึงใครบางคนที่จับดึงเขาขึ้นมาจากน้ำสกปรก มือที่ฉุดรั้งนั้นนุ่มมาก หอมมากเช่นกัน

เขาชอบความนุ่มนิ่มและกลิ่นหอมนี้อย่างมิอาจห้ามใจ และรับรู้ได้ไม่ยากเย็น ว่าเป็นสตรีอย่างแน่นอน

เมื่อถูกฉุดดึงขึ้นมาจากน้ำได้แล้ว มือนุ่มนี้ก็จับชีพจรเขา อุดปากเขา บีบจมูกเขา ทุบอกเขาอีกหลายที จนเขาหายใจไม่ออก หัวใจเกือบหยุดเต้น ทำให้เขานึกสงสัยว่า นางกำลังช่วยชีวิตหรือกำลังจะปลิดชีวิตเขากันแน่

หากแต่ความคิดนี้พลันตกไป เมื่อนางประกบปากเข้ามา แล้วพ่นลมใส่ปากเขา แบ่งปันลมหายใจของนางให้เขา

นั่นจึงทำให้เขาแน่ใจได้ว่า นางกำลังช่วยชีวิตเขา

เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาก็พบกับโฉมสะคราญนางหนึ่ง นางงดงามมาก ดวงตาเรียวยาวแลดูร้ายกาจ แต่งกายด้วยชุดสีสันฉูดฉาดประหนึ่งเลือดอาบ นางกำลังช่วยชีวิตเขาด้วยลมหายใจของนาง ผ่านกลีบปากร้อนชื้นของนาง

ริมฝีปากนุ่มละมุน ผิวเนื้อหอมกรุ่น สัมผัสตราตรึงยั่วยวนใจ กลิ่นหอมนี้ติดอยู่ที่ปลายจมูกและปากเขา

เขาจึงตอบแทนนางด้วยจุมพิตร้อนแรง

“เจ้าคนชั่วช้า เจ้ากล้าจุมพิตข้ารึ?”

นางชี้หน้าเขาแล้วเช็ดปากตนอย่างแรง จนกลีบปากนางแดงก่ำ น่ากดจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่าเสียจริง

“เป็นเจ้าที่จูบข้าก่อน” เขาเอ่ยเสียงเย็นแฝงความเจ้าเล่ห์

นางเบิกตาโตคำรามลั่น “ใครจูบเจ้ากัน!?”

“ข้าเองก็ไม่รู้ ข้ายังไม่รู้จัก” เขาตอบกลับอย่างไม่สะทกสะท้าน ใบหน้าเรียบเฉย ถามกลับยียวน “เจ้ามีนามว่าอะไร?”

“เจ้า!” นางถึงกับพูดไม่ออก ชี้หน้าเขาด้วยนิ้วสั่นเทา เม้มปากแน่น ท่าทางคงโมโหมาก!

เขาจึงลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยคำเรียบเรื่อยอย่างสุภาพอ่อนโยน “เอาเป็นว่า ข้าขอบใจเจ้ามากที่ช่วยเหลือ” เขายื่นมือให้นางได้จับอย่างใจดี “มาเถิด ข้าย่อมตอบแทน” จบคำเพียงคลี่ยิ้มอบอุ่นส่งให้

ยิ้มนี้ชนะใจสตรีมานักต่อนัก การจะตอบแทนกันคงไม่พ้นเรื่องบนเตียงที่สุขสมทั้งสองฝ่าย นับว่าเขาใจกว้างยิ่งกว่าแม่น้ำสี่ทิศไหลมารวมตัวกัน

ทว่าเขากลับคิดผิดไป เมื่อโฉมสะคราญตรงหน้า มิได้ง่ายดายเช่นนั้น

นางจับมือเขาอย่างมีจริต ช้อนตาหวานฉ่ำมองมา จนเขาตายใจเดินเข้าหา ทันใดนั้น เข่าน้อยๆ ของนางก็กระแทกเข้ามาที่แท่งหยกของเขาอย่างแรง

“อ่า...” เขาถึงกับครางเสียงต่ำ หากมีคันฉ่องส่องหน้าตนคงเห็นว่ามันเขี้ยวคล้ำจนน่าเกลียด

“บุรุษที่ชอบโปรยเสน่ห์ให้สตรีไปทั่วอย่างท่าน ดูเถิดว่ามารดาจะจัดการท่านอย่างไร” นางตะโกนก้อง จบคำก็กระโดดเข้าหาเขาอีกครา แล้วกระชากเสื้อของเขาออกจนหลุดไป เผยแผงอกหนาแน่นเปล่าเปลือย ก่อนจะเข้าประชิดร่างเขา แล้วข่วนเล็บเป็นเส้นเป็นสาย ตามด้วยกัดลำคอแกร่งของเขาเต็มแรง ฝากร่องรอยวาบหวามเอาไว้ชัดเจน

นอกจากจะไม่หลงคารม ยังรู้เท่าทันเขาเป็นอย่างมาก…

“บังอาจนัก!” เขาคำรามเสียงกดต่ำ เอื้อมฝ่ามือขึ้นมาดันหน้าผากมนของนางเอาไว้ เพื่อไม่ให้นางได้เข้าใกล้เขา

ท่าทางนั้นแสดงออกถึงความรังเกียจ

สตรีนางนี้ คือนางมารโดยแท้

น่าชังนัก!

*****

คลิกเรื่องที่เกี่ยวข้อง >>>จอมใจจอมมาร