07 อยากได้

24:00 น.

ฉันเดินออกมาจากคลับด้วยสภาพที่โซซัดโซเซเพราะความเมา แต่ก็ยังพอครองสติพาตัวเองกลับมาที่คอนโดได้

“อืม…โลกหมุนจังเลยนะเนี่ย บ้าจริง” ฉันพยายามเดินให้ปกติมากที่สุด ตลอดทางมันไม่ได้น่ากลัวอะไรเพราะมันมีร้านค้าร้านสะดวกซื้อเปิดอยู่กันเต็มไปหมดในช่วงกลางคืน เรียกว่าไม่ได้เปลี่ยวอะไรเลย

“อ่าวแม่หนู ไปไหนมาล่ะนั่นทำไมถึงได้เดินเซขนาดนั้น” ขณะที่ฉันกำลังเดินกลับคอนโด แม่ค้าที่เปิดร้านขายของอยู่ข้างทางก็เอ่ยทักฉันขึ้นมา ทำให้ฉันต้องหยุดชะงักแล้วหันไปพูดกับแกด้วยน้ำเสียงที่ยานหยดย้อย

“อ๋อ พอดีว่าหนูออกไปเที่ยวมาค่ะ กำลังจะกลับแล้ว”

“ผู้หญิงตัวคนเดียวทำไมถึงได้ออกมาเที่ยวแบบนี้ล่ะแม่หนู ไม่กลัวบ้างหรือไงสมัยนี้โจรชุกชุมจะตาย”

“แหะๆ กลัวค่ะป้า ว่าแต่ป้าเถอะค่ะทำไมถึงยังเปิดร้านขายของอยู่คะ ทำไมถึงยังไม่ปิดซักทีไม่เห็นมีคนมาเดินแล้ว”

“ป้ากำลังจะปิดนี่แหละแม่หนู วันนี้ขายของไม่ค่อยดีเลยก็เลยอยู่ดึก ปกติก็ปิดร้านตั้งแต่สองทุ่มแล้ว” ถึงว่าไม่เคยเห็นหน้าป้าคนนี้มาก่อนเลย ทำงานกันคนละเวลานี่เอง ป้าแกเลิกงานฉันก็หลับไปแล้ว

“อ๋อ ว่าแต่คุณป้าขายอะไรคะ”

“นี่ไงลูก มีหลายอย่างเลยผลไม้สดผลไม้อบแห้ง”

“….” ฉันก้มลงมองดูของที่คุณป้าแกขาย มีหลายอย่างจริงๆ ด้วย “งั้นหนูเหมาหมดนี่เลยค่ะคุณป้า”

“แม่หนู! ถ้าจะมาช่วยป้าเพราะสงสารป้าไม่ต้องนะลูก ป้าไม่อยากทำตัวให้ใครสงสาร”

“เปล่านะคะคุณป้า พอดีว่าวันมะรืนนี้ที่บริษัทของหนูจะมีงานประชุมใหญ่ของบริษัทน่ะค่ะ แต่หนูยังหาของว่างให้พนักงานไม่ได้เลย ก็เลยมาเจอของคุณป้าพอดีนี่แหละค่ะ”

“แม่หนูจะเอาอย่างนั้นจริงๆ เหรอลูก ป้าคงได้ยินมาว่าตามบริษัทเขาซื้อพวกขนมเค้กไม่ใช่หรอแม่หนู แล้วแบบนี้มันจะไปกินกับพวกกาแฟอะไรได้ยังไง ป้าว่ามันคงไม่เหมาะหรอกมั้ง”

“เหมาะสิคะคุณป้า ถ้ากินไม่หมดก็ยังเอากลับไปกินที่บ้านได้แถมไม่เสียง่ายด้วย เอาเป็นว่าหนูเหมาผลไม้อบแห้งของคุณป้าหมดเลยนะคะ ส่วนผลไม้สดป้าก็เอาไว้ขายต่อ”

“ได้เลยจ้ะแม่หนู”

“เอ่อป้าคะ ยังไม่ต้องรีบเอาใส่ถุงก็ได้ค่ะเดี๋ยวหนูจ่ายเงินเอาไว้ก่อนแล้วพรุ่งนี้ถึงจะมาเอา วันนี้คงขนขึ้นคอนโดเองไม่ไหว” ฉันรีบควักเอาเงินแบงค์พันหลายใบยื่นให้กับคุณป้าไป โดยที่ไม่รู้เลยว่าค่าของมันทั้งหมดเท่าไหร่

สภาพของตัวเองตอนนี้คงจะหอบของอะไรไปไม่ไหวหรอก แค่ตัวคนเดียวยังเอาไม่รอดเลย

“ไม่ถึงพันหรอกจ้ะแม่หนู ให้ป้ามาเกินแล้ว” คุณป้าแกยื่นแบงค์พันที่เหลือคืนมาให้กับฉัน

“ไม่เป็นไรค่ะป้า ป้ารับเอาไว้เถอะหนูให้”

“แม่หนู….”

