ฉันจะเดินแก้ผ้ายังไงก็ได้*

บ้านโนร่า

"...."

"จะลงไปเก็บเองหรือให้คนของฉันไปเก็บให้"

"หนูกลัว"

"กลัวอะไร"

"คุณจะไม่โกหกฉันใช่ไหม"

"มาเป็นเมียฉันไหมล่ะถ้าจะกลัวขนาดนั้น"

"...."

"หนูไม่อยากมีแฟนค่ะ" มันคือความจริงที่เธอบอกว่าไม่อยากมีแฟน เพราะเหตุการณ์ที่ฝังใจเธอมาตั้งแต่เด็ก สิ่งที่พ่อเธอทำกับแม่ของเธอ มันทำให้เธอกลายเป็นคนกลัวความรักไปเลย ไม่กล้าเปิดใจให้ใครได้เข้ามาอยู่ในหัวใจของเธอ เธอกลัวผลลัพธ์มันจะออกมาอย่างที่แม่เคยได้รับมัน เพราะความรักและสิ่งที่พ่อเธอ มอบให้ ทำให้แม่เธอต้องตรอมใจตาย..

"อย่าเอาอดีตมาเป็นตัวตัดสิน.."

"....."

"..ถ้ายังไม่ลองเปิดใจ" ไซลอนเปิดประตูลงจากรถเมื่อพูดจบประโยค เขาเดินล้วงกระเป๋ากางเกงเข้าไปข้างในบ้านโดยไม่รอให้ใครอนุญาต โนร่าเห็นอย่างนั้นจึงรีบเปิดประตูตามอีกคนเข้าไปโดยเร็ว

ตึกตึก..

"ห้องอยู่ไหน" ไซลอนถามขณะกวาดตามองไปรอบ ๆ บ้านของเธอ

"อยู่หลังเล็กค่ะ" เธอชี้ไปทางหลังบ้าน ซึ่งเป็นทางไปยังที่พักของเหล่าแม่บ้านและลูกน้องคนอื่น ๆ

"ทำไมถึงได้ไปอยู่ตรงนั้น" คิ้วเข้มขมวดเป็นปมเมื่อเธอบอกกับเขา ในเมื่อเธอเองก็เป็นลูกสาวคนโตของบ้าน แม้จะคนละแม่ก็เถอะ ทำไมถึงไม่ได้อยู่บ้านใหญ่กับพ่อตัวเอง

"พอดีว่าห้องแต่งตัวน้องไม่พอเก็บ.."

"ก็เลยเอาห้องเธอไปว่างั้น?"

"ก็..ค่ะ"

"น้องเวร" ไซลอนเบือนหน้าไปอีกทางพลางพึมพำเสียงเบา ช่างเป็นน้องสาวที่ประเสริฐดีจริง ๆ ชักอยากมีน้องแบบนี้เข้าให้แล้วสิ

"พวกแกเข้ามาในบ้านได้ยังไง" เสียงแหลมแสบแก้วหูดังขึ้นทำให้ทั้งสองเงยหน้าไปยังต้นตอของเสียงที่ยืนทำหน้ายักษ์อยู่บนชั้นสอง

"ตีลังกาเข้ามา" พร้อมกับชี้ไปทางประตูบ้านที่เปิดกว้างไว้อยู่

"แกกวนฉันเหรอ!"

"พอกูตอบความจริงก็ไม่เชื่ออีก" เขาส่ายหน้าเนือย ๆ ก่อนจะเดินไปทางหลังบ้าน

"รอหนูด้วยค่ะ"

"รีบไปเก็บของเดี๋ยวมันจะมืดซะก่อน"

"แล้ว.."

"บอกทุกคนที่เธอจะเอาไปด้วย เธอจะเอาใครไปบ้างก็แล้วแต่เธอเลย" เขามีหน้าที่ช่วยเธอให้ออกไปจากบ้านหลังนี้แค่นั้น แค่นั้นจริง ๆ

"หนูให้ทุกคนไปด้วยได้ใช่ไหมคะ"

"รีบหน่อยฉันมีธุระต่อ" เขาขี้เกียจตอบคำถามเธอจึงอ้างว่าตัวเองต้องรีบไปทำธุระต่อ หากเธอยังชักช้าเขาคงไม่รอ

"ก็ได้ค่ะ"

"เอาแค่ของจำเป็นก่อน พรุ่งนี้จะให้ลูกน้องมาขนส่วนที่เหลือ"

"ค่ะ"

ไซลอนมองคนตัวเล็กที่เดินไปเก็บของตัวเองในห้องพัก เขามองไปรอบ ๆ บ้านก่อนจะกลับเข้ามาในตัวบ้านอีกครั้ง แววตาคมกริบมองขึ้นไปยังชั้นสอง ขนาดลูกสาวกำลังจะจากไป ผู้เป็นพ่อยังคงมีอารมณ์เอากับเมียอยู่ในห้องหน้าตาเฉย

"นายครับ"

"...." เขาขยับสายตามองยังลูกน้องที่เดินเข้ามาหา

"เธอคือคนเดียวกับที่คุณควีนเกือบฆ่าเมื่อสามเดือนก่อนครับ"

