ตอนที่ 7 ลมหึง

พอรามีนกลับเข้ามานอนในห้องเขาก็กลับมานอนต่อบนเตียง แต่ภาพที่เขาทำกับสโรชาเมื่อกี้มันยังคงวนเวียนในหัวของเขา จนเขารู้สึกต้องการอย่างที่ไม่เคยเป็น หรืออาจจะเป็นเพราะเขาเมาก็ได้ แต่มันไม่ใช่เพราะเขาต้องการแค่สโรชา รามีนคิดได้ในใจก็เข้าไปในห้องน้ำแล้วเอาแก่นกายออกจากบ้อกเซอร์ทันที

“สโรชา เพราะเธอคนเดียวทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้” รามีนพูดออกไป ก็เริ่มเอามือชักแก่นกายของตัวเอง และนึกถึงใบหน้าของสโรชากับหน้าอกตูมเมื่อกี้ ยิ่งภาพที่สโรชาเลียไอศกรีม เขาก็ยิ่งเร่งมือเร็วขึ้น

“โอ้ว ซี๊ด” รามีนครางแล้วเร่งมือเร็วขึ้น แล้วคิดว่ากำลังกระแทกใส่สโรชาอยู่ เขาก็ทำไปเรื่อยๆจนเกือบจะเสร็จ

“สโรชา อ่า ซี๊ด” รามีนก็เกร็งกระตุก ปลดปล่อยน้ำรักออกมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตัดสินใจอาบน้ำชำระร่างกายให้น้ำเย็นๆช่วยดับความร้อนในร่างกายของตัวเอง

ผ่านไปสักพักพอออกจากห้องน้ำ รามีนก็นึกห่วงสโรชาที่ขับรถกลับบ้านเอง จึงกดโทรหาเธออย่างอดไม่ได้ เพราะไม่งั้นคืนนี้เขาคงนอนไม่หลับแน่ ถ้ายังมีสโรชาอยู่ในหัว

“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าใครพูดคะ” สโรชาพูดออกไป ขณะกำลังแต่งตัวหลังจากอาบน้ำเสร็จ และไม่รู้ว่าเบอร์ใครโทรมา

“ถึงบ้านรึยัง” รามีนถามออกไปเสียงเรียบ

กรี๊ด ทูนหัวโทรมาหา อ๊าย เขาห่วงฉัน อ๊าย สโรชากรี๊ดร้องในใจอย่างดีใจ แล้วแอบเอามือตบโต๊ะกระจกเบาๆ อย่างดีใจ

“คุณเป็นใคร อยู่ๆก็มาถามแล้วไม่บอกชื่อ บ้ารึเปล่าคะคุณ” สโรชาแกล้งด่าเขาออกไป ขอทีเถอะนานๆจะได้ด่าทีหนึ่ง

“ฉันรามีน เธอรู้จักไหมสโรชา” รามีนบอกออกไปอย่างอดทน เมื่อเจอคำตอบของสโรชาที่กวนมา

“อ่อๆ คุณรามีนเอาเบอร์เอยมาจากไหนหรอคะ เอยไม่ได้ให้คุณรามีนไว้นี่คะ” สโรชาแกล้งเอ่ยถามออกไป เพราะเธอก็ไม่ได้ให้เบอร์กับรามีนจริงๆ

“มันเรื่องของฉัน เธอถึงบ้านแล้วใช่ไหมสโรชา” รามีนยังคงถามเอาคำตอบที่เขาอยากรู้

“ถึงแล้วล่ะค่ะ เอยกำลังอาบน้ำเสร็จ แล้วตอนนี้กำลังทาครีมที่ขาอยู่ค่ะ แล้วก็” สโรชาเอ่ยบอกออกไปอย่างยั่วๆ แต่ถูกรามีนกดตัดสายไปก่อน

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

“อ่าว ตัดสายไปซะงั้น แอบห่วงเราก็ทำมาปากแข็ง คอยดูเถอะได้เป็นสามีเมื่อไหร่จะเอาคืนให้เข็ด” สโรชาเอ่ยบอกออกไป

รามีนที่ได้ฟังสโรชาบอกเมื่อกี้ ก็ทนฟังไม่ได้จึงกดตัดสายไป

“ร้ายนักนะ ตัวไม่อยู่แต่ก็พูดยั่วจนได้ ไม่น่าโทรไปเลยโว้ย” รามีนเอ่ยพูดออกไป ก็พยายามข่มตานอนหลับ แต่กว่าจะนอนได้ก็เกือบจะตีสองแล้ว

