3

คุนเป่ารู้ว่าเรื่องราวตรงหน้านี้ ไม่ปกติด้วยแม่เคยบอกเขาว่าหากแม่สลบ ไม่ได้สติให้ป้อนน้ำตาลแดงต้มผสมขิง พร้อมนวดมือ นวดตัวไปด้วย หากยามนี้แม่ไม่ได้แค่สลบ หากตัวเริ่มเย็น เมื่อเขาแตะที่ลำคอตรงชีพจรมันไม่เต้นตุบๆ พอใช้มืออังจมูกก็ไม่มีลมออกมา

ทุกอย่างแจ้งให้รู้ว่า แม่ไม่อยู่กับเขาแล้ว!

“หม่ามี้...ทำให้คุนคุนกลัว...”

ในที่สุดเขาก็เอ่ยอย่างนั้น ตอนน้องชายอยู่ คุนเป่าพยายามเข้มแข็ง ไม่แสดงความอ่อนแอ หากเมื่อเวลาผ่านไป เขาป้อนทั้งน้ำอุ่น และน้ำตาลแดงต้ม ทว่าแม่กลับไม่ฟื้นคืน

“คุนคุนจะไม่เล่นซ่อนแอบกับน้องแล้ว จะไม่เสียงดัง ไม่ต่อยกันด้วย หม่ามี้กลับมาหาคุนคุนก่อนได้ไหม ผมกับน้องยังไม่โตเลย”

เขาบอกแล้ว จึงทุบที่หน้าอกตัวเองด้วยความคับแค้นใจ หากเขาตัวโตกว่านี้ เรียนหนังสือได้ดีอย่างที่แม่สอน คงบวกเลข ลบเลข ทั้งเขียนหนังสือได้บ้าง และนั่นจะทำให้เขาช่วยเหมยลี่ขายของ กับสอดหนังสือพิมพ์ ก่อนนำไปส่งตามสถานที่ต่างๆ ในและแวกนี้

“หม่ามี้ คุนคุนรักหม่ามี้ รักน้อง เราต้องอยู่ด้วยกัน”

เด็กชายร้องอยู่เช่นนั้น พร้อมตบหน้าอกเล็กๆ ของตนไม่หยุด

ร่างที่นอนอยู่บนฟูกเก่าๆ ไฉนจะไม่ได้ยินเสียงร้องไห้ดังกล่าว และเธอเจ็บปวดเหลือเกิน พยายามสุดกำลังที่จะฟื้นคืน ทว่าร่างกายกับวิญญาณยากนักที่จะผสานกันได้ สาเหตุเพราะสิงหยุนเจี๋ยเจ้าของร่าง กำลังหวาดกลัวต่อเรื่องราวร้ายๆ ที่เธอเคยประสบ ส่วนวิญญาณผู้มาจากโลกอื่นก็เป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่เกือบห้าปี ดังนั้นจึงเกิดการต่อสู้อย่างหนัก แม้ว่าวิญญาณดังกล่าว เคยสวมร่างนี้หลายหน ทว่ายามนี้ดูเหมือนมีสิ่งติดขัด อาจเป็นเพราะถึงเวลาที่เจ้าของร่างจะสิ้นอายุขัยจริงๆ แล้ว

“ให้ฉันช่วยเถอะอาเจี๋ย เด็กๆ ยังต้องการแม่”

หมอหญิงบอกสิงหยุนเจี๋ย

“ไม่ ฉันกลัวเขา ผู้ชายคนนั้น ทำร้ายฉัน เขาอยากให้ฉันตาย หากเขารู้ว่าฉันซ่อนเด็กๆ เอาไว้ ชีวิตต่อจากนี้ยากนักที่จะสงบสุข”

“เธอไม่เชื่อฉันแล้วหรือ ตั้งแต่ฉันพาเธอออกจากคฤหาสน์สกุลหลัวครั้งนั้น คนชั่วก็ไม่เคยพบเธอกับลูกเลย”

“ตะ แต่...ฉันไม่เคยนอนตาหลับสักวัน ฝันร้ายตลอดมา อีกอย่างเธอก็เป็นง่อย ทั้งเป็นวิญญาณมาจากโลกอื่น ไม่เข้าใจชีวิตของคนในยุคนี้หรอก”

“อาเจี๋ย อย่างที่เคยบอก ฉันก็คือเธออีกคน ถึงร่างกายเธอป่วย แน่นอน เรื่องนี้ไม่อาจฝืนชะตาได้ ทว่าฉันรับปากว่า เวลาที่เหลืออยู่ ฉันจะดูแลคุนเกอกับซ่างเกอ เหมือนลูกของตัวเอง”

“หากเธอต้องการเช่นนั้น ฉันขอเตือนว่า พ่อของสองแฝดไม่ใช่แค่หมาบ้า แต่เขาเป็นพวกกัดไม่ปล่อย และยังหวงก้างที่สุด!”

