บทที่ 1

ลมวสันต์ฤดูดั่งคมดาบ ผืนปฐพีดั่งแผ่นเขียง มองทุกสรรพชีวิตเป็นผักปลา หิมะปลิวหมื่นลี้ ฟ้าดินเสมือนเตาไฟ หลอมฟ้าดินเป็นสีขาวเงิน

หิมะใกล้หยุด แต่ลมยังไม่สงบ

ในหุบเขาอันเงียบสงบ หิมะขาวโพลน ชายหนุ่มสองคนเดินย่ำมาบนหิมะ พวกเขาอายุยังไม่มาก ประมาณ16-17ปี เนื้อตัวเต็มไปด้วยหิมะสีขาว

ทางเดินในหุบเขาเป็นหลุมเป็นบ่อ พื้นทางเดินก็ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะหนาๆ เดินทางไม่สะดวก แต่ชายหนุ่มสองคนกลับเดินได้อย่างคล่องแคล่ว ทะมัดทะแมง เหมือนปลาน้อยแหวกว่ายในน้ำอย่างอิสระ

“จื่อเฉิน เจ้าไม่ได้มองผิดไปใช่ไหม? อากาศหนาวแบบนี้ พวกเราอย่าเดินทางกันมาเสียเที่ยวเด็ดขาดเลยนะ！” หนุ่มน้อยคนหนึ่ง เอ่ยปากพูดขึ้นมาขณธกำลังเดินทาง

“วางใจเถอะจ้าวช่าน ข้าเห็นเองกับตา ไม่ผิดแน่นอน！” ชายหนุ่มที่ชื่อจื่อเฉิน พูดขึ้นมาอย่างมั่นใจ

“อย่างนั้นก็ดี！” จ้าวช่านพยักหน้า

สองคนรีบเดินไปข้างหน้า ผ่านหุบเขาหลายแห่ง หิมะก็ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ

******

ฟ้าใกล้มืดค่ำแล้ว จื่อเฉินที่นำทางอยู่ด้านหน้า ก็หยุดฝีเท้าลง

“ถึงแล้วหรือ?” พอเห็นจื่อเฉินหยุด จ้าวช่านก็กระตุกสายตา แล้วรีบถามไปทันใด

“เปล่า ยังต้องเดินทางอีกหนึ่งวัน พวกเรามากินอะไรกันก่อนดีกว่า หาที่หลบหิมะกันก่อน พักกันสักคืน พรุ่งนี้ค่อยเดินทางต่อ” จื่อเฉินปัดเศษหิมะบนตัว ส่ายหัวพูด

ด้านหลังของทั้งสองคน ล้วนแบกสัมภาระไว้ จื่อเฉินก็กำลังจะหยิบของกินออกมาจากกระเป๋าสัมภาระ

“เอ่อ.........จื่อเฉิน หนาวเหน็บแบบนี้ ข้าคิดว่าพวกเราควรจะรีบเดินทางต่อจะดีกว่า......！” จ้าวช่านกินอาหารแห้งอย่างใจลอย ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็เอ่ยขึ้นมา

“ทำไมกัน เจ้ากลัวมีคนมาแย่งหรือไง? วางใจเถอะ！ที่แห่งนี้รกร้างห่างไกลมาก ต่อให้เป็นสัตว์อสูรก็ไม่แน่ว่าจะสามารถหาเจอ ไม่อย่างนั้นโสมหิมะต้นนั้นก็คงไม่ถูกสัตว์อสูรระดับห้ายึดครองหรอก” กำหิมะสะอาดๆ ขึ้นมาจากพื้น แล้วยัดเข้าปาก ความเยือกเย็นเข้ากระดูกทำให้จื่อเฉินตัวสั่นขึ้นมา

“ต้องระวังไว้ก่อน อย่างไรเสียก็เป็นโสมหิมะที่มีอายุตั้ง500ปี และยิ่งต้องระวัง.....ถ้าหมีน้ำแข็งตื่นขึ้นมาจากการหลับใหล แล้วกินโสมหิมะเข้าไปล่ะ?” จ้าวช่านพูดอย่างกังวล

“คงจะเป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง” จื่อเฉินเริ่มลังเล

