บทที่ 2

เรื่องเอาแต่พระทัยองค์เองเป็นใหญ่ไม่มีใครเกิน ชีคฟาฮิด อซิสส์ ฟาเรสส์ หากต้องการสิ่งใดแล้วก็ต้องได้รับสิ่งนั้นตอบแทนในทันทีทันใด

และองครักษ์ฮารันก็ล่วงรู้นิสัยของเจ้าเหนือหัวหนุ่มเป็นอย่างดี จึงรีบค้นคว้าข้อมูลตามที่ชีคฟาฮิดทรงต้องการในทันที

“ได้ข้อมูลหรือยังเจ้าฮารัน”

เจ้าของดวงเนตรสีนิล ซึ่งยังคงจับจ้องมองคลื่นทะเลทรายสีทองอย่างไม่วางตา ตรัสถามเสียงทุ้มลึก ทั้งๆ ยังไม่ครบกำหนดเวลาที่ให้ไว้กับองครักษ์ฮารัน

‘พระองค์นะพระองค์ ยังไม่ครบห้านาทีก็จะเอาคำตอบแล้ว’

องครักษ์ฮารันบ่นอุบอยู่ในใจ ขณะเดียวกันนิ้วยาวแข็งแกร่งก็กดหาข้อมูลผ่านอินเตอร์เน็ตเป็นการเร่งด่วน เพื่อให้ทันใจเจ้าเหนือหัว

“เอาว่ะ เลือกประเทศนี้ก็แล้วกัน เผื่อพระองค์จะทรงถูกพระทัยขึ้นมา”

เมื่อมีภาพของเมืองหลวงแห่งหนึ่งปรากฏขึ้นบนหน้าจอโน๊ตบุ้ค องครักษ์ฮารันก็รีบเอ่ยบอกเจ้าเหนือหัว ก่อนจะหมดเวลาที่ทรงกำหนดไว้ให้

“กรุงเทพฯ ประเทศไทย กระหม่อมขอแนะนำให้พระองค์เดินทางไปพักผ่อนที่ประเทศไทยพ่ะย่ะค่ะ”

ผู้เป็นเจ้าเหนือหัว หันพระพักตร์หล่อเหลาคมเข้มตามแบบฉบับของบุรุษอาหรับโบราณ มาเลิกคิ้วขึ้นมอง แล้วตรัสทวนคำขององครักษ์ฮารัน

“ประเทศไทยยังงั้นหรือ?” ทรงตีสีพระพักตร์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตรัสต่อ

“อืม...เรายังไม่เคยไปประเทศไทยแม้แต่ครั้งเดียว ประเทศไทยมีอะไรดีบ้าง เจ้าลองว่ามาสิ เราจะให้คะแนน เผื่อว่าเราจะตัดสินใจเดินทางไปที่นี่”

องครักษ์ฮารันกวาดสายตาอ่านข้อมูลของสยามเมืองยิ้ม ซึ่งมีรายละเอียดปรากฏอยู่บนหน้าจอโน๊ตบุ้คอย่างมากมาย แล้วเลือกหัวข้อเด่นๆ เอ่ยบอกเจ้าเหนือหัวหนุ่ม

“กรุงเทพฯ ได้รับคัดเลือกให้เป็นเมืองที่น่าท่องเที่ยวที่สุดของโลก”

“อืม...ใช้ได้ เราให้สองคะแนน”

ชีคฟาฮิดตรัสตอบ เริ่มให้ความสนใจสยามเมืองยิ้มขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง

“ค่าใช้จ่ายในการครองชีพค่อนข้างถูกมากสำหรับนักท่องเที่ยวที่จะเดินทางมาที่นี่”

“นั่นไม่ใช่ปัญหาเรา เจ้าก็รู้ดีนี่เจ้าฮารัน”

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมลืมไป เอาเป็นว่าข้อนี้ตัดทิ้งไปนะพ่ะย่ะค่ะ”

องครักษ์ฮารันพยักหน้าหงึกๆ เห็นดีด้วยกับคำตรัสของเจ้าเหนือหัวหนุ่ม ชีคฟาฮิดร่ำรวยติดอันดับต้นๆ ของมหาเศรษฐีโลก ซึ่งถูกจัดอันดับโดยนิตยสารฟอร์บส์ นิตยสารด้านการเงินและธุรกิจชื่อดังของอเมริกา เพราะฉะนั้นจึงไม่มีคะแนนให้สำหรับหัวข้อนี้

“มีเรื่องอื่นที่น่าสนใจกว่านี้ไหมเจ้าฮารัน เพราะที่เจ้าพูดมา มันยังไม่ค่อยกระตุ้นต่อมความอยากให้เราอยากเดินทางไปเที่ยวประเทศไทยสักเท่าไร”

