บทที่ 1

“แกจะเอาแบบนี้จริงๆ น่ะเหรอดาว”

“แกคิดว่าฉันจะมีทางเลือกทางอื่นที่ดีกว่านี้ไหม? มันคิดออกแค่ทางนี้จริงๆ”

ดาษดาวเม้มปากแน่น เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพื่อนสาวของเธอเอื้อมมือมาแตะแขนเธอเบาๆ เห็นใจเพื่อนนั่นแหละ ที่ไร้ทางจนต้องมาทำแบบนี้

เธอเองก็ได้แต่แค่ติดต่อ ช่วยเหลือในสิ่งที่ดาษดาวต้องการ...เมษาเองก็ไม่เคยทำงานนี้ เพียงแค่มีคนรู้จักทำงานอยู่ในวงการนี้ และพอจะบอกให้ช่วยฝากดาษดาวเข้าไปได้ ไปแบบมีสังกัดมันก็ย่อมดีกว่าไปรับงานเอง

“เฮ้อ...ถ้าแกคิดจะทำ ก็ทำแบบหนเดียวให้มันจบ...ฉันจะช่วยแกเอง”

“อื้อ...”

ดาษดาวน้ำตาแตกแล้วตอนนี้ เมษาถึงกับดึงเพื่อนมากอดปลอบ แล้วถามเสียงอ่อน

“ถ้าแกไม่ไหวอะดาว ก็...”

“ต้องไหว ต้องทำ ไม่อย่างนั้น...แม่ฉันจะเป็นยังไงล่ะ ยัยเม”

“โอ๊ย...”

เมษาลืมตัวสถบ ไม่รู้จะทำอะไรดีไปกว่านี้ เธอเองก็ไม่มีปัญญาช่วยเพื่อนเสียด้วยสิ สงสารดาษดาวเหลือเกิน

“ฉัน...ให้แกช่วยหาให้แบบนี้ ดีกว่า...ไปยอมให้ทางนั้น”

ดาษดาวกัดริมฝีปากแน่น เมื่อนึกถึงข้อเสนอของบิดาเลี้ยงที่มาพร่ำกรอกหูให้เธอยอม หลังจากที่แม่ของเธอถูกทางบ่อนของเสี่ยภูมิจับไปเป็นตัวประกัน จนกว่าจะหาเงินมาใช้หนี้ให้ได้

นางดวงเดือนแม่ของเธอจะถูกปล่อยออกมาถ้าเกิดว่าเธอยอมไปขัดดอก จะหยุดคิดดอก คิดแต่เงินต้นที่นายอาจไปติดหนี้บ่อนไว้แทน

สองแสนบาทเป็นเงินไม่ใช่น้อย

วิธีที่จะหาเงินได้เร็วที่สุด ทางออกมันก็มีแค่ทางนี้เท่านั้นคือยอมขายตัวเอง...มันคือการยอมทิ้งศักดิ์ศรี ทำตัวเองเป็นสินค้า มันคือสิ่งที่ดาษดาวให้เป็นตัวเลือกสุดท้าย

เธอรู้มาว่าเมษาเพื่อนสนิทนั้นพอจะรู้จักวงการเทาๆ นี้ ในมหาวิทยาลัยที่เธอเรียน มีเพื่อนที่ทำแบบนี้อยู่ เป็นไซด์ไลน์ เป็นเด็กเสี่ย รายได้ดีมาก สองแสน...ถ้าเธอลงมาในวงการนี้ มันน่าจะหาได้ภายในเวลาแค่เดือนสองเดือนก็จบ...

มหาวิทยาลัยที่เธอได้ทุนเรียน เป็นมหาวิทยาลัยดัง โปรไฟล์นักศึกษาเรียนที่นี่ มันอัพราคาค่าตัวได้มาก สำหรับคนที่อยากได้ของสวยๆ งามๆ ไปบำเรอความสุข นี่คือโลกความจริงไม่ใช่โลกสวย เงินมันทำให้คนทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้มา ยอมแลก ยอมเสีย เพื่อความสุข แต่สำหรับดาษดาวแล้วเงินนั้นจะช่วยชีวิตแม่ของเธอได้

นางดวงเดือนบอกกับเธอทั้งน้ำตา ในวันที่เธอได้โอกาสไปเยี่ยมแม่ ว่าถ้ากลับมาจะเลิกกับนายอาจให้ขาด

ดาษดาวนึกถึงคำแม่แล้วก็ถอนใจ...เธอไม่เชื่อท่าน...ขนาดหมดเนื้อหมดตัว ท่านก็ยังไม่เลิก แถมวันนั้นก็บอกให้ดาษดาวยอมๆ เสี่ยซะ...ไม่อย่างนั้นนายอาจจะตาย...