ถึงแม้เรื่องแบบนี้มันจะมีโอกาสเกิดขึ้นได้น้อย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นไปไม่ได้

“ได้ อย่างนั้นก็เดินทางต่อ！”

เพื่อความปลอดภัย จื่อเฉินตัดสินใจเดินทางต่ออย่างไม่ลังเล เลยทำให้จ้าวช่านโล่งใจหน่อย

สองคนก็เดินทางสู้กับความหนาวเย็นและหิมะต่อไป

เช้าวันที่สอง ฟ้าสางแล้ว ลมหนาวพัดแรง เสียงดังมาก หิมะก็ตกหนักกว่าเดิม

จื่อเฉินกับจ้าวช่านยืนอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่ง

“ถึงหรือยัง?” สายตาของจ้าวช่านจดจ้องมากกว่าเก่า

“อืม！” จื่อเฉินพยักหน้า ในสายตาก็มีความตื่นเต้น เขาชี้นิ้วไปยังภูเขาด้านหน้า แล้วพูดว่า “ด้านหน้านั่นแหละ วันนั้นตอนที่ข้ามาตามหายาวิเศษ ได้พบเข้าโดยบังเอิญข้ามเขาลูกนั้นไป พอเจอหุบเขาก็ถึงแล้ว”

ทั้งสองคนล้วนเป็นศิษย์สำนักนอกของสำนักหลิงอู่ หลายปีมานี้ล้วนขยันขันแข็งเพื่อที่จะได้เข้าสำนักใน ตอนนี้โสมหิมะต้นนี้สามารถทำให้พลังของพวกเขาบรรลุเพิ่มขึ้นไปอีกหนึ่งขั้น พอได้เข้าสำนักใน จะได้เรียนทักษะการต่อสู้และวิชาที่ล้ำลึก จะได้ใช้ทรัพยากรอื่นๆ ได้อย่างไม่หมดสิ้น

สำหรับศิษย์สำนักในของสำนักหลิงอู่นั้น การได้เข้าสำนักในถือเป็นจุดประสงค์ของพวกเขา ตอนนี้ห่างจากจุดมุ่งหมายของตนเองเพียงแค่ภูเขาลูกเดียว จื่อเฉินตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด

“ตอนนี้เอายาสลบออกมาเลย พวกเราจะออกเดินทางแล้ว” จื่อเฉินพูดเสียงดัง “สำนักหลิงอู่สำนักในเอ๋ย ข้ามาแล้ว！”

“ฮ่าๆ จ้าวช่านก็มาแล้วเหมือนกัน！”

จ้าวช่านหัวเราะร่า แล้วก็เดินมาทางจื่อเฉินที่อยู่ข้างๆ ยื่นแขนออกไป เหมือนจะทำท่ากอดกันระหว่างเพื่อนพ้อง

จื่อเฉินหัวเราะ แล้วก็อ้าแขนทั้งสองข้างออกมา

หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว จ้าวช่านเดินมาตรงหน้าจื่อเฉิน ในสายตาที่กำลังหัวเราะก็เกิดประกายอะไรบางอย่าง มือทั้งสองข้างที่จะกำลังสวมกอดกันนั้น กลับเกิดเป็นแสงสีขาวบางๆ ออกมา

นี่คือชี่แท้！

“ตูม！”

เกิดการเปลี่ยนแปลงในพริบตา จื่อเฉินตอบสนองไม่ทัน เลยถูกพลังโจมตีใส่ ตัวเอนลงไปทางด้านหลัง ล้มลงบนยอดเขา ทิ้งรอยร่างคนประทับไว้บนพื้นหิมะหนาๆ

การลอบโจมตีของจ้าวช่าน ทำให้จื่อเฉินบาดเจ็บทันที

“เฮือก！”

เลือดกระอักออกมาจากปาก จื่อเฉินหน้าขาวซีด

“นี่เจ้า......！”

จื่อเฉินมองจ้าวช่าน เหมือนอยากจะพูดอะไร แต่ตอนนี้จ้าวช่านก็ตาเป็นประกาย เคลื่อนตัวมา และใช้ชี่แท้ในร่างกาย ซัดฝ่ามือใส่จุดตันเถียนของจื่อเฉิน