ชีคฟาฮิดตรัสถามสุรเสียงเนือยๆ เริ่มหงุดหงิดพระทัยขึ้นมาอีกหน เมื่อองครักษ์ฮารันทำงานไม่ได้ดั่งที่พระองค์ทรงต้องการ

องครักษ์ฮารันรับรู้ได้ถึงสัญญาณไม่ดี เสือดำแห่งท้องทะเลทรายกำลังพิโรธขึ้นมาแล้ว จึงรีบกวาดสายตาอ่านข้อมูลที่เหลือ พร้อมกับเอ่ยบอกเจ้าเหนือหัวอย่างรวดเร็ว

“ประชากรในประเทศไทยเป็นมิตรกับนักท่องเที่ยวมากที่สุด”

“ให้สองคะแนน” ชีคฟาฮิดยังคงให้คะแนนด้วยสุรเสียงราบเรียบเช่นเคย

“อาหารอร่อย มีให้เลือกรับประทานตลอด 24 ชั่วโมง”

“ใช้ได้ เรื่องนี้เราให้สามคะแนน”

คราวนี้สุรเสียงของเสือดำแห่งท้องทะเลทรายตรัสออกมาด้วยความพึงพอพระทัยในระดับหนึ่ง

องครักษ์ฮารันยิ้มออกมาได้ เริ่มมีสีหน้าดีขึ้นกับคำตอบของเจ้าเหนือหัว จากนั้นก็เอ่ยพูดถึงความโดดเด่นของประเทศไทยต่อ

“ประเทศไทยมีท้องทะเลสีครามที่สวยงาม ซึ่งประเทศของพวกเราไม่มีพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้อนี้เราให้ห้าคะแนน”

ชีคฟาฮิดตรัสออกมาอย่างพึงพอพระทัยมากที่สุด ใช่แล้ว ในรัฐฟาเรสส์ไม่มีคลื่นทะเลสีครามอันงดงามเหมือนประเทศไทยหรือประเทศอื่นๆ กระนั้นรัฐฟาเรสส์ก็มีละอองเม็ดทรายเล็กๆ ซึ่งใต้ผืนเม็ดทรายเหล่านี้เต็มไปด้วยน้ำมันดิบอันเป็นทรัพยากรที่ช่วยให้พระองค์กลายเป็นมหาเศรษฐีผู้มั่งคั่งคนหนึ่ง

“กระหม่อมรวบรวมคะแนนแล้ว ประเทศไทยได้คะแนนเกินสิบแล้ว กระหม่อมขอเสนอให้พระองค์เดินทางไปพักผ่อนที่ประเทศไทยพ่ะย่ะค่ะ”

องครักษ์ฮารันเอ่ยรวบรัด อยากให้พระองค์ตัดสินพระทัยเลือกไปพักผ่อนยังประเทศไทย เพราะหากพระองค์ไม่ตัดสินพระทัยเลือกสักที เขาก็ไม่รู้จะนำเสนอประเทศใดให้กับพระองค์อีก

ทางด้านของเสือดำแห่งท้องทะเลทราย ตีสีพระพักตร์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง โดยไม่รู้เลยว่าขณะพระองค์กำลังนึกคิดอยู่นั้น องครักษ์ฮารันก็จ้องมองเขม็งกลั้นหายใจรอคอยคำตอบ

และในที่สุด ชีคฟาฮิดก็ทรงตัดสินพระทัยเดินทางไปพักผ่อนในประเทศไทย ตามเสียงสนับสนุนขององครักษ์ฮารัน

“ตกลง เราจะเดินทางไปพักผ่อนที่ประเทศไทย เจ้าจัดการเรื่องเอกสารการเดินทางด้วย”

องครักษ์ฮารันแทบกระโดดตัวลอยกับคำตอบที่ได้รับ “พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะจัดการเรื่องการเดินทางทันทีพ่ะย่ะค่ะ ว่าแต่พระองค์จะเดินทางไปประเทศไทยเมื่อไรพ่ะย่ะค่ะ”

“พรุ่งนี้”

คำตอบสั้นๆ แต่ได้ใจความซึ่งหลุดออกมาจากโอษฐ์ของเจ้าเหนือหัวที่เอาแต่พระทัยองค์เองเป็นใหญ่ ทำเอาองครักษ์ฮารันต้องเบิกตาโตตะโกนร้องเสียงหลง

“ฮ้า! พระองค์จะเดินทางไปประเทศไทยพรุ่งนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ”

“กลายเป็นคนแก่หูตึงตั้งแต่เมื่อไรเจ้าฮารัน ก็เราเพิ่งบอกหลัดๆ ว่าจะเดินทางไปประเทศไทยในวันพรุ่งนี้ ย้ำ! ว่าวันพรุ่งนี้”