พอเช้าของอีกวันสโรชาก็ขับรถสปอร์ตมาหารามีนที่บ้าน เพื่อมารับเขาไปทำงานตอนแปดโมงเช้า ด้วยชุดแซกกางเกงขาสั้นสีดำอย่างเรียบหรูมีสไตล์ แต่พอเธอมาถึงเขายังไม่ตื่นเลยด้วยซ้ำ เธอจึงเข้าไปปลุกเขาถึงในห้องนอน

“คุณรามีนคะ ตื่นได้แล้วค่ะ จะแปดโมงแล้วนะคะ” สโรชาบอกไป ก็ดึงผ้าห่มออกแล้วเข้าไปดึงแขนของรามีนให้ตื่น

“คนจะนอน อย่ามากวนได้ไหม” รามีนพูดออกไป ทั้งที่ยังไม่ลืมตา แล้วเอามืออุดหูแล้วนอนต่อ

“ได้ ไม่ตื่นใช่ไหม” สโรชาถามออกไป แต่รามีนไปตอบ เธอจึงขึ้นไปนั่งควบบนหน้าท้องของรามีน แล้วดึงมือของรามีนออกจากหูของเขา

“ตื่นได้แล้วค่ะ!” สโรชาตะโกนใส่หูของรามีน จนรามีนลืมตาขึ้นมามองหน้าเธออึ้งๆ

รามีนลืมตาขึ้นมาก็เห็นสโรชานั่งควบบนตัวเขาอยู่ก็มองอย่างอึ้ง แล้วรีบเอ่ยบอกออกไปเมื่อความคิดลามกเริ่มเข้ามาในหัว

“ลงไปสโรชา คิดว่าตัวเองเบามากรึไง” รามีนเอ่ยแขวะสโรชาออกไป แล้วทำหน้ามึนตึงใส่เธอ

“ใครๆเขาก็บอกว่าเอยตัวเบา มีแต่คุณเท่านั้นแหละที่ว่าเอยหนัก” สโรชาเอ่ยบอกก็ลุกขึ้น แล้วลงจากเตียงตามที่รามีนบอก คนบ้ามาหาว่าเราหนัก ปากไม่ดีจริงๆ สโรชาด่ารามีนในใจ

“ออกไปได้แล้วไป ผมจะแต่งตัว” รามีนเอ่ยบอกออกไป แล้วลุกไปอาบน้ำแต่งตัว ส่วนสโรชาก็ออกมารอรามีนที่ห้องรับแขกหน้าบ้าน แล้วโทรบอกชานนว่าวันนี้รามีนจะเข้าสาย เพราะติดธุระด่วน

“แม่บ้านฉันไปไหน ทำไมยังไม่จัดอาหารอีก” รามีนเดินออกมา พร้อมกับเสื้อเชิ้ตสีฟ้า ที่ผูกเนกไทสีฟ้าอย่างเรียบร้อย

“เอยลืมอ่ะค่ะ เดี๋ยวคุณรามีนไปทานที่บริษัทได้ไหมคะ เอยจะรีบจัดอาหารเช้าให้เลย” สโรชาเอ่ยบอกออกไป เพราะลืมซื้ออาหารให้กับรามีน

“เธอมาเป็นแม่บ้านให้ฉันงั้นหรอสโรชา” รามีนเอ่ยถามแล้วจ้องหน้าสโรชานิ่ง แล้วมองรอยแดงของเขาที่ทำไว้เมื่อคืนอย่างอึ้งๆ เพราะมันยังเหลืออีกหนึ่งรอยที่สโรชาปิดไม่มิด ที่คอเขาก็มีแต่โชคดีมี่เขาใส่เสื้อเชิ้ตจึงทำให้มองไม่เห็น แต่ของสโรชาถ้ามองด้านข้างนี่เห็นได้อย่างชัดเจนเลยทีเดียว

“ก็ใครจะมาล่ะคะ แค่สองสามวัน เอยก็เลยมาแทนไงคะไปกันได้แล้วค่ะ นี่ก็จะแปดโมงครึ่งแล้ว”สโรชาเอ่ยบอก แล้วลุกขึ้นจะเดินออกไป