เธอจะทำให้ท่านเป็นหนสุดท้าย เธออยากจะวัดใจท่านเหมือนกัน ว่าเธอยอมขนาดนี้แล้ว ท่านจะเลิกกับไอ้ผัวชั่วนั่นไหม

นี่คือหนี้กตัญญูที่เธอจะชดใช้ให้กับผู้ให้กำเนิด

“แกเป้าไว้เท่าไหร่ ยัยดาว”

เมษาเริ่มจริงจัง เพื่อนจะขายทั้งทีเธอก็จะหาที่ดีที่สุด และถึงเป้าไวที่สุดให้ เพราะรู้จักดาษดาวดี

“ฉันอยากได้สองแสน”

เธอไม่บอกเผื่อ เพราะไม่อยากจะใช้เงินที่หามาได้จากเนื้อตัวของตัวเอง มันรู้สึกทุกข์และสมเพชตัวเองมากพอแล้ว

“อืม...”

เมษามองเพื่อนแบบหัวจรดเท้า ดาษดาวเป็นคนสวย เด็กเรียนทุน ปีที่แล้วได้ตำแหน่งดาวมหาวิทยาลัยอีกต่างหาก ด้วยรูปร่างหน้าตาและโปรไฟล์ แน่ล่ะว่ามีคนกล้าสู้ราคาแน่ๆ

“ฉันยังบริสุทธิ์” ดาษดาวหน้าแดงก่ำเมื่อพูดถึงสรรพคุณจุดขายของตัวเองแบบนั้น

“ราคามันอาจจะพอได้? ใช่ไหมยัยเม”

“อื้อหือ...ฉันว่าแบบแกน่าจะมีคนสู้ราคา” เมษาเอื้อมมือบีบมือเพื่อนแล้วยิ้มอย่างให้กำลังใจ

“ฉันจะช่วยให้แกได้ราคาดีที่สุดนะยัยดาว แล้วก็ให้มันสั้นที่สุด...”

“ขอบใจนะ”

ดาษดาวปาดน้ำตาที่ยังคงไหล...มันไหลเพราะความตื้นตันใจในความเข้าใจและการช่วยเหลือของเพื่อนรัก

เธอตัดสินใจแล้ว...

กับการขายตัวเองเพื่อชดใช้หนี้กตัญญู

.......................

“ผมดีใจที่พี่แวะมาบ้านนะ ลูคัส”

“อืม...”

บุรุษหนุ่มที่กำลังคลึงแก้วในมือเล่น หันมายิ้มให้กับน้องชายต่างแม่ ที่ทักทายเขาด้วยน้ำเสียงสดใส

“งานทางโน้นเป็นยังไงบ้าง”

ลลิตทรุดลงนั่งข้างพี่ชาย คนรับใช้รินเครื่องดื่มให้กับเขาอย่างรู้ใจ ว่าเขาชอบดื่มอะไร

“ก็เรื่อยๆ รอนายไปช่วยทำ”

ลูคัสพูดทีเล่นทีจริง น้องชายหัวเราะแหะๆ พี่ชายของเขาทำกาสิโนที่ลาสเวกัส เรียกได้ว่าเป็นมาเฟียคนหนึ่งของที่นั่น มันไม่ใช่แนวทางของเขาเลยกับงานสีเทาๆ แบบนั้น

“ผม...คงจะไม่ไหวแหะพี่...”

“หึๆ ฉันล้อเล่นน่า อย่างนายอยู่บ้านดูแลคุณแม่ แล้วก็ทำโรงแรมทางนี้แหละดีแล้ว”

“พี่จะมากี่วันหนนี้”

“น่าจะเดือนหนึ่ง”

ลูคัสพูดแล้วจุดบุหรี่ขึ้นสูบ ก่อนจะคิดอะไรขึ้นได้ เขารีบดับมันลงอย่างรวดเร็ว แล้วมองกวาดไปรอบๆ บ้าน เหมือนจะมองหาใคร

“แม่ไม่อยู่ครับพี่ ไปต่างจังหวัดกับก๊วนเพื่อนๆ แต่ผมแจ้งข่าวแล้วว่าพี่มา ท่านจะเดินทางกลับวันเสาร์นี้แหละครับ”

“อ้อ...”

เขาจุดบุหรี่มวนใหม่ขึ้นมา ลลิตมองพี่ชายด้วยนัยน์ตาเป็นประกายระยับ เขารู้สึกดีกับความอ่อนโยนเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ของพี่ชาย ที่มักจะเผลอแสดงออกมาให้กับเขาและมารดา คุณลินินแพ้ควันบุหรี่ ลูคัสถึงได้รีบดับพอนึกขึ้นได้แบบนั้น