ชีคฟาฮิดตรัสสุรเสียงเข้ม ดวงเนตรสีนิลจ้องมององครักษ์ฮารันเขม็ง และในตอนท้ายก็ทรงตรัสย้ำอย่างทรงอำนาจให้องครักษ์เอกต้องยิ้มไม่ออก

“เอ่อ...ได้พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อยในคืนนี้พ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์ฮารันรับคำเสียงหนักแน่นไม่แพ้กัน

“ดีมาก เจ้าฮารัน”

เจ้าแห่งทะเลทรายตรัสชม ก่อนจะเดินไปรินบรั่นดีมาจิบเคล้าอารมณ์ ขณะเดินไปทอดดวงเนตรจ้องมองพระสุริยาที่ถูกทะเลทรายกลืนกินไปเกินครึ่งแล้ว

“พระองค์ทรงต้องการอะไรในประเทศไทยเป็นพิเศษไหมพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะสั่งให้ลูกน้องจัดเตรียมไว้ให้พร้อมพ่ะย่ะค่ะ”

“ไอ้ที่เจ้ากำลังพูดถึงนั้นมันคืออะไรเจ้าฮารัน”

ชีคฟาฮิดหันมาตรัสถามองครักษ์ฮารัน ซึ่งองครักษ์หนุ่มก็รีบเดินมาหยุดยืนอยู่เบื้องพระพักตร์ เพื่อรอรับคำสั่งจากพระองค์

“กระหม่อมก็หมายถึงพวกอาหาร โรมแรม สถานที่พักผ่อน พระองค์ต้องการสิ่งใดเป็นพิเศษจากโรงแรมที่พระองค์ทรงเข้าพักไหมพ่ะย่ะค่ะ”

องครักษ์ฮารันยกตัวอย่าง คิดว่าเจ้าเหนือหัวทรงต้องการความสะดวกสบายมากเป็นพิเศษขณะเดินทางไปพักในประเทศไทย แต่พอได้ยินคำตอบจากพระองค์อีกครั้ง ก็ได้แต่อ้าปากค้างพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

“ไอ้ที่เจ้าพูดมา เราไม่ต้องการสักนิด เพราะเจ้าก็จัดการทุกอย่างได้ดีอยู่แล้ว แต่ที่เราต้องการคือผู้หญิง!”

“ผู้หญิง!” องครักษ์ฮารันทวนค้ำเสียงหลง หลังจากหายตกใจแล้ว

“ใช่! เราต้องการผู้หญิงไทย” ชีคฟาฮิดตรัสย้ำสุรเสียงห้วน ก่อนจะตำหนิองครักษ์เอกด้วยความหมั่นไส้

“ทำไมเจ้าต้องทำเสียงตกใจและตีสีหน้าเหมือนถูกผีหลอกด้วย เจ้าก็รู้ว่าเรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องปกติของเรา”

“กระหม่อมทราบพ่ะย่ะค่ะ แต่กระหม่อมนึกว่าพระองค์จะไปพักผ่อนชมวิวทิวทัศน์ในประเทศไทย มากกว่าจะนึกถึงเรื่องของผู้หญิง”

เอ่ยตอบไปแล้ว องครักษ์ฮารัน ก็ต้องตกใจหน้าถอดสีซีด เพราะตอนนี้ดวงเนตรสีนิลฉายแวววาววับด้วยความโกรธกริ้ว เมื่อถูกล้ำเส้นเข้าให้แล้ว

“เอ่อ...กระหม่อมขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมปากไวไปนิดพ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์ฮารันรีบเอ่ยขอประทานอภัย ก่อนจะถูกพระบาทหนักๆ ซัดให้เข้าให้ตามลำตัว

ในตอนแรกชีคฟาฮิดทรงพิโรธอยู่บ้างเล็กน้อย ที่องครักษ์เอกพูดแทงพระทัยดำ แต่พออีกฝ่ายสำนักผิดเอ่ยขอประทานอภัย จึงโบกพระหัตถ์ว่อน แล้วตรัสสั่งว่า

“ช่างมันเถอะ เจ้าก็รู้ว่าเราไม่เคยโกรธเจ้า เจ้าจัดการตามที่เราต้องการก็พอ เราต้องการผู้หญิงไทยทันทีที่เราเดินทางไปถึงประเทศไทยแล้ว”

“กระหม่อมจะจัดการทันทีพ่ะย่ะค่ะ”

“รู้ใช่ไหมว่าเราต้องการผู้หญิงอย่างไร”

“พ่ะย่ะค่ะ สะอาด บริสุทธิ์ ไม่เคยต้องมือใครมาก่อน”

“ใช่ เราต้องการแบบนั้น”