“รอยที่คอนั่น เธอยังปิดไม่หมด” รามีนเอ่ยบอกออกไปเสียงเรียบ แต่สายตาไม่ละจากคอสาวสักนิด

“จริงหรอคะ เอยว่าเอยก็ทาครีมปิดหมดแล้วนะคะ” สโรชาลูบที่คอของตัวเองอย่างตกใจ เพราะที่เธอมาช้าก็เพราะมัวแต่ทาครีมปิดรอยแดงที่คอ

“วันนี้เธอไม่ต้องรวบผม ปล่อยมันลงมาให้หมดก็พอ” รามีนเดินเข้าไปหาสโรชา แล้วดึงจุกผมที่สโรชามัดจุกไว้ครึ่งหัวลง แล้วเอามือปัดผมให้มาด้านหน้าเพื่อบังรอยนี้

“ขอบคุณค่ะ” สโรชาเอ่ยบอกแล้วมองหน้าของรามีน ที่เข้ามาใกล้หน้าของเธอ

จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจ โอ้ยทำไมน่ารักแบบนี้คะทูนหัวขา บ่าวใจจะละลายอยู่แล้ว สโรชาคิดในใจแล้วกลั้นยิ้มไว้

“เอากุญแจรถมา ฉันจะขับเอง” รามีนบอกออกไป ก็ถอยห่างจากสโรชา

“นี่ค่ะกุญแจรถ” สโรชาเอ่ยบอกก็ยื่นกุญแจให้กับรามีน แล้วเดินตามรามีนออกไปที่รถ

จากนั้นทั้งสองก็นั่งรถไปทำงานด้วยกัน จนกระทั่งถึงที่หน้าบริษัท รามีนก็จอดรถแล้วลงรถไปพร้อมกับสโรชาอีกคน

“เก็บรถให้ฉันด้วย” รามีนเอ่ยบอกยามหน้าบริษัทออกไป แล้วเดินเข้าไปด้านใน ส่วนสโรชาก็เดินตามรามีนปกติ แต่เหล่าพนักงานก็พากันมองเธอและรามีนตั้งแต่เข้าบริษัทมา

“อ้าว พี่ราม คุณเอย มาด้วยกันหรอคะ” มาริสาที่กำลังมาก็เอ่ยถามออกไป เพราะเธอก็เห็นสโรชามาพร้อมกับพี่ชายของเธอ ซึ่งมันแปลกมากในสายตาของเธอที่พี่ชายจะพาพนักงานสาวขึ้นรถด้วย

“ค่ะ พอดีมีปัญหานิดหน่อยน่ะค่ะ” สโรชาเอ่ยบอกออกไปด้วยรอยยิ้ม แต่รามีนก็ตีหน้านิ่ง

“อ่อค่ะ ลิฟต์มาแล้วไปกันเถอะค่ะ” มาริสาเอ่ยบอกแล้วเดินเข้าลิฟต์ไป รามีนและสโรชาก็เดินตามเข้ามาด้วย มาริสาที่อยู่ข้างหลังก็เผลอไปเห็นรอยแดงตรงคอของสโรชา ซึ่งเธอก็พอจะรู้ว่ามันคือรอยอะไร แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามออกไป คงจะไม่ใช่พี่ชายเธอหรอกนะ

“อ่อ คุณเอยสนใจมาเดินแบบเสื้อผ้าไหมคะ พอดีริสายังหานางแบบอีกคนไม่ได้เลย” มาริสาถามออกไป แล้วรอสโรชาตอบ

รามีนที่เห็นสโรชายิ้มก็รู้ทันทีว่าเธอคงจะตอบตกลงแน่นอน จึงเอ่ยขัดไปก่อน

“นางแบบสวยๆก็มีเราไปหาเอาสิริสา แบบนี้ใครเขาจะรู้จัก” รามีนเอ่ยบอกออกไป ส่วนสโรชาก็มองรามีนในกระจกอย่างไม่เข้าใจที่อยู่ๆก็มาว่าเธอ

“ก็ได้ค่ะ นางแบบก็นางแบบ” มาริสาเอ่ยบอกออกไป เพราะเห็นพี่ชายพูดด้วยเสียงเข้ม พอออกจากลิฟต์มาริสาก็แยกไป รามีนจึงเอ่ยถามสโรชา