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูขอตัวกลับห้องก่อนนะคะป้า ยืนจะไม่ตรงแล้ว”

พูดจบฉันก็เดินโซซัดโซเซกลับมาที่คอนโดของตัวเองทันที ฉันรู้สึกทุเรศกับสภาพของตัวเองในตอนนี้มากเลย กระเป๋าสะพายก็ถือลากกลับมาเพราะจับสะพายแล้วมันหล่นลงพื้น

“คุณเดียร์คะ ให้ดิฉันพาขึ้นไปส่งไหมคะ”

“อือ…ไม่เป็นไรค่ะฉันขึ้นไปเองดีกว่า” ฉันตอบพนักงานไป จากนั้นก็เดินเข้าไปในลิฟท์กดขึ้นไปยังชั้นของตัวเอง

เอาเถอะตอนไปกินก็ไปกินคนเดียวนี่นา ขากลับจะให้ใครมาลำบากด้วยไม่ได้

“อือ…ตุบ ตับ ตุบ” ฉันเดินเซซ้ายเซขวาจนตัวกระแทกกับกำแพงเสียงดังตุบ แต่ฉันก็ยังประคองตัวเองเดินมาจนถึงหน้าประตูห้องจนได้

หน้าสองหลังสาม วลีเด็ดของคนเมาทุกคนหลังจากที่ดื่มไปมากเหมือนกับฉัน

“อืมมม….ติ๊ด!” ฉันเตะคีย์เข้าที่หน้าห้องของตัวเองก่อนจะผลักประตูเดินเข้าไปด้านใน

แต่ทว่า…

พรึบ!!

มีใครก็ไม่รู้เอาแขนมาขวางประตูของฉันเอาไว้ ก่อนที่เจ้าของแขนนั้นจะดันตัวเองเข้ามาในห้องของฉัน

“นายเป็นใคร ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!”

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

“….” ฉันพยายามเพ่งตามองคนตรงหน้าดีๆ ก่อนจะเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ “คะ คิงส์!”

ใช่! คนตรงหน้าของฉันก็คือคิงส์ผู้ชายที่เคยจับตัวฉันกับพิงค์ไปเมื่อหลายปีก่อน ผู้ชายคนนี้เป็นคนไม่ดี ฉันจำได้ว่าเขาถูกครามสามีของอีพิงค์ส่งเข้าคุกนี่นา นี่เขาออกมาจากคุกแล้วเหรอเนี่ย

แกร้ก!

ประตูถูกปิดลงพร้อมกับล็อคกลอนเรียบร้อยเลยด้วย

“ออกไปเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้นฉันจะเรียกยามจริงๆ ด้วย”

“คิดว่าฉันกลัวเหรอ…” เขากระตุกยิ้มแล้วก้าวเดินเข้าหาฉันด้วยท่าทีที่คุกคาม ทำให้ฉันต้องก้าวขาถอยหลังหนีโดยอัตโนมัติ

“นะ นายจะทำอะไร ถอยออกไปเดี๋ยวนี้นะ!” ฉันตวาดใส่คนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอน สายตาของเขามันดูน่ากลัวมาก แถมลักษณะท่าทางของคนที่เพิ่งจะออกมาจากคุกก็ดูน่ากลัวไม่น้อยเลย ทรงผมสกินเฮดผิวเข้มคิ้วเข้มมีรอยสัก

“เธอเป็นใครถึงได้กล้าออกคำสั่งกับคนอย่างฉัน”

“เป็นใครไม่สำคัญ แต่ที่สำคัญคือนายกำลังบุกรุกในพื้นที่ส่วนตัวของฉัน ออกไปเดี๋ยวนี้ก่อนที่ฉันจะแจ้งตำรวจจับนายเข้าคุกอีกรอบ”

“โถ่สาวน้อย เธอนี่คิดอะไรตื้นๆ จริงเลยนะ แต่ถ้าอยากแจ้งความก็เอาเลยเพราะฉันก็ไม่ได้เสียหายอะไรอยู่แล้ว คนที่เสียหายเป็นเธอต่างหากล่ะ อย่าลืมสิแม่นักธุรกิจสาว ถ้าเธอมีข่าวฉาวกับผู้ชายเมื่อไหร่บริษัทของเธอดับแน่”

“นายนี่มัน…”

“ก่อนจะว่าฉันเลว หันมองดูตัวเองก่อนนะ”

“นายพูดบ้าอะไรของนาย?” ฉันไปทำอะไรมาตอนไหน เท่าที่ฉันจำได้ฉันไม่เคยไปทำอะไรที่เรียกว่าเลวเลยนะ

“ก็พูดตามความจริงไง บ้านเธอไม่มีอินเตอร์เน็ตใช้เหรอถึงไม่รู้โลกภายนอกเลย”

“นายพูดอะไรของนาย จะพูดอะไรก็พูดตรงๆ ไปเลยฉันไม่ชอบคนอ้อมค้อม พูดจบแล้วก็ออกไปจากห้องของฉันด้วย”

“ไม่ออกอย่าทำเหมือนไม่เคยสิ ตอนกลางวันฉันเห็นผู้ชายเข้าไปที่บริษัทของเธอ ตกเย็นมาก็พาเด็กฝึกงานที่บริษัทไปงานเลี้ยง ตกดึกก็ออกท่องราตรีนั่งกุ๊กกิ๊กอยู่กับบาร์เทนเดอร์ในคลับ”

“ยะ อย่าบอกนะ ว่านายคอยตามดูฉันตลอด” แสดงว่าที่ฉันรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังมีคนติดตาม รู้สึกเหมือนว่ามีคนกำลังมองอยู่ตลอดเวลาก็เป็นความจริงน่ะสิ

“ใช่ และที่ฉันตามดู ก็เพราะว่าฉันอยากได้เธอไง”

“….”