เจ้าแห่งทะเลทรายพยักพระพักตร์รับคำพูดขององครักษ์ ทรงยกบรั่นดีที่เหลือดื่มจนหมดแก้ว พร้อมกับตรัสย้ำเหมือนทุกครั้งที่สั่งให้องครักษ์ฮารันหาผู้หญิงเหล่านี้มาบำเรอพระองค์

“อย่าลืมตามที่เราเคยสั่งเจ้าในทุกครั้ง ขอผู้หญิงที่เต็มใจพร้อมจะมอบความสุขให้กับเราเพื่อแลกกับเงินก้อนโต เราไม่ต้องการผู้หญิงที่ถูกบังคับมา”

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจำข้อนี้ได้ขึ้นใจพ่ะย่ะค่ะ”

แม้ทรงใช้เงินจำนวนมากโขในแต่ละครั้ง เพื่อซื้อสาวบริสุทธิ์ให้มาบำเรอรักพระองค์ แต่สิ่งหนึ่งที่ชีคฟาฮิดทรงตรัสย้ำเสมอคือต้องการหญิงสาวที่เต็มใจทำงานนี้จริงๆ ไม่ใช่ถูกล่อลวงหรือบังคับมา

“มันคงไม่อยากหรอกจริงไหมฮารัน เงินก้อนโตแลกกับการอยู่บริการเราแค่ชั่วโมงเดียว ผู้หญิงคนไหนก็ต้องการทั้งนั้น”

เจ้าแห่งทะเลทรายทรงตรัสออกมาอย่างเย่อหยิ่งทะนงองค์ เพราะทรงเชื่อเหลือเกินว่า เงิน สามารถซื้อทุกอย่างได้ตามที่พระองค์ทรงต้องการ

“กระหม่อมคิดว่าคงจัดการเรื่องนี้ได้ไม่ยาก หากพระองค์ต้องการให้หญิงสาวพวกนั้นอยู่กับพระองค์ทั้งคืน กระหม่อมก็จะเพิ่มเงินให้กับพวกเธออีกเท่าตัว”

ได้ยินองครักษ์ฮารันพูดเช่นนี้ ชีคฟาฮิดก็ทรงโบกพระหัตถ์ปฏิเสธในทันที “เจ้าก็รู้ว่าเราไม่เคยต้องการให้ผู้หญิงคนไหนนอนค้างกับเรา แค่หนึ่งชั่วโมงที่พวกเธอบำเรอเรา แค่นั้นมันก็มากเกินพอแล้ว หากให้อยู่นานกว่านี้เราคงสะอิดสะเอียนเกินทนไหว”

“ถ้ายังงั้นกระหม่อมจะจัดสาวๆ มาบำเรอรักพระองค์คืนละคน คนละหนึ่งชั่วโมงก็พอ พระองค์เห็นดีด้วยไหมพ่ะย่ะค่ะ”

“เอาตามนั้นแหละเจ้าฮารัน จัดการเรื่องการเดินทางได้แล้ว เราจะไปพักผ่อนก่อนออกเดินทางพรุ่งนี้ หวังว่าถึงเมืองไทยแล้ว เจ้าจะจัดการทุกอย่างได้ตามที่เราต้องการ”

“พระองค์จะไม่ผิดหวังแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะจัดเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อย ตามที่พระองค์ปรารถนาทุกประการพ่ะย่ะค่ะ”

“ขอบใจมากเจ้าฮารัน เจ้าเป็นทั้งองครักษ์ และเป็นทั้งเพื่อนที่ดีที่สุด แม้บางทีจะปากหมาไปบ้าง แต่เราก็ยังพอรับได้”

ชีคฟาฮิดทั้งตรัสชมทั้งด่าประชดองครักษ์เอกไปในตัว และขณะเดินผ่านองครักษ์ฮารัน ก็ตบพระหัตถ์หนักๆ ลงไปบ่าของอีกฝ่ายด้วย

“กระหม่อมถือว่านี่เป็นคำชมก็แล้วกันนะพ่ะย่ะค่ะ”

องครักษ์ฮารันเอ่ยตามไล่หลังเจ้าเหนือหัว ที่ทรงเดินออกไปจากห้องทรงงานพร้อมกับหัวเราะร่วนขบขำในคำพูดของเขา

เมื่อชีคฟาฮิดออกไปแล้ว องครักษ์ฮารันก็ลงมือทำตามหน้าที่ของตัวเอง เขาต้องเตรียมพร้อมทุกอย่างก่อนท่านชีคจะเดินทางในวันพรุ่งนี้ หากชีคฟาฮิดต้องการสิ่งใดแล้ว เขาก็จะสรรหามาตามที่พระองค์ปรารถนา เพราะเสือดำแห่งท้องทะเลทรายไม่เคยรู้จักคำว่า ไม่ แม้แต่ครั้งเดียวในชีวิต!