“เย็นนี้คุณว่างรึเปล่าสโรชา”รามีนถามออกไปแล้วมองหน้าของสโรชา

“อ่อ ว่างค่ะคุณรามีนมีอะไรรึเปล่าคะ” สโรชาถามออกไปอย่างลุ้นๆ

“ผมจะให้คุณไปประชุมกับลูกค้าเย็นนี้ คุณจะได้เรียนรู้งาน แล้วก็ช่วยผมได้เมื่อชานนไม่อยู่ “รามีนเอ่ยบอกออกไป แล้วมองการแต่งตัวของสโรชาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเธอแต่งตัวเรียบร้อยดี เขาก็ไม่ว่าอะไร

“ได้ค่ะคุณรามีน มีอะไรอีกรึเปล่าคะ” สโรชาเอ่ยถามรามีนออกไป เมื่ออยู่ๆเขาก็เงียบขึ้นมา

“ไม่มีอะไร คุณไปทำงานเถอะ” รามีนบอกออกไป แล้วเดินเข้าห้องไปทันที

จนกระทั่งเย็นรามีนก็พาสโรชามาที่คลับหรู ที่รามีนนัดคุยกับลูกค้า เขาก็เข้าไปยังห้องวีไอพีที่นัดกันไว้ทันที

“อ่าวคุณรามีน เชิญ เชิญ เชิญ” เสี่ยอำนาจเอ่ยบอก เมื่อเห็นรามีนเดินเข้ามาพร้อมกับสาวสวย

รามีนก็นั่งลงที่โซฟาด้านข้างของเสี่ยอำนาจ แล้วให้สโรชานั่งข้างๆของเขา

“ขอโทษที่มาสายนะครับเสี่ยอำนาจ” รามีนเอ่ยบอกออกไป แล้วคุยอย่างเป็นกันเองกับเสี่ยอำนาจ เพราะทำธุรกิจร่วมกันมาหลายสิบปีตั้งแต่รุ่นพ่อของเขา

“ไม่ครับๆ ผมกำลังคุยกับคุณแมททิวสนุกๆเลย ไม่สายครับ” เสี่ยอำนาจพูดออกไป เพราะเขาต้องร่วมทำธุรกิจกับรามีน และต้องพึ่งคนคนนี้อีกมาก เขาจึงต้องตามใจรามีนเข้าไว้ แต่แล้วสายตาก็มองสาวสวยเซ็กซี่ที่มาพร้อมกับรามีนอย่างสนใจ

“อ่อครับ งั้นเรามาเริ่มคุยงานกันเลยไหมครับ” รามีนบอกออกไป ก็มองหน้าอำนาจที่ยิ้มให้กับ สโรชา

“อ่อครับๆ นี่คุณแมททิวครับ เขาเป็นหุ้นส่วนใหม่ของผม ที่จะมาร่วมทำธุรกิจแปรรูปกับเราด้วย ส่วนคุณแมททิวครับนี่คุณรามีน เจ้าของบริษัทที่จะผลิตเครื่องดื่มให้กับเราครับ” เสี่ยอำนาจเอ่ยแนะนำทั้งสองให้รู้จักกัน

“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณรามีน แล้วสาวสวยที่นั่งข้างๆคุณคือใครหรอครับ ไม่แนะนำหน่อยหรอครับ” แมททิวถามออกไปอย่างถูกใจ เพราะเธอสวยแบบธรรมชาติ และยังเซ็กซี่ทั้งๆที่ไม่ได้แต่งตัวโป๊อะไร แต่ขาขาวๆสวยๆมันก็น่ามองจริงๆ จนเขาอดมองไม่ได้ แมททิวคิดในใจ

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ นี่เลขาของผมเองเธอชื่อสโรชา” รามีนเอ่ยออกไป แล้วมองฝรั่งตรงหน้าอย่างไม่ค่อยพอใจ

“ยินดีที่ได้รู้จักสาวสวยแบบคุณสโรชานะครับ” แมททิวบอกออกไป แล้วยื่นมือไปให้กับสโรชา จนรามีนมองอย่างไม่ชอบใจยิ่งกว่าเดิม

“อ่อ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” สโรชายื่นมือไปทักทายตามมารยาท จนรู้สึกถึงมือของแมททิวที่เอานิ้วโป้งมาลูบหลังมือของเธอ แต่ก็ไม่กล้าดึงมือออก

“เลขาของคุณรามีนนี่สวยจริงๆนะครับ ผมชักอยากร่วมงานด้วยซะแล้วสิ” แมททิวเอ่ยบอกออกไป แล้วไม่ยอมปล่อยมือบาง