เจ้าของร่างบอกกับหมอหญิงที่มาจากโลกอื่น ขณะเดียวกัน หน่วยความทรงจำของเธอก็ย้อนภาพของผู้ชายคนนั้นให้ผู้มาสวมร่างได้รับรู้ถึงความทรมานทั้งร่างกาย และจิตใจ ภาพเหล่านี้ฉายซ้ำไปมาหลายหน ราวกับเป็นการตอกย้ำถึงความแค้นที่ฝังลึก

แต่เดิม สิงหยุนเจี๋ย คือนางร้าย... และผู้ชายที่เธอหวังเกาะเขาเพื่อให้ตนมีชีวิตที่ดีขึ้นก็คือ หลัวอี้หยางเหริน บุรุษอันตรายที่หล่อเหลาดังเทพบุตร ทว่าจิตใจเขาประหนึ่งซาตาน

ภาพสุดท้ายก่อนที่สิงหยุนเจี๋ยจะหนีจากอีกฝ่าย เกิดขึ้นหลังจากเธอก่อเรื่องใหญ่โต เพราะนัดหมายพรรคพวกตน หวังสั่งสอนเฮ่อผิน สาวสวยซึ่งเป็นที่หมายตาของหลัวอี้หยางเหริน ศัตรูหัวใจที่เธอจะปล่อยเอาไว้ไม่ได้

**********

ห้าปีก่อน

สิงหยุนเจี๋ยถูกคนชั่วลากเข้าห้อง เขาบีบข้อมือเธอ ก่อนเหวี่ยงชนข้าวของต่างๆ อย่างไม่ใยดี จากนั้นเสียงปิดประตูดังปัง เสียงของมันราวกับจะแจ้งให้รู้ว่า เธอจะไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน ไปอีกนาน!

หญิงสาวตัวสั่น เธอกลัว และอยากหนีไปจากที่นี่ แต่เขาขู่ว่า หากคิดทำอย่างนั้น ทุกคนที่เธอรู้จัก และให้ความช่วยเหลือสิงหยุนเจี๋ยจะต้องรับเคราะห์ร้ายไปด้วย

ซึ่งเมื่อวันก่อนเธอยกพวกไปจัดการผู้หญิงที่หลัวอี้หยางเหรินชอบ นอกจากขู่อาฆาต ยังสั่งให้ผู้ชายสองคน ทำเรื่องสัปดนแก้ผ้าฝ่ายนั้นด้วย ถึงเป็นเพียงเรื่องภายนอกที่หยามเกียรติ และยังพร้อมตบสั่งสอนพอให้เข็ดหลาบ แต่รอยฟกช้ำก็ปรากฏบนร่างกายผู้หญิงคนดังกล่าว ก่อนที่เรื่องจะมาถึงหูหลัวอี้หยางเหริน

“อาเจี๋ย... เป็นเธอที่ทำร้าย เสี่ยวผิน... และแม่ของเขา”

“ฮึ มันสมควรโดน ทั้งร่าน มักได้ แล้วคุณรู้ไหม นังผินผิน กับแม่โสเภณีของมัน ทำกับครอบครัวฉันไว้ยังไงบ้าง”

สิงหยุนเจี๋ยแค้นเหลือเกิน เฮ่อผินกับมารดาอีกฝ่าย ซึ่งก็คือหม่าฮว่า เดินทางมาจากแผ่นดินใหญ่ แล้วอยู่ในบ้านของสิงหยุนเจี๋ย โดยอีกฝ่ายได้ถูกยกฐานะเป็นเมียใหม่ของบิดาเธอ โดยที่หม่าฮว่าเป็นแม่ม่ายลูกติด นับแต่นั้นบ้านก็กลายเป็นนรกสำหรับสิงหยุนเจี๋ย กระทั่งบิดาเธอเสียชีวิต สมบัติทั้งหมดก็อยู่ในมือหม่าฮว่าผู้นั้น สิงหยุนเจี๋ยต้องปากกัดตีนทีม หาเลี้ยงตนเอง แม้แต่อาชีพสาวโบกรถขายหมาก* เธอในวัยสิบหกปีก็ต้องทำ มิเช่นนั้นคงอดตาย หรือไม่คงถูกหม่าฮว่าขายให้พ่อค้าเขียงหมู หรือเสี่ยสักคน

“หยาบคาย ถอนคำพูดซะ แล้วรู้เอาไว้ด้วยว่า เธอไม่มีทางเทียบได้กับเสี่ยวผิน”

“เทียบไม่ได้!” สิงหยุนเจี๋ยขึ้นเสียงสูง

“ใช่ เสี่ยวผินคือสิ่งสวยงาม และสมควรเป็นแม่ของลูก ผู้ชายดีๆ สักคน”

“ใช่ เฮียเหรินพูดถูก ผินผินเหมาะกับตาแก่หัวล้านพุงพลุ้ย ไม่ก็เจ้าพ่อแก๊งใหญ่โต เป็นนางบำเรอให้คนพวกนั้นเย่ออย่างหมูตัวเมีย คงเหมาะกับความร่านของมัน ที่พยายามแย่งผู้ชายของฉัน!”