"กูอยากรู้ประวัติแม่โนร่า" เขาเชื่อว่าแม่ของหญิงสาวไม่ได้ตรอมใจตายอย่างที่ทุกคนเล่าต่อ ๆ กันมาอย่างแน่นอน มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น

"ขอเวลาสามวันครับ" เพราะข้อมูลที่ต้องหามันค่อนข้างนานพอสมควร อีกอย่างไม่รู้ว่าหลักฐานต่าง ๆ ยังอยู่ครบไหม

"แล้วพรุ่งนี้ให้คนมาขนของเธอไปไว้ที่บ้านด้วย เอาทุกอย่าง" ทุกอย่างที่เป็นของเธอไม่ควรเก็บไว้ที่นี่ เธอควรไปมีความทรงจำในที่ใหม่ ๆ สักที

"นายจะให้เธอไปอยู่หลังไหนครับ" เพราะบ้านไซลอนมีประมาณสิบกว่าหลังได้ แต่จะมีอยู่หนึ่งหลังที่เขาไม่เคยให้ใครเข้าไป แม้กระทั่งลูกน้องตัวเอง หากไม่ใช่คิวและเข้มจะไม่มีใครได้ย่างกรายเข้าไปเด็ดขาด

"เสร็จแล้วค่ะ" ทว่ายังไม่ทันได้ตอบลูกน้อง โนร่าที่เก็บของเสร็จก็เดินเข้ามาพร้อมกระเป๋าลากหนึ่งใบ ข้างกายก็เป็นแม่นมของเธอ แต่ในขณะนั้นเอง..

"นั่นแกจะไปไหน" เสียงผู้เป็นบิดาดังขึ้นพร้อมกับสายตาที่มองกระเป๋าข้างกายลูกสาวคนโตอย่างโนร่า

"...." หญิงสาวก้มหน้ายเงียบ เธอกลัวสายตาพ่อตัวเองเหลือเกิน เธอตัดสินใจดีแล้วใช่ไหมที่เลือกทำแบบนี้ เธอจะไม่เสียใจทีหลังใช่ไหม

"ผมขอลูกสาวคุณก็แล้วกันนะ" เขาเอ่ยขอหญิงสาวจากผู้เป็นพ่อของเธอ ขอโดยไม่ต้องการคำตอบ ให้ก็เอาไม่ให้ก็เอา

"ใครอนุญาตโนร่า"

"ผมเอง"

"ฉันกำลังคุยกับลูกสาว"

"โอเค เชิญ"

"เอาผู้ชายเข้าบ้านไม่พอ แกยังกล้าที่จะหนีตามกันไปอีกงั้นเหรออีลูกเลว"

"พ่อ.." มองพ่อตัวเองด้วยสายตาผิดหวังปนเสียใจ

"อย่ามาเรียกกูว่าพ่อ มึงมันลูกไม่รักดี ทำไมไม่แหกตาดูน้องบ้างว่าน้องมันทำตัวยังไง ไม่ใช่วัน ๆ จะเอาแต่วิ่งหาผู้ชาย" เธอไม่คิดว่าคำพูดพวกนี้จะหลุดออกมาจากปากคนที่เธอรัก ทำไมพ่อถึงมองไม่เห็นความดีของเธอบ้าง ทำไมถึงเอาแต่พูดทำร้ายจิตใจไม่ก็ผลักไสไล่ส่งเธอให้ออกไปจากชีวิต ท่านลืมไปหรือเปล่าว่าเธอเองก็เป็นลูกสาวคนหนึ่ง คนที่เกิดจากคนรักเก่าของท่าน ทำไมถึงได้ใจร้ายได้ขนาดนี้

"ไปขึ้นรถ" ไซลอนเห็นหญิงสาวเอาแต่เงียบจึงเอื้อมมือไปจับแขนเล็กพร้อมกระตุกเบา ๆ ให้เธอไปขึ้นรถกับเขา เพราะดูแล้วเธอคงไม่โต้ตอบกลับไปอย่างแน่นอน โนร่ายอมตามไปอย่างว่าง่าย ระหว่างที่เดินออกจากบ้านเสียงตะโกนด่าทอของผู้เป็นพ่อก็ไล่หลังมาติด ๆ พร้อมกับคำสาปแช่งขอให้เธอตาย ๆ ไปซะ

"ฮึก~"

"ร้องให้คนเลว ๆ แบบนั้นทำไม เสียดายน้ำตา" ร่างสูงพูดขณะเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บท้ายรถ

"คุณหนู" หญิงชราเห็นคุณหนูเอาแต่ร้องไห้จึงเข้าไปปลอบ ทั้งสองกอดกันกลมอยู่ข้างรถ ไซลอนส่งสัญญาณให้ลูกน้องพาแม่นมของเธอไปขึ้นรถอีกคัน

"เชิญครับ"

"ดะ เดี๋ยวค่ะ" โนร่ารีบกอดหญิงชราทันที

"เสียเวลามากแล้วโนร่า" ร่างสูงบอกกับเธอน้ำเสียงราบเรียบ

"นมไม่ได้ไปกับเราเหรอคะ" ไหนเขาบอกเธอให้เลือกมาได้เลยว่าอยากให้ใครไปด้วย แล้วทำไมตอนนี้เขาถึงกลับคำพูดล่ะ

"ไม่" เขาโกหกอย่างนั้นเหรอ...