“งั้นก็มาร่วมลงทุนด้วยกันสิคะ คุณแค่เซ็นสัญญานิดเดียว เราก็จะได้ทำงานร่วมกันแล้วล่ะค่ะ”สโรชาพูดบอกออกไป แล้วสิ่งยิ้มให้กับแมวทิวพร้อมกับดึงมือของตัวเองออกมาการทักทายนั่น

“สโรชา” รามีนเอ่ยเรียกออกไป เมื่อเห็นสโรชาพูดออกไปแบบนั้น แล้วมองแมวทิวกับเสี่ยอำนาจสลับกัน ที่ตอนนี้สายตามองต่ำลงไป จนรู้ว่าทั้งสองกำลังมองขาขาวๆของสโรชาอยู่ เขาจึงถอดเสื้อสูทออกมา แล้วเอาไปปิดที่ขาของสโรชาไว้ ก่อนจะเอามือปัดผมของสโรชาไปด้านหลัง เพื่อทำให้เห็นรอยแดงบนคอของเธอ ดูสิทำขนาดนี้ยังจะกล้ามองอยู่ไหม รามีนคิดในใจ

“ขอบคุณค่ะ” สโรชาเอ่ยบอก แล้วยิ้มให้กับรามีนที่ปกป้องเธอจากสายตาของสองหื่นนี่ โดยการเอาสูทมาปิดขาของเธอ โอ้ยน่ารักไปอีกทูนหัวของบ่าว หวงเขาใช่ไหมล่ะ คนอะไรน่ารักจัง สโรชาแอบคิดมโนในใจอย่างปลื้มปิติ

“สุภาพบุรุษจังเลยนะครับคุณรามีน ฮ่าๆ” เสี่ยอำนาจเอ่ยพูด แต่ก็ดูออกว่ารามีนกำลังไม่พอใจ แถมยังทำให้เขาเห็นรอยบนคอของสาวสวยอีก คงจะแสดงความเป็นเจ้าของอยู่แน่ๆ เสี่ยอำนาจคิดในใจ

“สรุปจะเซ็นกันได้รึยังครับ ถ้าไม่ผมจะได้กลับ” รามีนที่เริ่มไม่พอใจเอ่ยถามออกไป

“ใจร้อนจังเลยนะครับคุณรามีน ผมว่าเรามาดื่มกันก่อนดีกว่านะครับ” แมททิวเอ่ยบอกออกไป แล้วจ้องมองเลขาสาวของรามีน ที่ดูจะเป็นผู้หญิงของรามีนแต่ช่างสิ เขาชอบเขาก็มีสิทธิ์ที่จะจีบ แมททิวคิดในใจแล้วมองสโรชาพร้อมกับส่งสายตาให้

“วันนี้ผมคงต้องขอโทษ หากคุณยังไม่เซ็นผมคงต้องขอตัว” รามีนบอกออกไปอย่างสุดทน เพราะเขาไม่อยากร่วมงานกับไอ้ฝรั่งตรงหน้าเลยสักนิด

“ใจเย็นๆสิครับคุณรามีน เราค่อยๆคุย ค่อยๆดื่มกันดีกว่านะครับ”เสี่ยอำนาจเอ่ยบอก

“ไหนๆก็มาแล้ว ก็เซ็นวันนี้เถอะค่ะคุณรามีน ฉันไม่อยากเจอพวกนี้บ่อยๆ” สโรชาหันมากระซิบบอกออกไป

“อืม” รามีนบอกออกไป แล้วพยายามอดทนเพราะเขาก็ไม่อยากจะเจอไอ้ฝรั่งนี่อีกเหมือนกัน จากนั้นก็พูดคุยเรื่องงานกันจนกระทั่งเซ็นสัญญาร่วมลงทุนกันเรียบร้อย รามีนก็ขอตัวกลับก่อน

“ผมขอเบอร์ติดต่อคุณสโรชาได้ไหมครับ เอาแบบเบอร์ส่วนตัวน่ะครับ” แมททิวเอ่ยบอกไป ต่อหน้าทุกคน

“อ่อ ได้ค่ะ นี่เบอร์ของเอยเอง” สโรชาเอ่ยบอกออกไป แล้วส่งนามบัตรให้กับแมททิวตามที่เขาขอ เพราะอยากจะออกไปเต็มแก่แล้ว