"มะ หมายความว่ายังไง"

"เธอกับท่านต้องแยกกัน"

"ไหนคุณบอกว่า.."

"ฟังให้จบก่อน"

"...."

"เธอต้องไปอยู่กับฉัน ส่วนนมฉันจะให้ท่านไปอยู่บ้านใหญ่" ให้ไปอยู่บ้านหลังนั้นท่านน่าจะชอบและไม่เหงา เพราะที่นั่นมีใครบางคนรอท่านอยู่ เกิดให้ไปอยู่ด้วยกันกับพวกเขาที่บ้านคงจะไม่สะดวกเท่าไหร่ เพราะบ้านที่เขากำลังจะพาหญิงสาวไปนั้นตั้งอยู่กลางป่า บ้านที่ไม่มีใครเคยได้เข้าไปแม้กระทั่งเพื่อนของเขาทุกคน โนร่าเป็นคนที่สี่ที่รวมเขากับลูกน้องที่ได้เข้าไปเหยียบบ้านหลังนั้น

"ทำไมล่ะ.."

"ทุกอย่างล้วนมีเหตุผลของมัน หวังว่าเธอจะเข้าใจ"

"แต่ว่า.."

"ฉันยอมช่วยเธอแล้ว มันคงไม่เป็นปัญหาใช่ไหมถ้าฉันต้องทำแบบนี้?" เพราะการที่เขาช่วยเธอมันไม่ใช่ความต้องการของเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ทั้งที่เขาเลือกจะปล่อยเธอไปเลยก็ได้

"..ค่ะ"

"พูดง่ายแบบนี้หน่อย" เขาทำมือให้ลูกน้องพาหญิงชราไป จากนั้นทั้งสองก็พากันขึ้นไปนั่งในรถที่จอดอยู่

บ้านกลางป่า

"อยากได้อะไรให้บอก"

"ทุกอย่างเหรอคะ"

"ยกเว้นเรื่องเงิน"

"หนูกำลังจะขอเลย"

"ไม่กลัวฉันแล้ว?" การที่เธอกล้าพูดเล่นกับเขาแบบนี้แสดงว่าเริ่มไม่กลัวเขาแล้วสินะ ไซลอนถอดเสื้อโชว์ซิกแพคแน่นกำยำต่อหน้าคนตัวเล็ก โนร่ารีบยกมือขึ้นปิดตาพร้อมกับหันหลังให้เขาทันที

"คะ คุณจะทำอะไร" เธอถามเสียงตะกุกตะกักเพราะกำลังตกใจที่อยู่ ๆ เขาก็มาเปลือยกายต่อหน้าเธอ

"ฉันแค่ถอดเสื้อเธอเป็นบ้าอะไร"

"แล้วทำไมต้องมาถอดตรงนี้ด้วยเล่า"

"บ้านฉัน ฉันจะเดินแก้ผ้ายังไงก็ได้"

"งั้นฉันออกไปรอข้างนอก"

"เพื่อ?"

"ก็คุณ.."

"แค่ถอดเสื้อไม่ได้โชว์คxxอย่าเยอะ"

"อีกแล้ว คุณชอบพูดแต่อะไรแบบนี้อะ"

"ถามจริงเกิดมาไม่เคยเห็นหรือไง"

"ใครมันจะไปโรคจิตเหมือนคุณ"

"เถียงเก่ง" ไซลอนเดินหายเข้าไปในครัวเพื่อหาอะไรดื่มแก้คอแห้ง เขาชะโงกหน้าออกไปมองหญิงสาวที่ยังคงยืนปิดหน้าตัวเองอยู่กลางบ้าน

"หนูทำอะไรได้บ้าง" เธอถามโดยที่ตัวเธอยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

"อยากทำอะไรล่ะ"

"แล้วแต่คุณค่ะ"

" แน่ใจ?" เลิกคิ้วถามพลางยิ้มเจ้าเล่ห์

"ค่ะ"

"เดี๋ยวบอก" เหมือนมีเรื่องสนุกมาให้เขาได้ทำอีกแล้วสิ

"แล้วหนูต้องนอนห้องไหน"

"ห้องฉัน"

"ว่าไงนะ?"

"บ้านหลังนี้มีห้องเดียว" เขากำลังโกหกเธอ..

"ทำไมคุณเพิ่งมาบอก"

"ลืม"

"...." โนร่าตวัดสายตามองเขาอย่างไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ เหมือนอีกคนกำลังกลั่นแกล้งเธออย่างไรอย่างนั้น ไซลอนเดินยิ้มกริ่มเข้าหาหญิงสาว เขาคว้ามือเธอมาจับก่อนที่จะ..

"ไปดูห้องของเรากันเถอะ"